ေဆာင္းသည္ေအးစျပဳလာေပျပီ။ခါတိုင္းရန္ကုန္ေဆာင္းသည္အအးလြန္ျခင္းမရွိ။အခုေတာ့ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖင့္။သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ျပဳန္းတီးပ်က္စီးမွဳ႕ေႀကာင့္ကမာၻအႏွ႔ံအျပားရာသီဥတုေတြေဖာက္ျပားလာေနႀကျပီဟုသက္ဆိုင္ရာပညာရွင္ေတြကဆိုေနႀကသည္။သဘာ၀ပတ္က်င္ထိန္းသိမ္းမွဳ႕ေတြအားသြန္ခြန္စိုက္ျပဳလုပ္လာႀကသည္။ေလးစားအားက်လိုက္မိပါဘိ။
သို႕ေသာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ျဖင့္စား၀တ္ေနေရးအတြက္အသည္းအသန္ရုန္းကန္လွဳပ္၇ွားေနရသည္။
ပုံႏွိပ္တိုက္တစ္ခုတြင္ညဘက္’စက္၇ိုက္ဆရာ’လုပ္ျခင္းကို၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္းအေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရဖို႕ရုန္းကန္ေနရသည္။
ပုံႏွိပ္တိုက္တြင္တစ္လလုံးတြင္နားရက္ ႏွစ္ရက္သာယူျပီးလုပ္ပါမွတစ္လကိုသုံးေသာင္းက်ပ္ေလာက္သာရသည္။အခ်ိန္က ၂၀၀၃ခုႏွစ္ဆိုေတာ့မဆိုးေသးလို႔ေျပာနိုင္ပါသည္။ရလာတဲ့အထဲကပင္အေ၀းသင္တက္လွ်င္သုံးရန္စရိတ္၊အညာမိသားစုထံျပန္ပို႕ရန္ေငြအခ်ိဳ႕၊မိမိအတြက္လိုတာေလးေတြ၀ယ္နိုင္ရန္စရိတ္အခ်ိဳ႕စသည္ျဖင့္ဖယ္ထားရသည္။
အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္လကုန္လွ်င္ေငြကုန္သည္။လဆန္းလွ်င္ေငြရသည္။အညာကမိဘေတြကလည္းသေဘာေပါက္သည္။
လူႀကဳံရွိျပီဆိုတာနဲ႕ငါ့သားေလးႀကိဳက္တတ္တဲ့အညာထြက္ထန္းလ်က္၊ပုန္းရည္ႀကီးေတြ၊ပို႔ေပးေလ့လရွိသည္။အညာေဒသရဲ႕ဘုရားေစ်းပြဲေတြရွိလွ်င္ေတာ့အ၀တ္အစားလုံခ်ည္၊အညာေစာင္သစည့္ျဖင့္ပို႕ေပးတတ္သည္။
ရန္ကုန္မွာ၀ယ္လွ်င္ပိုက္ဆံအပိုကုန္ေနမယ္ဟုလည္းဆိုတတ္ေသးသည္။ဒီႏွစ္ေဆာင္းမ၀င္ခင္ေလးတုန္းဆီက
အေမ့ထံမွ ခ်ည္သားနီနီျဖင့္ရက္လုပ္ထားေသာအညာေစာင္ေလးတစ္ထည္လူႀကဳံျဖင့္ပါလာသည္။ေဆာင္းတြင္းမွာ
ငါ့သားေလးျခဳံဖို႕တဲ့။ကၽြန္ေတာ္လည္းအညာေစာင္ကိုသေဘာက်သည္။ထူသည္၊။ေႏြးသည္။ခန္႔သည္ကိုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ကိုင္ေနရေသာပုံႏွိပ္လုပ္ငန္းဆိုတာကလည္း မီဒီယာေတြအတြက္အဓိကပံပိုးေပးမွဳ႕တခုပင္။
အထူးသျဖင့္ဂ်ာနယ္ေတြထြက္ရက္ဆိုလွ်င္အခ်ိန္လုရိုက္ထုတ္ေပးရသည္။မနက္ထြက္မည့္ဂ်ာနယ္အတြက္ယေန႔ညမွစီစစ္ေရးခြင့္ျပဳခ်က္ရတာမ်ိဳးေတြေပါ့။
အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာေတာ့မနက္မိုးလင္းအခ်ိန္မွီျပီးနို္ငသေလာက္အျမန္ရိုက္ထုတ္ေပးရသည္။အဲသလိုညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ဒီဇိုင္းနာေတြဖလင္လုပ္သူေတြလည္းမအိပ္နိုင္ေတာ့။ေဆာင္းညသည္အိပ္ယာထက္တြင္ေကြးေနရပါကဇိမ္ရွိလွေသာ္လည္း
ကၽြႏ္ေတာ္တို႕မွာေတာ့ေခၽြးထြက္ေအာင္လွဳပ္ရွားေနႀကရသည္။
ေဆာင္းတညေပါ့…..အခ်ိန္အားျဖင့္ည၁၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။
မနက္ထြက္မည့္ဂ်ာနယ္အတြက္မ်က္ႏွာဖုံးအတြက္ပုံႏွိပ္ေပးေနရသည့္အခ်ိန္လဲျဖစ္သည္။စာေဖာင္ေတြကိုပုံႏွိပ္စက္ေပၚတင္နို္င္ရန္
အတြက္ဖလင္ေတြကိုပုံႏွိပ္ပလိပ္ျပားေပၚတင္ျပီးႀကိဳကူးထားရသည္.။ဒါမွအေရာင္တင္ေသာအခါတစ္ေရာင္နဲ႕ေနာက္တစ္ေရာင္အႀကားအခ်ိန္ေလလြင့္မွဳ႕မရွိေစရန္ျဖစ္သည္။ပုံေတြကူးရင္ဖလင္တစ္ခ်ပ္ေပ်ာက္ေနသည္။ဘယ္လိုမွရွာမရ။ဖလင္ထုတ္လုပ္သူထံဖုန္းဆက္ေမးရသည္။သူ႔ဆီမွာက်န္ေနခဲ့သည္တဲ့…။
ကၽြန္ေတာ္အခုခ်က္ခ်င္းလာယူပါမည္ဟုေျပာကာစာေဖာင္ေတြလာသယ္ေသာကားျဖင့္အႀကဳံစီးလိုက္သြားရသည္။ဖလင္ထုတ္သူရုံးခန္းက ၃၈လမ္းအေပၚဘေလာက္။ကၽြန္ေတာ္ကပုဇြန္ေတာင္ကလာရသည္။
ဖလင္လုပ္သူထံမွဖလင္ေတာင္းယူကာျပန္မည့္အျပဳေတာ့ ပိုက္ဆံငါးေသာင္းႏွစ္ေထာင္ထုတ္ေပးသည္။
အရင္လကေႀကာ္ျငာေဖာင္ရိုက္ခေပးျခင္းျဖစ္သည္။ပိုက္ဆံအိပ္လည္းယူမလာမိေတာ့စကၠဴနဲ႕ပတ္ကာခါးႀကားထိုးလိုက္သည္.။
ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္းေျပာကာသူ႔ရုံးခန္းဆီမွထြက္လာလိုက္သည္။ဆိုက္ကားငွါးရန္စဥ္းစားမိေသးသည္။ညဘက္ဆိုေတာ့သုံးရာႏွင့္
အထက္ေပးရမည္ေစ်းႀကီးသည္.။
ဘယ္ငွါးမလဲ၊လမ္းေလွ်ာက္မွာေပါ့။အဲေလာက္ေငြဆိုတာကၽြႏ္ေတာ့အတြက္မနက္စာေကာင္းေကာင္းစားလို႕ရသည္ေလ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးအတိုင္းပုဇြန္ေတာင္ဘက္ကိုေလွွ်ာက္လိုက္သည္။သိမ္ျဖဴလမ္းမႀကီးမီးပြိဳင့္မေရာက္ခင္နားမွာ ခ်မ္းးေျမ႕ေစ်းဆိုတာရွိသည္။
လမ္းမႀကီးကေနႀကည့္လွ်င္ေစ်းသည္ဆိုင္းပုဒ္ေလးသာျမင္ရသည္။အေႀကာင္းကားေစ်းေရွ႔တည့္တည့္တြင္အေဆာက္အဦးႀကီးတခုက ရွိေနတာကိုး။ထိုအေဆာက္အဦးမွာဆင္၀င္ေခၚေရွ႔ထြက္အမိုးပါရွိသည္။
ထိုဆင္၀င္အမိုးေအာက္ႀကမ္းျပင္ေပၚတြင္ကေလးမငယ္ေလးတစ္ေယာက္၊သူမ၏အေဖႏွင့္အေမျဖစ္ဟန္တူေသာလင္မယားတတြဲအိပ္ေနႀကသည္။
