မြန္းေအာင္က အႏုပညာဝါသနာႀကီးလြန္းလို႕ ကခ်င္ျပည္ ျမစ္ႀကီးနားကေန ရန္ကုန္ကိုဆင္းလာတာ၊ သူနဲ႕အတူ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဂစ္တာသမားေတြလည္းပါလာတယ္၊ က်ေနာ္မွတ္မိတာ ေနာ္ဂ်ာ၊ ဂြတို (ဂြတိုက ေဘ့စ္ဂစ္တာတီးတယ္၊ ခု သူက ကခ်င္ျပည္နယ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ရဲ႕ အႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္)၊ ကိုရဲတို႕ အုပ္စုကသူ႕အေပၚ အမ်ားႀကီးအကူအညီေပးခဲ့တယ္၊ အဓိက ကိုရဲ၊ သူ႕အေပၚေစတနာအျပည့္နဲ႕ ဆိုပံုဆိုနည္းအစစ ညီလိုသူငယ္ခ်င္းလို သင္ျပေပးခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္ ကိုရဲ မြန္းေအာင္ကို ေတာ္ေတာ္ေမာင္းခဲ့တာ၊ ေတာ္ရံုလူဆို စိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္က်သြားႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မြန္းေအာင္ကဇြဲေကာင္းတယ္၊ သူ႕အတြက္ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႕ ေမာင္းတာမွန္းသိလို႕ သူေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမိုးေက်ာ္နဲ႕ မြန္းေအာင္ အရမ္းတြဲျဖစ္ၾကတယ္၊ မြန္းေအာင္ငွားေနတဲ့ ၆ မိုင္ခြဲက အိမ္မွာ မိုးေက်ာ္ သူကြယ္လြန္ခါနီးအထိ ေနသြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ေဒသေကာလိပ္က ပထမႏွစ္စာေမးပြဲ အတြက္ေျဖၾကရၿပီ၊ မိုးေက်ာ္နဲ႕က်ေနာ္က ဘာစာမွ မရဘူး၊ ေက်ာင္းမွမွန္ေအာင္မတက္ခဲ့ၾကတာ၊ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းေတြက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက ရထားတယ္၊ ဒါနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား စာခိုးခ်ဘို႕ Field Jacket တထည္စီ ဝတ္ၿပီး ဂ်ာကင္အိပ္အမ်ားႀကီးထဲ စာေတြျဖဲထည့္ၿပီးခိုးခ်ဘို႕ လုပ္ၾကတယ္၊ ေျဖရတာက သူနဲ႕ က်ေနာ္က ေရွ႕ခံု ေနာက္ခံု၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေမးပြဲခန္းထဲ ေႏြေခါင္ေခါင္ Field Jacket ႀကီးေတြနဲ႕ ေခ်ြးေတြျပန္ၿပီး ဘယ္ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖက ဘယ္အိပ္ထဲ ထည့္ထားမွန္းမသိနဲ႕ ႏွစ္ေရာက္သား ေအာင္ျမင္စြာ စာေမးပြဲက်ၾကေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ....၊ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ညီညီတို႕ ေမာင္နီတို႕က ေက်ာင္းတက္မွန္ၿပီးေအာင္သြားၾကတယ္။
