အဆိုး(၁)။ ။ ပရဟိတေလးကို လာဗန္းျပျပီး ကို္ယ္ နာမည္ၾကီးေအာင္ လုပ္တဲ့သူေတြ။ မိတ္ေဆြတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရမွာပါ။ လွႈစရာရွိတဲ့ လူက ၅၀၀ ေလာက္ကို ၅၀ စာေလာက္ လာလွႈျပီး ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္၊ သူမ်ားကို ၾကြား၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မီဒီယာေတြကိုပါ တစ္ခါတည္း ေခၚလာျပီး ဘယ္တုန္းက ဘယ္လိုလွႈခဲ့တာ။ ငါတို႔က ဘယ္ေလာက္လွဴခဲ့တာကြ ဘာေပါ့ ညာေပါ့။ အဲဒီလူေတြက ေစတနာေတာ့ မလွဴတာထက္စာရင္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးတာထက္ ယူတာက ပိုမ်ားေနတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြကို ဘာအသံုးခ်ေနသလိုပဲ။ က်ေနာ္ေတာ့ အဲလိုေတြ ေတြ႔ရတာ ရင္နာတယ္။
အဆိုး(၂)။ ။ ငါတို႔က ပရဟိတ လုပ္တာကြ။ က်န္တဲ့သူုေတြကေတာ့ ဘာအသံုးမွ မက်ဘူး။ ငါတို႔ကမွ လူေကာင္း၊ က်န္တဲ့သူေတြက ဘာစိတ္ဓါတ္မွ မရွိတဲ့သူေတြ စသည္ျဖင့္ ဘ၀င္ျမင့္ ေလၾကီးေနတဲ့သူေတြ။ က်န္တဲ့သူေတြ ဘာလုပ္တယ္ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္ရွိတယ္ ဆိုတာ မသိဘဲ စြတ္ျပီးတင္ေနတဲ့သူေတြေပါ့။ သူ႔ဘာသူ အိမ္မွာေနျပီး ဆန္လွဴေနတာလဲ သုူမသိတာျဖစ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ ၾကံဳဖူးတယ္။ အခုမွ စလုပ္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္စုကို ဘယ္လိုလွဴလဲ ဘာလဲ နဲနဲပါးပါးေလး ေမးတာေတာင္ မေျဖခ်င္သလို ေျဖခ်င္သလို။ ေမးတဲ့သူကိုပဲ အဖတ္မတန္သလို ဘာလိုလို။ ျပီးေတာ့လဲ ရွိေသးတယ္။ လမ္းမွာ ၾကံဳတာေတာင္ ငါ အဲ့ဒုကၡသည္စခန္းက ျပန္လာတာပါ ဆိုတာေတာင္ က်ေနာ္တို႔ လွဴမွာေလ။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြေလ ဆရာသိတယ္မလား ဘာ ညာနဲ႔ ။ က်ေနာ္ေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ စိတ္ကိုညစ္ေရာ။ ေနာက္ေတာ့မွ ေတြးေျဖလိုက္တယ္။ ေအာ္ …. အရက္ဆိုင္ ေရာက္ေနတာထက္စာရင္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲ အေတြးလြဲလြဲ ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘ၀င္ျမင့္ျမင့္ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ လုပ္ပါမ်ားရင္ မွန္လာမွာေပါ့ လို႔ဆိုျပီး ေတြးလိုက္ရတယ္။
ကဲ…. အေကာင္း(၂) မ်ိဳးကို ေျပာၾကည့္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့လူေတြ အေၾကာင္းေျပာရတာ အားရ၀မ္းသာရွိတယ္ဗ်ာ။
