ဆရာေမာင္၀ံသက စာေရးရတာကို ၿမတ္ႏို္းတန္ဖိုးထားၿပီး စာေရးရာမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ စာေပခ်စ္ စာေပသမားတစ္ဦးပါ။ ႏိုင္ငံေရးကို အလြန္စိတ္၀င္စားၿပီး ႏိုင္ငံေရးထဲ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရတာ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရတာ ေမြ႕ေလ်ာ္တဲ့ သူေတြဆိုတာ ဘယ္လိုလူေတြပါလိမ့္။ ကြ်န္မကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရတာ ေမြ႕ေလ်ာ္လားဆိုတဲ့ အေမးမ်ိဳးလည္း တက္လာႏိုင္ ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလကတည္းက ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ဘ၀ႏွစ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖေတာင္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရတာ ေမြ႕ေလ်ာ္တယ္လို႔ ေၿပာလို႔မရပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရး ရယူခ်င္လို႔။ ဒါအတြက္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္လို႔ ႏို္င္ငံေရး ေလာကထဲ ေရာက္လာခဲ့တာပါပဲ။
ထိုနည္းတူပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီ ၿပည္ေထာင္စုၾကီး တည္ေထာင္ခ်င္လို႔ တည္ေထာင္ႏို္င္ဖို႔ရာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ လက္ခံလို႔ ကြ်န္မတို႔ ဆရာေမာင္၀ံသတို႔လို လူေတြ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္လာၾကတာပါ။ စာေပ၀ါသနာပါသူေတြ ၿဖစ္တဲ့ အေလ်ာက္ ႏိုင္ငံေရးစကား၊ စာေပစကားေရာၿပီး ေဆြးေႏြးေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရာမွာ အေတြးအေခၚ နဲ႔အလုပ္အကုိင္ ခြဲၿခားထားလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ သေဘာထားေတြကို အေၿခခံပါတယ္။ ၿပည္သူ႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္မွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာ “ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ႏိုင္ငံေရး လုပ္လုပ္၊ ေလ့လာ ဆည္းပူမွဳမၿပဳဘဲနဲ႔ အထက္လူၾကီး ေတြ ေၿမွာက္စားလို႔ ေမာက္ၾကြားရတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ၿဖည့္ႏိုင္ငံေရး သမားပဲၿဖစ္လာလိမ့္မယ္၊” “ၿပည္သူကို မေလးစားသူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးသမား မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး” စသၿဖင့္ ပါခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေမာင္၀ံသဟာ အဓိကအားၿဖင့္ စာေရးဆရာဆိုေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအတြက္ အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ ေလ့လာဆည္းပူးမွဳ ၿပဳလုပ္တတ္ၿခင္းနဲ႔ ၿပည္သူကို ေလးစားၿခင္းဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္းႏွစ္ခု နဲ႔ ၿပည္စံုပါတယ္။
ဆရာေမာင္၀ံသကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေတြ႕ခဲ့ရတာကေတာ့ ဇူလိုင္လ ၂၁ရက္ တနဂၤေႏြေန႔က ၿဖစ္ပါတယ္။ အာဇာနည္ေန႔အတြက္ ရန္ကုန္ကို ၿပန္ရင္းနဲ႔ ၀ိတိုရိယ ေဆးရံုကို သြားခဲ့ပါတယ္။ အဆုတ္ကင္ဆာၿဖစ္ေနေၾကာင္းကို သိခဲ့ရကတည္းက ဆရာေမာင္၀ံသ က်န္းမာေရး အေၿခအေနဟာ လြန္စြာ စိုးရိမ္ဖြယ္ၿဖစ္ေန ၿပီဆိုတာကို သိပါတယ္။ အိမ္ကိုသြားၿပီး ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္းေရာၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ေၿပာပါတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ကြ်န္မလည္း သြားလာလွဳပ္ရွား၊ အလုပ္ေတြမ်ားနဲ႔ ဆရာေမာင္၀ံသနဲ႔ မေတြ႕ၿဖစ္တာ ဇူလိုင္လ အထိကို ေရာက္လာ ပါေတာ့တယ္။ ေရာဂါအေၿခအေန ဆိုးေနၿပီၾကားထားေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာလဲၿပီး ပိန္ခ်ံဳးေနမွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတြ႕ရေတာ့ တြနး္လွည္းေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး မ်က္ႏွာ ၿပည့္ၿပည့္၊ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ၿဖစ္ေတာ့ ၀မ္းသာရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကင္ဆာ ေရာဂါခံစားခဲ့ရသူ ေၿမာက္ၿမားစြာရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရလို႔ အခ်ိန္မေရြး ၿပန္လည္ ဆုတ္ယုတ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႕တဲ့ အခါမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္းေတြပဲ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ စြမ္းအားရွိသ၍ စာေရးသြားခ်င္ေၾကာင္း၊ ၿမင္ခ်င္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေၿခအေနေတြ အေၾကာင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ဆရာေမာင္၀ံသ ေၿပာခဲ့ပါတယ္။
ရဲေဘာ္ ရဲဘက္တစ္ဦး ေလာကၾကီးက ထြက္ခြာသြားတဲ့ အခ်ိန္ဟာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ မၿပီးၿပတ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြ ဘယ္လိုၿဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မလဲ၊ သူ မၿမင္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြ ဘယ္လို ေဖာ္ေဆာင္ေပးရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားရပါတယ္။ ဆရာေမာင္၀ံသရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၿမင္ခဲ့ရတဲ့ ၿပံဳးရႊင္ၾကည္လင္တဲ့ မ်က္ႏွာကို သတိရၿပီး ဒီလိုလက္ေဆာင္မြန္ ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္၀ံသ(ဦစိုးသိမ္း) ကို ေက်းဇူးတင္လ်က္ပါ။
ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ဒီမွ်သာ။ ။
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္