အဥၨလီအတြက္ ဂီတဥၨလီသီခ်င္းေခြထြက္ေတာ့ ေခြက ထင္သေလာက္မေပါက္ခဲ့ဘူး၊ အေခြက လိႈင္ေတးသံသြင္းကေနျဖန္႕တာ၊ ေခြထြက္ၿပီး မၾကာခင္ ကိုအုန္းျမင့္ (ရီေဇာ္) က ေခြ ၂ ဒါဇင္ယူလာတယ္၊ မင္းေက်ာ္ခိုင္ေရ၊ ကိုတိုးအေခြေတြ ဒို႕ ဝိုင္းျဖန္႕ရေအာင္ဆိုၿပီးလာေပးတယ္၊ ဒါနဲ႕ ကိုရဲရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ေခြေတြယူၿပီး ဘယ္သူ႕ကို စ ေရာင္းမလဲေပါ့၊ က်ေနာ္က အင္ၾကင္းေဆာင္က ဂ်ီဂ်ီး (ကိုေမာင့္ညီမကိုပဲ စ ေရာင္းတာေပါ့) ဆိုၿပီး ဂ်ီဂ်ီးဆီသြားေရာင္းတယ္၊ ဂ်ီဂ်ီးက ၂ ေခြ ကို တေခြ ၂၅ က်ပ္နဲ႕ ဝယ္လိုက္တယ္၊ အဲဒီအရင္းနဲ႕ တျခားေနရာေတြခရီးဆက္ၾကတာေပါ့၊ ရန္ကုန္ ဆူးေလ ဟိုင္းလက္ကားေတြ တေယာက္တက်ပ္ဆြဲတဲ့အခ်ိန္ ကက္ဆက္ပါတဲကကားေရြးၿပီး ေရွ႕တန္းမွာထိုင္ ဒရိုင္ဘာကို ကိုတိုးအေခြေပးၿပီး ေၾကာ္ျငာအေနနဲ႕ဖြင့္ခိုင္း..အဲလိုစ ျဖန္ံၾကတယ္၊ ေတာင္ဥကၠလာဘက္ဆို ေခြငွားဆိုင္ေတြက ေစ်းမေပးဘူး၊ အဆိုေတာ္အသစ္ဆိုၿပီး ထားခဲ့ေလ ေနာက္တပါတ္လာၾကည့္ေပါ့၊ ဒါမ်ိဳးေတြ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြကို ၁၅ က်ပ္နဲ႕ ေရာင္းခဲ့ရတာေတြရွိတယ္၊ နာမည္မႀကီးေသးရင္ ဒီလိုပဲ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္၊ (မြန္းေအာင္ကိုယ္တိုင္ သူ႕အေခြအတြက္ အဲလိုအျဖစ္ သူကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရတယ္)၊ ေခြေရာင္းရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကလည္း လမ္းစရိတ္၊ စားတာေသာက္တာနဲ႕ ေငြေခါင္းကြဲေတာ့တာေပါ့၊ ဝန္ခံရရင္ ေငြစာရင္းမရွင္းႏိုင္ျဖစ္ကုန္တယ္၊ ကံေကာင္းတယ္ပဲေျပာရမလားပဲ ေခြေတြကို တာဝန္ခံယူလာတဲ့ ကိုအုန္းျမင့္က စိတ္တခါတခါေဖါက္တတ္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္သူ စိတ္ထေဖါက္ေတာ့ ေတးသံသြင္းဆိုင္ကလည္း ဘာမွလုပ္လို႕မရဘူးျဖစ္ေရာ၊ ေတးသံသြင္းဆိုင္က ပိုင္ရွင္ရဲ႕သား(နံမည္ေမ့ေနတယ္) တာဝန္ခံၿပီး ကိုအုန္းျမင့္ကိုထုတ္ေပးခဲ့တာဆိုေတာ့ သူ႕အေဖက သူ႕သားကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်လိုက္တယ္ၾကားတယ္၊ ဒါလည္းခဏပါပဲ၊ သားအဖကိုး၊ သူ႕သားက ကိုတိုးတို႕ ကိုရဲတို႕အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္၊ ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္ေလ၊ အဲဒီ အဥၨလီအတြက္ ဂီတဥၨလီသီခ်င္းေခြကာဗာက ပန္းခ်ီေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း (ကြယ္လြန္) ေရးခဲ့တာ၊ က်ေနာ္က ဒီဇိုင္းတခုေရးၿပီး ေရာင္စံုစာကူးစက္နဲ႕ (Electronic Wax နဲ႕ေရးတဲ့ဒီဇိုင္း) A4 ဆိုဒ္ထုတ္ၿပီး ရန္ကုန္ အင္းစိန္ ဘတ္စ္ကားေတြေရာ၊ ဟိုင္းလက္ကားေတြေရာ ေဘးမွာကပ္ ကပ္ေပးလိုက္တာ၊ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အသုဘပို႕တဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြေဘးမွာ ဦးဘယ္သူ၊ ေဒၚဘယ္သူ အသက္ဘယ္နႏွစ္ ဆိုၿပီး ကပ္တဲ့စာေတြလိုျဖစ္သြားတာ။
