အဲလိုမူးလို႕ရဲကဖမ္းဆီးနွိပ္ဆက္ျပီးလက္လြန္ေသဆံုးတဲ႔သတင္းေတြဗမာျပည္မွာခနခနျဖစ္တာမဆန္းေတာ့သလိုပဲ။ရဲမွမဟုတ္ဖူး ၊ေထာက္လွမ္းေရးကလက္လြန္လို႕၊တပ္မေတာ္သားေတြကပစ္ခတ္လို႕၊ေထာင္၀န္ထမ္းေတြနွိပ္ဆက္လို႕..စတဲ႔..စတဲ႔. အာဏာပိုင္ေတြကစည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔ေဆာင္ရြက္လို႕အခ်ီးနွီးေသဆံုးခဲ႔ရသူေတြမနည္းေတာ့ဖူး။ေသခ်ာစနစ္တက်မွတ္တမ္းတင္ထားရင္အဲလိုလက္လြန္ေျခလြန္အသုဘေတြကကံကုန္လို႕ေသဆံုးသြားၾကသူေတြထက္ပိုမ်ားလိမ္႔မယ္ထင္တယ္။
မၾကာခင္ရက္ပိုင္းကျဖစ္ခဲ႔တဲ႔လက္ပံေတာင္းသပိတ္ျဖိဳခဲြမႈကလည္းမဆင္မျခင္အေရးယူလုပ္ေဆာင္မႈကအေျခခံပဲ။ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတြမွာလက္ပံေတာင္းလိုကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္..တာ၀န္ရိွသူေတြတေလွၾကီးအေရးယူခံရမယ္၊ရာထူးကနႈတ္ထြက္ရလိမ္႔မယ္။
ယဥ္ေက်းတဲ႔လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာလူတေယာက္စီတိုင္းမွာတန္ဘိုးကိုယ္စီရိွတယ္လို႕နားလည္ထားရတယ္။ခႏၶာကိုယ္နာက်င္ဒါဏ္ရာရဘို႕မဆိုထားနဲ႔ကိုယ္႔အျပဳအမူေၾကာင္႔လူတေယာက္ရဲ႔စိတ္ထဲခံစားသြားရရင္၊ဂုဏ္သိကၡာညႈိဳးငယ္သြားရင္..တရားစဲြခံရတယ္။ေသရာပါအမာရြတ္ေတြမ်က္နွာနဲ႔ခႏၶာကိုယ္မွာထင္က်န္ရစ္ခဲ႔မဲ႔လူတေယာက္ရဟန္းတပါးရဲ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔သူရဲ႔ခံစားခ်က္ကို၊ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည္႔ေပါ့။
လူတေယာက္ေသတယ္ဆိုတာ(လူကိုလူခ်င္းတန္ဘိုးမထားတတ္တဲ႔)အာဏာရွင္နိုင္ငံေတြမွာသာမဆန္းေတာ့သာ၊ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတြဆို..အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ပဲ။
က်ေနာ္တို႕သတင္းေထာက္ေလာကမွာလူတေယာက္ေသြးရိုးသားရိုးမဟုတ္ပဲေသတယ္ဆိုသိတ္ကိုအေရးၾကီးတဲ႔သတင္းပဲ ။ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံမွာဆို၊လူတေယာက္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔သတင္းဟာ..ရဲကအသက္ရွင္ရက္ျဖစ္ေစ၊
အေလာင္းပဲျဖစ္ေစမေဖာ္မထုတ္နိုင္မခ်င္းေန႕စဥ္ရက္ဆက္မီဒီယာေတြကေနအဲဒီသတင္းကိုစာလံုးမဲၾကီးေတြနဲ႔ေခါင္းၾကီးသတင္းအျဖစ္ေဖာ္ျပေနတာပဲ။ရဲအမႈထမ္းေတြမွာတာ၀န္သိတ္ၾကီးေလးတယ္။ျပည္သူေတြအေပၚေပါ့ေပါ့တန္တန္၊လက္လြတ္စပယ္သြားလုပ္လို႕မရဖူး။
