ျမန္မာေဟ့ … ျမန္မာေဟ့ … ျမန္မာေဟ့ …

ျမန္မာ အမ်ဳိးသားအသင္း ကြင္းထဲဝင္လာသည္။ အင္ဒိုနီးရွား အမ်ဳိးသားအသင္းႏွင့္ ကန္ၾကမည္။ ဆီမီးဖိုင္နယ္ တက္မည္ဟု ဆိုသည္။ မီးမလာသည့္ ရပ္ကြက္မ်ား ဆီမီးထြန္း၍ ဂုဏ္ျပဳၾကသည္။ အားလုံး တက္တက္ၾကြၾကြ။ ကြင္းထဲဝင္ခြင့္ မရသူ မ်ားက LED ဆိုင္းဘုတ္ေရွ႕မွာ ပုလင္းေထာင္၍ အျမည္းတစ္ပြဲျဖင့္ အားေပးၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ စကန္သည္။
ျမန္မာအမ်ဳိးသားမ်ား ေဘာေပ်ာက္ေနသည္။ ေဆာင္းတြင္းမို႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ရာသီဥတုက ေအးေပသကိုး။ ခြင့္လႊတ္လိုက္သည္။
ျမန္မာ အမ်ဳိးသားမ်ား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သိပ္ သေဘာ ေကာင္းလာၾကသည္။ ေဘာလုံးကို တစ္ဖက္အသင္းလူ ကိုခ်ည္း ထိုးေပးၾကသည္။ ျမန္မာေတြ ရက္ေရာပါသည္ဟု ဂုဏ္ယူျခင္း ျဖစ္မည္။

နည္းျပခ်ဳပ္ႀကီး ကြင္းအျပင္မွာ မ်က္ႏွာ ငယ္ေနသည္။ ပြဲၿပီးလွ်င္ ကြင္းထဲမွ ဘယ္လိုျပန္ ထြက္ရပါ့ဟု လမ္းေၾကာင္း စဥ္းစားေနပုံရသည္။
ဒိုင္လုပ္သည့္ ဗီယက္နမ္က သြားေလးအဖီထုတ္ကာ ကြင္းထဲ ပတ္ေျပးေနသည္။ ပရိသတ္ထံမွ ခဲလုံးမ်ား ကြင္းထဲေရာက္လာေတာ့မွ သြားေလးကို ပါးစပ္ထဲ ျပန္သိမ္းလိုက္သည္။ သြားမပါဘဲ အိမ္ျပန္လွ်င္ မ်က္ႏွာပန္း လွမည္မဟုတ္။

ကန္ရင္း ကန္ရင္းႏွင့္ ထုံးစံအတိုင္း ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔ ႐ႈံးၾကသည္။ ပရိသတ္ေတြ ေဒါသေသးေသးေလး ထြက္ၾကသည္။ ဆီးဂိမ္းၿပဳိင္ပြဲမွာ မပါဝင္သည့္ အားကစား နည္းကို ထပ္ၿပဳိင္ၾကသည္။ ခဲလုံးပစ္ အားကစားနည္း ျဖစ္သည္။ အုတ္ခဲက်ဳိးမ်ားပင္ ပါလိုက္ေသး၏။
ျမန္မာေတြ ထိုင္ခုံ လုသည္ဟု အေျပာမ်ားသည္။ ခုေတာ့ ျမန္မာေတြ ထိုင္ခုံ မလုေၾကာင္း သက္ေသျပသည့္ အေနျဖင့္ ထိုင္ခုံမ်ားကို ႐ိုက္ခ်ဳိးၾက၏။ ေဘာလုံး ဥကၠ႒ႀကီး လက္အုပ္ေလး ခ်ီကာ ခ်ီကာျဖင့္ ကြင္းထဲေျပးဝင္၍ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါး ကန္ေတာ့ခန္း ဖြင့္သည္။ ထိန္းမရေသာ္ ေဘာလုံးသမားမ်ားကို ေျပးဖက္၍ ငိုခ်င္း ခ်ျပန္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ဘူးသီးလုံး ေလာက္က်သြား၏။ နည္းျပခ်ဳပ္ႀကီး ပတ္ေဆာင္ဟြာက "အေနာ္နဲ႔ မဆိုင္ဝူး ေညာ္" ဟု ဘူးခံျငင္းသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ကို ဝိုင္းဆဲၾကျပန္၏။ နားမခံသာ ျဖစ္မည္စိုး၍ အေျမာ္အျမင္ ရွိသူမ်ားက ပတ္ေဆာင္ဟြာ အမည္ေရွ႕တြင္ “ေသာက္” ဟူသည့္ စကားလုံးမထည့္ရန္ သတိေပးၾက၏။
ခဏၾကာေသာ္ နည္းျပခ်ဳပ္ႀကီးကို ေတာင္ကိုရီးယား ေလယာဥ္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ ဝယ္ေပး လိုက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ေျမာက္ကိုရီးယားမွ ျဖတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ရန္ ၾသဘာေပးၾက၏။
ခ်စ္ေမြးပါသည့္ နည္းျပေပတကား။

