''ဒါ အပင္ႀကီးလဲသြားတာပဲ'' ဟု ထပ္ဆုိသည္။ ေသနတ္သံမ်ားသည္ မစဲ၊ လူ႔အသက္ဆုိသည္ ျပည္တြင္းစစ္မီးကို အဆံုးမဲ့ ေတာက္ေလာင္ေစေရး အတြက္ အေတာမသတ္လိုအပ္ေနေသာ ေလာင္ စာဟု သတ္မွတ္ခံ ရေလေတာ့။
လူထုက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုခ်င္ ၿပီး လူတစ္စုက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖ်က္ဆီး ေနျခင္းလား။ ဝမ္းနည္းစရာ အေကာင္း ဆံုးက မေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမင္ သြားခ်င္သည္ဆုိေသာ ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမင္မသြားရရွာ။ ဘဝတစ္သက္တာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၌ သာ ဦးခုိက္ခဲ့ေသာ ဆရာ ဒဂုန္တာရာသည္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကို ျမင္မသြားရရွာ။
ေသနတ္ႏွင့္ ေျပာေသာ ႏုိင္ငံေရး သည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ရပ္စဲမည္ မသိ။ အစားထိုးလို႔ မရေသာ အပင္ႀကီးမွာ ၿပိဳ လဲခဲ့ၿပီ။ ဆရာဒဂုန္တာရာ သို႔မဟုတ္ ရန္သူမဲ့ကမၻာ။
အာဏာရွင္စနစ္က လည္မ်ဳိညႇစ္ ဆက္ဆံေနသည့္ ေခတ္ထဲမွာပင္ ရန္သူ မရိွ၊ မိတ္ေဆြသာရိွဟု ဆရာက ဆုိ သည္။ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျခင္းသည္ ႏုိင္ငံေရးအလုပ္ဟု ဆုိ သည္။
စကားလံုးသက္သက္ ဖဲြ႕ဆုိထား ျခင္းမဟုတ္။ သမုိင္းေခတ္မ်ားစြာ၊ စစ္ ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးကုိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၿပီး မွ ရရိွလာသည့္ အေတြးအေခၚ ဟု ဆရာက ဆုိခဲ့သည္။
ဆရာ၏ တစ္သက္တာ မည္သူ ႏွင့္မွ် ရန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးျခင္းမရိွ။ ဆရာ ၈ တန္းႏွစ္က အေၾကာင္းမဲ့သူ႕ေက်ာ ျပင္ ကို လာ႐ိုက္သြားေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးအေပၚ ျပန္လည္ရန္ျပဳ တံု႔ျပန္ ျခင္းမရိွသည့္အျပင္ အေခၚအေျပာပင္ မပ်က္။
''သူကတစ္ျပန္ ကိုယ္ကတစ္ျပန္ တံု႔ ျပန္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ ဘယ္ မွာေအးခ်မ္း မည္လဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လာ႐ိုက္ေသာ ေက်ာင္းသားကို ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ျပန္၍မတံု႔ျပန္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္မလုပ္ေတာ့'' ဟု ဆရာက ဆုိသည္။
ရန္ကုိရန္ျခင္း မတံု႔ျပန္ျခင္းသည္ ဆရာ့ကို ဖဲြ႕ဆိုထားေသာ ေမြးရာပါ ဂီတျဖစ္မည္ထင္၏။ ဆရာ့တြင္ ရန္သူ မရိွ။ ဆရာသည္ ရန္သူမဲ့ကမၻာ။ ဆရာ့ ကုိ ရန္သူလိုသေဘာထားျခင္းအေပၚ ေတာ့ မတတ္ႏုိင္။ ဆရာကေတာ့ ရန္သူ မရိွ။
''ေျမြေပြးကုိ မိတ္ေဆြဖဲြ႕လို႔ ရမ လား''ဟု တစ္ေယာက္ကဆုိေတာ့ ဆရာ က ၿပံဳးေနသည္တဲ့။
ဆရာ၏ ရန္သူမရိွ၊ မိတ္ေဆြသာရိွ အယူအဆအေပၚ မႀကိဳက္သူမ်ား ရိွ သည္။ ဆရာကေတာ့ သူ႕အယူအဆ ႏွင့္သူ။သူ႕အယူအဆအေပၚတြင္ သူခုိင္ မာစြာ။
၁၉၆၁ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္၊ ကမၻာေအး ကုန္းေျမ၌ က်င္းပသည့္ စာေရးဆရာ ညီလာခံ၌ ဆရာစာတမ္းဖတ္ေနစဥ္ စာေရးဆရာတစ္ဦး၏ အျပင္းအထန္ တုိက္ခုိက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရဖူးသည္။
''ခင္ဗ်ားကို သူဘာျဖစ္လို႔ ဒါ ေလာက္ အၿငိႇဳးႀကီးေနတာလဲ'' ဟု ဆရာ ပါရဂူကေမးေတာ့ ''ကြၽန္ေတာ္ လည္း မသိဘူး။ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာျပႆနာမွ မရိွဘူး'' ဟု ဆရာက ျပန္ေျပာခဲ့သည္။