အေကာင္း(၁)။ ။ လုပ္လဲ တကယ္လုပ္တယ္။ စိတ္လဲ တကယ္ရွိတယ္။ အရင္ကလဲ အမ်ားၾကီး လုပ္ဖူးထားေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳကလဲ ရွိမွရွိ။ နာမည္ေကာင္းလဲ တစ္ခါမွ မယူဘူး။ သူတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရင္ ဘယ္ေနရာေတြက ကယ္ဆယ္ေရးေတြ မေရာက္ေသးတာ သြားရဦးမယ္။ ဘယ္ေနရာေတြမွာေတာ့ ပိုလို္အပ္ေနတာ။ ဘယ္ေနရာမွာေတြ မွာေတာ့ ဘာေတြ လိုအပ္ေနတာ။. က်ေနာ္တို႔ လွဴတာ ဘယ္လိုဆိုရင္ ပိုျပီးေကာင္းမယ္။ ပိုျပီး စနစ္က်မယ္။ ဘယ္လိုလုပ္မွ ပိုထိေရာက္မယ္ စသည္ျဖင့္ အျမဲ ပိုေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေတြးေနၾကတာ။ ၾကြားဖို႔၊ သူမ်ားကို ႏွိမ့္ခ်ဖို႔၊ ဒုကၡသည္ေတြကို အသံုးခ်ဖို႔ ေ၀းလို႔ အဲလိုေတြ ေတြးၾကံ လုပ္ကိုင္ေနရတာနဲ႔တင္ပဲ သူတို႔မွာ လံုး၀မအားၾကဘူး။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္ေတြေတာင္သိမ္ငယ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြဆို ေတာ္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးေတြ။ ဆက္လုပ္ၾက… ငါ့ေကာင္ေတြေရ။
အေကာင္း(၂)။ ။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ကို္ယ္ေန၊ ကိုယ့္အလုပ္ပဲ ကိုယ္လုပ္ေနေပမယ့္ လဲ အလွဴသြားခံ တစ္ခါမွ မျငင္းဘူး။ အထပ္ထပ္ အခါခါ လွဴတာပဲ။ ေနာက္ျပီး အျမဲလဲ နားစြင့္ေနတာပဲ။ ဘယ္သူေတြနဲ႔ လွဴရမလဲ။ ဘယ္လိုလွဴရမလဲ။ သူတို႔ အလုပ္လဲ မပ်က္၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကိုလဲ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက လုပ္နိုင္ၾကေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို စိတ္ကူးေတာင္ ေကာင္းၾကေသးတယ္။ ထမင္းထုပ္ေ၀ရင္းနဲ႔ ထမင္းထုပ္ထဲ သူတို႔ တတ္နိုင္သေလာက္ ၁၀၀၀ တန္တို႔ ၅၀၀ တန္တို႔ကို ပလပ္စတစ္အိပ္ေလးနဲ႔ ထည့္ျပီး ကံစမ္းမဲလိုမ်ိဳး ရတဲ့သူေတြ ေခတၱေတာ့ ဘ၀အေမာေတြ ေျပေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတယ္ဗ်ာ။
အင္း…. ေျပာရရင္ေတာ့ အေပၚက လူ(၄) မ်ိဳးစလံုး ပရဟိတ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ လုပ္ပံုကိုင္ပံု၊ စိတ္ဓါတ္မတူ တာပဲ ရွိတာပါ။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ ဆုေတာင္းလိုက္တာက အဆိုး (၂) မ်ိဳးလဲ ေနာက္ပိုင္း ေကာင္းလာၾကပါေစ။ အေကာင္း (၂) မ်ိဳး လူေတြလဲ ပိုမ်ားလာပါေစ။ သူတို႔ အဆင္ေျပေျပ ဆက္လုပ္ နိုင္ၾကပါေစလို႔။
ပရဟိတ လို႔ေျပာျပီး ကိုယ့္အတၱ ကို အေကာင္းဆံုး ပံုေဖာ္ ေၾကျငာ ေနတာမ်ိဳး မွ ကင္းလြတ္ၾကပါေစဗ်ာ။
Soe Kothu Facebook
