ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ သတင္းေထာက္ဘ၀မွ အမွတ္တရ
ေဒလီမွာ လူေတြ သန္း ၅၀ ေက်ာ္ရွိတာ အဲဒီထဲမွာ ခင္ဗ်ားလိုလူ ၁၀ သန္းရွိတယ္ဆုိရင္ လူေတြက ေဒါသထြက္ကုန္ၾကေတာ့မွာေပါ့ဗ် ဒီေတာ့ ဘယ္သူလက္ခ်က္လဲဆိုတာ စံုစမ္းမယ္ဗ်ာ ေနာက္ဆံုး အစိုးရက ဓာတ္ဆီေစ်းတက္လို႔ဆုိတာ သိသြားတဲ့အခါ အစိုးရကို ၀ိုင္းအျပစ္တင္ . . .
အိႏ္ၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ နယူးေဒလီၿမိဳ႕မွာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းကေန ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းအထိ သတင္း ေထာက္ဘ၀နဲ႔ လုပ္ခဲ့စဥ္က အဓိကအေနနဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့ရတာကေတာ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ ေတြပါ။ ထို႔အတူ ေနာက္ထပ္ ထိေတြ႕ရတာ ကေတာ့ ဘယ္ေနရာ သြားသြား ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကား လိုအားကိုးရတဲ့ ေအာ္တို ေလးေတြပါ။ ေအာ္တိုဆိုလုိ႔ တျခားမထင္ပါနဲ႔။ ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ ဆိုရင္ တုတ္တုတ္လို႔ ေခၚၿပီး ျမန္မာေတြ မ်က္စိျမင္ေအာင္ေျပာ ရရင္ေတာ့ သံုးဘီးကားေပါ့။
တျခားလိုင္းကားေတြ ရွိေပမယ့္ ကမၻာက စံတင္ေလာက္ေအာင္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆုိ႔တဲ့ နယူးေဒလီၿမိဳ႕မွာ ေအာ္တိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ တကယ့္ကို မိတ္ေဆြေကာင္းပါပဲ။ လိုရာခရီးကို ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔ အတြက္က ေအာ္တိုနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သတင္းလုိက္ေဖာ္လုိက္ ဖက္အေနနဲ႔ အၿမဲတမ္း အားကိုး ေနရတာပါ။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ၿမိဳ႕ထဲကို သတင္းလုိက္ဖုိ႔အတြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ေတာ္မ်ားကို လမ္းထက္မွာ တစ္စီးမွ မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ပါလိမ့္ေပါ့။ သတင္းကလည္း ၿမိဳ႕ လယ္က ဂ်န္တားမန္တားကို သြားယူရမွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေပးရဦးမယ္။ ေအာ္တိုက လည္းမရွိ။ ဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆုိၿပီး private taxi တစ္စီးငွားၿပီး ကမန္းကတန္းသြား လုိက္ရတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုရွိတာက ေအာ္တိုေတြလိုပဲ private taxi ရွိေပမယ့္ စရိတ္ပိုကုန္တာေၾကာင့္ မစီးတာပါ။ …
ဒီလိုနဲ႔ သတင္းလိုက္ၿပီး ျပန္အလာက်မွ ျမန္မာျပည္ေပါက္ အိႏ္ၵိယႏုိင္ငံသား ျမန္မာစကားတတ္သူကို အေၾကာင္းစံု ေမးၾကည့္ရ ေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီကေန႔ နယူးေဒလီၿမိဳ႕မွာ ေအာ္တိုေတြ လမ္းေပၚ မရွိတာလဲေပါ့။ သူေျပာလုိက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသသြားတယ္။ အဲဒါ ေအာ္တိုေတြက Burn ထားတာတဲ့။ Burn တယ္ဆုိတာကို ျမန္မာလို ျပန္မယ္ ဆုိရင္ ““မီးေလာင္သည္၊ မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီး သည္””လုိ႔ အဓိပၸာယ္ ထြက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ အဲဒီလို အဓိပၸာယ္ မထြက္ပါဘူး။ သူတို႔သံုးႏႈန္းတဲ့ Burn တယ္ဆုိ တာက အစိုးရက တစ္ခုခုလုပ္လို႔ မေက်နပ္တဲ့ဟာကို ဆႏၵျပ ကန္႔ကြက္တာကို ဆုိလုိတာပါ။
