အေမေဒၚျမင့္သည္ ေမတၱာၫြန္႔ရပ္ကြက္၊ တာေမြၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အသက္ အားျဖင့္ (၈၁) ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ အိမ္ေပၚမွေအာက္သို႔ မဆင္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးအတြက္ ရည္မွန္း၍ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)သို႔ ေငြလွဴဒါန္းလိုေသာ ဆႏၵျဖစ္ ေပၚေန ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ ဖုန္း ဆက္သြယ္ကာ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ထဲသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လွဴဒါန္း လိုေၾကာင္း ေျပာၾကားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ ၁၅.၁.၂ဝ၁၃ ရက္ေန႔က အေမ ေဒၚျမင့္ ႐ွိရာ ေမတၱာၫြန္႔ရပ္ကြက္သို႔ သြားေရာက္ကာ အလွဴေငြ (ငါးသိန္းက်ပ္တိတိ) အား လက္ခံခဲ့ၿပီး အေမႀကီး နဲ႔အတူ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံု ႐ိုက္ကူးခဲ့ၿပီးေနာက္ အသင္း၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ DVD ခ်ပ္အား ျပန္လည္ေပးအပ္ရင္း သာဓု .. သာဓု .. သာဓု ဟု ေခၚဆိုခဲ့ပါသည္။ အေမေဒၚျမင့္သည္ သူ၏ ဆႏၵ တစ္ခု ျပည့္ဝခဲ့ၿပီျဖစ္ေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ အေမေဒၚျမင့္၏ ဒုတိယဆႏၵတစ္ခုျဖစ္ေသာ (ေနာက္ဆံုးဆႏၵ) သားသံုးဦးႏွင့္ ေျမးမ်ား တို႔အား သာသနာ့ ေဘာင္သို႔ သြတ္သြင္းျခင္းတည္း ဟူေသာ ျမင့္ျမတ္လွေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈႀကီးအား ၆. ၄.၂ဝ၁၄ ရက္ေန႔ ခန္႔က ထပ္မံ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသးသည္။ ယေန႔ နံနက္ (၈းဝဝ) နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရွာင္လြဲ၍ မရႏိုင္ေသာ အနိစၥတရားအား အေမေဒၚျမင့္ ျပသခဲ့ၿပီျဖစ္ေတာ့သည္။ ယခု အေမေဒၚျမင့္ ဆံုးကာနီး အခ်ိန္ ပိုင္းအတြင္း "အေမဆံုးသြားရင္ ေမာင္ေက်ာ္သူ ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းပါ" ဟူ၍ မွာၾကားခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အေမ၏မွာၾကားခ်က္အား ကၽြန္ေတာ္သိသိျခင္းအလုပ္ မအားလပ္သည့္ၾကားမွ ကၽြန္ ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာင္းႏွင္၍ အေမေဒၚျမင့္ ေနအိမ္ ေမတၱာၫႊန္႔ရပ္ကြက္၊ တာေမြၿမိဳ႕နယ္သို႔ ေမာင္းႏွင္ကာ အေမ ၏ က်န္ရစ္ေသာ႐ုပ္ခႏၶာအား သြားေရာက္သယ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ေရေဝးသုႆန္ အေအး ခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ေတာ့သည္။ အေမ၏ ႐ုပ္ခႏၶာအား နိဗၺာန္ယာဥ္ေပၚသို႔ သယ္ေဆာင္ရန္ အေမေန ထိုင္ေသာ ရန္ႀကီးေအာင္လမ္း၊ ေမတၱာညြန္႔ ရပ္ကြက္ရွိ တိုက္ခန္းေလးလႊာမွ သယ္ပိုးကာ ေလွကားမွခ်ရာ တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အသင္းသားအျပင္ သံဃာေတာ္ တခ်ိဳ႕ပါ သယ္ေဆာင္လာသည္ကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရ သည္။ ထို႔ေနာက္ အေမျမင့္၏ ႐ုပ္ခႏၶာအား