““အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ဦးစို႔””တဲ့ သူဟာ အိုမွာ၊ နာမွာမေၾကာက္သူပါ ေခတ္၀န္ကိုသာ ထမ္းစရာ မလိုေတာ့ရင္ သူ႔ေခတ္ခရီးကိုတန္႔ ေသရေတာ့မွာလည္း ေၾကာက္မယ့္သူမဟုတ္ . . . သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုးဟာ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြသာ . . .
ရန္ကုန္၊ မတ္(၂၈)
““ေခတ္တာ၀န္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေသး။ ေခတ္ခရီးေတြ အေ၀းႀကီးက်န္ေသး။ ေခတ္တိုက္ပဲြေတြ တစ္ပံုႀကီး က်န္ေသး။ အိုစရာရွိအို၊ နာစရာရွိနာ၊ ေသစရာရွိကေတာ့ ေနအံုး။ ေသစရာရွိတာေတာင္ ေသလို႔မျဖစ္ေသး။””တဲ့။
ေလာကဓမၼ၏ ေနာက္ဆံုးတရားကို ဖီလွန္လိုက္ေလျခင္း။ မေဖာက္မျပန္ ႀကံဳၿမဲဓမၼတာကို ျငင္းဆန္ေနျခင္း။
ဖီလွန္၊ ျငင္းဆန္၊ စိတ္မာန္တင္းထား …ျခင္း။
အိုစရာရွိသမွ ဇရာလြန္လွ၊ နာစရာရွိသမွ ခႏၶာတြင္းျပင္ ဗရပြ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ကို ဖီလွန္၊ ျငင္းဆန္၊ စိတ္မာန္တင္းထား . . .ေနဦးဆိုစကား။
အတုန္အယင္၊ အယိမ္းအယိုင္၊ အခၽြတ္အေခ်ာ္ေတြနဲ႔ ေခါင္းျဖဴ၊ ကိုယ္ကိုင္း အိုႀကီးအိုမက ဆိုတဲ့ စကားေလ။ ““အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ဦးစို႕””တဲ့ ။
ဒါကမၾကာေသးခင္ မတ္လ(၁၂)ေန႔က တိုင္းေက်ာ္ျပည္တဟိုး ေႂကြးေၾကာ္လိုက္တဲ့ စကားသ၀ဏ္ မဟုတ္လား။ ဒါကို ဘယ္သူက ျပစ္တင္ ခြန္းတုံ႔ၾကမလဲ။ တရားမရွိ၊ တရားမသိလို႔ မာန္မဲၾကမလဲ။ ေလာကီ ဘံုေပ်ာ္ပိုက္ ဇရာအိုမိုက္လို႔ ဘယ္သူက ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း မလဲ။
သူေျပာသလို … ေနာက္အႏွစ္ငါးဆယ္ သာမက၊ သကၠရာဇ္ အဖန္ဖန္ ရွင္သန္ပါဦးလို႔ ဆုေတာင္းသူေတြသာ မ်ားလြန္းခဲ့ၾက မဟုတ္လား။
ဒါဟာ အာဏာလွ်ံမီး သူ႕ကိုယ္မွာ တညီးညီးမို႔ ေလာဘရမၼက္ အရွိန္မွီရေအာင္ မဟုတ္ၾကဘူး။ စည္းစိမ္ လာဘ္ႀကီးသမို႔ ေပးကမ္းစြန္႔ျခင္း ခံရေအာင္ မဟုတ္ၾကဘူး။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ …။
ေခတ္၀န္ကိုထမ္း ေခတ္လမ္းမွာ သက္တမ္း(၈၄)ျပည့္တဲ့အထိ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးတာေတာင္ အဲဒီမတ္လ(၁၂) ရက္ေန႔က သူ႕ရဲ႕ ဟစ္သ၀ဏ္မွာပဲ““ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲဖို႔ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ခ်င္တယ္””ဆိုခဲ့ေသးတာေလ။
