“အမွန္ တကယ္ရိွမည္ဆိုလွ်င္ ေညာင္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ကို ေရႊခ်ထားလိုက္ခ်င္ ပါသည္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံက ေမြးဖြားေပးလိုက္သည့္ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကိုလည္း ျပင္ဆင္ဖို႔ေဝးစြ၊ အသစ္ျပန္ေရးဖို႔ေဝးစြ တပ္မေတာ္က ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္စရာ မလိုေအာင္ ျပည္သူေတြ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၊ ဓားတစ္စင္း ကိုင္၍ အလွည့္က် ေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္ ဆိုသည္ကို တိုင္းနယ္္ ျပည္အႏွံ႔ ေမာင္းေၾကးနင္းခတ္ လိုက္ခ်င္ ပါေတာ့သည္။”
“ယခုေသာ္ကား ထိုသို႔ မဟုတ္ပါၿပီ။”
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ နဝတ၊ နအဖ ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းကို ႏိုင္ငံ႔ဝန္ထမ္းဟူ၍ ေခၚေဝၚသံုးစြဲခဲ႔ၿပီး ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းတို႔ မရႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း ႏိုင္ငံ႔ဝန္ထမ္းတို႔ ရခဲ႔ၾကပါသည္။ ေျမကြက္ေတြရသည္။ တယ္လီဖုန္းေတြ ရသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား(ပါမစ္)ေတြရသည္။ ဝန္ထမ္းတိုင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ရာထူးအထိုက္အေလ်ာက္ ရိွသူေတြ၊ ရာထူးႀကီးသူေတြ ပို၍ အခြင့္အေရး ရၾကသည္။ လူႀကီးႏွင့္ နီးစပ္သူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အခြင့္အေရး ေပးပိုင္ခြင့္ရိွေသာ လူႀကီးနားတြင္ ေနရသူေတြ ပို၍ရၾကသည္။ ၎တို႔၏ တပည့္သား ေျမးအရင္းအခ်ာေတြဆို အနားမွာ မရိွေတာ့လွ်င္ပင္ ေခၚ၍ေပးတတ္သည္။
ထိုမွ်သာမက အျခားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားလည္း ရၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံပိုင္ပစၥည္းကို အခမဲ႔ သံုးခြင့္ရသည္။ ႏိုင္ငံပိုင္ ပစၥည္း ပ်က္စီး၍ ျပႆနာ တစ္စံုတရာမေပၚလွ်င္၊ လူသိထင္ရွား မဟုတ္လွ်င္ ေပးေလ်ာ္စရာမလို၊ အပ်က္အစီးစာရင္း ျပလိုက္လွ်င္ ၿပီးသည္။ အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္က ရာထူးအေလ်ာက္ ေပးထားသည့္ ပစၥည္း၊ အက်ဳိးခံစားခြင့္မ်ားကို မသိက်ဳိးကြၽံျပဳ၍ အၿငိမ္းစားယူလွ်င္ပင္ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းသဖြယ္ အိမ္သို႔ သယ္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။ ေနာက္ထပ္ရာထူး ဆက္ခံမည့္သူ ေရာက္ရိွလာေသာအခါ ႏိုင္ငံေတာ္က ထပ္မံျဖည့္ဆည္းရ၍ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ မိေအး ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါ၊ အခါခါ နာရသည္။ အခ်ိန္ဆိုသည္ကား မေျပာႏွင့္ေတာ့။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည့္ တန္ဖိုးရိွေသာ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ဆံုးခဲ႔ၾကရသည္။ပုဂၢလိက စီးပြားေရး ေလာကတြင္ကား ထိုသို႔မဟုတ္၊ အခ်ိန္သည္ ေငြျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကို အေလးအနက္ထားသည္၊ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားသည္၊ အခ်ိန္ကို လုသည္၊ ဝန္ထမ္းထံမွ အခ်ိန္ကိုပင္ လုယူ၍ (အခ်ိန္ပိုခိုင္းၿပီး အခ်ိန္ပို လုပ္ခမေပး၍) ဝန္ထမ္းမ်ား ဆႏၵျပၾကသည္။ ကုမၸဏီပိုင္ပစၥည္း ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးလွ်င္ တာဝန္ရိွသူ ဝန္ထမ္းက ေပးေလ်ာ္ရသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားကို သတ္ မွတ္ လမ္းေၾကာင္းထက္ ပိုသံုးလွ်င္ ဆီဖိုးကို စိုက္ရသည္။ ကုမၸဏီပိုင္ပစၥည္းကို ကိုယ္က်ဳိးသံုးဖို႔ စိတ္မကူးႏွင့္ တယ္လီဖုန္း ေျပာခကိုပင္ ဖုန္းနံပါတ္ ျပန္တိုက္ ၾကည့္၍ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဖုန္းေျပာျခင္းကို ခြင့္မျပဳ၊ အစိုးရဝန္ထမ္း ေလာကတြင္သာ ထိုကဲ႔သို႔ လိုက္နာ၊ က်င့္သံုး၊ ႀကီးၾကပ္၊ ကြပ္ကဲ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ႔ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီး ယခုေလာက္ဆိုလွ်င္ အဆင္းရဲ ဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ ေဝးစြ၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာပင္ အထိုက္အေလ်ာက္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝေနေလာက္ၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔ၾက၍ ကိုယ္တိုင္ ဆင္းရဲျခင္းကို ႀကံဳေတြ႕ ခံစားၾကရသည္ျဖစ္ရာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေကာင္း ခြင့္လႊတ္ၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ မေကာင္းေသာ အျပဳအမူ၊ အက်င္႔အႀကံမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ သားစဥ္ေျမးဆက္တို႔ ဆက္လက္၍ ဆင္းရဲမြဲေတၾကဦးမည္ ဆိုလွ်င္ေရာ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကပါဦးမည္လား၊ မိမိကိုယ္မိမိ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေသာ္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ကို ႀကိမ္ဆဲသံအား ေရာက္ေလရာ ငရဲအထပ္ထပ္မွ ၾကားေနၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွသည္ ၂၀၀၇/၂၀၀၈ ခုႏွစ္အထိ အမ်ဳိးသားညီလာခံတစ္ရပ္ က်င္းပ၍ အခ်ိန္ယူ ေရးဆြဲခဲ႔ေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒမွာ ရပ္နားထားေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားကို ဖယ္လိုက္ေသာ္မွ ကိုးႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ေတာ့ ၾကာမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလမ်ား အတြင္း ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ အသံုးျပဳခဲ႔ေသာ ကုန္က်စရိတ္၊ ညီလာခံ မၾကာခဏ ရပ္နား သျဖင့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေနရပ္သို႔ ျပန္လည္ ပို႔ေဆာင္ရာတြင္ လည္းေကာင္း၊ ျပန္လည္ေရာက္ရိွ၍ ႀကိဳဆိုရာတြင္ လည္းေကာင္း ကုန္က်ေသာ ကုန္က်စရိတ္မ်ား၊ ညီလာခံ က်င္းပစဥ္ကာလ ေကြၽးေမြးဧည့္ခံ ကုန္က်စရိတ္ မ်ား၊ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ား အတြက္ အခမဲ႔ေဆးဝါး ကုသခြင့္ အပါအဝင္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ား၊ ေရ၊ မီး ႏွင့္ အျခားေသာ ဝန္ေဆာင္မႈ အဝဝအတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ား စသည္ျဖင့္ မခန္႔ မွန္းႏိုင္ေသာ ကုန္က်စရိတ္ မ်ားစြာရိွပါမည္။ (ဤစရိတ္မ်ားတြင္ တပ္မေတာ္သားမ်ား၊ နယ္ဘက္ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ အလုပ္သမား ကိုယ္စားလွယ္၊ ေတာင္သူ လယ္သမား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ညီလာခံ တက္ေနရသည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားအတြင္း ဆံုး႐ံႈးရသည့္ လုပ္အားမ်ား မပါဝင္ေသးပါ) ။ ပုဂၢလိက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္၊ သဘင္၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီႏွင့္ စာေပအႏုပညာရွင္ တို႔၏ ဖန္တီးထုတ္လုပ္ရန္ အခ်ိန္ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ား ကိုမူ ထည့္မတြက္ေတာ့ပါ။ သူတို႔အတြက္ လက္ညိႇဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ခအျဖစ္ ေျမကြက္မ်ား၊ တယ္လီဖုန္းမ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား ရရိွသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ဆိုရလွ်င္ မည္မွ်ပင္ ကုန္က်စရိတ္ မ်ားျပားသည္ ျဖစ္ပါေစ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးအတြက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသူ/ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ သားစဥ္ေျမးဆက္မ်ားအတြက္ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းမည္ဆုိလွ်င္၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမ်ား ပေပ်ာက္၍ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး ခ႐ိုနီဆိုေသာ လူတန္းစားမ်ား ေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္မည္ ဆိုလွ်င္၊ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား အျပည့္အရရိွၿပီး တန္းတူညီမွ် ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ အခြင့္အေရးရိွေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္၊ အရည္အခ်င္းရိွေသာ ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ ျပည္သူက လက္ခံပါက ကန္႔သတ္ခ်က္မရိွ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ခံပိုင္ခြင့္ ရိွသည္ဆိုလွ်င္၊ တိုင္းရင္း သားအားလံုး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရရိွမည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ ဆိုလွ်င္၊ အလုပ္သမား လယ္သမားတို႔၏ဘဝ သာယာရႊင္ပ် ထမင္းဝၾကမည္ ဆိုလွ်င္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံႀကီးကို ျပည္သူအေပါင္းက ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။အမွန္ တကယ္ရိွမည္ဆိုလွ်င္ ေညာင္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ကို ေရႊခ်ထားလိုက္ခ်င္ ပါသည္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံက ေမြးဖြားေပးလိုက္သည့္ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကိုလည္း ျပင္ဆင္ဖို႔ေဝးစြ၊ အသစ္ျပန္ေရးဖို႔ေဝးစြ တပ္မေတာ္က ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္စရာ မလိုေအာင္ ျပည္သူေတြ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၊ ဓားတစ္စင္း ကိုင္၍ အလွည့္က် ေစာင့္ေရွာက္ၾကမည္ဆိုသည္ကို တိုင္းနယ္္ ျပည္အႏွံ႔ ေမာင္းေၾကးနင္းခတ္ လိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
ယခုေသာ္ကား ထိုသို႔ မဟုတ္ပါၿပီ။ ကမၻာ့စံခ်ိန္ တင္ရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ ေရးဆြဲျပ႒ာန္း၍ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို “ဇြတ္” ရယူ အတည္ျပဳခဲ႔သည့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒႀကီးသည္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္ရြက္သည့္ ကာလ ငါးႏွစ္ (လႊတ္ေတာ္မ်ား၏ ပထမသက္တမ္း) မျပည့္မီမွာပင္ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းမ်ား မျပည့္မီျခင္း၊ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္ အဝမရရိွျခင္း၊ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ အခြင့္အေရးမ်ား တန္းတူရည္တူ မရရိွ ျခင္း၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း၊ လူမႈေရး/ စီးပြားေရးတြင္ တန္းတူညီမွ်မႈ မရိွျခင္း၊ လယ္ယာေျမ ပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္ ပုဂၢလိက ဝန္ထမ္းဘဝ အာမခံခ်က္ မရိွျခင္း စေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တပ္မေတာ္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လြတ္လပ္ေသာ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးက တစ္ခဲနက္ ညီညြတ္စြာႏွင့္ ျပင္ဆင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္း လုပ္ေဆာင္လာသည္ကို ေတြ႕ရိွရပါသည္။