အဲဒီေန႔က အစိုးရက ဓာတ္ဆီတစ္လီတာကို အိႏ္ၵိယ ႏုိင္ငံသံုးေငြျဖစ္တဲ့ ၂ ႐ူပီး ေစ်းတက္လိုက္တာကို ေအာ္တိုေမာင္း သူေတြက မေက်နပ္လို႔ တစ္စီးမွ မထြက္ေတာ့ဘဲ ရပ္လိုက္တာပါ။ ၂ ႐ူပီးဆိုတာ ျမန္မာေငြနဲ႔ တြက္မယ္ဆိုရင္ ၃၂ က်ပ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေငြေလးတက္တာကို ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုလုပ္တာလဲ၊ ဒီလုိလုပ္ ေတာ့ေကာဘာအက်ဳိး ရွိလို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိတယ္။
အက်ဳိးရွိတာေပါ့တဲ့။ အခုလိုေအာ္တိုေတြ မထြက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားပဲ ဒုကၡေရာက္ ခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား။ ေအာ္တုိနဲ႔ သြားရင္ ႐ူပီး ၂၀၀ ေလာက္ေပးရမယ့္ ခရီးကို အခု private taxi စီးလိုက္ေတာ့ ႐ူပီး ၅၀၀ ေလာက္ ကုန္သြားတယ္ မလား။ ဒါ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းရွိေသးတယ္။ ေဒလီမွာ လူေတြ သန္း ၅၀ ေက်ာ္ရွိတာ။ အဲဒီထဲမွာ ခင္ဗ်ားလိုလူ ၁၀ သန္းရွိတယ္ဆုိရင္ လူ ေတြက ေဒါသထြက္ကုန္ၾကေတာ့မွာေပါ့ ဗ်။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူလက္ခ်က္လဲဆိုတာ စံုစမ္းမယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုး အစိုးရက ဓာတ္ဆီေစ်း တက္လို႔ဆုိတာ သိသြားတဲ့အခါ အစိုးရကို ၀ိုင္းအျပစ္ တင္ေတာ့ တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါတင္လား မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အဲဒီလုိ Burn တဲ့ေန႔မွာ ေအာ္တိုသမား တစ္ဦးဦးက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး လမ္းေပၚတက္၊ စီးပြားရွာမယ္ဆုိရင္ က်န္တဲ့ေအာ္တို သမားေတြက ထြက္လို႔ မရေအာင္ကုိ ၀ိုင္း ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ အမ်ားအတြက္ လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လိုက္နာရမယ္ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေျပာ ၾကနဲ႔၊ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေအာ္တို သမားမွ လမ္းေပၚမထြက္ ၾကေတာ့ဘူးေလ။
အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇာတ္ရည္လည္ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာ္တိုသမားေတြ လမ္းေပၚ မထြက္ၾကတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ဆက္ၿပီး ေမးမိတာက အခုလိုမ်ဳိး Burn တာေတြက ေအာ္တိုသမား ေတြပဲလားလို႔။ ဘယ္ကလာ ေနရာေပါင္းစံု ကေန Burn တဲ့။ ဥပမာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တစ္ကီလိုကို တစ္႐ူပီး ေလာက္တက္တာနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြ Burn တာ အပါအ၀င္ အစိုးရက အမ်ားျပည္သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ငန္းရပ္ေတြမွာ ျပည္သူက ထိခိုက္နစ္နာ တယ္ဆုိရင္ အေၾကာင္းအရာ အလုိက္ သူ႔ နယ္ပယ္နဲ႔သူ Burn ေလ့ရွိပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဆိုရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေစ်း တက္တာကို မေျဖရွင္းေပးလုိ႔ ျပဳတ္တဲ့သူေတာင္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ေတြ ေတာင္ ရွိတယ္တဲ့ေလ။ အံ့ၾသပါေပ့ါဗ်ာ။