ဒါကလည္း သူ႕အဘိဓမၼာအတိုင္းဆို ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ႏွစ္ကာလ၊ သူ႕ရဲ႕ (၆၅)ႏွစ္ျပည့္ေန႔ကလည္း ““ဒီမိုကေရစီတုိက္ပဲြေတြ မၿပီးေသးဘူး။ ဆက္တိုက္ ရအံုးမယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ က်ဳပ္အသက္ရွည္အံုးမယ္။”” လို႔ စစ္အာဏာ ေျပာင္း၀ေရွ႕မွာေတာင္ ရင္ေကာ့ၿပီး ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႕ အာမခံခဲ့ေသးဖူးသား။
ဒီလိုေတြေျပာတဲ့ သူဟာ အေရးေတာ္ပံုတပ္သား။
ဒါအမွန္ပဲ။ သူအၿမဲေျပာတာက ““က်ဳပ္က သတင္းစာသမားလို႔ ေျပာရေအာင္လည္း သတင္းစာ အလုပ္ပဲ တစိုက္မက္မက္ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ေျပာရေအာင္လည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရတာထက္ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနရတာက ခပ္မ်ားမ်ား။ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားလို႔သာ တံဆိပ္တပ္ ခဲ့တယ္။ အညတရ လူထုထဲက လူတစ္ေယာက္ (အေရးေတာ္ပံု တပ္သားတစ္ေယာက္) အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခဲ့တယ္””
သူ႕စကားရဲ႕ အေရးေတာ္ပံုဆိုတာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီအေရး လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ရည္ညႊန္း ျခင္းပါ။ ေခတ္သကၠရာဇ္ေတြ ကုန္ၿပီးရင္းသာ ကုန္သြားရေပမယ့္ အာဏာရွင္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေပၚ၊ တိုင္းျပည္အာဏာ ပလႅင္ေပၚမွာ စစ္ယူနီေဖာင္းေတြ အေရခြံတစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းခဲ့ျခင္းနဲ႔ပဲ ျပည္သူဟာ ပင္ပန္းမြန္းက်ပ္မႈ ကာလ ဆက္ခဲ့ရတယ္။
ဒီကာလေတြ ကုန္ခဲ့သလို သူလည္း အေရးေတာ္ပံု တပ္သားအိုႀကီးအျဖစ္ ေခတ္ခရီးကို ဇဲြတင္းေလွ်ာက္၊ ေခတ္အာဏာရွင္ အညစ္အေၾကးေတြကို မ်က္လံုးအစံုက အၾကည္ဓာတ္ ပိုပိုနည္းနည္း လာလ်က္နဲ႔ မ်က္ျခည္ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္၊ ညႇိဳးေလ်ာ့လာတဲ့ အာ၊ လွ်ာ၊ လည္၊ အဆုတ္ မွန္သမွ်ကေန အသံေတြ ညႇစ္ႏိုင္သမွ် ညႇစ္ထုတ္၊ မေထာင္းသာသမွ် စိတ္ထိႏြမ္းစရာေတြကို ရင္စည္းခံဖို႔ စက္ကူထားတဲ့ ႏွလံုးသားက အေရးေတာ္ပံု တပ္သားစိတ္ကို အားေကာင္းေကာင္း ေမြးျမဴထားခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ““ေခတ္တိုက္ပဲြထဲ ထတဲ့ မုန္တိုင္းၾကား””မွာ ေၾကာင္းရာစံု ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ျခင္းနဲ႔အတူ သူဟာ ေခတ္၀န္ကို ကိုင္းကိုင္းညႊတ္ညႊတ္ ထမ္းခဲ့၊ ထမ္းၿမဲ၊ ထမ္းဆဲ …။ တကယ္လို႔ …………. ဆိုရင္၊ သူဟာ ေခတ္၀န္ကို ထမ္းဦးလ်က္ ရွိေနမွာပဲ မဟုတ္လား။
အခုထိ သူေမွ်ာ္မွန္းသလို မျဖစ္ေသးဘူးေလ။