ထူးျခားသည္မွာ ယခုျပင္ဆင္ရန္ကိစၥတြင္ ယခင္အမ်ဳိးသားညီလာခံ တက္ေရာက္ခဲ႔သူမ်ား၊ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲခဲ့သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ ပူးေပါင္း ပါဝင္လာျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးသည့္ အရာ တစ္ခုရိွပါသည္။ “မွားသည္ကို မွားမွန္း သိသူသည္ လူေတာ္ျဖစ္ၿပီး ထိုအမွားကို ျပဳျပင္သူ၊ ျပဳျပင္ရန္ ႀကိဳးစားသူသည္ လူေကာင္း” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လူေတာ္ လူေကာင္းမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳရပါမည္၊ ခ်ီးက်ဴးရပါမည္။ သင္ပုန္းေခ် ေပးရပါမည္၊ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း တင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရပါမည္။ သင္ပုန္းေခ်ရမည္ ဆိုသည္မွာ ယခင္က ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံႀကီးတြင္ စားခဲ့၊ ေသာက္ခဲ့၊ သြားခဲ့၊ လာခဲ့ၾကရာ၌ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔ဘ႑ာ ရန္ပံုေငြမ်ားကို ျပန္လည္ေပးေလ်ာ္ေစျခင္းမွ ကင္းလြတ္ခြင္ ့ျပဳရပါမည္။ အာဏာရွင္အႀကိဳက္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးခဲ႔သည္မ်ားကို ႏိုင္ငံေရးအရ ခြင့္လႊတ္၍ သမိုင္းတရားခံ စာရင္းထဲမွ ဖယ္ထုတ္ပစ္ရပါမည္။
ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း တင္ရန္အတြက္မွာမူ အခ်ိန္ လိုအပ္ေသးသည္ျဖစ္၍ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ကိစၥတြင္ အခ်ဳိ႕ေျပာဆိုေနသည္မ်ား ရိွပါသည္။ “မည္ေရြ႕ မည္မွ်ကိုေပးမည္၊ မည္ေရြ႕ မည္မွ်ကိုေတာ့ မေပးေသး” ဟူေသာ စကားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ “မည္သည့္ ပုဒ္မကိုေတာ့ ေလွ်ာ့ေပးမည္၊ မည္သည့္ကိစၥကိုေတာ့ ေလွ်ာ့မေပး” ဟူေသာ စကားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
“ေပးမည္၊ မေပးဘူး” ဆိုသည္မွာ မိမိပိုင္ပစၥည္းႏွင့္ ပတ္သက္၍သာ ေျပာရ၊ ဆိုရမည့္ စကားျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ “မည္သည့္အရာကိုေတာ့ ေလွ်ာ့ေပးမည္၊ မည္သည့္အရာကိုေတာ့ ေလွ်ာ့မေပး” ဆိုသည္မွာလည္း မိမိ၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္သာ ပတ္သက္၍သာ ေျပာရဆိုရမည့္ စကားမ်ား ဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာလိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ျပည္သူကသာ ပိုင္ပါသည္။ ေပးမည္ မေပးဘူး ဆိုသည္ကို ျပည္သူကသာ ဆံုးျဖတ္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္သူ၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္သူကပိုင္ေသာ အာဏာကို မိမိပိုင္ ပစၥည္းသဖြယ္ အသံုးျပဳခဲ႔၍ အမွားႀကီး မွားခဲ႔ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္အမွားကို သိရိွခဲ့ၿပီး၍ ျပည္သူက ခြင့္လႊတ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မွားလွ်င္ ျပည္သူက ခြင့္လႊတ္မည္ မဟုတ္ပါ။ ခြင့္မလႊတ္ေသာ္လည္း ျပည္သူသည္ လက္နက္အားကိုးျဖင့္ ျပစ္ဒဏ္ခတ္မည္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူတြင္ လူ၏အသက္ကို ေသေစႏိုင္ေသာ လက္နက္မရိွပါ။ သို႔ရာတြင္ ဘဝကို ေသေစႏိုင္ေသာ လက္နက္ရိွပါသည္။ တစ္ဘဝသာမက ဘဝေပါင္းမ်ားစြာကို ေသေစႏိုင္ပါသည္။ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဘဝကို ေသေစႏိုင္ပါသည္။