ဗမာျပည္မွာက်ေနာ္တို႕လူမွန္းသိစကတည္းက၊ရဲေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး္အထင္ေသးေတြခ်ည္းၾကားေနရတယ္။လူတိုင္းကရဲဆို..ခ်ဥ္တယ္။ သံပုရာသီးလို႕လည္းေခၚၾကတယ္။သူတို႕ကလည္းလူျမင္ရင္အခ်ဥ္ဖမ္းဘို႕ဘဲၾကည္႔တယ္ဆိုတာမ်ိဳးအထိၾကားေနရတာ.. စိတ္မေကာင္းစရာခ်ည္း။ဗမာျပည္မွာရဲန႔ဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အရပ္စကားပံုကလည္းသိတ္မေကာင္းလွဖူး။
ဥပမာ..ဟင္းမရိွပဲျပဳတ္၊ဥာဏ္မရိွရဲလုပ္။ေယာက်ၤားပ်င္းပုလိပ္၊မိန္းမပ်င္းကြိတ္(ကိြြတ္ဆိုတာျပည္႔တံဆာကိုဗန္းစကားနဲ႔ေခၚတာ)ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔တိုင္း(ဇာတ္လမ္းသေဘာအရ)လူဆိုးေတြကိုဇာတ္လိုက္ကအျပတ္ခ်ျပီးမွရဲကေရာက္ေရာက္လာေတာ့.. ရဲဆိုရင္ျပည္သူ႕ကယ္တင္ရွင္လို႕ကိုမျမင္ဖူး။ဒါေတာင္ဗမာကားေတြမွာေပၚလစီအရျပည္သူ႕ရဲတပ္ဖဲြ႔ဆို..အမႊန္းတင္ရိုက္ရတာ ၊ေသးသိမ္ေအာင္မလုပ္ရတာေတြရိွေသးတယ္း။ကုလားကားဆိုသိတ္လြတ္လပ္တာ။ရဲဆိုရင္အျပတ္နွိပ္ကြတ္ခံရတယ္။
လဂ္စားတာ၊ေငြရွင္ဓနရွင္ေတြလက္ကိုင္ဒုတ္ျဖစ္တာ၊အစိုးရ၀န္ၾကီးေတြကိုအကာအကြယ္ေပးတာ..ဒါေတြပဲထပ္ေနေအာင္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲအထည္႕ခံေနရတာ…။အျပင္မွာလည္းအိႏိၵယရဲအမ်ားစုကအဲလိုစရိုက္ေတြရိွၾကတာၾကံဳဖူး၊ေတြ႕ဖူးတယ္။
ဒီေတာ့ရဲဆိုရင္..ဘယ္ရဲျဖစ္ျဖစ္ေအာက္ဆိုက္နည္းနဲ႔ပိုက္ဆံရွာသူေတြလို႔ပဲသိထားၾကတာမ်ားတယ္။ရဲရဲ႔နမိတ္ပံုဟာမလွဘူး။ ဒါဟာက်ေနာ္တို႕နိုင္ငံအတြက္မေကာင္းလွဖူး။အရာရာမွာအေကာင္းအဆိုးေတြရိွတဲ႔ထဲမွာ..ရဲဆိုရင္ျပည္သူေတြကအဆိုးျမင္တာသိတ္မေကာင္းလွဖူး။ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္းက်ေနာ္တို႕တိုင္းျပည္ကေခတ္စနစ္နဲ႔၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားၾကီးကျပဌာန္းေပးလိုက္တာပါ။ျမန္မာ႔ရဲတပ္ဖဲြ႔ဟာလက္နက္ကိုင္တပ္ေတြထဲမွာေအာက္က်ေနာက္က်ဆံုးျဖစ္ေအာင္၊အခြင္႔အေရးအမဲ႕ဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ျပည္သူ႕ခ်ဥ္ဖတ္ျဖစ္ေအာင္.. စစ္အာဏာရွင္စနစ္ၾကီးကသြတ္သြင္းေပးလိုက္တာျဖစ္တယ္။ျမန္မာျပည္မွာရဲမႈးဆိုတာအဆင္႔အျမင္႕ဆံုးရာထူးျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ႔တပ္မေတာ္ကစစ္ဗိုလ္တေယာက္ေလာက္ေတာင္အာဏာစက္မျပင္းဘူး။သာမန္ရဲအုပ္ဘ၀ကေနျမိဳ႔နယ္မႈဴးေလာက္ျဖစ္ဘို႕အနွစ္၂၀ေလာက္ေစာင္႕ရေပမဲ႔၊စစ္တပ္ထဲမွာ၇နွစ္နဲ႔ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္လာသူကရဲထဲမွာျမိဳ႕နယ္မႈးအဆင္႔ရာထူးရပါတယ္။
တပ္ထဲကတပ္ၾကပ္တေယာက္ကရဲထဲေရာက္ရင္ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီးရာထူးရပါတယ္။စစ္တပ္ကပဲအခြင္႔ထူးခံေနတာပါ။ျပီးေတာ့စစ္တပ္ရဲ႔အေစအပါးေက်းက်ြန္လိုခိုင္းရာလုပ္..အိမ္နိမ္႔စံဘ၀နဲ႔ေနရတာျဖစ္တယ္။တပ္မေတာ္သားေတြကိုယ္တိုင္ကရဲဆိုရင္နွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံတတ္သလို၊ ရဲေတြကိုယ္တိုင္ကစစ္သားကိုေတာင္ေၾကာက္ရံြေနရတာပါ။
က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံမွာအဲလိုမ်ိဳး..၀န္ထမ္းခ်င္းအတူတူ၊အဆင္႔ခဲြျခားဆက္ဆံခံေနရတာနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ႔ပါျပီ။ဒါကိုထးံုစံလို႕ပဲျမင္ေနၾကပါတယ္။ရင္႔က်က္တဲ႔ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတြမွာရဲဆိုတာျပည္သူနဲ႔အနီးဆံုးလက္နက္ကိုင္တပ္ျဖစ္တယ္။ျပည္သူကိုအနီးကပ္ေစာင္႔ေရွာက္ရတယ္။တာ၀န္ခ်ိန္အတြင္း၊လူေတြကိုဘာအကူအညီလိုသလဲ၊ဘယ္ေနရာမွာဘာလုပ္ေပးဖို႕လိုအပ္သလဲဆိုတာကိုပဲအာရံုစိုက္တယ္။
တခါတံုးက..က်ေနာ္ေနထိုင္တဲ႔ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံ..ေအာ္စလိုဘူတာနားမွာအရက္မူးေနတဲ႔အမ်ိဳးသားတေယာက္ကိုရဲ၂ေယာက္ကလက္ေမာင္းတဖက္တခ်က္စီကိုင္ျပီးတဲြေခၚလာတယ္။အမူးသမားကဘယ္ဘက္ကရဲကိုေခါင္းေထာင္ၾကည္႔ျပီးဆဲလိုက္၊ ညာဘက္ကရဲရဲ႔မ်က္နွာျပန္လွည႔္ၾကည္႔ျပီးဆဲလိုက္နဲ႔သူ႕ကိုလူၾကားထဲကေနအခုလိုဆဲြေခၚသြားရမလားဆိုျပီးရန္ေထာင္ေနတာ။ ရဲ၂ေယာက္ကေတာ့ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ..ရီရီေမာေမာနဲ႔အမူးသမားကိုေခ်ာ႔ေခၚသြားတယ္။အဲလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးမၾကာခနေတြ႔ဖူးတယ္။ ရဲကအမူးသမားေၾကာင္႔အမ်ားတကာစိတ္အေနွာက္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ထိမ္းသိမ္းတာျဖစ္တယ္။
အဲဒီအမူးသမားကိုရဲစခန္းထဲခနေခၚသြားမယ္။သူလိုအပ္တာေက်ြးေမြးမယ္၊အမူးေျပရင္အိမ္ျပန္ပို႕ေပးမယ္၊ဒါပဲ။ သူ႕ကိုကိုယ္ထိလက္ေရာက္ထိုးၾကိတ္၊ျခိမ္းေျခာက္၊ရိုက္နွက္တာမ်ိဳးထံုးစံမရိွဖူး။လုပ္လို႔လဲမရဖူး။