ေဘးနားမွာေတာ့အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ရွိဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္မအိပ္ေသးပဲႀကမ္းခင္းေက်ာ္ကျပားထက္တြင္မီးဖို၍ သူ႕လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ျဖန္႕ကာလ်က္အေႏြးဓါတ္ခံေနသည္။ေဘးနားမွာေတာ့ဖ်ာႀကမ္းေလးတစ္ခ်ပ္၊ေစာင္ပါးပါးေလးတစ္ထည္၊ေခါင္းအုံးငယ္ေလးတစ္လုံးေတြ႕ရသည္။
ကၽြႏ္ေတာ္လမ္းျဖတ္ေလွ်ာ္ကလာရင္းဦးေလးႀကီးတို႕ရွိရာကိုႀကည့္မိသည္။သူကေတာ့လမ္းမႀကီးဘက္ကိုေတြေတြစိုက္ႀကည့္ရင္းတခုခုကိုေတြးေနပုံရသည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာျပလို႕သိရတာကသူတို႕သည္ေန႕ခင္းဘက္တြင္ခ်မ္းေျမ႕ေစ်းထဲတြင္ေတာက္တိုမရအလုပ္ေတြလုပ္ႀကျပီးညဘက္က်လွ်င္အေဆာက္အဦးႀကီး၏ဆင္၀င္အမိုးေအာက္မွာအိပ္ႀကသည္။
ဘယ္သူ႕ဆီကမွေတာင္းရမ္းတာမ်ိဳးျပဳလုပ္ေလ့မရွိပဲေပးကမ္းလာလ်ွင္ေတာ့၀မ္းသာစြာယူတတ္ႀကသည္။
ေအာ္….သူတို႕ဘ၀ေတြမ်ားေနာ္ အမိုးသာရွိျပီအကာမဲံ့ေသာေန၇ာေလးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ပါ့မလဲဟုေတြးမိ၍ႀကည့္မိျခင္းျဖစ္သည္။ငါ့ထက္ပင္ဆိုးေနပါေရာ့လားဟုဆိုျပီးလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
သူတို႕အေႀကာင္းေတြးရင္ဆင္၀င္အမိုးေအာက္ကေနထြက္လာျ႔ီးေျခလွမ္း၁၀လွမ္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အေရာက္မွာေတာ့
‘ေဟ့..ငါ့တူႀကီး…….ေဟ့…ငါ့တူႀကီး’
အေလာတႀကီးျဖင့္ေနာက္ဘက္ဆီမွေခၚသံႀကားေသာေႀကာင့္လွမ္းစေျခလွမ္းအားရပ္လိုက္ျပီးျပန္လွည့္ႀကည့္မိ
ေတာ့ေစာနက ဦးေလးႀကီး။
‘ဟုတ္….ဘာမ်ားပါလိမ့္’
‘ဒီမွာငါ့တူႀကီးပိုက္ဆံထုတ္က်က်န္ခဲ့လို႕ လိုက္ေပးတာ’
ကၽြန္ေတာ္အႀကီးအက်ယ္တုန္လွဳပ္အံ့ႀသမိသြားသည္။ေလးစားမိေသာမ်က္၀န္း၊ေက်းဇူးတင္မိေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ဦးေလးႀကီးကိုႀကည့္ရင္းပိုက္ဆံထုတ္ကိုယူလိုက္မိသည္။
ျပီးေတာ့မွပိုက္ဆံထုတ္ထဲမွေငြႏွစ္ေထာင္က်ပ္အားႏွဳတ္ယူကာ
’ဒါေလးက ဦးေလးႀကီးလိုရာသုံးဖို႕ပါ’
‘ငါ့တူႀကီး အဆင္ေျပလို႕လားကြယ္’
ကၽြႏ္ေတာ္ပိုျပီးေလးစားတုန္လွဳပ္ရျပန္ပါပေကာ။ထိုအခ်ိန္မွာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာကေလးမငယ္ေလးသည္လူးလူးလြန္႕လြန္႔ျဖင့္ျငီးသံျပဳလာသည္။ကၽြႏ္ေတာ္ကမ္းေပးေသာေငြအားလွမ္းယူျပီး
‘ငါ့ တူႀကီး..ေဘးရန္ကင္းကြာျပီးသြားေလရာမွခလုတ္မထိဆူးမျငိပါေစနဲ႕ကြယ္’
ဟုဆိုကာဆင္၀င္အမိုးေအာက္ဆီသို႕ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။ျပီးေတာ့ေစာင္ႀကမ္းပါးပါးေလးကို
