“ေငြရတု ေနာက္ေၾကာင္းျပန္” အပိုင္း(၁) ေဆာင္းပါးရွင္-စိုးမင္း

ကိုယ္တို႔ဆီကလူေတြမလည္း မင္းသားမ်ား ရိုက္ရက္ခ်ိတ္သလို ျပကၡဒိန္တစ္ေစာင္လုံး လိပ္ပတ္ လည္ေအာင္ အထိမ္းအမွတ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုမုဒ္သြင္းေနၾကရတာ ေတာ္ေတာ္
ေမာေလာက္ေရာ႔ မယ္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔လြန္တာနဲ႔ ဟတ္ပီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘတ္ေဒးလုပ္တာ ရက္ေတာင္မဆိုင္းဘူး။ ေနာက္ေန႔က် ဗယ္လင္တိုင္းဖို႔အသင္႔ပဲ။ ကိုယ္လည္းပဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ႔ ဒေယာေသာပါး မွီေအာင္လိုက္တာပါပဲ။ တခါတခါေတာ႔ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔ ဘာတစ္ခုမွ မွတ္မွတ္ရရ မေရးျဖစ္တဲ႔အခါ တစ္ခုခုဖတ္ရႏိုးနဲ႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔သူေတြကို အားနာမိျပန္ပါေရာ။ အခုဆိုရင္ ရွစ္ေလးလုံးကို ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ လြန္သြားၿပီမို႔ ခုခါမွ မွတ္စုအပုတ္အသိုးႀကီး လာတင္ေနတယ္ ထင္ေနပါဦးမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေရးျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ ေရးလိုက္ခ်င္ေသးတာဗ်။ ကိုယ္႔အလိုအရဆိုရင္ေတာ႔ သည္ ရွစ္ေလးလုံးကိစၥဆိုတာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေမြးေန႔ကိတ္ေပၚက ဖေယာင္းတိုင္မီးမ်ားလို ၀ွဴးကနဲမႈတ္ ဟုတ္ကနဲၿငိမ္းမသြားေစခ်င္ပါဘူး။ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ မီးထိုင္ရႈိ႕ေနရမယ္လို႔ေတာ႔ မဆိုလိုဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကေန သင္ခန္းစာကေလးမ်ား ရယူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အေရအတြက္ အတိအက်သိဖို႔ခက္တဲ႔ အသက္ဆုံးရႈံးသြားရွာသူေတြအတြက္ အခ်ည္းႏွီး အက်ဳိးမဲ႔မျဖစ္ေစဘူးလို႔ ေျဖသိမ္႔ႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ၂၅ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ႔ၿပီဆိုေတာ႔ နည္းတဲ႔ႏွစ္ေတြလား။ အသက္ ၃၀ ေအာက္ကေလးေတြ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိႏုိင္ မသိမွီႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြကို ကိုယ္ေတြကေတာ႔ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ ၾကဳံေတြ႔လာသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္႔အသိကိုယ္႔အျမင္ကို ျပန္လက္ဆင္႔ကမ္းေပးဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ေတြးမိလာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ အဲဒီေန႔မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ထက္စီနီယာမမတစ္ေယာက္ကို ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ေမးေနတာကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္မိလို႔ပါပဲ။ “အမ အမ။ ရွစ္ေလးလုံးဆိုတာ ဘာလဲ ဟင္။” တဲ႔။ အလကားေနရင္း မဆီမဆိုင္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ “ဟဲ႔ … နင္ ဗမာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဗမာျပည္မွာ ေနေနတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။” လို႔ ေမးလိုက္ခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔စီနီယာက ျပန္ရွင္းျပတဲ႔အခါ “ေၾသာ္ သိၿပီ။ သိၿပီ။” ဆိုေတာ႔မွ အင္းေပါ႔ေလ။ သူတို႔အသက္အရြယ္နဲ႔ဆိုေတာ႔ သူမ်ားေျပာစကား တဆင္႔ၾကားရတာ မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္ဆိုသလိုပဲ လြယ္လြယ္ၾကားလိုက္မိၿပီး သည္ဘက္နားက၀င္ ဟိုဘက္နားကထြက္သြားမွာပဲ။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း ကၽြဲၿမီးမတိုေတာ႔ပါဘူးေလ။ မသိမမွီလိုက္သူ ေမာင္ႏွမေလးမ်ားအတြက္ ဦးဦး ပုံေျပာမယ္ လုပ္ရေသးတာပ ေနာ႔။

ရွစ္ေလးလုံးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြကို အမွတ္ရသလဲဆိုေတာ႔ ကာလယနၱယားႀကီး ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး လြန္ခဲ႔ေသာ ၂၅ ႏွစ္ကာလကို ျပန္သြားရမွာေပါ႔ေလ။ စဥ္းစားစမ္း ကိုရင္။ စဥ္းစားစမ္းပါဦး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၂၅ ႏွစ္မွာ ခင္ဗ်ား ဘာေတြကို မွတ္မိသတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္လား။ အဲ႔တုန္းက လူပ်ဳိေလ။ အရြယ္ေတာ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကေလး။ ရုပ္ကေလးကလည္း ခုထက္အမ်ားႀကီး ေခ်ာရုံတင္ဘယ္ကမလဲ အုအက္ႏုဖတ္ေနတာေပါ႔။ ေဆးေက်ာင္းတက္တုန္းတန္းလန္း၊ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ အီစီကလီဗြက္ေပါက္၊ ရည္းစားေလးမေတာက္တေခါက္ ထားစအရြယ္ေလ။ အဲဒါ သူငယ္ျပန္ျခင္းရဲ႕အစလို႔ ေခၚတယ္ဗ်။ ဘယ္သူမဆို အသက္ႀကီးလာတဲ႔အခါ ေရွးျဖစ္ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားရင္ “တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကမ်ားဆို …” နဲ႔ တာထြက္တယ္။ မယုံမရွိနဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ေျပာခ်င္တာက အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္႔လို အညြန္႔အဖူး ေကြးေလးႏုနယ္ေက်ာင္းသားကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငယ္ဘ၀၊ ေပ်ာ္စရာတကၠသိုလ္ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔ မိသားစုအနာဂတ္ေတြကိုပါ ပန္းညြန္႔ညွာေၾကြ အဖ်က္ဆီးခံခဲ႔ရတယ္။ ကိုယ္႔မိဘထက္ႀကီးတဲ႔ ရာထူးစည္းစိမ္ အာဏာလက္ရွိ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က သူတို႔ေနရာကို လုယူလိမ္႔ႏိုးႏိုး စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ အပူတျပင္းႏွိမ္ႏွင္းလို႔ တခ်ဳိ႕လည္း အသက္ဆုံးရတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း မေသမရွင္ အနာဂတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး အုတ္တံတိုင္းေတြအထဲ ေရာက္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ႔ ရပ္ေ၀းေျမျခား ထြက္ေျပးခိုလႈံၾကရတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ႔ သူတို႔အားလုံး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ခိုလႈံေနၾကတဲ႔ မိဘရင္ခြင္၊ ဆရာ႔ရင္ေငြ႕ အကုန္ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ၿပီး ကႏၱာရထဲေရာက္သြားတဲ႔ ၾကာဖူးေလးမ်ားလို အငုံေၾကြေၾကြၾကရတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ရွစ္ေလးလုံးဆိုတာႀကီးဟာ ျဗဳန္းဆို မိုးေပၚကက်လာသလို အဲသည္ေန႔က်မွ နကၡတ္အခ်ိန္အခါေတြ တိုက္ဆိုင္ၿပီး ဘြားကနဲေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက သမိုင္းသင္တဲ႔အခါ က်က္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကမာၻစစ္ျဖစ္ျခင္းအေၾကာင္းရင္းမ်ားလိုပဲ။ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း လတ္တေလာ အေၾကာင္းရင္းေတြ ရွိတယ္။ ၈၈ဆိုတဲ႔ သကၠရာဇ္ဟာ ဦးေန၀င္းႀကီးကိုမွ ၾသဇာတကၠိမ ညွဳိးမွိန္ေစတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံး စီးပြားေရးေတြ က်ဆင္းေနၿပီ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒါ ဦးေန၀င္းႀကီး ညံ့လို႔။ သူ အသုံးမက်လို႔။ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေတြကို သူ႔ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ သုံးျဖဳန္းေနလို႔ လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လူေတြထင္သေလာက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္အခါက သူ႔သမီးပိုင္တဲ႔ န၀ရတ္ဟိုတယ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ အေကာင္းဆုံးဟိုတယ္ပဲ။ အခု သမိုင္းလမ္းဆုံနားက ဖို႔ဒ္ကားကုမၸဏီအေရာင္းျပခန္း ဖြင္႔ထားတဲ႔ေနရာမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါႀကီးက အခု ထရိတ္ဒါး၊ ဆီဒိုးနား၊ ပတ္ခ္ရြဳိင္ရယ္နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ တဲပုတ္သာသာပဲ ရွိမယ္။ ဂ်ပန္ေဆးရုံလို႔ေခၚတဲ႔ ေဆးရုံသစ္ႀကီးမွာ ဂ်ဴတီဆင္းတဲ႔ သမီးေတာ္ မမေၾကးကိုလည္း ျမင္ဖူးတယ္။ သူပန္ထားတဲ႔ စိန္နားကပ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကည့္ဖူးတဲ႔ မဂၤလာေဆာင္အေခြထဲက စိန္ေတြနဲ႔သြားႏႈိင္းရင္ အမႈန္အမႊားေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ မဆလေခတ္တုန္းက ထိပ္ထိပ္ႀကဲလူႀကီးမ်ားဟာ အခုေခတ္လို အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ကားေပါင္းမ်ားစြာ၊ မယားငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ မရွိဘူး။ ဘယ္မင္းသမီးႀကီးငယ္ကိုမွလည္း ၀ိုင္းၿပီး စပြန္ဆာ မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ အလွဆုံးဆိုတဲ႔ ခင္သန္းႏုကိုလိုခ်င္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္က အင္းယားလိပ္မွာ စုလ်ားရစ္ပတ္ လက္ထပ္ယူရတယ္။ အစိုးရအရာရွိႀကီးေတြဟာ မိန္းမကိစၥ နံမယ္ထြက္လာရင္ “အဘိုးႀကီးသိလို႔ကေတာ႔ ျပဳတ္ၿပီသာမွတ္” ဆိုၿပီး တအားေၾကာက္ရတာကိုး။ (အဘိုးႀကီး ယူတာေတြကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ မေျပာရဲဘူးေပါ႔ေလ) သည္ကေန႔ေခတ္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ အေနအစားမ်ဳိးေတြနဲ႔ေတာင္မွ က်ဳပ္တို႔ျမန္မာျပည္ႀကီး ခြက္မဆြဲရေသးဘူးဆိုရင္ မဆလေခတ္က လူႀကီးေတြဘုံးတာေလာက္ေတာ႔ ဘာမွျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။

