“ကြ်န္မတိုပာာအတိုက္အခံပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရန္ျဖစ္ဖို႕လာတဲ့ အတိုက္အခံ မပာုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ၊ ျပည္သူကိုသစၥာခံမယ့္ အတိုက္အခံေပါ့”တဲ့။ “တရားဥပေဒစိုးမိုေရးအေျခခံ၊ ဒီမိုကေရစီအေျခခံနဲ႕အားလံုးကိုပူးေပါင္း လက္တြဲသြားမယ္”တဲ့။က်ဳပ္လည္း အသက္ေတြက ၾကီးသထက္ႀကီးလာေတာ့ ညဏ္မနီး ဒံုးေဝးဆိုတာမ်ဳိး ၿဖစ္လာ တယ္ဗ်။ အားအားရွိေတာင္ေတြး၊ ေၿမာက္ေတြးေပါ့။ က်ဳပ္ကေငးမယ္၊ ေတြးမယ္၊ေရးမယ္ဆိုတဲ့ဝါဒ ဆုတ္ကိုင္တဲ့လူ။ အခုၾကဳံလာတဲ႔ဒာေနအထားက စကိုင္းနက္လႊင္႔တဲ႔လႊတ္ေတာ္တီဗီ သတင္းေတြပဲ ထိုင္ေငးေနရတာဗ်ဳိ႕။ ဒီေတာ႔ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ထိုင္ေတြးေနမိတဲ႔အခ်ိန္ေတြလည္း မ်ားလာတာ ေပါ႔။ ဒီလိုဆို ေရးၾကည့္ဦးမယ္ေလဆိုျပီး ဒီစာေရးပါတယ္။
ေကာင္းသဗ်ာ။ ေဒၚစုပါးစပ္ကထြက္တဲ့စကား ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီခ်ဳပ္တစ္ခ်ဳပ္လံုးရဲ႕စကား။ ဒီခ်ဳပ္ျပည္သူ႕ ကိုယ္စားလွယ္အားလံုးရဲ႕ စကားျဖစ္ေပသဗ်ာ။
ပာိုေရွးအခါ သမယတုန္းကေတာ႔မွတ္မိတာေတြ စံုလို႔ေပါ႔ဗ်ာ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဘယ္လိုၾကဲၾကသလဲ။ ဘယ္လိုေခ်ာ္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾက၊ေဆာ္ၾက၊ ကေလာ္ၾက၊ ေအာ္ၾက၊ ေလွာ္ၾကသလဲ။ သံစံုတီးဝိုင္းၾကီး ေဆာ္ပေလာ္တီးေနသလား ထင္ရတာဗ်။
အဲဒီလိုကိစၥေတြပာာ ဒီေန႔ ေနျပည္ေတာ္က စစ္ဗိုလ္တစ္မတ္၊ အရပ္ေျခာက္မူး လႊတ္ေတာ္ၾကီနဲ႔ လားလားမွမဆိုင္ေပဘူးဗ်။ ဒီေတာ႔လည္း ဒါေတြထားလိုက္ပါေတာ႔ေလ ဆိုတာမ်ဳိးေလာက္ ေျပာၾကတာေပါ႔။
က်ဳပ္ရဲ႕ခြ်တ္ျခဳံက် ဦးေနွာက္ထဲက မူးတင္း ပဲတင္း မွတ္ညဏ္ေလးဖ်င္းေဖာ္ထုတ္ေျပာမယ္။
၁၉၆၀ မွာက်ဳပ္တို႕ရဲ႕ ဆရာသမား သတင္းစာဆရာၾကီး ဦးညိဳျမ လႊတ္ေတာ္အမွတ္ျဖစ္လာသဗ်။ ပဲခူးတိုင္း၊ ေညာင္ေလးပင္ျမဳိ႕နယ္ကဆို ထင္ပါရဲ႕။ လႊတ္ထဲမွာ အမွတ္မင္းၾကီးဦးညိဳျမ စကားပြဲဦး ထြက္တယ္။ စကားပြဲဦးဆိုေပမဲ႔ စာရြက္ၾကီးဆုတ္ကိုင္ဖတ္တာဗ်။ ဒီေန႕ လႊတ္ေတာ္ဒီဗီသတင္းေတြ ထဲမွာ က်ုဳပ္တို႕ ျမင္ေနၾကရတဲ႕ပံုနဲ႕ခြ်တ္စြတ္ေပါ႔ဗ်ာ။
“ အမတ္မင္းလြတ္ေတာ္ထဲမွာ စာရြက္မဖတ္ရဘူး။ အလြတ္ေျပာပါ”
လြတ္ေတာ္ဥကၠၾကီးက ဝမ္တိန္သတိေပသဗ်။
အမတ္မင္း ဦးညိဳျမကေတာ႔ မသိတာလား၊ မသိေယာင္တာလား။ မၾကားတာလား၊ မၾကားေယာင္ေဆာင္တာလား မသိဘူးဗ်။ အသံအက္ကြဲၾကီးနဲ႕ ဇြတ္ဆက္ဖတ္ျမဲ ဖတ္ေနေတာ႔ တာေပါ႔။
ဒုတိယမိၸ ဝမ္တိန္သတိေပးျပန္ေရာ။ ဥကၠဌၾကီးက ဥကၠဌၾကီးက။