အေခြထြက္ၿပီး နဲနဲၾကာတဲ့အခ်ိန္က်ေနာ္တို႕ ဘားလမ္းထဲက မုတ္ဆိတ္လၻက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၾကရင္း ကိုေမာင္က စကားစ လာတယ္၊ တိုးႀကီးဒီလိုသာဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္တဲ့အဆိုေတာ္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး...လို႕လည္းေျပာေရာ ကိုရဲက ေမာင္ေမာင္အဲလိုမေျပာသင့္ဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုးႀကီးေအာင္ျမင္ဘို႕ ဒို႕သူငယ္ခ်င္းေတြမွာတာဝန္ရွိတယ္၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ဝိုင္းလုပ္ရမယ္ ဆိုၿပီးေျပာတယ္၊ က်ေနာ္သိတယ္၊ ကိုေမာင္ကလည္း ကိုတိုးကို ေအာင္ျမင္ေစခ်င္တယ္၊ ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႕ေျပာခဲ့တာပါ၊ တကယ္တန္းက် သူတို႕သူငယ္ခ်င္းခ်င္း သိပ္ခ်စ္ၾကတာ၊ သူတို႕သီခ်င္းေတြကို ကိုတိုးအတြက္ပဲ ေရးစပ္ခဲ့ၾကတာ၊ ကိုရဲက ကိုတိုးအေပၚဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္၊ ကိုရဲနဲ႕ က်ေနာ္ႏွစ္ေယာက္ထဲ အရက္ေသာက္ၾကတဲ့အခ်ိန္ဆို ကိုရဲအျမဲေျပာတယ္၊ တိုးႀကီးတေန႕ လံုးဝ ေအာင္ျမင္ရမယ္၊ ကိုယ္တို႕ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေပးရမယ္......ဒါသူအျမဲႏွလံုးသြင္းထားတဲ့စကားေတြ။
ဒီၾကားထဲ မဆီမဆိုင္ က်ေနာ့ကိုပါလာၿပီး မင္းေက်ာ္ခိုင္နာမည္ကိုလည္း တိုး ပါတဲ့နာမည္တခုေျပာင္းပါလား တဲ့၊ ဟာ...ဘာဆိုင္လို႕လဲကိုရဲရာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္က တိုး ဆိုရင္ခ်စ္တယ္ကြာတဲ့၊ ခ်စ္မွာေပါ့ သူ႕ငယ္ခ်စ္နာမည္က တိုးတိုး ေလ။
ဒါေၾကာင့္ သူ႕သီခ်င္းေတြမွာ တိုး ဆိုတဲ့စကားလံုး အျမဲပါတာ......
၁၉၇၉ ေလာက္ကေန ၁၉၈၃ ေလာက္ကာလေတြတုန္းက ရန္ကုန္တကၠလိုလ္ထဲမွာ ကဗ်ာရူး စာရူးေတြေတာ္ေတာ္ေပါတာ၊ တကယ့္ကဗ်ာဆရာျဖစ္သြားတဲ့သူေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္၊ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုခဲ၊ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘဝ သမား၊ ဘဝကဗ်ာဆရာ၊ ဘဝသရုပ္ေဖၚစာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတြေပါ့ေလ..အဲလိုပံုစံေတြေခတ္ထခဲ့တယ္။
က်ေနာ္က အရက္ပဲေသာက္တတ္တာ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေသးဘူး၊ ကိုတိုး၊ ကိုရဲ၊ ကိုေမာင္၊ ကိုေနဝင္း၊ ဘိုတင့္(ရာျပည့္)၊ မိုးေက်ာ္တို႕က အဲဒီကာလ ေခတ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္ ဆင္ႀကိဳက္တယ္၊ ဆင္စီးတယ္ေပါ့၊ ေဆးေပါ့လိပ္က ႏွင္းဆီ၊ ေနာက္ သဇင္ႀကိဳက္ၾကတယ္၊ သဇင္ဆိုတာက သိတယ္မဟုတ္လား..လိပ္ျပာေတာင္ေဆးဆိုင္ေတြမွာရတယ္၊ အဲဒီသဇင္နဲ႕ လ်က္ဆားထုတ္ေလးနဲ႕ ေရေႏြးၾကမ္းေလးနဲ႕ေဆးေပါ့လိပ္ေလးနဲ႕ဆို ကိုထီးဆိုသလို ဘာနဲ႕မွမလဲႏိုင္တဲ့စည္းစိမ္ေလးေပါ့ဗ်ာ....ေမာင့္အသည္းေလးေဆးတံတိုေပါ့....
