“ငယ္ငယ္က အိပ္မက္ကို ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ . . .”
သူ႔အိပ္မက္ကို ရင္ဖြင့္ေနသူမွာ စကားသြက္သြက္ ေျပာတတ္သူ ေဒါက္တာေက်ာ္စြာေအာင္ ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ေသြးပါသူမို႔ အသားအေရ ျဖဴသည္။ ပုလင္းဖင္ေလာက္ နီးနီးထူေသာ ပါဝါမ်က္မွန္တစ္လက္က သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အၿမဲေနရာယူထားတတ္သည္။ စကားတစ္ပိုင္းတစ္စ ေျပာေနရင္းမွာပင္ ဖန္သားထူထူ မ်က္မွန္ေနာက္မွ သူ႔မ်က္လုံးေတြမွာ အတိတ္ဆီသို႔ ေျပးလႊားေနဟန္ တူသည္။ ကလယ္ကလယ္ ႏိုင္လွသည္။
“တကယ္လို႔ ဟိုအရင္ေခတ္ကလို RIT၊ MIT တို႔လို (စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ) ရွိလို႔ရွိရင္ တက္ျဖစ္တယ္” ဟု ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေလာက္က တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္ခဲ့သူ ေဒါက္တာေက်ာ္စြာေအာင္က ေျပာျပသည္။
ထိုအခ်ိန္က စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား၏ ေနရာတြင္ အစိုးရနည္းပညာတကၠသိုလ္ (Government Technical University-GTU) မ်ားျဖင့္ အစားထိုးလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ယင္းနည္းပညာ တကၠသိုလ္မ်ားမွာ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ သင္ၾကားလိုေသာ သူ၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မကိုက္ညီေပ။ တကၠသိုလ္အျဖစ္ စဖြင့္သည္မွာ မၾကာေသးသျဖင့္ စာၾကည့္တိုက္ပင္ မရွိေသးေသာ အစိုးရနည္းပညာတကၠသိုလ္ကို မတက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ဟု သူက တကၠသိုလ္ေ႐ြးခ်ယ္ပုံကို ျပန္ေျပာသည္။
ယင္းေၾကာင့္ သူက ေဆးတကၠသိုလ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဝါသနာ ပါလွေသာ နည္းပညာတကၠသိုလ္ တက္ရန္ စိတ္ကူးကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရၿပီးေနာက္ ဝိဇၨာသိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ားကို လွည့္ၾကည့္ပါေသးသည္။ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို မွတ္စုတို (Notes) စာအုပ္ေလးမ်ားျဖင့္ သင္ေပးၿပီး စာေမးပြဲနီးမွ Spo ေမးခြန္းမ်ားကိုက်က္ၿပီး ေျဖရေသာ ဝိဇၨာသိပၸံ ပညာသင္ၾကားေရးမွာလည္း သူ႔အတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိလွပါ။
ယင္းအျပင္ သိပၸံပညာရပ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ႐ူပေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒ ဘာသာရပ္မ်ားမွာလည္း ဘြဲ႔ယူၿပီးပါက အျပင္ေလာကတြင္ ပညာရပ္ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ အလုပ္အကိုင္ မရွိပါ။ ယင္းဘာသာရပ္ကို မဟာဘြဲ႔အထိ သင္ယူၿပီး တကၠသိုလ္တြင္ က်ဴတာဆရာ ျပန္လုပ္ရန္ အခြင့္အလမ္း တစ္ခုသာ ရွိသည္။ ပညာရပ္ႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ အလုပ္အကိုင္မွာ မရွိလွဟု သူက ရွင္းျပသည္။ သို႔ႏွင့္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ရွားပါးလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးတြင္ ႀကီးျပင္းလာရေသာ သူမွာ အဆိုးဝါးဆုံးမ်ားအနက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေသာ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တက္ရန္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
“အဲဒီတုန္းကလည္း ပညာတစ္ခုကို တတ္ခ်င္လို႔ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ တက္တာထက္စာရင္ ေနာက္ဆုံး တက္စရာမရွိလို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီးမွ တက္လိုက္ရတယ္” ဟု ေဒါက္တာေက်ာ္စြာေအာင္က ဆိုသည္။
ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ရွားပါးလွေသာ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ကေမာက္ကမ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္သြားရေသာ ေက်ာင္းသား ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးစုံလည္း ရွိပါေသးသည္။ ယင္းတို႔အနက္ ေဆးတကၠသိုလ္ လာတက္ေသာ ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႕သား တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေဒါက္တာေက်ာ္စြာေအာင္က တစ္ဆင့္ေျပာျပသည္။ ယင္းေမာ္လၿမဳိင္ ၿမဳိ႕သားမွာ ဆယ္တန္းကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေအာင္သျဖင့္ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ခိုင္းသည္။ အသိုင္းအဝိုင္း ဖိအားေၾကာင့္သာ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာေသာ္လည္း သူအမွန္တကယ္ ဝါသနာပါသည္မွာ ႐ူပေဗဒ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ဝါသနာ မပါေသာ ပညာကို ဇြတ္သင္ယူရသျဖင့္ ေဆးပညာ ဘာသာရပ္မ်ားတြင္ စာေမးပြဲ ခဏခဏက်ၿပီး ႏွစ္ကာလ အေတာ္ၾကာမွ ဘြဲ႔ရသြားသည္ဟု ဆိုသည္။