ႏွစ္ေခါက္ေခါက္လ်က္ကေလးမငယ္ေလးအေပၚသို႕လႊမ္းျခဳံေပးလိုက္သည္။သူကေတာ့မီးဖိုေဘးျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္းအေႏြးဓါတ္ခံယူေနျပန္သည္။ကၽြႏ္ေတာ္လည္းပိုက္ဆံထုတ္ကိုျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ရင္းအလုပ္ခန္းရွိရာသို႕အေသာ့ႏွင္ျပန္လာလိုက္သည္။
ေဆာင္းသည္ဥာဥ့္လယ္ေရာက္ေလပိုျပီးေအးလာသလိုလိုရွိလာသည္။အလုပ္ခန္းျပန္ေရာက္ျပီးအလုပ္လုပ္ေနရေသာ္လည္းစိတ္ထဲမွာေတာ့ဦးေလးႀကီးကိုျမင္ေယာင္မိရင္းေလးစားမွဳ႕၊
အံ့ႀသမွဳ႕တို႕နွင့္အတူတခုခုလုပ္ေပးလိုက္ခ်င္ေနမိသည္။ဒါနဲ႕ပင္‘စက္ေနာက္ႀကည့္’ေခၚအကူသူငယ္ခ်င္းကိုမွာစရာရွိတာေတြ
မွာခဲ့ကာအေဆာင္ေပၚတက္လိုက္အုံးမည္ဟုေျပာခဲ့လိုက္သည္။အေဆာင္ကအလုပ္ခန္း၏အေပၚထပ္ ေျခာက္လႊာတြင္ရွိသည္။
အေဆာင္ရွိရာသို႕ေျပးတက္လာျပီးေသတာၱထဲကအေမပို႕လိုက္ေသာခ်ည္သားနီနီေစာင္ေလးအားထုတ္ယူကာ
ကၽြန္ကၽြန္အိတ္နဲ႕ထည့္ကာ ခ်မ္းေျမ႕ေစ်းေရွ႕ကဆင္၀င္အမိုးေအာက္ဆီသို႕ခပ္သြက္သြက္ပင္ေလွ်ာက္သြားမိသည္။
ဆင္၀င္အမိုးေအာက္မွာေတာ့ဦးေလးႀကီးသည္မီးညႊန္႕မီးေတာက္မရွိေတာ့ေသာျပာဖုံးမီးက်ီခဲမ်ားကိုတုတ္တိုတေခ်ာင္းျဖင့္ထိုးဆြရင္းအေႏြးဓါေငြ႕ေငြ႕ခံေနရွာသည္။
‘ဦးေလးႀကီး’
‘ေဟ..ငါ့တူႀကီး..ဘာမ်ားတုန္း’
ေဟာဒါေလးေလ ဦးေလးဘကီးအတြက္လာေပးတာပါဟုဆိုကာေစာင္ထုတ္ေလးအားေပးလိုက္သည္။
ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္အထဲကေစာင္ေလးကိုထုတ္ယူရင္းအားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ပင္
‘ေက်းဇူးတင္လိုက္တာကြယ္။ဒီလိုအညာေစာင္ေလးနဲ႕သာဆိုရင္ ေဟာဒီေဆာင္းခ်မ္းခ်င္သေလာက္ခ်မ္းစမ္းပါေစ
ေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႕ရျပီကြယ့္’
ျပီးေတာ့ကၽြႏ္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးတင္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားအျပဳံးမ်ားျဖင့္ဆုေတြတသီႀကီးေပးေတာ့သည္။
ကၽြႏ္ေတာ္လည္းအလုပ္ကရွိေသးတာမို႕ ဦးေလးႀကီးကိုႏွဳတ္ဆက္ကာျပန္လာရသည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ႀကည္နူးမွဳ႕၀မ္းသာမွဳကမ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္လို႕ေနသည္။ဘာေႀကာင့္ရယ္မသိ။
ေစာနကေအးသလိုလိုေဆာင္းသည္အခုေတာ့ေႏြးသေယာင္ေယာင္ပင္။
အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ဦးေလးႀကီးရဲ႕စကားသံေလး(ဒီလိုအညာေစာင္ေလးနဲ႕သာဆိုရင္ ေဟာဒီေဆာင္းခ်မ္းခ်င္သေလာက္ခ်မ္းစမ္းပါေစ)