မိုးေက်ာ္က အရက္နဲ႕မတည့္ဘူး၊ ကိုရဲက်ေတာ့ အရက္ကို ေရမေရာပဲေသာက္တတ္တာ..ဒါေပမယ့္ ေသာက္ခဲတယ္၊ သူတို႕ကအၿငိမ္ႀကိဳက္ၾကတဲ့သူေတြ၊ သူတို႕ကိုၾကည့္ၿပီး အားက်ေလးစားၾကတဲ့လူငယ္ေတြအတုယူမွားၾကတာက အဲဒီရီေဝတဲ့စတိုင္ဖမ္းၿပီး အႏုပညာသမားႀကီးေတြလို လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေရေႏြးတအိုးၿပီးတအိုးမွာေသာက္ၾကရင္းစတိုင္ထုတ္ၾကတာပဲ၊ ကိုရဲတို႕အုပ္စုက အဲလိုမဟုတ္ဘူး၊ သူတို႕ေကာင္းေနၿပီဆိုရင္ ဂစ္တာကိုကိုင္ ကီး(Key)ေတြစမ္း၊ သံစဥ္ေတြရွာ၊ စကားလံုးေတြနဲ႕ သီခ်င္းေရးတတ္ၾကတယ္၊ ပါတ္ဝန္းက်င္မွာၾကားရတဲ့ ေက်းငွက္သံေတြ၊ သစ္ရြက္ေလတိုးသံေတြဟာ သူတို႕အတြက္က သံစဥ္ေတြပဲေလ၊ တခါတေလ သမိုင္းဝင္းထဲကမိန္းကေလးအေဆာင္ေတြမသြားျဖစ္တဲ့ညေတြ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚ ဂစ္တာတီးၾကရင္း အင္းလ်ားေရျပင္ရဲ႕လိႈင္းပုတ္သံေတြဟာလည္း သူတို႕အတြက္ လွပတဲ့သံစဥ္ေတြပဲေလ.....။
ေနာက္သဇင္ေခတ္ကုန္ေတာ့ ကုလားမေခတ္ေရာက္လာတယ္၊ ကုလားမဆိုတာ ေနာက္လူေတြက ငါးလို႕ေခၚၾကတယ္၊ လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္က အိမေက်ာက္ေက်ာဆိုင္မွာရတယ္၊ ကိုေနဝင္းကေတာ့ ပင္တိုင္ေဖါက္သည္ႀကီးေပါ့၊ RIT ေရွ႕ႀကိဳ႕ကုန္းဝင္းထဲက ႏွင္းဆီလၻက္ရည္ဆိုင္မွာလည္းရတယ္၊ လ်က္ဆားထုတ္နဲ႕ ေရးေႏြးၾကမ္းတခြက္ကေတာ့ ဖရီးေပါ့ဗ်ာ...။
တညသား သမိုင္းဝင္းထဲက သဇင္ေဆာင္ေရွ႕ ဂစ္တာတီးေနၾကရင္း ကိုရဲေဘးမွာခ်ထားတဲ့ ႏွင္းဆီေဆးေပါ့လိပ္ေတြထဲက တလိပ္ယူေသာက္မိတာ အရက္ေသာက္ထားတဲ့အခံနဲ႕ ခ်ာလပါတ္ကိုရမ္းေတာ့တာပဲ၊ ကိုရဲ က်ေနာ့ကိုမနဲတြဲၿပီးသူ႕အေဆာင္အထိ တြဲျပန္ခဲ့ရဘူးတယ္၊ သူ႕ေဆးေပါ့လိပ္ေတြက ဆင္ထည့္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ေတြကိုး၊ အဲဒီကတည္းက ဆင္ဆို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားခဲ့တာခုထိပါပဲ။
တရက္က်ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုေမာင္လွည္းတန္းသြားၾကတယ္၊ အိမဆီဝင္ၿပီးေတာ့မွ ပန္းကမၻာအေအးဆိုင္မွာႏွစ္ေယာက္ထိုင္ၾကရင္း (အဲဒီတုန္းက အဥၨလီေမာင္ေမာင္ဆိုတာ နာမည္သာသိၾကေပမယ့္ လူနဲ႕မတြဲမိၾကေသးဘူး) ကိုေမာင္က ကုလားမပုလင္းထုတ္ၿပီး မင္းေက်ာ္ခိုင္ နဲနဲခ်ၾကည့္ဆိုၿပီးအတင္းစည္းရံုးတာ၊ က်ေနာ္လည္း ကိုေမာင္ တစိတ္ပဲေနာ္ဆိုၿပီး တစိတ္ခ်လိုက္တာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေကာင္းခဲ့တာပါပဲ၊ ကိုေမာင့္ညီမဂ်ီဂ်ီးက သူ႕အကိုအေၾကာင္းသိေတာ့ က်ေနာ့ကို မင္းေက်ာ္ခိုင္ နင္ ငါ့အကို ဘဲျဖဴႀကီးနဲ႕ေပါင္းၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းပီပီဆူခဲ့ဘူးတယ္၊ ဂ်ီဂ်ီးက သူ႕အကိုကို ဘဲျဖဴႀကီးလို႕ေခၚတာကိုး။