အဘိုးႀကီးကို ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္တာမလုပ္ရဲတာက ကိစၥမရွိဘူးဗ်။ အဘိုးႀကီးကို ေၾကာက္ၿပီး ဟုတ္တာေတြလည္း ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ရဲၾကတာကသာ ဆိုးတာ။ အဘိုးႀကီးသိသြားရင္ မိုးမီးေလာင္လိမ္႔မယ္ဆိုတဲ႔ ကိစၥတိုင္းကို အဘိုးႀကီးမသိေအာင္ ဖုံးၾကဖိၾကေတာ႔ ေအာက္လူေတြေတာ္ေလေလ အဘိုးႀကီးခမ်ာ ဘာမွအမွန္အတိုင္းမသိေတာ႔ပဲ သူ႔ဘာသူ အဟုတ္ႀကီးမွတ္သြားေလ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ေလွနစ္ေတာ႔မယ္လို႔ အဘိုးႀကီးသိတဲ႔အခ်ိန္္မွာ သူလည္းတတ္သမွ်မွတ္သမွ် ရမ္းသမ္းေလွာ္ေတာ႔တယ္။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈကိုေလွ်ာ႔ဖို႔ ေငြစကၠဴေတြကို တရားမ၀င္ေၾကာ္ျငာတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီေဆးၿမီးတိုက မတိုးေတာ႔ဘူး။ တစ္ခြက္နဲ႔ မရရင္ ႏွစ္ခြက္တိုက္မယ္ကြာ ဆိုၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေငြေတြ သိမ္းတဲ႔အခါမွာေတာ႔ တိုင္းသူျပည္သားထဲမွာ သူ႔ကိုေထာက္ခံတဲ႔သူ ေတာ္ေတာ္ရွားသြားၿပီ။ ေၾကာက္လို႔သာ မေျပာရဲတာ စိတ္ထဲကေတာ႔ က်ိန္ဆဲကုန္ၿပီ။

ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးကို ႀကိဳ႕ကုန္းမွာထုတ္ေပမယ္႔ အဘိုးႀကီးကို ေျမြကိုက္သြားတာလည္း အဲဒီႀကိဳ႕ကုန္းထဲကပါပဲ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ကက္ဆက္ေခြလုဖြင္႔ခိုင္းရင္းနဲ႔ ႀကိဳ႕ကုန္းအေနာက္ရပ္ကြက္မွာ အရပ္သားေတြနဲ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရဲ နဲ႔ ၀င္ရွင္းတယ္။ မရဘူး။ ဒီအခါမွာ အဘိုးႀကီးဆီက အနာေဟာင္းျပန္ေပၚလာတယ္။ ျမန္မာတျပည္လုံးမွာ အဘိုးႀကီးကို က႑ေကာစလုပ္ရဲတာ ေက်ာင္းသားကလြဲရင္ မရွိဘူး။ သူတက္လာကစကတည္းက ေက်ာင္းသားဆီကမီးကိုၿငိမ္းေအာင္ သမဂၢအေဆာက္အဦကို ဗုံးနဲ႔ခြဲရွင္းခဲ႔ဖူးတယ္။ အခုလည္း လိုအပ္လာရင္ ထပ္မရွင္းရဲစရာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ညႀကီးမင္းႀကီး စက္မႈတကၠသိုလ္၀င္းထဲကို စစ္တပ္နဲ႔၀င္စီးၿပီး ပြဲသိမ္းတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ဒဏ္ရာရတယ္။ ဘုန္းေမာ္ လို႔ေခၚတဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ (တကယ္ေတာ႔ တစ္ေယာက္မကပါဘူး။ ဘုန္းေမာ္တစ္ေယာက္ပဲ လူသိရွင္ၾကားျဖစ္တာက သူ႔အေလာင္းက ေက်ာင္းသားလက္ထဲမွာမို႔လို႔ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က စ်ာပနလုပ္တာကို စစ္တပ္ကလာျပန္သိမ္းရတာေၾကာင္႔ပါ) အဲသလို အခါခါ နားရြက္တံေတြးဆြတ္တဲ႔ သူ႔ကို ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ကမာၻမေက်ဘူး ျဖစ္ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က လူႀကီးသားျဖစ္ေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေျပာတဲ႔စကားကို အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေခ်ပခ်င္ပါတယ္။ “မင္းတို႔က ဘုမသိဘမသိ ေသနတ္မွန္ေသတဲ႔လူတစ္ေယာက္ကို အတင္းအာဇာနည္အျဖစ္ သူရဲေကာင္းေမြးေနတယ္။ သူ႔မွာျဖင္႔ ဘာခံယူခ်က္မွ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး” တဲ႔။ အမွန္ကေတာ႔ အဲဒီစကားကို ေျပာတဲ႔သူမွာ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္ ရွိမေနတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ ဘုန္းေမာ္ကို အာဇာနည္တင္တယ္ဆိုတာ ကိုဘုန္းေမာ္က တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြကိုယ္က်ဳိးစြန္႔သြားတယ္ စသည္ျဖင္႔ ပုဂၢလဒိ႒ာန္နဲ႔ ဟီးရိုးရွာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္နက္မပါတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္ႏွိမ္ႏွင္းလို႔ အသက္စြန္႔သြားရသူ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအျဖစ္နဲ႔ အၿမဲတမ္း အမွတ္တရ ရွိေနေအာင္ ဘုန္းေမာ္ကို အာဇာနည္တပ္ပါတယ္။ အာဇာနည္ေန႔လို႔ ေျပာရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ က်ဆုံးေလၿပီးေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ရဲေဘာ္ေမာင္ေထြးပါမခ်န္ အေလးျပဳသလိုပဲ ဘုန္းေမာ္ကို အေလးအျမတ္ထားတာဟာ ေက်ာင္းသားေတြအေရးမွာ အသက္ေပးသြားရသူေတြအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳရည္ညႊန္းပါတယ္။

ကြဲသြားၿပီးတဲ႔အိုးကို အစအနေကာက္ျပန္ဆက္လို႔ မရသလိုပဲ အဘိုးႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားအၾကားမွာလည္း ဘယ္လိုမွ ျပန္လည္တည္ေဆာက္လို႔မရႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ ယုံၾကည္မႈႀကီး ၿပိဳကြဲသြားပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြအကုန္ပိတ္ၿပီးေက်ာင္းသားေတြအကုန္ တီအီးကားႀကီးေတြနဲ႔ ဘူတာႀကီး၊ ကားႀကီးဂိတ္အေရာက္ပို႔ၿပီး အခမဲ႔ စားရိတ္ၿငိမ္း မိဘရပ္ထံ ျပန္လႊတ္ေတာ႔ ေက်ာင္းထဲကမီးဟာ အရပ္ဘက္ကို ကူးမလာပါဘူး။ အေျခအေနေတြ ၿငိမ္သက္သြားေတာ႔မွ အေရးေပၚအစည္းအေ၀းေခၚၿပီး ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေျပာရင္း ႏႈတ္ထြက္မယ္ စကားဆိုပါတယ္။ သမိုင္းတြင္ပါတယ္။ “စစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး။” တဲ႔။ ေၾကာက္ေအာင္ေျပာသလားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဒါေပသိ ေၾကာက္ရမယ္႔အစား သူ႔ပါးစပ္က ႏႈတ္ထြက္မယ္ တစ္ခြန္းၾကားလိုက္ရလို႔ ကိုယ္အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး ဂၽြမ္းဆယ္ပတ္ေလာက္ ထိုးမတတ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး သူ႔အသြန္အသင္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ရတဲ႔ဘ၀မို႔ ဘဘႀကီးဦးေန၀င္းဟာ အေရွ႕ဘက္အိမ္က ဥကၠ႒ႀကီးေမာ္လိုပဲ ဘယ္ေသာအခါမွ ယိုင္လဲသြားစရာ မရွိဘူး လို႔ တစ္ထစ္ခ် ယုံၾကည္ေနမိတဲ႔ဘ၀ပါဗ်ာ။

တကယ္လို႔မ်ား အဲသည္ညက အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးစကားဟာ ခါတိုင္းလိုပဲ လွည့္စားဖို႔ ေရႊ႕တဲ႔