တခါတံုးကျမိဳ႔ပတ္ရထားေပၚမွာမူးေနသူတေယာက္သူ႕ဖာသာက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔တေယာက္ထဲေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုတာကိုတစံုတေယာက္ကနံပါတ္၁၁၂(ရဲအေရးေပၚနံပါတ္)နွိပ္ေခၚလိုက္တယ္ထင္တယ္။ရထား၂မွတ္တိုင္ေလာက္မွာဘဲရဲ၂ေယာက္တက္လာတယ္။သူ႕ကိုေနာက္မွတ္တိုင္မွာဆင္းဖို႕နားခ်ေနတယ္။ဟိုလူကဂ်စ္ကန္ကန္ရယ္၊ဂိတ္ဆံုးအထိစီးမယ္၊ငါ႔အိမ္ကဂိတ္ဆံုးမွာဆိုလို႕.. ရဲေတြရထားဂိတ္ဆံုးထိစီးျပီးလိုက္ပို႕ေပးရတယ္။ခရီးသည္ေတြစိတ္မပ်က္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးသလို၊ သူ႕ကိုေစာင္႔ေရွာက္ေပးတဲ႔သေဘာလည္းပါတယ္။ေနာ္ေ၀းမွာမူးယစ္ေဆးစဲြေနသူေတြကိုအစိုးရကမွတ္ပံုတင္ထားတယ္။ေန႔စဥ္အခ်ိန္တန္ရင၊္ရဲေတြကလာျပီးမူးယစ္ေဆးကိုအခ်ိဳးက်ေ၀ငွေပးတယ္။(ကိုယ္ကမေပးရင္.ရာဇ၀တ္မႈပိုျဖစ္လာမယ္၊
အတိုင္းအဆမရိွသံုးစဲြျပီးအသက္အႏၱရာယ္ထိခိုက္မယ္)ရဲဆိုတာေဆာင္ပုဒ္ခ်ိတ္ထားရံုသက္သက္မဟုတ္ပဲလက္ေတြ႕ျပည္သူေတြအသက္နဲ႔စည္းစိမ္ဥစၥာလံုျခံဳေရးကိုေစာင္႔ေရွာက္တာျဖစ္တယ္။
“သူမ်ားနိုင္ငံမွာရဲေတြကလူေတြကိုဘာအကူအညီေပးရမလဲဆိုတဲ႔မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည္႔တာ၊က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံကရဲေတြကလူေတြဆီေငြဘယ္လိုညွစ္ရမလဲဆိုတဲ႔မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည္႔တာဗ်”လို႔မိတ္ေဆြတေယာက္ကေျပာဘူးတယ္။ဒီကရဲေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီးရီစရာလိုလိုနဲ႔အျမဲသတိတရျဖစ္ေနတာေလးတခုေျပာအံုးမယ္။
တခါကေအာ္စလိုျမိဳ႕လည္ေခါင္လူစည္တဲ႔ေရွာ႕ပင္စင္တာၾကီးတခုေလွခါးနားမွာရဲ၂ေယာက္ရပ္ေနတယ္။လူေတြကသူတို႕ကိုေရွာင္ကြင္းသြားေနရတယ္။သူတို႕ကလမ္းမဖယ္ေပးဖူး။သတိထားၾကည္႔လိုက္ေတာ့သူတို႕၂ေယာက္အလည္မွာမစင္ပံုေလး။ ခေလးတေယာက္ေယာက္ထြက္က်သြားဟန္တူတယ္။သန္႕ရွင္းေရးသမားမလာမခ်င္းလူမ်ားမနင္းမိေအာင္ရဲေတြကေစာင္႔ၾကပ္ေနတဲ႔ျမင္ကြင္းကိုၾကည္႔ျပီးရဲေတြကိုေလးစားသြားတယ္။သူမ်ားဆီကရဲေတြတာ၀န္ထမ္းတယ္၊လူထုအက်ိဳးၾကည္႔တယ္ဆိုတာအဲလိုအေသးအမႊားေလးကအစဂရုတစိုက္တာ၀န္ယူတာမ်ိဳး။