ျပည္သူ႔ဆႏၵကို မလိုက္ေလ်ာခဲ့ဘဲ ျပည္သူ႔အာဏာကို မိမိပိုင္ပစၥည္းသဖြယ္ အသံုးျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ျပည္သူက သမိုင္းတရားခံမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ဘဝေသသြားၾကရရွာေသာ သြားေလသူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး အခ်ဳိ႕ကို သမိုင္းသင္ခန္းစာအျဖစ္ ယူသင့္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူ၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို မိမိလုပ္ပိုင္ခြင့္သဖြယ္ မွတ္ယူ၍လည္းေကာင္း၊ ျပည္သူ႔အာဏာကို မိမိအာဏာအျဖစ္ မွတ္ယူ၍လည္းေကာင္း သိျမင္ခံစား အမွား နားလည္ေနသူမ်ားအေနျဖင့္ မွန္ကန္စြာ သံုးသပ္ သိရိွနားလည္ၿပီး ျပည္သူ႔အာဏာကို ျပည္သူတို႔ အျပည့္အဝရယူ ခံစား အသံုးျပဳႏိုင္ၾကေစေရးအတြက္ ျပည္သူတို႔၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ျဖစ္ေသာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရး ကိစၥတြင္ တိုင္းရင္း သားျပည္သူမ်ား တန္းတူညီမွ် သာယာဝေျပာႏိုင္မည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုစနစ္ ေပၚေပါက္ေရး၊ လူ႔အခြင္႔အေရးမ်ား အျပည့္အဝ ရရိွမည့္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေရး၊ ျပည္သူႏွစ္သက္ သေဘာက်ေသာ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝသူ ႏိုင္ငံသားတိုင္းကို ျပည္သူ႔ဆႏၵႏွင့္အညီ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ႏိုင္ေရး စသည့္ ျပည္သူ႔ဆႏၵ၊ ျပည္သူ႔သေဘာထားမ်ားကို “တို႔ေပးမွရမည္၊ တို႔ခြင့္ျပဳမွရမည္” ဟူေသာ လြဲမွားသည့္ အာဏာရွင္ အယူအဆေဟာင္းႀကီးကို အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္လ်က္ ျပည္သူေတြ ျပင္ခ်င္သည္ကို ျပင္ႏိုင္ရန္ အလို႔ငွါ ပံ့ပိုးကူညီေပးရန္သာ လိုအပ္ပါသည္။ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ျပည္သူမ်ားကလည္း အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင္႔ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ၿပီးေနာက္ ပဥၥမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္သူမ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳ၍ ကဗ်ည္းေမာ္ကြန္း ေရးထိုးၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နိဂံုးအားျဖင့္ တင္ျပလိုသည္မွာ ျပည္သူမ်ား စိုးရိမ္ၾကသလို “ဟိုဟာမရမွာလည္း စိုးရိမ္စရာမလိုပါ၊ သည္ဟာမရမွာလည္း စိုးရိမ္စရာမလိုပါ” ။ အားလံုးသည္ ျပည္သူ႔ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျပည္သူက ပိုင္ဆိုင္ေသာ ျပည္သူ႔အာဏာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ျပည္သူက ပိုင္ပါသည္။ ျပည္သူသည္ မိမိပိုင္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို မိမိကိုယ္စား ကိုင္တြယ္က်င့္သံုးရန္ မိမိႏွစ္သက္ သေဘာက်ေသာ၊ အရည္အခ်င္းလည္းရိွေသာသူကို ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္၍ မိမိတို႔ကိုယ္စား ႏိုင္ငံေတာ္ကို စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေစမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပည္သူ႔အလိုက် ျပင္လည္းျပင္ၾကမွာပါ၊ ျပင္လည္းျပင္ရမွာပါ၊ ျပင္ကိုျပင္ရမွာပါ....။
(သိန္းထက္ေအာင္)
The voice weekly