စတီးမွန္ေခါင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္ သံဃာေတာ္ တစ္ပါးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးတို႔ ပူေဆြးေသာက ျပင္းထန္စြာခံစားရၿပီး သတိလြတ္သလို ျဖစ္သြားေသာ ေၾကာင့္ အနီးရွိ လူတစ္ခ်ိဳ႕မွ ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေဖးမၾကကာ အရိပ္ရွိရာေနရာသို႔ မခ်ီ၍ သတိျပန္လည္ရရွိ ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရေသးသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ သံဃာေတာ္မွာ အေမေဒၚျမင့္၏ သားႏွင့္ သမီးတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိရွိခဲ့ရသည္။
နိဗၺာန္ယာဥ္အား ေရေဝးသုႆန္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းႏွင္ေနစဥ္ မိခင္ႏွင့္သားသမီးတို႔၏ ေမတၱာ တရားကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာမိေတာ့သည္။ ပထမဦးဆံုးအေနျဖင့္ သား/သမီးတို႔ဘက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာမိသည္။ ကိုးလ လြယ္ၿပီး ဆယ္လဖြားခဲ့ရေသာ မိခင္တို႔၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ အၾကင္နာ တရားတို႔အား သိရွိနားလည္ၾကေသာ သားသမီးမ်ားအေနျဖင့္ မိခင္၊ ဖခင္တို႔ ဘဝတစ္ပါးသုိ႔ ေျပာင္းလဲ သြားၿပီး လူ႔ဘဝအား စြန္႔ခြာသြားမႈတို႔ကို မည္သူမွ် မလို လားၾကေခ်။ ထိုသုိ႔ စြန္႔ခြာသြားပါကလည္း က်န္ရစ္ သူမိသားစု၊ သား/သမီးတို႔၏ အပူမီးသည္လည္း မည္သည့္ အပူမီးမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍မရႏုိင္ေခ်။ ဒုတိယ ေတြးေတာ္မႈမွာ မိဘတို႔ဘက္မွ ျပန္လည္၍ ေတြးေတာမိသည္။ သား/ သမီး တို႔အား ငယ္စဥ္ကေလးဘဝမွ လူလားေျမာက္သည္အထိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့၍ လူ႔ေလာကထဲ လူတန္း ေစ့ေနႏိုင္၊ စားႏိုင္၊ သြားႏိုင္ ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ မိမိဘဝသက္တမ္း မကုန္ဆံုးခင္ ေနာင္သံသရာအတြက္ ေကာင္းမႈ ျဖစ္ေသာ သာ သနာ့ေဘာင္သို႔ သားမ်ားအားလည္း သြတ္သြင္းေပးျခင္းတည္းဟူေသာ ရဟန္းမယ္ေတာ္တစ္ဦး ျဖစ္ သည့္ အျပင္ အနိစၥတရားအား ႐ႈျမင္သံုးသပ္ကာ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)သို႔လည္း လွဴဒါန္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ ခဲ့ႏိုင္ ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘတို႔၏တာဝန္လည္း ေက်ခဲ့ၿပီျဖစ္ေတာ့သည္။ တတိယတစ္ခ်က္မွာ မိမိ ကိုယ္မိမိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္၍ သံုးသပ္မိေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း တာဝန္ေက်ခဲ့ေသာ သား/ သမီးတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ မာတာမိခင္ ႀကီး အေမေဒၚျမင့္၏ ေနာက္ဆံုးဆႏၵကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္ေက် ပြန္စြာ ထမ္းရြက္ႏုိင္ခဲ့သည္ဟူ၍ ျဖစ္ေတာ့သည္။
အေမေဒၚျမင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘံုဘဝမွ သာဓု .. သာဓု .. သာဓု ဟု ေခၚဆိုႏုိင္ပါေစ။
မွတ္တမ္း - ဓါတ္ပံုမ်ား