ဦးညိဳျမေတာ႔’နုိး’ၾကာပဲဗ်။ မၾကာေခ်မၾကာပဲဗ်။ႏုိး-ၾကားစြာပဲစာေတြကို တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္ ဆက္လို႔ သာ ဖတ္ေနေတာ႕တယ္။
တတိယမိၸ သံုးၾကိမ္ေျမာက္လည္းေရာက္ေရာ ဥကၠဌၾကီး ဦးညိဳျမကိုထိုင္ခိုင္းပါေလေရာ။
လႊတ္ေတာ္ဆိုတာ စာနဲ႕မေျပာရဘူးေလဗ်ာ။ လွ်ာနဲ႕ ေျပာရတဲ႕ေနရာဗ်ာ။ အကိုးအကား စာရြက္စာတမ္းမ်ဳိးသာ ဖတ္ျပခြင့္ရွိတာ။ ဒါေတာင္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌထံခြင့္ပန္ရတာမ်ဳိကိုး။
ေနာက္တစ္ေန႕ထုတ္ေၾကးမံုသတင္းစာမွာ ဦးညိဳျမသတင္း ပါလာတယ္။ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါရွင္ ဆရာဇဝန ‘ဘိုက္တိုးအမတ္ ဦးညိဳျမ’ လို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ဆရာဇဝနကိုလည္း လြမ္းသဗ်ာ။ ဆရာဇဝန ေျပာျပခဲ႕တာေတြ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ဘိုက္တိုးရုံ ဘယ္ကမလဲ။ ေျခထိုးတဲ႔၊ ေဇာက္ထိုးတဲ႔၊ ဗ်ပ္ထိုးတဲ႔၊ ထိပ္ထိုးတဲ့၊ ကပ္ထိုးတဲ့၊ ကိုင္ထိုးတဲ့။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာတဲ့ စကာလံုးတစ္လံုလည္း မွတ္မိေသသဗ်။ သတင္းေထာက္ေတြက ေနျပည္ေတာ္လႊတ္ေတာ္ၾကီးကို ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ေမးတယ္။
“ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ အဲ….အဲ ေထာင့္ေထာင့္ၾကီးလို႕ ေျပာရမွာဘဲထင္တယ္”။
ဒါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕အေျဖ။
ဆရာဇဝနသာရွိရင္ ခါးခိုင္၊ ခါးနွိပ္၊ ခါးခ်ဳိး၊ ခါးထိုးလႊတ္ေတာ္ရယ္လို႕မ်ားေရမလား
မသိ။ ကုလားလိုမပာုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္လို ရင္းမေရာ႕လို႕ ေရးမလားမသိဘူးဗ်ာ။ (အဲဒီ အဂၤလိပ္စကာလံုး အဓိပၸါယ္က ေတာင့္ေတာင့္မတ္မတ္ၾကီး၊ မာမာတင္းတင္းၾကီး၊ အတင္းရွင္း ‘သတိ’ဆြဲကာ အက်င့္ပါေနသလို ၾကီးလို႕ ဆိုလိုမယ္ထင္ရဲ႕)။
ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးဆိုတဲ့စကားနဲ႕ စပ္မိလို႕ေျပာရအံုးမယ္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ေခတ္ လႊတ္ေတာ္မွာ ၾကားခဲ့ရတာ။
ေပ်ာ့စိစိလႊတ္ေတာ္ၾကီးေပါ့ဗ်ာ။
ေတးျပဳစာဆိုၾကီး ျမဳိ႕မျငိမ္းက “ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႕ ႏွံမယ့္ပံုေပၚတယ္” လို႕ေရးစပ္ခဲ့တယ္။ နံမပာုတ္ဘူး။ႏွံဗ်။ နံတဲ့ေၾကာင္ေခ်းကို မပာုတ္ဘူး။ ေခ်းေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႕ ႏွံမယ့္ေၾကာင္ကိုေျပာတာ။ ဆရာ ျမိဳ႕မျငိမ္းက ေထာင့္ေထာင့္ၾကီးစကားလံုးနဲ႕ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ဘယ္လိုေရးစပ္ခဲ့သလဲမသိဘူး။ ေၾကာင္နဲ႕ ႏွုိင္းသလား၊ က်ားနဲ႕နွုိင္းသလား၊ ၾကံ့နဲ႕နွုိင္းသလား။ က်ဳပ္ေတာ့အမွတ္တရမသိလွပါဘူးဗ်ာ။