ဒီေတာ့ မၾကာေသးခင္ကပဲ တိုင္းႏွံ႔လူပ်ံ႕သိေအာင္ သူ … ေအာ္တယ္၊ ဟစ္တယ္၊ အသံေပးတယ္။
““တိုက္ပြဲ၀င္ၾက၊ အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ မေအာင္ျမင္ေသးဘူး၊ မၿပီးျပတ္ေသးဘူး အေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဒီေန႔ထိ ရွိေနတုန္းပဲ”” တဲ့။
သူအားထားတဲ့ သတင္းစာမီဒီယာေတြကိုလည္း ““ေခတ္သမိုင္းကို မွတ္တမ္းတင္ရံုနဲ႔မၿပီး၊ ေခတ္တိုက္ပဲြမွာ ျပည္သူ႔ စကားျပန္ေတြပီပီ အမွားတရားမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ၾက။ ျပည္သူကို လွည့္ျဖား ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာ အျမတ္ထုတ္သူမ်ားကို ကေလာင္တန္ခိုးနဲ႔ စီးခ်င္းထိုးၾက””လို႔ တိုက္ပဲြ၀င္ သတင္းစာမ်ားျဖစ္ေရး ဘယ္မွ် ေမာဟိုက္ တုန္ပမ္းေနပေစ အေရးေတာ္ပံုေဇာနဲ႔ က်ယ္ႏိုင္သမွ်က်ယ္၊ ၾကားႏိုင္သမွ်ၾကားေအာင္ ေဆာ္ၾသေနခဲ့တယ္။
ျပည္သူ႕အသြင္က မေျပာင္းေသးဘူး။ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ပဲြက မည္ကာမတၲအဆင့္က မေက်ာ္ေသးဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေခတ္လမ္းကို သူအားမရႏိုင္၊ ေခတ္၀န္ထမ္း ေျခလွမ္းေလ်ာ့သမွ်ေတြအတြက္ သူစိတ္မခ်ႏုိင္ဘူး။
သူ႕ရဲ႕ (၈၄)ႏွစ္ ျပည့္စကားသ၀ဏ္မွာ ဒါကိုအထင္အရွား ေတြ႕ရတယ္။
““၂၀၁၄ စစ္အာဏာရွင္ အေျခခံဥပေဒႀကီး ျပင္ရ၊ ေျပာင္းရ၊ သစ္ရအုန္းမယ္။ ၂၀၁၅ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပဲြႀကီး ႏႊဲရအုန္းမယ္။ ၂၀၂၀ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္သစ္ႀကီး ႏႊဲရအုန္းမယ္။ ၂၀၂၅ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ႏႊဲရအံုးမယ္။ ၂၀၃၀ အမ်ိဳးသားေပါင္းစည္း ညီညႊတ္ခ်ိန္ႀကီး ႏႊဲရအုန္းမယ္။ ၂၀၃၅ အလိုေလး အသက္ရာေက်ာ္ရွည္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့လား။””တဲ့။
ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေခါင္းျဖဴဇရာတမ္းနဲ႔ စိတ္မာန္ဟန္တင္း၊ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားအိုႀကီး ေခတ္ခရီးဆက္ဖို႔ ႀကံသေပါ့ေလ။
ေတာက္ …၊ ေလာကဓံ အေၾကာင္းမသင့္ပံုက ရိုင္းလိုက္ေလတာမွ …။
အိုနာမင္းနာ၊ အာဏာရွင္ ယုတ္ကမ္းႏွိပ္စက္နာ၊ မုန္တိုင္းထေနသမို႔ ဒီမိုကေရစီေလမသန္႔ျခင္း အနံ႔ေတြ ေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ကိုယ္စိတ္အနာေတြ ဖိစီးၿပီး အဲဒီ မတ္လ(၁၂)ရက္ေန႔၊ ညမွာပဲ စိတ္သန္သမွ် ခႏၶာမဟန္ေတာ့ အသက္(၈၄) သ၀ဏ္ေန႔မကူးခင္ …ဥတုဓာတ္ညီေရး အေလးေပး ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။