ျပန္ႀကားမိရင္းေယာဆရာေတာ္မိန္႔ခဲ့ဖူးတာေလးအလိုလိုသတိရမိသြားသည္။
‘ေမတာၱဟူသည္ သူတပါးကိုျခဳံေပးရင္းျဖင့္မိမိကိုယ္ကိုယ္ပါလုံျခဳေႏြးေထြးသြားေစတတ္ေသာသတၱိရွိတဲ့ေစာင္မ်ိဳးကြဲ႕’
ခ်စ္ျခင္းေမတာၱအားျဖင့္
ေဇယ်ာေခ်ာ
Zay Yar Min![]()
သို႕ေသာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ျဖင့္စား၀တ္ေနေရးအတြက္အသည္းအသန္ရုန္းကန္လွဳပ္၇ွားေနရသည္။
ပုံႏွိပ္တိုက္တစ္ခုတြင္ညဘက္’စက္၇ိုက္ဆရာ’လုပ္ျခင္းကို၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္းအေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရဖို႕ရုန္းကန္ေနရသည္။
ပုံႏွိပ္တိုက္တြင္တစ္လလုံးတြင္နားရက္ ႏွစ္ရက္သာယူျပီးလုပ္ပါမွတစ္လကိုသုံးေသာင္းက်ပ္ေလာက္သာရသည္။အခ်ိန္က ၂၀၀၃ခုႏွစ္ဆိုေတာ့မဆိုးေသးလို႔ေျပာနိုင္ပါသည္။ရလာတဲ့အထဲကပင္အေ၀းသင္တက္လွ်င္သုံးရန္စရိတ္၊အညာမိသားစုထံျပန္ပို႕ရန္ေငြအခ်ိဳ႕၊မိမိအတြက္လိုတာေလးေတြ၀ယ္နိုင္ရန္စရိတ္အခ်ိဳ႕စသည္ျဖင့္ဖယ္ထားရသည္။
အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္လကုန္လွ်င္ေငြကုန္သည္။လဆန္းလွ်င္ေငြရသည္။အညာကမိဘေတြကလည္းသေဘာေပါက္သည္။
လူႀကဳံရွိျပီဆိုတာနဲ႕ငါ့သားေလးႀကိဳက္တတ္တဲ့အညာထြက္ထန္းလ်က္၊ပုန္းရည္ႀကီးေတြ၊ပို႔ေပးေလ့လရွိသည္။အညာေဒသရဲ႕ဘုရားေစ်းပြဲေတြရွိလွ်င္ေတာ့အ၀တ္အစားလုံခ်ည္၊အညာေစာင္သစည့္ျဖင့္ပို႕ေပးတတ္သည္။
ရန္ကုန္မွာ၀ယ္လွ်င္ပိုက္ဆံအပိုကုန္ေနမယ္ဟုလည္းဆိုတတ္ေသးသည္။ဒီႏွစ္ေဆာင္းမ၀င္ခင္ေလးတုန္းဆီက
အေမ့ထံမွ ခ်ည္သားနီနီျဖင့္ရက္လုပ္ထားေသာအညာေစာင္ေလးတစ္ထည္လူႀကဳံျဖင့္ပါလာသည္။ေဆာင္းတြင္းမွာ
ငါ့သားေလးျခဳံဖို႕တဲ့။ကၽြန္ေတာ္လည္းအညာေစာင္ကိုသေဘာက်သည္။ထူသည္၊။ေႏြးသည္။ခန္႔သည္ကိုး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ကိုင္ေနရေသာပုံႏွိပ္လုပ္ငန္းဆိုတာကလည္း မီဒီယာေတြအတြက္အဓိကပံပိုးေပးမွဳ႕တခုပင္။
အထူးသျဖင့္ဂ်ာနယ္ေတြထြက္ရက္ဆိုလွ်င္အခ်ိန္လုရိုက္ထုတ္ေပးရသည္။မနက္ထြက္မည့္ဂ်ာနယ္အတြက္ယေန႔ညမွစီစစ္ေရးခြင့္ျပဳခ်က္ရတာမ်ိဳးေတြေပါ့။
အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာေတာ့မနက္မိုးလင္းအခ်ိန္မွီျပီးနို္ငသေလာက္အျမန္ရိုက္ထုတ္ေပးရသည္။အဲသလိုညမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ဒီဇိုင္းနာေတြဖလင္လုပ္သူေတြလည္းမအိပ္နိုင္ေတာ့။ေဆာင္းညသည္အိပ္ယာထက္တြင္ေကြးေနရပါကဇိမ္ရွိလွေသာ္လည္း
