ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးေက်ာင္းၾကီးမ်ားရွိ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ပညာေရး ၀န္ထမ္းမ်ား၊ နံမည္ၾကီး ေက်ာင္းၾကီးမ်ား ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေက်ာင္းၾကီးမ်ားရွိ စိန္လက္စြပ္၀တ္၊ ေရႊဆြဲၾကိဳး တ၀င္း၀င္း ဆရာဆရာမ မ်ားကို သာျမင္ဖူးသည္႕ က်ေနာ္ ယခုလို ပန္းတေနာ္ျမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ ေရျမဳပ္လယ္ကြင္းမ်ား အၾကား စိန္တံုးသာယာေအး ေက်းရြာေလးရွိ မိမိတို႕ ကြန္ယက္ အလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းသည္႕ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေလးမွ ဆရာ ဆရာမမ်ား ေနထိုင္ရာ အေဆာင္ေလးကို ယခုလို ေတြ႕ရွိရေသာ အခါ လြန္စြာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရပါသည္။
လူနင္း မခံႏိုင္ေသာ ၀ါးၾကမ္းခင္းေလးတြင္ သူတို႕ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ေနၾကရသည္။ သြားလာ ဆက္သြယ္မႈ ေ၀းလံလြန္းေသာေၾကာင့္ တလစာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား စုေဆာင္းထားျပီး တလ ေနမွ အျပင္သို႕ တခါ ထြက္ရသည္။
တရြာလံုးတြင္ တလံုးထဲသာ ရွိေသာ တယ္လီဖုန္းမွ တဆင့္ ဆရာမေလးမ်ားက အျပင္ေလာက သို႕ ဆက္သြယ္ခြင့္ ရွိသည္။ ထို တယ္လီဖုန္း ေျပာဆိုခ အေျခအေနကိုလည္း ဆရာမေလးက ေျပာျပသျဖင့္ အံ့ၾသ ရသည္။ တမိနစ္ႏွင့္ သံုးဆယ္ စကၠန္႕ စကားေျပာျခင္း အတြက္ တယ္လီဖုန္း ေျပာဆိုခ က်ပ္ ငါးရာ ကုန္က်ပါေၾကာင္း။
တစ္ေထာင့္ငါးရာ တန္ ဆင္းကဒ္ကလည္း မဲမေပါက္ေၾကာင္း။ အကယ္လို႕ မဲေပါက္ခဲ့သည္႕ တိုင္ သူတို႕လို တလ လံုးမွ လစာ က်ပ္ ရွစ္ေသာင္း သာ ရေသာ ၀န္ထမ္း အေနျဖင့္ ဟန္းဆက္ မ၀ယ္ႏိုင္ပါေၾကာင္း။
လြန္စြာမွ ဆင္းရဲျပီး ကေလးမ်ား အတြက္ စားေသာက္စရာပင္ ၀လင္ေအာင္ မေကၽြးႏိုင္ေသာ မိဘ မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားထံမွ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရွိေသာ ဆရာမေလးမ်ား ဘ၀မွာ ယခုလို .......................
ေက်ာင္းတြင္ ၀ိႈက္ဘုတ္မ်ား လွဴဒါန္းေပးထားေသာ္လည္း ေရးစရာေဆာ့ပင္ မတတ္ႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းကေလး။
ေရၾကီးျပဳိပ်က္သြားခဲ့စဥ္က အုတ္ေရကန္ကို အုတ္ကန္ အလံုးလိုက္ လူထမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္သယ္ကာ ျပန္လည္ အသံုးျပဳရေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲေသာ ရြာကေလး။
ေရဒီယိုေလး တလံုးသာ ရွိေသာ္လည္း ပ်က္စီးေနေသာေၾကာင့္ တီဗီြမရွိ၊ စေလာင္းမရွိ ဘာသတင္းမွ မသိ နားပိတ္ မ်က္စိပိတ္ ျဖစ္ေနေသာ ရြာကေလး
ထိုရြာကေလးသို႕ မေန႕က က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။
ေနမ်ိဳးဇင္