ပြဲမၿပီးခင္ ကြင္းထဲဝင္၍ ဒစ္စကိုဒန္႔ေသာ ပရိသတ္ႏွစ္ဦး စခန္းသို႔ ခဏလိုက္သြားရ၏။ ရန္ကုန္ပရိသတ္ မ်ားသည္ ကြင္းအျပင္သို႔ ထြက္၍ ေဆာင္းရာသီ မီး႐ိႈ႕ပြဲ က်င္းပၾက၏။ ေလာင္စာ ရွာမရေသာ္ မိမိဝတ္လာသည့္ အက်ႌကို ခြၽတ္႐ိႈ႕ၾက၏။ ေဆာင္းတြင္းမို႔ ေအးေပသကိုး။
ေအး၍ မီးလႈံေနသည့္ ပရိသတ္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕က ေစတနာ ဗရပြျဖင့္ ေရပက္ဖ်န္းေပးၾက၏။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေရပက္ခံရသည့္ ျမန္မာတို႔ ၾကက္ေသေသကာ "သႀကၤန္ႏွစ္ဦး တူးပို႔ တူးပို႔" ဟူ၍ ကေယာင္ကတမ္း သီဆို ကခုန္ၾက၏။ ကိုယ့္ ေျခေထာက္ႏွင့္ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္လာလို႔ ရသူမ်ားကို ရဲကိုကိုတို႔က တ႐ြတ္တိုက္ ဆြဲ၍ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အခမဲ့ ညအိပ္ခြင့္ ျပဳ၏။
ေစတနာေကာင္းေလစြ။

မနက္ေရာက္ေသာ္ ဆူပူ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားဟု စြပ္စြဲ၍ ဖမ္းထားသူမ်ားကို ေငြငါးေသာင္းစီ ေပး၍ ျပန္လႊတ္လိုက္၏။
"ဒီလိုမွန္းသိ ငါးေသာင္းရေအာင္ ခဲနဲ႔ ဝင္ေပါက္ပါတယ္" ဟု တခ်ဳိ႕က မေက်မခ်မ္း ေရ႐ြတ္ၾက၏။
မ်ားမၾကာခင္ ျမန္မာႏွင့္ ထိုင္း အမ်ဳိးသမီး ေဘာလုံးပြဲကို ထပ္ၿပဳိင္ ၾကျပန္၏။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မန္းေျမမွာ ျဖစ္သည္။ အိႏၵိယမွ ဒိုင္လာလုပ္သူက ခ်ာပါတီ ဝေအာင္ မစားရ၍ စိတ္ေကာက္ေနပုံရသည္။ အမ်ဳိးသမီးတို႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကန္ၾကသည္။
ပြဲစစခ်င္း ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား ေဘာေပ်ာက္ ေနျပန္သည္။ အလြန္ေတာ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ျဖစ္တာမို႔ မၾကာမီ ေဘာေတြ႔သြားၾကသည္။ ေဘာေတြ႔ေသာ္ ေျခစြမ္း ျပလာၾကသည္။ အစြမ္းျပမႈ မလုံေလာက္၍ အခ်ိန္ပို နာရီဝက္ပင္ ထပ္ကစားၾကရ၏။

စြမ္းေပစြ။
သို႔ႏွင့္ သေရျဖစ္ျပန္ေသာ္ ပင္နယ္တီဟု ဆိုၿပီး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ တီးၾကျပန္သည္။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ကန္ရၿပီး ဂိုးသမား ႏွစ္ေယာက္က ဒိုင္ခံဖမ္းရသည့္ ပင္နယ္တီကို တရႊတ္ရႊတ္ သြင္းၾကျပန္သည္။