ကၽြႏ္ေတာ္တို႕မွာေတာ့ေခၽြးထြက္ေအာင္လွဳပ္ရွားေနႀကရသည္။
ေဆာင္းတညေပါ့…..အခ်ိန္အားျဖင့္ည၁၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။
မနက္ထြက္မည့္ဂ်ာနယ္အတြက္မ်က္ႏွာဖုံးအတြက္ပုံႏွိပ္ေပးေနရသည့္အခ်ိန္လဲျဖစ္သည္။စာေဖာင္ေတြကိုပုံႏွိပ္စက္ေပၚတင္နို္င္ရန္
အတြက္ဖလင္ေတြကိုပုံႏွိပ္ပလိပ္ျပားေပၚတင္ျပီးႀကိဳကူးထားရသည္.။ဒါမွအေရာင္တင္ေသာအခါတစ္ေရာင္နဲ႕ေနာက္တစ္ေရာင္အႀကားအခ်ိန္ေလလြင့္မွဳ႕မရွိေစရန္ျဖစ္သည္။ပုံေတြကူးရင္ဖလင္တစ္ခ်ပ္ေပ်ာက္ေနသည္။ဘယ္လိုမွရွာမရ။ဖလင္ထုတ္လုပ္သူထံဖုန္းဆက္ေမးရသည္။သူ႔ဆီမွာက်န္ေနခဲ့သည္တဲ့…။
ကၽြန္ေတာ္အခုခ်က္ခ်င္းလာယူပါမည္ဟုေျပာကာစာေဖာင္ေတြလာသယ္ေသာကားျဖင့္အႀကဳံစီးလိုက္သြားရသည္။ဖလင္ထုတ္သူရုံးခန္းက ၃၈လမ္းအေပၚဘေလာက္။ကၽြန္ေတာ္ကပုဇြန္ေတာင္ကလာရသည္။
ဖလင္လုပ္သူထံမွဖလင္ေတာင္းယူကာျပန္မည့္အျပဳေတာ့ ပိုက္ဆံငါးေသာင္းႏွစ္ေထာင္ထုတ္ေပးသည္။
အရင္လကေႀကာ္ျငာေဖာင္ရိုက္ခေပးျခင္းျဖစ္သည္။ပိုက္ဆံအိပ္လည္းယူမလာမိေတာ့စကၠဴနဲ႕ပတ္ကာခါးႀကားထိုးလိုက္သည္.။
ေက်းဇူးတင္ေႀကာင္းေျပာကာသူ႔ရုံးခန္းဆီမွထြက္လာလိုက္သည္။ဆိုက္ကားငွါးရန္စဥ္းစားမိေသးသည္။ညဘက္ဆိုေတာ့သုံးရာႏွင့္
အထက္ေပးရမည္ေစ်းႀကီးသည္.။
ဘယ္ငွါးမလဲ၊လမ္းေလွ်ာက္မွာေပါ့။အဲေလာက္ေငြဆိုတာကၽြႏ္ေတာ့အတြက္မနက္စာေကာင္းေကာင္းစားလို႕ရသည္ေလ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးအတိုင္းပုဇြန္ေတာင္ဘက္ကိုေလွွ်ာက္လိုက္သည္။သိမ္ျဖဴလမ္းမႀကီးမီးပြိဳင့္မေရာက္ခင္နားမွာ ခ်မ္းးေျမ႕ေစ်းဆိုတာရွိသည္။
လမ္းမႀကီးကေနႀကည့္လွ်င္ေစ်းသည္ဆိုင္းပုဒ္ေလးသာျမင္ရသည္။အေႀကာင္းကားေစ်းေရွ႔တည့္တည့္တြင္အေဆာက္အဦးႀကီးတခုက ရွိေနတာကိုး။ထိုအေဆာက္အဦးမွာဆင္၀င္ေခၚေရွ႔ထြက္အမိုးပါရွိသည္။
ထိုဆင္၀င္အမိုးေအာက္ႀကမ္းျပင္ေပၚတြင္ကေလးမငယ္ေလးတစ္ေယာက္၊သူမ၏အေဖႏွင့္အေမျဖစ္ဟန္တူေသာလင္မယားတတြဲအိပ္ေနႀကသည္။
ေဘးနားမွာေတာ့အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ရွိဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္မအိပ္ေသးပဲႀကမ္းခင္းေက်ာ္ကျပားထက္တြင္မီးဖို၍ သူ႕လက္၀ါးႏွစ္ဘက္ျဖန္႕ကာလ်က္အေႏြးဓါတ္ခံေနသည္။ေဘးနားမွာေတာ့ဖ်ာႀကမ္းေလးတစ္ခ်ပ္၊ေစာင္ပါးပါးေလးတစ္ထည္၊ေခါင္းအုံးငယ္ေလးတစ္လုံးေတြ႕ရသည္။