သူတို႕အုပ္စုထဲ ကိုတိုးက အျမဲတမ္း Ray Bin မ်က္မွန္တပ္ၿပီးတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိတယ္၊ ကိုေနဝင္းက်ေတာ့ ဟန္ေဆာင္လို႕မရဘူး၊ သူေကာင္းလာၿပီဆိုရင္ သူေျပာခ်င္တာေျပာေတာ့မယ္၊ ကိုေမာင္က်ေတာ့ စကားသိပ္မေျပာဘူး စိတ္ပါမွေျပာတာ၊ စာဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ မဖတ္ရင္ ဂစ္တာကိုင္ၿပီးသံစဥ္စမ္းေနေတာ့တာပဲ၊ ကိုရဲက်ေတာ့ စကားေတြအထာနဲ႕ေျပာၿပီ....။
လွည္းတန္းဘက္ကေနလာရင္ ခရမ္းျပာ အေဆာင္မေရာက္ခင္ ေျပာရရင္ အင္းလ်ားလမ္းနဲ႕ ျပည္လမ္းေထာင့္က ပတၱျမားျခံရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ IFL(French) တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႕နာမည္က ကိုေငြဝင္း၊ သူကလည္းအျမဲတခုခုေတာ့ေကာင္းေနတာပဲ၊ သူ႕ဆီလာလည္ေန က်က ဖိုးခ်ိဳ၊ ဖိုးခ်ိဳနဲ႕ကလည္းက်ေနာ္ ကိုေနဝင္းနဲ႕ပါတ္သက္ၿပီးခင္တာ၊ ဖိုးခ်ိဳက အဲဒီအခ်ိန္ သူ႕အေခြ ပိုင္စီုးမႈဧကရီနဲ႕ေပါက္ထားတဲ့အခ်ိန္၊ ခင္ေတာ့ခင္တယ္ ဒါေပမယ့္ တခါတခါ က်ေနာ္နဲ႕ အယူအဆမတူတဲ့အခါ ခဏခဏျငင္းၾကရတယ္၊ သူေနတဲ့ လမ္းမေတာ္ ေညာင္ပင္ေလးေစ်းနားက အေပၚထပ္သူ႕ အိမ္ခန္းကိုအလည္ေခၚလို႕ လိုက္လည္ဘူးတယ္၊ သူကလည္း သူ႕အႏုပညာမာနနဲ႕ပဲ၊ သိပ္ေအာင္ျမင္ခ်င္လြန္းတဲ့ဆႏၵေတြမ်ားတယ္၊ ေနာက္တခုက သူေကာင္းတာကမ်ားလြန္းတယ္၊ အလြန္အကၽႊံေကာင္းေနတာ၊ ဒါေတြလည္းပါတယ္ သူေစာေစာနဲ႕ေၾကြခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းက၊ က်ေနာ့အျမင္ေျပာရင္ သူက ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ဒဏ္၊ ေက်ာ္ၾကားမႈရဲ႕ဒဏ္ သူမခံႏိုင္ခဲ့တာပဲ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သာယာမႈလြန္ကဲသြားခဲ့တာလို႕ပဲေျပာခ်င္တယ္၊ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းထဲက သီရိေဆာင္ ရဲ႕ ေက်ာင္းသူေတြႏႈတ္ဆက္ညစာစားပြဲမွာ သီခ်င္းဆိုေပးဘို႕ သူ႕ကိုေျပာေတာ့ သူေတာင္းတဲ့ေစ်းက မတရားမ်ားေနတယ္၊ ဖိုးခ်ိဳ ဒါ ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕အေဆာင္ သူတို႕က လက္မွတ္ေရာင္းၿပီးစီးပြားရွာတာမဟုတ္ဘူး၊ ရံပံုုေငြနဲ႕ လုပ္ၾကတာလို႕ ေျပာေပမယ့္ မရဘူး..
