~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေငြရတုအလြန္ ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္ ၂၆ ႏွစ္ေျမာက္ အခမ္းအနားကို ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး၊ သဃၤန္းကၽြန္း ၿမိဳ႕နယ္၊ ဓမၼပီယေက်ာင္းတုိက္တြင္ က်င္းပဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိေလသည္။ ယခင္ႏွစ္ ၂၅ ႏွစ္ ေျမာက္ ေငြရတု အခမ္းအနားေလာက္ ႀကီးက်ယ္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ပို၍ႏိုင္ငံေရး အဓိပၸာယ္ေဆာင္ေသာ အခမ္းအနား ျဖစ္မည္ဟု ႏိုင္ငံေရးေလာကႏွင့္ ေက်ာင္းသား အသိုင္းအ၀ိုင္းက ယူဆၾကေလသည္။ ယခင္ႏွစ္က ေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံကာ မင္းဓမၼလမ္းရွိ MCC ခန္းမတြင္ က်င္းပခဲ့ရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေရာ ၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းပါ တက္ေရာက္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ မႏၲေလးေကာ္မတီက တကူးတက ဖိတ္၍ မႏၲေလး ၈၈ အခမ္းအနားကို သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ဆရာဦး၀င္းတင္ႏွင့္လည္း ဆံုခဲ့၏။ အခမ္းအနားအၿပီးတြင္ မႏၲေလး၊ အမရပူရ စေသာ ေနရာမ်ားကို ဆရာဦး၀င္းတင္ႏွင့္အတူ သြားကာ ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းမ်ားကို ရင္ဖြင့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထမင္းလည္း အတူစားျဖစ္ကာ ဆရာသည္ ထိုအခ်ိန္ ကတည္းက အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ကို လံုး၀ ဂ႐ုမစိုက္ကာ သူ႕ေခါင္းထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးသာ ရွိသည္။ ျပည္သူဘက္မွ ရပ္ကာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ျဖင့္ ဘာအေႏွာင္အတဲမွ မထားဘဲ ေျပာၾကားရဲသည့္ ျပည္သူ႕ဘက္ေတာ္သား စစ္စစ္ ျဖစ္ေလသည္။ သူေျပာၾကားသမွ်မွာ ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ျပည္သူက ပိုမုိယုံၾကည္အားကိုး လာကာ ဦး၀င္းတင္ အသံသည္ ျပည္သူ႕အသံ ျဖစ္ေနေလသည္။ … ျပည္သူ႕ကိုယ္စား ဆရာဦး၀င္းတင္က ရင္ဖြင့္ ေျပာၾကားသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ယခုဆရာဦး၀င္းတင္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား ႀကီးလည္း လည္လာျပန္သည္။ ရွစ္ေလးလံုး အခမ္းအနားႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳမိသလို ဆရာ ဦး၀င္းတင္ကိုလည္း လြမ္းေဆြး ဂုဏ္ျပဳေနမိပါသည္။
DVB ဒီမုိကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ ႐ုပ္သံက ရွစ္ေလးလံုး ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အင္တာဗ်ဴးရာတြင္ ရွစ္ေလးလံုးဒီမုိကေရစီ တုိက္ပဲြႀကီး ႐ံႈးသလား၊ ႏိုင္သလားဆုိေသာ သေဘာကို ေမးလာသည္။ ေယဘုယ် သေဘာသာ ေမးသလို မိမိကလည္း ေယဘုယ် သေဘာသာ ေျဖျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ႏိုင္သည္ဟု ဆုိၾကသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ႐ံႈးသည္ဟု ဆိုၾကေလသည္။ အ႐ံႈးအႏိုင္ကို ဒီမုိကေရစီ ရ၊ မရႏွင့္ ေျဖၾကား ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရး အတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့သလား၊ မဖယ္ရွားႏိုင္ဘူးလား ဆုိသည္ႏွင့္ တုိင္းသလို ထုိအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ျပည္သူက မည္မွ်အေလးထားသည္၊ မထားသည္ႏွင့္ တုိင္းသူမ်ားက ႏိုင္သည္ဟု ဆုိသည္မွာ မမွားသလို ႐ံႈးသည္ဟု ယူဆသူမ်ားကလည္း သူတုိ႔ရည္မွန္းေသာ ဒီမုိကေရစီကို မရသျဖင့္ ႐ံႈးသည္ဟု ဆုိျခင္းမွာလည္း မမွားေပ။
အမွန္မွာမူ ထုိတုိက္ပဲြႀကီးတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တုိက္ဖ်က္ႏိုင္သည့္တုိင္ ေအာင္ပဲြကား ခ်က္ခ်င္းရဖုိ႔ မလြယ္ေပ။ ယခုထက္တုိင္ စစ္အာဏာရွင္အေဟာင္း၊ အသစ္မ်ား၏ အာဏာကို အကန္႔အသတ္ တစ္ခုအထိ ဖယ္ရွား ႏိုင္သည့္တိုင္ ဒီမုိကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ မနည္းဆဲြတင္ရဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမုိကေရစီ တုိက္ပဲြႀကီးကို သံုးသပ္ရာ၌ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံတြင္ ပညာတတ္ ဓနရွင္ ေပါက္စမ်ားက ဦးေဆာင္ေသာ ဘုရင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ တုိက္ပဲြ၀င္သည္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ေျပာလွ်င္ နီးစပ္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။ ထုိေတာ္လွန္ေရးႀကီးတြင္ လူ၀ီဘုရင္ မ်ဳိးႏြယ္မ်ား၊ ျပင္သစ္ သူေကာင္းမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ အႏြယ္ေတာ္အားလံုးကို ေခါင္းျဖတ္ စက္တြင္ တင္ကာ သုတ္သင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ စည္းလံုး ညီၫြတ္လွ်င္၊ ေတာ္လွန္တုိက္ပဲြ၀င္ရဲလွ်င္ မိမိတုိ႔ကို ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ေသြးစုပ္ခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ဘုရင္ႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ အႏြယ္မ်ားကို ေတာ္လွန္ သုတ္သင္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပင္သစ္ျပည္သူမ်ား၏ ႏုိးၾကားမႈမွာ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး၏ ေအာင္ပဲြဟု ဆုိရမည္။ ပါရီဘုံအဖဲြ႕(သို႔မဟုတ္) ပဲရစ္ကြန္ျမဴး (Paris Commune) ေတာ္လွန္ေရးႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကားလ္မာက့္စ္က ““ပါရီဘုံအဖဲြ႕ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေအာင္ပဲြ မရခဲ့သည္မွာ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားတပ္ဦး ပါတီမရွိျခင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ေအာင္ပဲြကို အက်ဳိးရွိစြာ မက်င့္သံုးႏိုင္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ပါရီဘုံအဖဲြ႕မွာ ျပည္သူက လံုး၀ အႏိုင္မရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္”” ဟု သံုးသပ္ ခဲ့ေလသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရက္စက္စြာ အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ဗိုလ္က်ခဲ့ ေသာ လူ၀ီဘုရင္တို႔ကို ေတာ္လွန္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ပါရီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား မ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုအတြက္ မ်က္စိဖြင့္၊ နားပြင့္ႏွင့္ ေအာင္ပဲြအေၾကာင္း သိရွိလုိက္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမုိကေရစီ တုိက္ပဲြႀကီးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သမိုင္းတြင္ အင္အား အေကာင္းဆံုး ႏိုးၾကားမႈမွာ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတုန္းက ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕သမားကို ဆန္႔က်င္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကား မ်က္စိပြင့္ကာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေထာက္ခံခဲ့သလိုပင္၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုမွာ လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္နံတစ္လ်ားတြင္ ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ေပၚေပါက္ လာျခင္းျဖစ္၏။ ၁၃၀၀ ျပည့္ထက္ပိုၿပီး အားေကာင္းသည္မွာ မဆလအစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ရပ္တန္႔သြားသလို က်ဆံုးသြားမွာကိုပင္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ေနရသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိ သြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ စေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားမ်ား ရပ္ဆိုင္းသြား၏။ ဗိုလ္ေန၀င္း အပါအ၀င္ မဆလထိပ္သီး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ စစ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ သူတို႔၏ အသက္ အိုးအိမ္စည္းစိမ္ လံုၿခံဳေရး၊ ကာကြယ္ေရး အတြက္ပင္ ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့သည္။ လူတိုင္းသည္ မနက္မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္ဆႏၵျပပြဲမ်ား၊ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား မျပတ္ ျပဳလုပ္ေနသည္။ ကေလးမ်ားမွအစ လူႀကီးအထိ၊ အိမ္ရွင္မမ်ားပါမက်န္ မဆလ တစ္ပါတီစနစ္ ပယ္ဖ်က္ေပးေရး၊ စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်မႈ ရပ္စဲေပးေရး၊ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးအတြက္ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ၈၈ သမိုင္းကို ေျပာရလွ်င္ ျပည္သူလူထု၏ ႏိုးၾကားမႈႏွင့္ ဒီမိုကေရစီကို အာသာငမ္းငမ္း ေတာင္းဆိုမႈမွာ ျပည္သူ႕အတြက္ ေအာင္ပြဲဟု ဆိုရေပမည္။ တိုက္ပြဲႏွင့္အတူ ျပည္သူလူထုအတြက္ ရရွိ လိုက္ေသာ အက်ဳိးအျမတ္မွာ မဆလပါတီ ၿပိဳက်သြားျခင္းႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ရရွိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို ရွားရွားပါးပါး ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ကို ရရွိလိုက္သလို ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ရရွိလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ စစ္တပ္ က အာဏာျပန္သိမ္းၿပီး ဒီမိုကေရစီ မရရွိလိုက္သည္မွာလည္း ပါရီဘံုအဖြဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကလို ေခါင္းေဆာင္မႈ ခိုင္မာမႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ခိုင္မာေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ မရျခင္း၊ မွန္ကန္ေသာ ဒီမို ကေရစီ တိုက္ပြဲ၏ မဟာဗ်ဴဟာ၊ နည္းဗ်ဴဟာတို႔ကို မခ်မွတ္ႏုိင္ဘဲ ယခုထက္ထိ ဒီမိုကေရစီ မရႏုိင္ ေသးျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရ ေပေတာ့မည္။