သူက ေခတ္သမိုင္းမွာ အာဏာရွင္ မင္စက္ေတြကို ဖ်က္ဖို႔ အေရးေတာ္ပံု ေသြးသေႏၶနဲ႕ ေခတ္တိုက္ပဲြေတြ အလီလီႏဲႊခဲ့တယ္။ ေခတ္တိုက္ပဲြရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာကိုသာ ထာ၀ရဆင္ျမန္းခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့ ထူတစ္လွည့္၊ လဲတစ္လွည့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေဆး႐ံုခုတင္ေပၚကေန ျဖတ္သန္းေနရေပမယ့္ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားအိုႀကီးရဲ႕ အေတြးရတက္မွာ “ေခတ္တိ္ုက္ပဲြထဲထတဲ့မုန္တိုင္”ၾကား သူ႕ရည္ရြယ္ထားတဲ့ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားေတြက ေခတ္၀န္ကိုထမ္း ေခတ္ခရီးဆက္ၾကဖို႔အေရး ေမွ်ာ္တမ္းျခင္းတို႔ ရွိေနခဲ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။
သူဟာ၊ အေရးေတာ္ပံု ရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ …ေသြးသစ္ေတြက ခပ္ျပင္းျပင္း မာန္တင္းကာ တိုက္ပဲြ၀င္ၾကဖို႔ တဖြဖြေျပာခဲ့၊ တိုက္တြန္းခဲ့သူေလ။
အခုလို ေလာကဓံတရားနဲ႔ ေခါင္းတစ္လွည့္၊ ပန္းတစ္လွည့္ ကံစမ္းေနရခ်ိန္မွာ လာမယ့္သကၠရာဇ္ ခရီးေတြ အတြက္ သူရည္ရြယ္ ကိုးစားမိတဲ့ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားေတြဆီသာ စိတ္ေရာက္ေနလိမ့္မေပါ့။
ထိုအေရးေတာ္ပံုတပ္သားေတြ ေခတ္ခရီးဆက္ ၾကတဲ့အခါ ေလွ်ာက္သင့္တဲ့ ေခတ္လမ္းကိုလည္း သူ႔စိတ္က မွန္းဆေနလိမ့္မေပါ့။
ဟုတ္ပါရဲ႕ … ဘ၀မီးေတာက္ကို ေလာကဓံ လက္အတြင္း မ်က္ႏွာလဲႊ၊ အခုလို ခႏၶာကို ေဆး႐ံုခုတင္ေပၚပံုလို႔၊ ျမင္သိ ေငးေတြးေရး စိတ္ေတြ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာ လႊင့္ေနရတဲ့ အျဖစ္မေရာက္မီ သူ႔ႏႈတ္က တဖြဖြေခၚေ၀ၚ တမ္းတ ေနခဲ့သားေလ။
တကယ္လို႔ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားေတြအတြက္ ေခတ္၀န္ခ်န္စကား၊ ေခတ္လမ္းျပတရား သူေျပာခ်င္ ရွာေနတာေလ။
သို႕ေသာ္ လူ႕ဘံုဇာတ္က ဆႏၵရွိတိုင္း မျပည့္ႏိုင္ၿမဲဆိုေတာ့ ေမွ်ာ္ေဇာသာ လြန္ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူအသိ မလြတ္ခင္ေလးမွာ သူ႕ရဲ႕အေရးေတာ္ပံုစိတ္နဲ႔ သမိုင္းမွာ တန္ဖိုးျဖတ္မရတဲ့ အရာကို ခ်န္ထားခဲ့တယ္။
အေရးေတာ္ပံုတပ္သားမ်ား အခုဆို သိၾကၿပီး ထင္ပါရဲ႕။
ဟုတ္တယ္၊ မတ္လ(၂၇)ရက္ေန႔ မနက္ခင္းပိုင္းက သူခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အရာေလ။