သီရိေဆာင္ရံပံုေငြ Fan Fair အေၾကာင္းေျပာမွရွင္းမွာ၊ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္မွာ သီရိေဆာင္က Hall Tutor ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ (မမခ်ိဳ)ကေန သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ညြန္႕ေအာင္ကေနတဆင့္ အကူအညီေတာင္းလို႕ သူတို႕အတြက္ရံပံုေငြရွာေပးဖူးတယ္၊ ဘယ္လိုရွာလဲဆိုေတာ့ ရန္ကုန္သားပီပီ ေလာင္းကစားေပါ့ဗ်ာ၊ သီရိေဆာင္ရဲ႕ ေနာင္ႏွမအေဆာင္က ေရႊဘိုေဆာင္၊ ဥပေဒေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူေတြေမာင္ႏွမေဆာင္ေပါ့၊ သူတို႕က ဘူးသီးေၾကာ္၊ ငွက္ေပ်ာ္ေၾကာ္၊ မုန္႕ဟင္းခါးတို႕ ေရာင္းတာ၊ က်ေနာ္က ၃ ေပပါတ္လည္ သံဇကာတခ်ပ္ဝယ္ၿပီး ပင္ေပါင္ေဘာလံုး (Table Tennis Ball) ၃ လံုးနဲ႕ သံဇကာေပါက္ထဲ ဝင္ေအာင္ပစ္၊ ပင္ေပါင္ေဘာလံုး ၃ လံုး ၁ က်ပ္၊ တလံုးဝင္ရင္ တဆ ေလ်ာ္မယ္၊ ၃လံုးစလံုးဝင္ရင္ ၃ ဆ ေလ်ာ္မယ္ေပါ့၊ ဒါက ဟန္ျပ၊ တကယ္ကစားမွာက အဲဒီ ပင္ေပါင္ေဘာလံုး ၃ လံုး ၁ က်ပ္ဆိုတဲ့ပိုစတာကို ေျပာင္းျပန္ျပန္လွန္လိုက္ရင္ Lucky Seven အံစာ ၂ တံုးနဲ႕ အကြက္ခ်ထားတဲ့ဇယား၊ အလယ္အကြက္က နံပါတ္ ၇ တလံုးထဲ၊ ေဘးဘက္ ဘယ္နဲ႕ ညာမွာက ဘယ္ဘက္မွဆိုရင္ ၂ ကေန ၆၊ ညာဘက္မွာက ၈ ကေန ၁၂၊ ဘယ္ဘက္အကြက္နဲ႕ ညာဘက္အကြက္က်ရင္ ၁ ဆစီေလ်ာ္မယ္၊ အလယ္ ၇ က်ရင္ ၇ ထိုးတဲ့သူကို ၃ ဆ ေလ်ာ္မယ္၊ အဲလိုကစားတာ၊ ပြဲမစ ခင္ကတည္းက ဆရာမ မမခ်ိဳကို ေတာင္းထားတာက အရင္းေငြ ၂ဝဝ က်ပ္၊ ေနာက္ ခငြသိမ္းေပးဘို႕ သီရိေဆာင္ရဲ႕ အေခ်ာဆံုး ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္၊ ဆရာမကလည္းသေဘာတူတယ္၊ အဲေတာ့ မင္းေက်ာ္ခိုင္တို႕ ေဘးမွာ အေခ်ာဆံုးေက်ာင္းသူအလွပေဂးႏွစ္ေယာက္ျခံရံလ်က္ေပါ့ဗ်ာ..အဲဒီေတာ့ သူတို႕ကိုပိုးေနၾကတဲ့ ေရႊဘိုေဆာင္ကေကာင္ေတြက က်ေနာ့ကို မ်က္ေစာင္းတခဲခဲေပါ့၊ ပြဲစလို႕မွ မၾကာေသးဘူး ေဘးကမေရႊေခ်ာႏွစ္ေယာက္ျပာလာၿပီ၊ ျပာဆို အံစာတုန္းက ေသသလားမေမးနဲ႕၊ အေသးအကြက္ ၂ နဲ႕ ၆ ၾကားခ်ည္းပဲက်ေနေတာ့ သူတို႕ လိွမ့္ေလ်ာ္ေနရတယ္၊ မင္းေက်ာ္ခိုင္ ၾကည့္လုပ္အုန္း အရင္း ေငြ ၂ဝဝ ကုန္ေတာ့မယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ေအးပါ မပူပါနဲ႕ ေအးေဆးပါ ဆိုၿပီး ၾကံဖန္ရေတာ့တာေပါ့၊ ေလာင္းကစားသမားေတြ ေငြေလ်ာ္ေငြစားကို အာရံုစိုက္ေနၾကတုန္း က်ေနာ္က အံစာခြက္ကို မခေလာက္ေတာ့ပဲ အံစာတုန္း ၂ ခုေပါင္ နံပါတ္ ၇ လုပ္ထားလိုက္တယ္၊ ၿပီးမွ ကဲ အားလံုးလက္ေရွာင္ၾက၊ အိုေက..ေနာက္တပြဲ စ မယ္ ဆိုၿပီး အံစာခြက္ကို အသာခ်ထားလိုက္တယ္၊ ထိုးသား ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေဟး ဒီတခါ အေသးပဲကြ၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း အႀကီးက်မွာကြနဲ႕ ထိုးၾကပါေလေရာ၊ က်ေနာ္က ခပ္တည္တည္နဲ႕ အိုေက နံပါတ္ ၇ ဘယ္သူမွ မထိုးဘူးလား ဖြင့္ေတာ့မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အံစာတုန္းကာထားတဲ့ ခြက္ကို အေပၚတဲ့တဲ့ျဖည္းျဖည္းေလးမ ၿပီးမွ ညာဘက္အသာေလးဆြဲဖြင့္လိုက္၊ ထိုးသားေတြအတြက္က အသည္းတယားယားေပါ့ဗ်ာ၊ ဟာ.......နံပါတ္ ၇၊ အဲဒီမွာ သူတို႕ထိုးထားတာေတြ အကုန္စားေတာ့ပဲ၊ အဲလိုမ်ိဳး ၃ ခါ တခါ ေလာက္ ဆင္ၿပီးကစားေတာ့ ဒိုင္စားေပါ့၊ အံမယ္ က်ေနာ့ အလွပေဂးႏွစ္ေယာက္မ်ားျမဴးလို႕...။ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္နားေတာ့ မမခ်ိဳက မွာထားတယ္ ဂ်ပ္ဆင္ Canteen မွာအတူစားၾကမယ္တဲ့၊ က်ေနာ့မေရႊေခ်ာေတြက ႏိုးေဝးပဲတဲ့၊ ျမတ္တယ္ ဒီေတာ့ ကုကၠိဳင္က တရုပ္ဘံုေက်ာင္းစားေသာက္ဆိုင္မွာ သြားစားၾကမယ္ဆိုၿပီး ၃ ေယာက္သား ေလးဘီးတကၠစီငၤားၿပီး သြားစားၾကတာ ၁၅၀ က်ပ္က်တယ္၊ မမခ်ိဳ မ်က္လံုးျပဴးသြားေတာ့၊ မမရယ္ သမီးတို႕ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ေတာင္ျမတ္ေနတာ ဒီေလာက္ေတာ့စားရမွာေပါ့ဆိုေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္၊ ညေန ပြဲသိမ္းေတာ့ မေရႊေခ်ာေတြက မင္းေက်ာ္ခိုင္ နင္ ငါတို႕ကို ဂ်ပ္ဆင္ Canteen ၾကံရည္ဆိုင္မွ ေစာင့္ေနဆိုလို႕ ေစာင္ေနခဲ့တယ္၊ အံမယ္ သူတို႕က ပိုက္ဆံသိမ္းတဲ့လြယ္အိပ္အထဲမွာ အတြင္းဇစ္ လုပ္ထားတာကိုး၊ ဇစ္ပိတ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြလြယ္အိပိကိုခါခ်ျပေပမယ့္ ဇစ္အိပ္ထဲက ဒိုင္ထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြက မက်ဘူးေလ၊ ေရာ့ နင့္အတြက္ခြဲတမ္း ၅ဝဝ က်ပ္၊ နင္ဘယ္သူ႕မွ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူးေနာ္ဆိုၿပီးႏႈတ္ပိတ္သြားေသးတယ္၊ ပြဲက ၂ ရက္ဆိုေတာ့ တေယာက္ တေထာင္စီေပါ့ဗ်ာ၊ လၻက္ရည္ တခြက္ ၁ က်ပ္ေခတ္ေနာ္၊ မွန္းၾကည့္။
အေဆာင္ Dinner မွာ က်ေနာ့ကို အေဆာင္က ဂုဏ္ျပဳလက္ေဆာင္ ၅ က်ပ္တန္လက္ကိုင္ပဝါႏွစ္ထည္ေပးပါသဗ်ာ..အမွတ္တရေပါ့၊
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႕မွာ ေက်ာင္းသားေတြက ေမာ္ကြန္းထိန္းကို သြားတိုင္ၾကတယ္၊ သူတို႕ အိမ္ကပို႕လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းလခေတြ၊ စာအုပ္ဖိုးေတြ သီရိေဆာင္ေစ်းေရာင္းပြဲမွာ က်ေနာ့ အံစာကစားဝိုင္းေၾကာင့္ကုန္ပါၿပီဆိုၿပီး....ဒါေတာ့သူတို႕ကို ဘယ္သူမွ လာကစားပါလို႕မေခၚခဲ့ပါဘူး၊ သူတို႕ဖါသာ သူတို႕ ေလာဘနဲ႕လာကစားတာကိုး...
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲ ဦးခ်စ္ဆိုင္သြားတဲ့အခါ အေဆာင္ကေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ၾသဘာေပးမႈကိုခံရပါတယ္၊ လူလိမ္ႀကီး တဲ့......