ႏိုင္ငံေရးကစားကြက္တစ္ကြက္ဆိုရင္ သူဟာ တစ္ကြက္မွားေသာက်ား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ သူ႔ကို ေျခသလုံးဖက္မတတ္ ရွိခိုးဦးတင္ ေတာင္းပန္ၿပီး မထြက္ပါနဲ႔ အသနားခံသူမ်ားကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းေပမယ္႔လည္း သူကေတာ႔ ေျပာၿပီးသားစကား ျပန္မျပင္ပဲ ဦးစိန္လြင္ကို ေကာက္တင္ထားခဲ႔ၿပီး ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခုံေပၚကထြက္၊ ရုပ္ေသးပြဲဆက္ကဖို႔ စိုင္းျပင္းပါတယ္။ သူ႔ဟာသူထြက္မယ္႔အေရး သမၼတႀကီးပါ ဆြဲေခၚသြားပုံေထာက္ရင္ သူႀကိဳးဆြဲရာ မကမွာစိုးတာ သိသာပါတယ္။ လူေတြက လုံး၀သံသယမရွိတာကေတာ႔ အဲသည္အခ်ိန္က သူ႔ေနာက္ကပါတဲ႔ အစိုးရတစ္ဖြဲ႔လုံးဟာ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ၾသဇာအာဏာကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာခံယူၾကမယ္႔ သူေတြသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သည္ကေန႔အထိ ကိုယ္႔လူကိုယ္မီးေသတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ သူ႔ကိုမွီတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ သူ႔ေနာက္မွာ တက္လာတဲ႔ ဦးစိန္လြင္ကိုေရာ၊ ဦးေမာင္ေမာင္ကိုေရာ သူမွတပါး အျခားတစ္ေယာက္လို႔ ဘယ္သူကမွ မျမင္ၾကေတာ႔ပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္ႀကီးကေတာ႔ အဖုံးတလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေရေႏြးကရားႀကီးလိုပဲ ဆူလုေ၀လု အျမဳတ္တစီစီ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြဟာ တိုင္းေရးျပည္ေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ တေဘာင္စနည္း အတိတ္နိမိတ္ေတြကို ယုံတတ္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ “ရတနာနတ္မယ္ ျပန္သြားၿပီလား။ ေက်ာက္စိမ္းမင္းသမီးေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ ဓာတုကလ်ာ လာလိမ္႔မယ္တဲ႔။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ ဘယ္သူလဲ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ မင္းေလးပါးဆုံတဲ႔အခါ လမ္းမေပၚေရႊမိုးေငြမိုးရြာလိမ္႔မယ္။ ထြက္မေကာက္နဲ႔ အကုန္ေသကုန္မယ္႔မိုး။” တဲ႔။ အဲ႔ဒီေပါက္တတ္ကရစကားကို ကေလးဘ၀တုန္းက ဘိုးေတာ္တစ္ပါးဆီက ၾကားဖူးတာပါ။ ဘာေျပာမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ သူ႔ဘာသူေျဖတာကေတာ႔ “ဟိုႏိုင္ငံျခားကလာတဲ႔မင္းသမီးနဲ႔ ကြာလိုက္ၿပီ။ နယ္စပ္ကသိမ္းလာတဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းတုံးႀကီးလည္း ျပန္ရၿပီ။ ပဥၥဓါတု၀ါဟန လို႔ေခၚတဲ႔ ဓါတ္သားငါးမ်ဳိးရုပ္ပြားေတာ္ေတြ ဌာပနာတဲ႔ စြယ္ေတာ္ေစတီလည္းၿပီးၿပီ။ သိပ္မၾကာဘူး။ တိုင္းျပည္ပ်က္ေတာ႔မွာ” တဲ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ သဘင္သည္စကား၊ အရူးစကား၊ ကေလးစကားဆိုဆို ကိုယ္ေတြစိတ္ထဲမွာေတာ႔ လူႀကီးေတြေျပာေျပာေနတဲ႔ မင္းေျပာင္းမင္းလြဲဆိုတာေတာ႔ နီးလာၿပီလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔လာတယ္။ အရပ္ထဲမွာလည္း ေကာလာဟလေတြက ပြထလာတယ္။ အစိုးရဘက္က တင္းၾကပ္လာသလို ျပည္သူေတြဘက္ကလည္း အျမင္ပိုပိုေစာင္းလာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညဘက္အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ႔ လွည္းတန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကို ရဲက လုံထိန္းက ေခၚေမးတာ ရစ္တာ ျဗင္းတာ စလုပ္လာၿပီ။ တစ္ရက္မွာ သူ႔ဘာသူ ဂီတာထိုင္တီးေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကားေပၚကဆင္းရိုက္သြားလို႔ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးကို ေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ အရိုက္ခံရတဲ႔ေက်ာင္းသားကို တရားခံလို အေစာင္႔နဲ႔ထားၿပီး ေဆးမွတ္တမ္း၊ ဓါတ္မွန္ေတြကို သိမ္းထားတယ္။ နဂိုကလည္း ရာဇ၀တ္မႈေတြမွာ အဲ႔လိုပဲ သိမ္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေကာလာဟလနဲ႔ အျမင္မၾကည္လင္တဲ႔အခ်ိန္မို႔ ေက်ာင္းသားဘက္က ဘယ္လိုမွ မေက်နပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဘုန္းေမာ္ကိစၥတုန္းက ေသနတ္ဒဏ္ရာပါတဲ႔ ဓါတ္မွန္ေတြကို သိမ္းသြားၿပီး မုန္လာဥလုပ္ခဲ႔တာ ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီး မဟုတ္လား။

ေန႔ဘက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲမွာ ခါတိုင္း လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ႔ ေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအၾကားမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္စရာေတြ ရွိလာတယ္။ သိတဲ႔အတိုင္း ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း ေျခခ်င္းကို လိမ္လို႔။ လူစည္တဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕မွာ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု ရုံးစုရုံးစုလုပ္ေနတုန္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အႏုပညာအသင္းထဲက စည္တိုကေလးတစ္လုံးထုတ္လာၿပီး လက္ခတ္နဲ႔ တဗုံးဗုံးရိုက္တယ္။ လူေတြ၀ိုင္းၾကည့္ေတာ႔ သူလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ဘာျဖစ္ရင္ဆိုလား မသိပါဘူး သည္ဘက္ကို လာစုေပးၾကပါခင္ဗ်ား လို႔ေအာ္ေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔နားသြားစုတယ္။ စုမိရင္း စုမိရင္း လူမ်ားလာေတာ႔ ေက်ာင္းသားဘာ၀ ေဟး ေဟး နဲ႔ ေအာ္ၿပီး လက္ခုပ္ေတြဘာေတြတီးၾကေရာ။ အဓိကကေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အႏိုင္က်င္႔လို႔ မေက်နပ္တဲ႔အေၾကာင္းကို ျပခ်င္တာေနမွာပါ။ မေက်နပ္တာကေတာ႔ သူေရာကိုယ္ေရာ အားလုံးအတူတူခ်ည့္ပဲ မဟုတ္လား။

ေတာ္ေတာ္ေလး လူစုမိလာေတာ႔ ေဟးလား၀ါးလားဇာတ္လမ္းကေန တရားပြဲ လုပ္ခ်င္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ကေလးေတြ နင္ဂ်ာလုပ္တမ္းကစားတုန္းကလို ပုဆိုးကို မ်က္လုံးေပၚရုံစည္းၿပီး တရားတက္ေဟာတယ္။ မ်က္ႏွာက်ေတာ႔ ျမင္မွာစိုးလို႔ ၀ွက္ထားသတဲ႔။ ေဟာတဲ႔တရားက သူက ဦးသန္႔အေရးအခင္းတုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔ထားတဲ႔အထဲက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူဆိုလားပဲ။ ဘာေတြေျပာမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြအေရွ႕ လူေကာင္ထြက္ျပၿပီး တရားေဟာေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္မွတ္လို႔။ တီးေပးလိုက္တယ္။ လက္ခုပ္။