ယခု ၂၆ ႏွစ္တိုင္သည္အထိ ဒီမိုကေရစီ ပန္းတိုင္ကား ကြာလွမ္းေနဆဲ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကာလက ေမြးဖြားခ့ဲေသာ လူငယ္မ်ား၊ ထို႔ေနာက္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႏွင့္ အေတာ္ကြာလွမ္းၿပီးမွ ေမြးဖြား ခဲ့ေသာ လူငယ္မ်ားမွာ ထိုအေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ မ်က္စိဖြင့္ေပးမႈ၊ လံႈ႕ေဆာ္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီသည္ ႏိုင္ငံအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည္ ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္ လာၾကပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပည္သူ လူထု အားလံုး ဒီမိုကေရစီ အသိေရခ်ိန္ တိုးပြားလာသည္မွာ ထိုေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံေရးသမား မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သလို အာဏာကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ဖက္တြယ္ေနေသာ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ဖိႏွိပ္မႈ၊ ေလာဘသကၠာယ ႀကီးမႈတုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ယေန႔ကာလတြင္ ဒီမိုကေရစီ မရေသးသည့္တိုင္ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ေန၀င္ခ်ိန္မွာမူ နီးသထက္ နီးလာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္တို႔မွာ ယခုတိုင္ အာဏာကို ဖက္တြယ္ ထားၾကဆဲျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ကာကြယ္ေပးေနေသာ လူတစ္စုကသာ သူတို႔ ဘက္တြင္ ရွိေနၿပီး ျပည္သူအားလံုးကမူ သူတို႔ကို ရြံရွာစက္ ဆုပ္ေနေၾကာင္း အားလံုးအသိျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးေၾကာင့္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး အ႐ႈံးေရာ အျမတ္ပါရရွိခဲ့သည္ဆိုလွ်င္ မွားမည္မဟုတ္ ေပ။ ထိုအေရးေတာ္ပံုႀကီးမွေန ယခု ဒီမို ကေရစီေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားအထိ အႏိုင္ အ႐ႈံးကို သံုးသပ္ဩ၍ အနာဂတ္သင္ခန္းစာကို ရယူရေပမည္။ ျပတ္သားေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ မရွိျခင္း၊ ေအာင္ပြဲကို မယူရဲျခင္း၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား ပညာတတ္မ်ားႏွင့္ အလႊာအသီးသီးမွ လူအားလံုး ခိုင္မာေသာ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အျပတ္ မေခ်မႈန္း ႏိုင္ဘဲ ဒီမိုကေရစီကို လက္လႊတ္ ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အေရးႀကီးဆံုးမွာ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားမွာ သူတစ္လူ၊ ငါတစ္မင္း ျဖစ္ေနၾကၿပီး ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာလည္း ငါမွန္သည္၊ သူမွားသည္ဆိုၿပီး ဂိုဏ္းဂဏစိတ္၊ အာဃာတစိတ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္မ်ားက သူတို႔ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ေသာ ၈၈ အေရးအခင္း အေျခအေနကို ျပန္သံုးသပ္ကာ အေယာင္ေဆာင္ ဒီမိုကေရစီျဖင့္ ႏိုင္ငံကို ကၽြန္ သေပါက္သဖြယ္ ဆက္လက္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲျဖစ္၏။ ဤသည္ ကိုနားလည္ သေဘာေပါက္ ၾကရမည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားက သူတို႔ေျခလွမ္းကို အမွန္အတိုင္း ျမင္ဖို႔လိုသည္။ ထုိ႔အတူ ဒီမိုကေရစီကို အမွန္တကယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းသူမ်ား၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား၊ တိုင္းရင္းသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ား အ႐ိုးသားဆံုး၊ အမွန္ကန္ဆံုး စည္းစည္းလံုးလံုး လက္တြဲကာ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ အေယာင္ေဆာင္ ဒီမိုကေရစီ၊ အေရၿခံဳ ဒီမုိကေရစီကို ဖြင့္ခ်ၿပီး ၈၈ အေရးေတာ္ပံု စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးျမဴၾကရေပလိမ့္မည္။
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန