ျမန္မာတို႔၏ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့့္ျမတ္ေရးအေပၚ စိန္ေခၚမႈမ်ား

AFTER THE BIG STEP: While this meet was fairly representative, there is still much work ahead in convincing and inviting some of the non-participating groups for further consultation.

(The Hindu မွ 8 Nov 2013 ရက္စြဲပါ “ Challenges to Myanmarese reconciliation” သတင္းေဆာင္းပါး ကုိဘာသာျပန္ဆိုသည္။)

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကေသာ NLD ပါတီႏွင့္ တုိင္းရင္းသား ႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ားက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း အျငင္းပြားဖြယ္ ၎ေရြးေကာက္ပြဲသည္ တိုင္းျပည္ ၏ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းမႈျဖစ္စဥ္တြင္ အထင္အရ အဆင့္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စမတ္မက်ေသာ အသြင္းေျပာင္းလုပ္ငန္းစဥ္သည္ ၂၀၁၃ ႏိုဝင္ဘာ ၄ - ၅ ျမစ္ႀကီးနား ၌ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အစည္းအေဝးက်င္းခ်ိန္ထိ ႀကီးႀကီးမားမားစိန္ေခၚမႈမ်ိဳးကို ရင္မဆိုင္ခဲ့ရေပ။ လိုင္ဇာတြင္ တိုင္းရင္းသား အုပ္စု ၁၇ ဖြဲ႕၏ ၄ ရက္ၾကာညီလာခံက်င္းပၿပီးေနာက္ ျမစ္ႀကီးနားအစည္းအေဝးကို စီစဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဖက္ဒရယ္စစ္တပ္ဖြဲ႕စည္းေရး

ျမစ္ႀကီးနားအစည္းအေဝး အေရးပါရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းႏွစ္ခ်က္ရွိပါသည္။

ပထမတစ္ခ်က္မွာ နယ္စပ္ေနတုိင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း တိုင္းရင္း သားျပႆနာ ေျဖရွင္းရန္ လိုလိုလားလား ႀကိဳးစားလာေသာ ျမန္မာအစိုးရတို႔အၾကား ပထမဆံုးအႀကိမ္း စံုစံုညီညီ ေတြ႕ဆံုၾကေသာ အႀကီးစားအစည္းအေဝး ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဒုတိယအခ်က္မွာ ကုလအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး၏ အထူးအႀကံေပး ဗီေဂ်နမ္ဘီယာႏွင့္ တ႐ုတ္အစိုးရ၏ ကုိယ္စားလွယ္ ဝမ္ရင္ဖန္ တို႔တက္ေရာက္ၾကေသာ အစည္းအေဝးျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

တိုင္းရင္းသားအုပ္စုမ်ားက လိုင္ဇာညီလာခံတြင္ သေဘာတူခဲ့ၾကေသာ ၁၁ ခ်က္အေပၚ အဆိုျပဳခ်က္ကုိ ဗဟိုအစိုးရထံ တင္ျပခဲ့ၾကရာ ဖက္ဒရယ္စစ္တပ္ဖြဲ႕စည္းထူေထာင္ေရးဟူေသာ အခ်က္ ပါဝင္သည္။

တိုင္းရင္းသားအုပ္စုမ်ား စုစည္းထားေသာ ညႊန္႔ေပါင္းအဖြဲ႕ UNFC ၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ဟံသာ က “ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုထူေထာင္မယ္ဆိုရင္ ဖက္ဒရယ္စစ္တပ္လိုအပ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကို လူတစ္ခုက ထိန္းခ်ဳပ္ထား မယ္ဆိုရင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ လို႔မဆိုႏိုင္သလို၊ တိုင္းရင္းသားအားလံုးပါဝင္ ဖြဲ႕စည္းဖို႔ အာမခံခ်က္ မရွိႏိုင္ပါဘူး”ဟု ရွင္းလင္းေျပာဆိုသည္။

ဗဟိုအစိုးရ (ျမန္မာအစိုးရ) ကတိုင္းရင္းသားအုပ္မ်ားထံ တင္ျပထားေသာ ၁၈ ခ်က္ပါ အဆိုျပဳလႊာတြင္ ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး၊ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးမႈမၿပိဳကြဲေရး၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး စသည္တုိ႔ပါဝင္သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္မႈ ႏိုင္ငံလံုးကၽြတ္အပစ္ရပ္စဲေရးကို ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ရန္၊ ႏိုင္ငံေရးဒိုင္ယာေလာ့အတြက္ ဖရိမ္ သတ္မွတ္ရန္၊ ႏိုင္ငံေရးညိႇႏႈိင္းမႈအစည္းအေဝးမ်ား က်င္းပရန္ႏွင့္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဖားအံ၌ ထပ္မံ ေတြ႕ဆံုၾကရန္ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။

ကနဦးတုန္းကမူ အစိုးရက ႏိုဝင္ဘာလကုန္ မတိုင္မွီ ႏိုင္ငံလံုးကၽြတ္အပစ္ရပ္ လက္မွတ္ထိုးရန္ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို စီစဥ္ထားၿပီးျဖစ္ရာ ယင္းသို႔မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ယခုအခါ ႏွစ္ဖက္ အစည္းအလံုး အဆိုျပဳခ်က္မ်ားကို အေသးစိတ္ေဆြးေႏြးရန္ လိုလာေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီေနေသာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေဟာင္းမ်ားကို လတ္တေလာ တိုးတက္မႈမ်ားက ေျဖရွင္းႏိုင္လားဟု ေမးခြန္းထုတ္လာပါက တိက်ေသာ အေျဖေပးရန္ အခ်ိန္မတန္ေသးေသာ္လည္း ႏွစ္ဖက္စလံုးက ညိႇႏိႈင္းရန္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ရန္ လိုလားေနျခင္းေၾကာင့္ အေျဖထြက္ရန္ အလားအလာ ရွိပါသည္။

တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေခါင္းေဆာင္ ၅၀ ေက်ာ္ႏွင့္ အစိုးရဖက္မွ ကိုယ္စားလွယ္ အေျမာက္အမ်ားတက္ေရာက္ခဲ့ၾကေသာ ျမစ္ႀကီးနား အစည္းအေဝးသည္ ၁၉၄၇ ပင္လံုညီလာခံထက္ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႕ စုစည္းမႈရွိေသာ ေတြ႕ဆံုပြဲဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ကို ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း ႏွင့္ဗမာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက သာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လိုင္ဇာညီလာခံႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနားအစည္းအေဝ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုမွာ အႀကီးဆံုးလက္နက္ကို အုပ္စုျဖစ္ေသာ ဝ တပ္ဖြဲ႕ UWSA၊ ကိုးကန္႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕၊ နာဂအမိ်ဳးသားဆိုရွယ္လစ္ေကာင္စီ - ခပ္ပလန္ (NSCN- K) ႏွင့္ ကခ်င္ အမ်ိဳးသားအစည္းအ႐ံုး KNO တို႔ မတက္ေရာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံလံုးကၽြတ္ အပစ္ရပ္စဲေရး ထိေရာက္မႈႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈရွိဖို႔ဆိုပါက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အုပ္စု အားလံုး ပါဝင္၍ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရန္ လိုသည္။ ထို႔အျပင္ မပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕မ်ားကို စည္း႐ံုးဖိတ္ေခၚရန္ပါဝင္ေသာ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရႏွစ္ဖက္စလံုးတြင္ တာဝန္ရွိသည္။

ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အာမခံေရး

လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ား တစ္ေလွ်ာက္ရွိခဲ့ေသာ ျပႆနာျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမမ်ားမွ ျပည္ေထာင္စု စစ္တပ္ (တပ္မေတာ္) ဆုတ္ခြာ၍ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးေရးကိစၥတြင္ အႀကီးမားဆံုး စိန္ေခၚမႈ ေပၚ ေပါက္လာမည့္ လကၡဏာရွိသည္။

ထို႔အျပင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားမွ စစ္သားမ်ားကို ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက မည္သို႔ ကိုင္တြယ္မလဲ ဆိုသည့္ ကိစၥတြင္ ေနာက္ထပ္ စိန္ေခၚမႈတစ္ခု ရွိေနသည္။ အစိုးရက အဆိုပါလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားကို ဖက္ဒရယ္ စစ္တပ္သို႔ သြတ္သြင္းရန္ (သို႔) ျပည္နယ္စပ္တပ္အျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းရန္ ဆႏၵရွိသလား။ ရွိခဲ့လွ်င္ ယင္းအဆိုကို ေရရွည္ေျဖရွင္း နည္းအျဖစ္ တိုင္းရင္းသားအုပ္စုမ်ားက လက္သင့္ခံႏုိင္မွာလား။ အကယ္၍ ျပည္နယ္စစ္တပ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရန္ အစိုးရက ဆံုးျဖတ္ပါက ျပည္နယ္ (သို႔) ဖက္ဒရယ္အစိုးရက လံုေလာက္ေသာ ရန္ပံုေငြ ေထာက္ပံ့ရန္ ခြင့္ျပဳမွာလား စသျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္စရာ မ်ားေပသည္။

မည့္သည့္ပံုစံ နည္းလမ္းတြင္မဆို တိုင္းရင္းသားတို႔အၿမဲတမ္းေတာင္းဆိုလာသည့္ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခြင့္ရေရး လိုလားခ်က္မ်ားကို လက္ခံေျဖရွင္းေပးမည့္ အစိုးရ၏ ကတိကဝတ္ ရိုးသားသည္ဟု တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ား က အျပည့္အဝ မယံုၾကည္သျဖင့္ ၎တုိ႔၏ လက္နက္မ်ားကို စြန္႔လႊတ္မည့္အလားအလာ မရွိေပ။

ျပည္မအစိုးရအဆက္ဆက္ ႏွင့္ေတာင္တန္းတိုင္းရင္းသား တို႔အၾကား ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ျပားခဲ့သည့္ သမိုင္း ေၾကာင္း ရွိေနမႈေၾကာင့္ လက္ရွိကာလ အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရာတြင္ အခ်ိန္ယူရေပလိမ့္မည္။

ျမစ္ႀကီးနား အစည္းအေဝး၏ မႀကံဳစဖူး သဘာဝေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို ယူေဆာင္လာေသာ္ျငားလည္း ေနာက္ဆံုးရလာဒ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတိႀကီးစြားထား၍ အျပဳသေဘာ ႐ႈျမင္ရေပလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လတ္တ ေလာ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚမႈမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လြန္စြာ အေရးႀကီးသည္။

Yangon chronicle