ေနာက္ေတာ႔ အပန္းေျဖရိပ္သာထဲက နံရံကပ္စာေစာင္အခ်ပ္ႀကီးေတြထြက္လာၿပီး ဦးေန၀င္းတစ္သက္ ဆင္ဆာနဲ႔ေဖ်ာက္ခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာေတြ စာေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္လာတယ္။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ ဖတ္ရခဲဘိျခင္းဗ်ာ။ ကူးလို႔ကို မကုန္ဘူး။ စင္ေပၚမွာလည္း လူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ သူတို႔ေျပာဖို႔ ေနာက္ကေန ဒိုင္ခံၿပီး စာေတြေရးေပးေနတဲ႔လူေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ သတၱိေကာင္းတယ္။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲ။ မ်က္ႏွာကို ဘာမွဖုံးကြယ္မထားဘူး။ အဲဒီတရားပြဲေတြထဲမွာ မွတ္မိခဲ႔တဲ႔ နံမယ္ ႏွစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ မိုးသီးဇြန္ နဲ႔ မင္းကိုႏိုင္။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းကေတာ႔ အေၾကာင္းသိႀကီးမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကိုေ႒းၾကြယ္။ မိန္းထဲမွာ ေဆးေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ခဏခဏေတြ႕တယ္ဆိုရင္ ေဗဒင္မေမးနဲ႔ အဲ႔ေကာင္ဖြန္ေၾကာင္ေနတာေလဗ်ာ။ ေဘာ္ဒါေဘာ္ခ်က္ခ်င္းဆိုေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မသိျခင္ေထာင္ေထာင္ၾကတာေပါ႔။

ေက်ာင္းထဲမွာ လုပ္တဲ႔ပြဲကို အျပင္မထြက္ရင္ၿပီးေရာ လူႀကီးေတြကလည္း မသိျခင္ေထာင္ေထာင္ၾကတယ္ခင္ဗ်။ ပါခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔မင္းသားေတြက အရွိန္မသတ္ႏိုင္ပါဘူး။ လႈိင္တကၠသိုလ္ (RC 2) ကို ခ်စ္ဆုံးေလးမ်ား သိေစခ်င္ ဆိုၿပီး ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေတာ႔ ရဘူးေလ။ လုံ/ထိမ္းေတြက ေက်ာင္းအျပင္မွာတင္ ေစာင္႔ေနတာ။ ကန္ေဘာင္ကေနထြက္ရင္ အိုင္ဘီစီေနရာႀကီးမွာ သံဆူးႀကဳိးေတြ အလိပ္လိုက္ခ်ထားတယ္။ အဲဒီမွာ နံမယ္ေက်ာ္ တံတားျဖဴ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ စေတာ႔တာပဲ။ ရိုက္သလားလို႔ မေမးနဲ႔တဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္မေရာက္ေတာ႔ဘူး။ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ မေသလို႔ေတြ႕ရတယ္။ ခုမွေတာ႔ ဘယ္အေဆာင္ကေက်ာင္းသားမွ အိပ္ႏိုင္ေတာ႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ ပါသြားျပန္ၿပီ။ ဆြဲသြားျပန္ၿပီ။ မိေ၀းဘေ၀းမွာ အတူေနအတူစားေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားခ်င္းဆိုတဲ႔ စိတ္ကို ဘယ္လိုေဖ်ာင္းျဖနားခ်မႈမ်ဳိးကမွ ဘာသိဘာသာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေနခိုင္းလို႔ ရမယ္ မထင္ပါဘူး။ သည္ကေန႔ဘဘႀကီးေတြ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္သြားလို႔ ရခ်င္ရလိမ္႔မယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က ေက်ာင္းသားေတြ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ကေတာ႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။

(ဆက္ဦးမွာ)
Soe Min