အဲဒီေစ်းေရာင္းပြဲက ရံပံုေငြေတြအားလံုးေပါင္းၿပီး ညစာစားပြဲအတြက္ တီးဝိုင္းနဲ႕ အဆိုေတာ္ေတြငွားဖို႕ က်ေနာ့ေခါင္းပဲ က်ပါတယ္၊ မမခ်ိဳက မင္းေက်ာ္ခိုင္က ကိုရဲလြင္တို႕နဲ႕ရင္းႏွီးတယ္ဆိုၿပီး အေဆာင္ေက်ာင္းသူေတြဂ်ီက်တာခံရပါတယ္၊ ဖိုးခ်ိဳ၊ ကိုင္ဇာ၊ စိုးပိုင္၊ ပေလးဘိြဳင္သန္းႏိုင္ ေခၚေပးဆိုၿပီးလုပ္ၾကလို႕ က်ေနာ္လည္း ကိုရဲ နဲ႕မိုးေက်ာ္ပဲအကူအညီေတာင္းရေတာ့တာေပါ့၊
အဲဒီအခ်ိန္က ကိုင္ဇာ၊ ေမဆိြ၊ ဖိုးခ်ိဳ နံမည္ႀကီးေနခ်ိန္၊ ကိုင္ဇာက က်ေနာ့္ထက္ RC 2 မွာ တႏွစ္ေစာေရာက္တယ္၊ မသိၾကဘူး၊ မိုးေက်ာ္နဲ႕လည္းမရင္းဘူး၊ သူ႕နဲ႕ဆက္သြယ္ၿပီး သီရိေက်ာင္းသူအေဆာင္အတြက္ပါဆိုေတာ့ သူကလည္းဖိုးခ်ိဳအတိုင္းပဲ ေစ်းက Play Boy တီးဝိုင္းထက္ေတာင္မ်ားေနတယ္၊ အဲဒီမွာ သူ႕ Success တီးဝိုင္းမွာ Organ တီးတဲ့ သိန္းေဆြ၊ သိန္းေဆြညီမ ခ်စ္ခ်စ္ကေတာ့ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ၊ သိန္းေဆြနဲ႕ ဂ်ပ္ဆင္ Canteen မွာ တခါမွ မေတြ႕ဖူးၾကပဲခ်ိန္းၿပီးေစ်းစကားေျပာေတာ့လည္း အဆင္ကမေျပ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာျပည္အေကာင္းဆံုးတီးဝိုင္းျဖစ္တဲ့ သမန္းက်ားတီးဝိုင္းပဲ ငွားေပးလိုက္ေတာ့တယ္၊ သမန္းက်ားကိုျမင့္၊ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္အရွည္ႀကီး (ေဘ့စ္)၊ သူတို႕ဝိုင္းေပါ့ဗ်ာ။
ကိုစိုးပိုင္ကိုသြားဖိတ္ဖို႕ ကိုရဲကို အကူအညီေတာင္းရတယ္၊ သူနဲ႕က ဟိုး E Machine မွာကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုး၊ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ကိုရဲ ကိုစိုးပိုင္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ကြက္ထဲ လိပ္စာမသိပဲ သြားရွာၾကတာေပါ့၊ ကိုစိုးပိုင္အိမ္မေတြ႕ပဲ ရိုင္းတဲ့ဇင္ေယာ္သီခ်င္းဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ ေအာင္ဘိုဘိုနဲ႕ သြားေတြ႕တယ္၊ ေအာင္ဘိုဘိုကလည္း ကိုရဲကို နံမည္နဲ႕တင္ ေလးစားေနတဲ့သူဆိုေတာ့ သူ႕အိမ္အတင္းေခၚ၊ ျပဳစုၿပီးမွ ကိုစိုးပိုင္ဆီလိုက္ပို႕ေပးခဲ့တယ္၊ ကိုစိုးပ္ိုင္အိမ္ရွိတဲ့ လမ္းနာမည္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ကိုစိုးပိုင္အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္၊ သူက အေပၚထပ္မွာေနတယ္၊ သူ႕ဇနီးက မညိဳ အရမ္းသေဘာေကာင္းတယ္၊ ကိုရဲကိုေတြ႕တာနဲ႕ ရဲႀကီး ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲဆိုၿပီးဝမ္းသာအားရ ဧည့္ခံတယ္၊ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ၾကည္ႏူးခဲ့ရတယ္၊ ေၾသာ္....သူငယ္ခ်င္းဆိုတာကိုေျပာတာပါ.....
ကိုရဲက လူခ်စ္လူခင္မ်ားတယ္.....
(မင္းေက်ာ္ခိုင္)
ဆက္ပါဦးမည္