ဆရာ့၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဒႆန နိဒါန္းမွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ဟု ဆုိသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးကို အတူ တုိက္ခဲ့သူခ်င္း ေသနတ္ႏွ င့္ ေျဖရွင္းၾက ေတာ့ ဆရာက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘက္ေတာ္ သား။ ဆရာ့၏ တာရာမဂၢဇင္းမွေန၍ ကမၻာ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္း ေရးသား ခဲ့သည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွစတင္ ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈထဲတြင္ ပါ ဝင္ခဲ့သည္။
ဆရာ့၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အျမင္က ရွင္းသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတြင္ မည္သည့္ ဗိုင္းရပ္စ္မွ ကပ္ၿငိေနျခင္းမရိွ။
၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ဆုိဗီယက္တပ္မ်ား ဟန္ေဂရီသို႔ဝင္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိပါးျခင္းဟု ဆရာက အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို ၍ ကန္႔ကြက္သည္။ ဆရာ့၏ မိတ္ေဆြ မ်ားကေတာ့ ထိုသို႔ဝင္ေရာက္ျခင္းသည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္အတြက္ ကာကြယ္ သည္ဟု ဆုိ၏။ ဆရာက ဆိုဗီယက္ တပ္မ်ား ဟန္ေဂရီမွ ဆုတ္ခြာေပးရ မည္ဟု တင္ျပခဲ့သည္။
''ကြၽန္ေတာ္က ဘုရင္ႀကီး ဝတ္လဲ ေတာ္မပါဘဲ လမ္းသြားသည္ကို ကေလး ငယ္က အမွန္အတုိင္း ျမင္သကဲ့သုိ႔ ျမင္ တတ္သူျဖစ္သည္''ဟု ဆရာက ဆုိခဲ့ သည္။
ထိုသို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေပၚ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးအျမင္ တစ္ခုတည္းျဖင့္ သာ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ဆရာ့၏ခရီးမွာ သူ၏ ဘဝတစ္သက္တာ။ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိသာ ဆရာတြင္ တြင္ ေျပာခဲ့သည္။ ယေန႔ အစိုးရသစ္လက္ထက္တြင္လည္း ဆရာ့ ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္ၾကားလႊာမ်ား။ က်ည္ဆံၿခံဳ၍ မလံု၊ ေမတၱာၿခံဳမွ လံုလိမ့္ မည္တဲ့။
''ဆရာသတိ ေကာင္းတုန္း အခ်ိန္ ထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုပ္သြားတာ'' ဟု ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္က ဆုိ သည္။
သို႔ေသာ္ ယေန႔တုိင္ ဆရာ့တစ္ သက္တာ ထြန္းလင္းခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးဆုိသည္မွာ မေရရာေသးသည့္ အဆင့္၌ပင္ ရိွေသးသည္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက သူမနာ ကိုယ္ မနာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ကို ေပးခဲ့ သည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာက တန္းတူ အခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ညီညြတ္ ေရး။ သူမနာ-ကိုယ္မနာ-ျပည္သူမနာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖူးပြင့္လာပါေစဟု မႈိင္းေဗဒ ကို ဆရာဆက္စီးဆင္း ခဲ့သည္။ ျပည္သူ တုိ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ မရိွမျဖစ္ ေရႏွင့္ေလ။
''လြတ္လပ္ေရးမရိွလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးလည္း ရိွႏုိင္မည္မဟုတ္။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးမရိွလွ်င္ တုိင္းျပည္၏ တုိးတက္ေရး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးသည္ အရာရာကို ဖန္တီးႏုိင္ေသာ အေျခအေန၊ အရာရာကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္ ေသာ အေျခအေနျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးသည္ သာလွ်င္ ျပည္သူတုိ႔၏ တုိး တက္ေရးကို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပမည္'' ဟု ဆရာက ဖြင့္ဆိုခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
မွတ္စု - ႏုိင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ(ဒဂုန္တာရာ)
- ပရကထာ (ပါရဂူ)
အယ္ဒီတာတစ္ဦး
Popular Myanmar News Journal