ကၽြႏ္ေတာ္လမ္းျဖတ္ေလွ်ာ္ကလာရင္းဦးေလးႀကီးတို႕ရွိရာကိုႀကည့္မိသည္။သူကေတာ့လမ္းမႀကီးဘက္ကိုေတြေတြစိုက္ႀကည့္ရင္းတခုခုကိုေတြးေနပုံရသည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာျပလို႕သိရတာကသူတို႕သည္ေန႕ခင္းဘက္တြင္ခ်မ္းေျမ႕ေစ်းထဲတြင္ေတာက္တိုမရအလုပ္ေတြလုပ္ႀကျပီးညဘက္က်လွ်င္အေဆာက္အဦးႀကီး၏ဆင္၀င္အမိုးေအာက္မွာအိပ္ႀကသည္။
ဘယ္သူ႕ဆီကမွေတာင္းရမ္းတာမ်ိဳးျပဳလုပ္ေလ့မရွိပဲေပးကမ္းလာလ်ွင္ေတာ့၀မ္းသာစြာယူတတ္ႀကသည္။
ေအာ္….သူတို႕ဘ၀ေတြမ်ားေနာ္ အမိုးသာရွိျပီအကာမဲံ့ေသာေန၇ာေလးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ပါ့မလဲဟုေတြးမိ၍ႀကည့္မိျခင္းျဖစ္သည္။ငါ့ထက္ပင္ဆိုးေနပါေရာ့လားဟုဆိုျပီးလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
သူတို႕အေႀကာင္းေတြးရင္ဆင္၀င္အမိုးေအာက္ကေနထြက္လာျ႔ီးေျခလွမ္း၁၀လွမ္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အေရာက္မွာေတာ့
‘ေဟ့..ငါ့တူႀကီး…….ေဟ့…ငါ့တူႀကီး’
အေလာတႀကီးျဖင့္ေနာက္ဘက္ဆီမွေခၚသံႀကားေသာေႀကာင့္လွမ္းစေျခလွမ္းအားရပ္လိုက္ျပီးျပန္လွည့္ႀကည့္မိ
ေတာ့ေစာနက ဦးေလးႀကီး။
‘ဟုတ္….ဘာမ်ားပါလိမ့္’
‘ဒီမွာငါ့တူႀကီးပိုက္ဆံထုတ္က်က်န္ခဲ့လို႕ လိုက္ေပးတာ’
ကၽြန္ေတာ္အႀကီးအက်ယ္တုန္လွဳပ္အံ့ႀသမိသြားသည္။ေလးစားမိေသာမ်က္၀န္း၊ေက်းဇူးတင္မိေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ဦးေလးႀကီးကိုႀကည့္ရင္းပိုက္ဆံထုတ္ကိုယူလိုက္မိသည္။
ျပီးေတာ့မွပိုက္ဆံထုတ္ထဲမွေငြႏွစ္ေထာင္က်ပ္အားႏွဳတ္ယူကာ
’ဒါေလးက ဦးေလးႀကီးလိုရာသုံးဖို႕ပါ’
‘ငါ့တူႀကီး အဆင္ေျပလို႕လားကြယ္’
ကၽြႏ္ေတာ္ပိုျပီးေလးစားတုန္လွဳပ္ရျပန္ပါပေကာ။ထိုအခ်ိန္မွာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာကေလးမငယ္ေလးသည္လူးလူးလြန္႕လြန္႔ျဖင့္ျငီးသံျပဳလာသည္။ကၽြႏ္ေတာ္ကမ္းေပးေသာေငြအားလွမ္းယူျပီး
‘ငါ့ တူႀကီး..ေဘးရန္ကင္းကြာျပီးသြားေလရာမွခလုတ္မထိဆူးမျငိပါေစနဲ႕ကြယ္’
ဟုဆိုကာဆင္၀င္အမိုးေအာက္ဆီသို႕ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။ျပီးေတာ့ေစာင္ႀကမ္းပါးပါးေလးကို
ႏွစ္ေခါက္ေခါက္လ်က္ကေလးမငယ္ေလးအေပၚသို႕လႊမ္းျခဳံေပးလိုက္သည္။သူကေတာ့မီးဖိုေဘးျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္းအေႏြးဓါတ္ခံယူေနျပန္သည္။ကၽြႏ္ေတာ္လည္းပိုက္ဆံထုတ္ကိုျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ရင္းအလုပ္ခန္းရွိရာသို႕အေသာ့ႏွင္ျပန္လာလိုက္သည္။
