ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ခုကေန ႏွစ္သစ္တစ္ခုကို ကူးေျပာင္းတဲ့အခါ သကၠရာဇ္တစ္ခုကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေက်ာ္ျဖတ္တဲ့အခါ အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႔အတူ တျခားေသာအရာေတြကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ႏွစ္တစ္ခု ကုန္ဆံုးလိုက္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ တျခားေသာအရာေတြကိုပါ ကုန္ဆံုးလိုက္ရတဲ့သေဘာ ရွိေနပါတယ္။
က်ေနာ္စဥ္းစားလိုက္မိတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔အတူ ဆံုးရႈံးသြားရတဲ့အရာေတြအေၾကာင္းပါ။ ဒါက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ ပထမဆံုး က်ေနာ္တို႔ဆံုးရႈံးလိုက္ရတာက က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ အရြယ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ သကၠရာဇ္တစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အတြင္း ကိုယ္က ဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့၊ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ က်ေနာ္တို႔အသက္ေတြက ၁ ႏွစ္ အိုမင္းသြားၾကပါၿပီ။ ငယ္တုန္းမွာ အသက္ ၁ ႏွစ္ႀကီးတာက အရြယ္ပိုေရာက္လာတယ္လို႔ ဆိုလို႔ရေပမယ့္ အသက္အရြယ္ တစံုတရာႀကီးရင့္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အိုမင္းလာၿပီ၊ ႀကီးရင့္လာၿပီဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကိုပဲ သံုးၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အသက္အရြယ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆံုးရႈံးမႈျဖစ္ပါတယ္။
တျခားဆံုးရႈံးရတဲ့အရာေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ရင္းႏွီးမႈေတြ စတဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္သစ္တစ္ခုကို ေရာက္လာၿပီဆိုကတည္းက လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ဆႏၵေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ျပည့္ဝေစခ်င္တယ္၊ ကိုယ္မွန္းသေလာက္ ျပည့္ဝေအာင္ျမင္ခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဒီဆႏၵေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔လည္း အခ်ိန္ေတြ၊ လုပ္အားေတြကို ရင္းႏွီးျမွဳဳပ္ႏွံၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ၾကတဲ့ အရာေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စဥ္းစားမိတာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါက စိတ္ထဲမွာ မွန္းထားတဲ့ ‘အတိုင္းအတာ’ပါ။ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုခုနဲ႔ မွန္းဆၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာေတြ၊ ကာလ အကန္႔အသတ္တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တိုင္းတာလုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြထဲက သတိရမိတာေလးတခ်ဳိ႕ကို စဥ္းစားလိုက္မိပါတယ္။
ပထမဆံုး သတိရမိတာက အဂၤလိပ္ရဲ႕ ကိုလိုနီအျဖစ္ကေန ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့အခ်ိန္က အေၾကာင္းအရာကေလးပါ။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တျခားေခါင္းေဆာင္ေတြက ၁ ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးပါ။ အဂၤလိပ္ကလည္း ၁ ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရး ေပးမယ္လို႔ ကတိျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီကတိကဝတ္ေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေပမယ့္ မပ်က္စီးခဲ့ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ေဟာင္ေကာင္ကြၽန္းဟာလည္း အဂၤလိပ္ရဲ႕ ကိုလိုနီ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဂၤလိပ္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ရာက ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ တရုတ္ျပည္ကို ျပန္လႊဲေပးမယ္လို႔ ကတိျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ကတိျပဳခ်က္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ေပးခဲ့တဲ့ ကတိပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔မွာ ေဟာင္ေကာင္ကြၽန္းကို တရုတ္အစိုးရလက္ထဲ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။
အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ ဥပမာ ၂ ခုမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတဲ့ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းျပည္ေတြက ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိမယ္လို႔ မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အားလံုးက ရည္မွန္းကန္႔သတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ရမယ့္ အေနအထားပါ။
ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွာ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဟာသလိုလို စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္၊ “ေတာ္လွန္ေရးမွာ အေပါမ်ားဆံုးကေတာ့ ကတိေတြပဲ” တဲ့။ ကိုယ္ကေပးတဲ့ ကတိေရာ၊ ကိုယ့္ကို ေပးတဲ့ ကတိေရာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေနၾကၿပီလဲ။ ေပးထားတဲ့ ကတိေတြေရာ တည္ၾကရဲ႕လား၊ တည္ႏိုင္မယ့္ ကတိေတြကိုေရာ ေပးၾကတာလား။ ေတြးစရာေတြကေတာ့ တပံုႀကီးပါပဲ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းေရာ တျခားသူေတြ အေၾကာင္းေရာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကေရာ ..။
ကတိက၀တ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ အမ်ားႀကီး။ က်ေနာ့္ဆီမွာ မ်ားသလို ခင္ဗ်ားဆီမွာလည္း မ်ားမွာပဲ။ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလဲ ဆိုတာကေတာ့ ကြာဟခ်က္ေတြေရာ တူညီခ်က္ေတြေရာ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသလဲ၊ ျဖစ္ႏိုင္တာေတြလား မျဖစ္ႏိုင္တာေတြလား ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အနားမွာ ရွိေနတဲ့ အရာေတြလား၊ မရွိေသးတဲ့ အရာေတြလား။
ဒီေနရာမွာ ဆက္ေတြးၾကည့္မိတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ အင္အားရွိတာနဲ႔ မရွိတာရဲ႕ ကြာဟခ်က္ေတြပါ။ တုိင္းျပည္ ဘယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရမယ္၊ ဘယ္သူဟာ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္အခြင့္အေရး ရမယ္လို႔ အခ်ိန္ကာလ တခုခုနဲ႔ ေစာင့္စားခြင့္ ရၾကတဲ့သူေတြက ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္တခုခုအေပၚမွာ အားေတြအင္ေတြ ျပင္လို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ ေစာင့္ရတဲ့သူေတြအဖို႔ေတာ့ ထားရမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ထားလို႔မရႏိုင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခ်င္ၾကသူေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆံုးပါးၾကသူေတြက ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔အတူ ဘာေတြဆံုးရႈံးၾကေလမလဲလို႔ ေတြးၾကည့္စရာပါ။
တကယ္က်ေတာ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့အရာေတြကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ရတယ္ ဆိုတာကို အားလံုးက သတိျပဳမိဖို႔ လိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဒသတစ္ခု ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခု၊ တူညီတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာ ရွိေနၾကတဲ့လူေတြဆိုရင္ အားလံုးက ေကာင္းမႈဆိုးမႈေတြကို အတူတူ ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ အားလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ့္ အေနအထားတစ္ခုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ။
ထိန္လင္း
၃၀၊ ၁၂၊ ၂၀၀၉