ေဘာလုံးပြဲ ေၾကညာသူႀကီးက ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေပၚတြင္ သူတစ္ဦးတည္း သြင္းလိုက္ ကန္လိုက္ ပုတ္ထုတ္လိုက္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ပါးစပ္စြမ္း ျပရွာသည္။ မိဘျပည္သူမ်ား ခမ်ာ ဟူသည့္ စကားလုံးႀကီးျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ သြင္းရာတြင္ တစ္လက္မ အလိုျဖင့္ ကပ္ေခ်ာ္ သြားေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးအသင္း ႐ႈံးျပန္၏။ ထိုအခါ ရန္ကုန္တြင္ အားပါးတရ ငိုခ်င္းခ်ၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး မို႔အစ္ေနသည့္ ေဘာလုံးဥကၠ႒ ဦးေဇာ္ေဇာ္ခမ်ာ မန္းေျမတြင္လည္း ငိုပြဲ လာဆင္ေပးရ ျပန္၏။
အမ်ဳိးသမီးတို႔က ဥကၠ႒ႀကီးကို ေျခသလုံး ဖက္၍ ငိုၾကေလ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ မိန္းမဆူမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ဦးေဇာ္ေဇာ္ ခမ်ာ ႐ုန္းမရ ကန္မရ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာပရိသတ္မ်ား ငိုပြဲႏႊဲရသည့္ အလွည့္ျဖစ္၏။ အားလုံးက ခ်ာပါတီ ဝေအာင္ မစားရ၍ စိတ္ေကာက္ေနသည့္ အိႏၵိယ ဒိုင္မႀကီးကို ဝိုင္းဆဲၾကကုန္သည္။ အဆိုပါ အိႏၵိယမႀကီး ကလည္း သူ႔ကို ျမန္မာလို ဆဲေနသည္ကို နားမလည္ သည့္အတြက္ တည္းခိုရာ ဟိုတယ္ခန္းတြင္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္၍ စပ္ၿဖဲၿဖဲဓာတ္ပုံ အ႐ိုက္ခံေန၏။
ပရိသတ္မ်ား ေျမေပၚတြင္ ေျခေဆာင့္ငိုၾက၏။ အိမ္သာနံရံကို မ်က္ႏွာအပ္၍ ငိုၾက၏။ ဓာတ္တိုင္ ဖက္၍လည္း ငိုၾက၏။
မ်ားမၾကာခင္ ေၾကးတံဆိပ္လုပြဲ အတြက္ မေလးရွားအသင္း ႏွင့္ ထပ္ကန္ၾကေသာ္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး မ်ားက ေျခာက္ဂိုးတိတိ သြင္းပစ္လိုက္ရာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ျမန္မာဟူသည့္ အသံႀကီး ဟိန္းထေလသည္။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ကိုယ္တိုင္က ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး မ်ားကို ႏိုင္ငံ့သမီးေကာင္း ရတနာေလးမ်ား ဟူ၍ ဂုဏ္ျပဳရွာ ေလသည္။ ျမန္မာအသင္းကို ဂုဏ္ျပဳသည့္ ကဗ်ာစာေပမ်ား ေပၚထြန္းလာေလသည္။

ဆဲဆိုျခင္း၊ ႀကိမ္းဝါးျခင္း၊ ဂုဏ္ျပဳျခင္း၊ ခ်ီးက်ဴးျခင္း စသည္တို႔ကို ဖြဘုတ္ဟူသည့္ အြန္လိုင္း ကြင္းျပင္ႀကီးတြင္ အမ်ားဆုံး ျပဳလုပ္ၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ အမ်ဳိးသားႏွင့္ အမ်ဳိးသမီး ကြာျခားခ်က္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမွ စကာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားပင္ ေနရာရ၍ အမ်ဳိးသားမ်ား မ်က္ႏွာ ငယ္ရေလသည္။ အမ်ဳိးသား ေဘာလုံးအသင္း ႐ႈံးနိမ့္သျဖင့္ ကြင္းထဲမွ ႐ုပ္ဖ်က္ကာ ထြက္ေျပးရ ကုန္သည္။ အမ်ဳိးသမီး ေဘာလုံးအသင္း ႐ႈံးနိမ့္သျဖင့္ စိတ္မခိုင္သည့္ ကိုးေတာင္ဝတ္မ်ား မ်က္ရည္ ဘူးသီးေလာက္ က်ၾကကုန္သည္။ အမ်ဳိးသမီး အသင္းသူတို႔ အမည္ကို လက္ေမာင္းတြင္ ေဆးမင္ထိုးျခင္းျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳၾက ကုန္သည္။
အမွန္တကယ္လည္း အမ်ဳိးသမီးအသင္းႏွင့္ အမ်ဳိးသားအသင္းတို႔ ကြာျခားခ်က္ ႀကီးမား လွေပသည္။ စိတ္ဓာတ္အရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဇြဲလုံ႔လအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အားထုတ္မႈအရ ေသာ္လည္းေကာင္း ... သာေပသည္ ... သာေပသည္။

အမ်ဳိးသားမ်ား ႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းလွ်င္ပင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက လုံးဝ သာေပသည္။ မယုံလွ်င္ ရင္ေပါင္ တန္းခိုင္းၾကည့္ပါ။ ရင္ေပါင္တန္းေသာ္ သာ႐ုံတင္မက ေရွ႕ပင္ ေရာက္ေနသည့္ အရာကို အမွန္ ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္ တကား.....။
လြန္တာရွိဝႏၵာမိပါ အရပ္ကတို႔...

http://thevoicemyanmar.com/2013/index.php/component/k2/item/4036-mh.html