ေဆာင္းသည္ဥာဥ့္လယ္ေရာက္ေလပိုျပီးေအးလာသလိုလိုရွိလာသည္။အလုပ္ခန္းျပန္ေရာက္ျပီးအလုပ္လုပ္ေနရေသာ္လည္းစိတ္ထဲမွာေတာ့ဦးေလးႀကီးကိုျမင္ေယာင္မိရင္းေလးစားမွဳ႕၊
အံ့ႀသမွဳ႕တို႕နွင့္အတူတခုခုလုပ္ေပးလိုက္ခ်င္ေနမိသည္။ဒါနဲ႕ပင္‘စက္ေနာက္ႀကည့္’ေခၚအကူသူငယ္ခ်င္းကိုမွာစရာရွိတာေတြ
မွာခဲ့ကာအေဆာင္ေပၚတက္လိုက္အုံးမည္ဟုေျပာခဲ့လိုက္သည္။အေဆာင္ကအလုပ္ခန္း၏အေပၚထပ္ ေျခာက္လႊာတြင္ရွိသည္။
အေဆာင္ရွိရာသို႕ေျပးတက္လာျပီးေသတာၱထဲကအေမပို႕လိုက္ေသာခ်ည္သားနီနီေစာင္ေလးအားထုတ္ယူကာ
ကၽြန္ကၽြန္အိတ္နဲ႕ထည့္ကာ ခ်မ္းေျမ႕ေစ်းေရွ႕ကဆင္၀င္အမိုးေအာက္ဆီသို႕ခပ္သြက္သြက္ပင္ေလွ်ာက္သြားမိသည္။
ဆင္၀င္အမိုးေအာက္မွာေတာ့ဦးေလးႀကီးသည္မီးညႊန္႕မီးေတာက္မရွိေတာ့ေသာျပာဖုံးမီးက်ီခဲမ်ားကိုတုတ္တိုတေခ်ာင္းျဖင့္ထိုးဆြရင္းအေႏြးဓါေငြ႕ေငြ႕ခံေနရွာသည္။
‘ဦးေလးႀကီး’
‘ေဟ..ငါ့တူႀကီး..ဘာမ်ားတုန္း’
ေဟာဒါေလးေလ ဦးေလးဘကီးအတြက္လာေပးတာပါဟုဆိုကာေစာင္ထုတ္ေလးအားေပးလိုက္သည္။
ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္အထဲကေစာင္ေလးကိုထုတ္ယူရင္းအားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ပင္
‘ေက်းဇူးတင္လိုက္တာကြယ္။ဒီလိုအညာေစာင္ေလးနဲ႕သာဆိုရင္ ေဟာဒီေဆာင္းခ်မ္းခ်င္သေလာက္ခ်မ္းစမ္းပါေစ
ေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႕ရျပီကြယ့္’
ျပီးေတာ့ကၽြႏ္ေတာ့္ကိုေက်းဇူးတင္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားအျပဳံးမ်ားျဖင့္ဆုေတြတသီႀကီးေပးေတာ့သည္။
ကၽြႏ္ေတာ္လည္းအလုပ္ကရွိေသးတာမို႕ ဦးေလးႀကီးကိုႏွဳတ္ဆက္ကာျပန္လာရသည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့ႀကည္နူးမွဳ႕၀မ္းသာမွဳကမ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္လို႕ေနသည္။ဘာေႀကာင့္ရယ္မသိ။
ေစာနကေအးသလိုလိုေဆာင္းသည္အခုေတာ့ေႏြးသေယာင္ေယာင္ပင္။
အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ဦးေလးႀကီးရဲ႕စကားသံေလး(ဒီလိုအညာေစာင္ေလးနဲ႕သာဆိုရင္ ေဟာဒီေဆာင္းခ်မ္းခ်င္သေလာက္ခ်မ္းစမ္းပါေစ)
ျပန္ႀကားမိရင္းေယာဆရာေတာ္မိန္႔ခဲ့ဖူးတာေလးအလိုလိုသတိရမိသြားသည္။
‘ေမတာၱဟူသည္ သူတပါးကိုျခဳံေပးရင္းျဖင့္မိမိကိုယ္ကိုယ္ပါလုံျခဳေႏြးေထြးသြားေစတတ္ေသာသတၱိရွိတဲ့ေစာင္မ်ိဳးကြဲ႕’
ခ်စ္ျခင္းေမတာၱအားျဖင့္
ေဇယ်ာေခ်ာ
Zay Yar Min