ကဲပါေလ လႊတ္ေတာ္အမ်ဳိးအမည္ဆိုင္ရာ ဝါစာကမာ မၾကားဝံ့မနာသာေတြ ေျပာမေနၾကပါနဲ႕ ေတာ့။
ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္မွာ သတင္းေထာက္ေတြက ေဒၚစုေျပာတဲ့စကားကေတာ့ အေရးတယူ စဥ္းစားသင့္ လွတယ္ဗ်ာ။
ေဒၚစုကေျပာတယ္။
“ကြ်န္မတိုပာာအတိုက္အခံပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရန္ျဖစ္ဖို႕လာတဲ့ အတိုက္အခံမပာုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ၊ ျပည္သူကိုသစၥာခံမယ့္ အတိုက္အခံေပါ့”တဲ့။ “တရာဥပေဒစိုးမိုေရးအေျခခံ၊ ဒီမိုကေရစီအေျခခံနဲ႕ အာလံုးကိုပူးေပါင္းလက္တြဲသြားမယ္”တဲ့။
ေကာင္းသဗ်ာ။ ေဒၚစုပါးစပ္ကထြက္တဲ့စကား ျဖစ္ေပမဲ့ ဒီခ်ဳပ္တစ္ခ်ဳပ္လံုးရဲ႕စကား။ ဒီခ်ဳပ္ျပည္သူ႕ ကိုယ္စားလွယ္အားလံုးရဲ႕ စကားျဖစ္ေပသဗ်ာ။
ေဒၚစုေျပာတဲ့ ေနာက္ထပ္စကားတစ္ခြန္းရွိေသးသဗ်။ လႊတ္ေတာ္မွာ လြတ္-ေပ်ာ္ခ်င္ပါသတဲ့။ သူ႕စကာလံုးအတိအက်မပာုတ္ဘူး။ အနက္အဓိပၸယ္ထြက္တာကိုေျပာတာပါ။လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိခ်င္တယ္။ ေပါ့ပါးလန္းရႊင္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
ပာုတ္ေပသားကလား ခင္ဗ်ာ။ ကိုယ္နားေဝးတာေတြ ထိုင္ငိုက္၊ ကိုယ္မၾကိဳက္တာေတြ နာျငးီဆိုသလိုျဖစ္ေနရလို႕ကေတာ့ ဘယ္ပာန္က်နုိင္ပါမလဲဗ်ာ။ ဆီးပိတ္ဝမ္းပ်က္၊ ဇက္နာခါးကိုက္၊ ဝမ္းဗိုက္စူရႊဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ကုန္မွာေပါ့။ ေနျပည္ေတာ္နန္းမွာ အႏွိပ္ခန္းေတြေပါတယ္ၾကားဖူးပါရဲ႕။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ အေညာင္းေျဖစရာအေကာင္းေဂပာာေလးေတြ ရွိေပေသးလို႕။
ကိုယ္နဲ႕လည္း တိုက္ရုိက္မသက္ဆိုင္။ ကိုယ္တိုင္လည္းနားမလည္တဲ့ ကိစၥရပ္မ်ဳိးေတြ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ စာၾကည့္ခန္းေျပး၊ ေဆြးေႏြးခန္းခ်ီ၊ စံုညီညွိႏွုိင္းဆိုတာေတြ လုပ္ႏုိင္ၾကဖို႕ လႊတ္ေတာ္ခန္းမထဲက ခြင့္ပန္ထြက္သြားႏုိင္တာမ်ဳိးရွိသင့္သေပါ့။
ႏုိင္ငံတကာလႊတ္ေတာ္ေတြမွာလည္း ဒီလိုမ်ဳိးပဲ က်င့္သံုးလုပ္ေဆာင္ေနၾကတာ မပာုတ္လားဗ်။
ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္
ဒီလိႈင္းဂ်ာနယ္။ ။အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၂၆)။