က်ေနာ္တို႕ဆီကရဲေတြရဲ႔ဘ၀အေျခအေနကနိမ္႕က်သလို၊လည္သလိုရွာစားေနရေတာ့၊အမ်ားမၾကည္ျဖဴ၊မေလးစားတဲ႔အေျခအေနဆိုက္ေနတယ္။ဒီအတြက္ရဲအမႈထမ္းေတြကိုယ္စီသာမက၊အထက္အာဏာပိုင္ေတြမွာလည္းတာ၀န္ရိွပါတယ္။မၾကာေသးခင္ရက္ပိုင္းက လက္ပံေတာင္းသပိတ္ျဖိဳခဲြမႈကိုဗိုလ္ၾကီးေဟာင္းေနမ်ိဳးဇင္တို႕သြားေလ႔လာေတာ့၊ရဲကလည္းသူ႔တာ၀န္ကိုအမ်ားလက္ခံေအာင္ေသေသခ်ာခ်ာမရွင္းျပပဲတင္းတင္းမာမာဆက္ဆံခဲ႔သလိုဗိုလ္ၾကီးေဟာင္းကိုေနမ်ိဳးဇင္ကလည္းရင္႕ရင္႕သီးသီးေျပာဆိုတုန္႕ျပန္လို႕၂ဘက္တင္းမာတာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ျပည္သူေတြမွာလည္းRight to Informationလို႕ေခၚတဲ႔သိလိုတာကိုေ မးနိုင္တဲ႔အခြင္႔အေရးမ်ိဳးမရိွေတာ့လို ႕ ဒီေလာက္ထိျဖစ္ကုန္တာပါ။
ရဲေတြကျပည္သူနဲ႔အနီးကပ္ဆံုးမွာတာ၀န္ထမ္းရေတာ့..
ရဲနဲ႔ျပည္သူပဲထိတ္တိုက္ေတြ႕ေနရတယ္။၁၉၈၈တံုးကရဲ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ျပည္သူေတြထိတ္တိုက္ေတြ႔ျပီးေသဆံုးတဲ႔အထိျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ ဒီကေန႔က်ေနာ္တို႕တိုင္းျပည္ဟာလူမဆန္တဲ႔စနစ္ဆိုးၾကီးနဲ႔၊အင္မတန္မွလူကိုလူလိုသိတတ္တဲ႔၊လူတဦးခ်င္းစီအေပၚမွာေရာအယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြးေလးစားခ်စ္ခင္တဲ႔၊ယဥ္ေက်းတဲ႕ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီကိုလွမ္းေနၾကတာပါ။
လက္ေအာက္္ခံတပ္မေတာ္သားေတြေရာ၊ျပည္သူ႔ရဲေရာဘ၀တူေတြပါ။နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလူလိုသူလိုအသိအမွတ္ျပဳမခံရတဲ႔ေက်ာမဲြလူတန္းစားေတြထဲလည္းျဖစ္တယ္။
လယ္သမားေတြအလုပ္သမားေတြဆင္းရဲသလိုသူတို႕လည္းခ်ိဳ႕တဲ႕ပါတယ္။အခြင္႕အေရးမဲ႔သူခ်င္းအတူတူပါ။ တကယ္႔အခြင္႔အေရးသမားေတြဘယ္သူလည္းဆိုတာျပည္သူကသိပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာသူတို႕ကိုသူတို႕အာဏာပိုင္လို႕အေခၚခံရတာကိုပဲရွက္သလိုလိုလုပ္ေနေပမဲ႔ျပည္သူ႕ဘ႑ာေတြခိုး၀ွက္စားေသာက္ေနတာကိုေတာ့မရွက္ေသးပါဖူး။ျပီးေတာ့ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြကိုနွဖားၾကိဳးဆဲြ၊လိုရာခိုင္းေစခ်င္တဲ႔အာဏာရွင္စရိုက္လည္းရိွေနတံုးပါ။
“မရိွတာထက္၊မသိတာခက္”ဆိုတဲ႔စကားလိုပဲ……. အသိစိတ္ဓာတ္မဲ႔တာဟာမိမိကိုယ္တိုင္ေရာ၊လူ႔အဖဲြ႔အစည္းနဲ႔နိုင္ငံတခုရဲ႔ဂုဏ္သိကၡာ႔နဲ႔ဖံြ႔ျဖိဳးမႈကိုအစြမ္းကုန္ထိခိုက္ေစပါတယ္။
ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)