အိႏ္ၵိယ ႏုိင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးလာတာ ရာစုႏွစ္ တစ္၀က္ေက်ာ္ ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္ထိ အစိုးရ႐ံုးေတြမွာ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ ဆန္ဆန္ ႀကိဳးနီစနစ္ေတြေၾကာင့္ ၾကန္႔ၾကာမႈေတြ၊ ခြဲျခားမႈေတြ ရွိတာကေတာ့ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရရဲ႕လုပ္ရပ္တစ္ခုခုဟာ ျပည္သူကို ထိခိုက္လာမယ္ဆုိရင္ မေၾကာက္မရြံ႕တန္ ျပန္ရမယ့္အသိ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရွိမႈကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရမွာပါ။ ဒီလုိမ်ဳိး Burn တဲ့ အေလ့အထဟာ အခုဆိုရင္ အိႏ္ၵိယ ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ျပည္သူရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာဆုိတာက စြဲေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ေအာင္ျမင္သလဲ ဆိုရင္ ကမၻာ့စြယ္စံုက်မ္းလုိ႔ ေျပာဆိုၾကတဲ့ Wikipedia မွာေတာင္ အိႏ္ၵိယကို အေျချပဳလို႔ Bride Burning ဆုိတာကို သီးျခား အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုအေနနဲ႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ထားရပါတယ္။ စာေတြ ရွည္ကုန္မွာ စိုးလို႔ သိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ၀င္ၿပီးဖတ္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။
အိႏ္ၵိယႏုိင္ငံမွာ တရား၀င္ဆႏၵျပ မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလိုပဲ ဆႏၵျပခြင့္ ေတာင္းဆိုရသလို ဆႏၵျပခြင့္မရွိတဲ့ ေနရာေတြကိုလည္း သီးျခား သတ္မွတ္ထားၿပီး သားပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ဆႏၵျပတာကို အစိုးရက အေရး တယူမလုပ္မွာ စိုးရိမ္လုိ႔ အခုလိုမ်ဳိး Burn တာေတြက အခုအခ်ိန္ထိ ရွိေနတုန္းပါ။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဒီလိုပံုစံမ်ဳိး အလားတူ Burn တဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါက ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သူ ၿဗိတိသွ်တို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားျဖစ္တဲ့ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးကို အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူစသျဖင့္ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုက လူေတြ ပိတ္ပင္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း အစိုးရရဲ႕ယႏၲရားကို ထိခိုက္ေစႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔လုပ္ရပ္က မရွိသေလာက္ လို႔ေတာင္ ေျပာရမွာပါ။
လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံမွာ အေျခခံ ဥပေဒအရေပးထားတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ ကလည္း ပုဒ္မ ၁၈ ဆိုတဲ့ ေျခခ်င္းနဲ႔ ခတ္ခံရဆဲပါ။ ဒါကိုလည္း ႏုိင္ငံေရး နယ္ပယ္အသီးသီးနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ တခ်ဳိ႕ကလည္း တုိက္ဖ်က္ ေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ေသးပါဘူး။ ဒီေျခခ်င္းနဲ႔ပဲ အခုဆိုရင္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေထာင္နန္း စံေနရတာလည္း မီဒီယာေတြမွာ ဖတ္ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
ေျခခ်င္းခတ္ထားတဲ့ ပုဒ္မ ၁၈ ကို မ်က္ႏွာလႊဲလို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မဇၥ်ိမ သားတို႔ထံုး ႏွလံုးမူၾကရင္ေကာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ပုဒ္မ ၁၈ နဲ႔ လြတ္ကင္းႏုိင္သလို ျပင္ပမွာ ငိုေၾကြးတမ္းတ ေနရမယ့္ မိဘေဆြ မ်ဳိးေတြလည္း စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါလို႔…။
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္