အဲဒီအခ်ိန္ပိုင္းကေလးအၿပီးကစကာ အခုထိ၊ အေရးေတာ္ပံုတပ္သားအိုႀကီးဟာ ေဆး႐ံုခုတင္ထက္ကေန စက္ကိရိယာေတြ၊ ေဆး၀ါးေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္ႀကီးေတြ အကူအညီနဲ႔ သူ႔ဘ၀ရဲ႕တိုက္ပဲြႀကီး တစ္ခုကို ဆင္ႏႊဲ ေနရေတာ့တယ္။
သူဟာ အိုမွာ၊ နာမွာ မေၾကာက္သူပါ။ ေခတ္၀န္ကိုသာ ထမ္းစရာမလိုေတာ့ရင္ သူ႔ေခတ္ခရီးကိုတန္႔ ေသရေတာ့မွာလည္း ေၾကာက္မယ့္သူမဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ သူ႕အတြက္ အေရးႀကီးဆံုးဟာ အေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြသာ။
တကယ္ေတာ့ မနက္ျဖန္ျဖစ္ျဖစ္၊ သဘက္ခါျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ၂၀၃၅ သကၠရာဇ္ အလြန္မွာျဖစ္ျဖစ္ … ေလာကရဲ႕ ေနာက္ဆံုးတရားဟာ ဓမၼတာအတိုင္း ျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း ဘယ္သူမွ တတ္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူ႕ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ““ဖီးနစ္ငွက္မ်ိဳးေသ႐ိုးမရွိ””တဲ့။ ဆိုလိုရင္းက အေရးေတာ္ပံုတပ္သား မ်ိဳးဆက္ေပါင္း မ်ားစြာဟာ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္ေမြးဖြားကာ ေခတ္၀န္ကိုထမ္း၊ ေခတ္လမ္းမွာ ေခတ္ခရီးကို ဆင့္ကမ္း လွမ္းၾကျခင္း။
ဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ေပးဆပ္ခဲ့ျခင္းေတြအတြက္ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးက တုံ႕လွည့္ျပဳသင့္ဆံုးက၊ အေရးေတာ္ပံု တပ္သားအိုႀကီးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ကိုးစားျခင္းခံရတဲ့ အေရးေတာ္ပံုတပ္သားမ်ားဟာ -
““ေခတ္တိုက္ပဲြထဲထတဲ့ မုန္တိုင္းၾကား ေခတ္ခရီးကို ဆက္ၾကတဲ့အခါ သူ႕ရဲ႕ေခတ္၀န္ခ်န္ စကားအတိုင္းသာ ေခတ္လမ္း ကို ေရြးလွမ္း ၾကပါေစသား””
လို႔ ဆုေတာင္းျခင္းျပဳေပးၾကဖို႔သာ …..။
မွတ္ခ်က္။ ။၁၉၆၄ ခုႏွစ္ သတင္းစာမ်ား ျပည္သူပိုင္ သိမ္းခံရၿပီးေနာက္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ အတြက္ သတင္းစာေလာကအတြင္းမွ လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ““လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ထဲထတဲ့ မုန္တိုင္း””ဟု ဆရာႀကီးဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္က မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေဖာ္ျပခ်က္ပါ ““ေခတ္တိုက္ပြဲထဲထတဲ့ မုန္တိုင္း””ဟူေသာ စကားရပ္သည္ ဆရာႀကီး၏ တစ္ခ်ိန္က မွတ္ခ်က္ စကားကို မွီျငမ္းဥပမာျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္