ပညာေရးတြင္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ အကန္႔အသတ္ေၾကာင့္ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာေသာ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးမွာ မေကြးေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသား ကိုဇင္မ်ဳိးေအာင္ ျဖစ္သည္။ “ေဆးကို မတက္ခ်င္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က ဆရာမေတြကိုေတာင္ ေျပာေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ အမွတ္မီရင္ေတာင္ ေဆးမတက္ဘူး ဘာညာေျပာေသးတယ္။ ဆရာမေတြက အဲဒီတုန္းကေတာ့ အမွတ္မမီႏိုင္လို႔ ေလွ်ာက္ေျပာတာ ေျပာေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္မ်ားေတာ့ အိမ္က ေဆးတက္ေစခ်င္တယ္” ဟု ၎ကဆိုသည္။
သူကလည္း ေဒါက္တာေက်ာ္စြာေအာင္ နည္းတူပင္ စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ အစိုးရနည္းပညာေကာလိပ္ (GTC) မွာ သူတက္ခ်င္ေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ႏွင့္ မတူသျဖင့္ မေ႐ြးခဲ့ေပ။ ဝိဇၨာသိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ားကို တက္ေရာက္ဖူးသူမ်ား၏ ေျပာစကားမ်ားအရ သင္ၾကားပုံမွာ သူ႔အဖို႔ သေဘာက်စရာ မရွိဟု ဆိုသည္။ သို႔ႏွင့္ သူလည္း ေ႐ြးခ်ယ္စရာ ရွားပါးလွေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးတြင္ အေကာင္းဆုံး ဆိုႏိုင္ေသာ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔တက္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသား ကိုသက္ႏိုင္ဦးကလည္း သူႏွင့္ သိကြၽမ္းေသာ စီနီယာ ေဆးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္၏ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပပါသည္။ မုံ႐ြာၿမဳိ႕မွ ေဆးပညာ လာသင္ေသာ ယင္းေက်ာင္းသားမွာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ဝါသနာပါသူဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဝါသနာ မပါလွေသာ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာရာ ေဆးပညာဘြဲ႔ ရလုရခင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) အတန္းမွာပင္ ေက်ာင္းတက္မမွန္သျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္သြားရသည္ဟု ဆိုသည္။
ကိုသက္ႏိုင္ဦး ကိုယ္တိုင္လည္း ေဆးပညာကို ဝါသနာပါသျဖင့္ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရန္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ပညာေရးတြင္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ အက်ပ္အတည္းႏွင့္ မိဘမ်ား၏ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္သာ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာရသည္ဟု ဆိုသည္။ သူ အမွန္တကယ္ တက္လိုေသာ ေက်ာင္းမွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ စက္မႈပညာရပ္ သင္ၾကားေပးေသာ နည္းပညာတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း တစ္ခုကို ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ဝိုင္းသုံးေနရပုံ၊ ဝိဇၨာသိပၸံ အတန္းမ်ားတြင္လည္း Lab ခန္း(ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ခန္းမ်ား) တြင္ ဆရာလုပ္ပုံကိုသာ ၾကည့္ၿပီး မွားမွားမွန္မွန္ ကူးယူက်က္မွတ္ ေျဖဆိုေနရပုံတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရန္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ ပညာေရးစနစ္ကို ျဖတ္သန္းေနရသူမ်ားမွာ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးျဖင့္ ဝါႂကြားလိုေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းဟု ေျပာဆိုႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ တကၠသိုလ္ ပညာေရးစနစ္၏ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ အက်ပ္အတည္းေၾကာင့္သာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ရသူက မ်ားပါသည္။ အျခားေသာ တကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ဝိဇၨာသိပၸံ ပညာရပ္မ်ားမွာလည္း သင္ၾကားေရးႏွင့္ သင္ေထာက္ကူပိုင္းတြင္ အဆင့္ျမင့္သည္ဆိုပါက အမွတ္ေကာင္းေသာ ေက်ာင္းသားတိုင္း ေဆးတကၠသိုလ္ တစ္ခုတည္းသို႔ ၿပံဳတိုးေနမည္ မဟုတ္ပါ။ ဝါသနာ အေျချပဳကာ ေ႐ြးခ်ယ္သူမ်ား ေပၚလာပါလိမ့္မည္။
ယခင္ အာဏာရွင္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ပညာေရးမွာ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဆိုလွ်င္ အရပ္သားအစိုးရ သက္တမ္း ေလးႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ လက္ရွိ သမၼတဦးသိန္းစိန္၏ အစိုးရ လက္ထက္တြင္ေကာ တကၠသိုလ္ပညာေရးတြင္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမ်ား ရွိလာၿပီေလာဟု ေမးစရာ ရွိပါသည္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသား ကိုသက္ႏိုင္ဦးကမူ သူ႔အျမင္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပပါသည္။
“အခုေခတ္လည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္စရာက မရွိေသးဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ GTC တို႔ ဘာတို႔ကလည္း ျပန္တက္ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ျမင္ရဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ေက်ာင္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္၊ သူတို႔မွာလည္း သင္ေထာက္ကူပစၥည္း တစ္ခုတည္းကို အမ်ား ဝိုင္းသုံးေနရတယ္လို႔ ေျပာတယ္”
သို႔ျဖစ္ရာ အင္ဂ်င္နီယာ ႏွလုံးသားျဖင့္ နားၾကပ္ကိုင္ေနရေသာ ဆရာဝန္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးေနသည့္ ပညာေရးစနစ္ကို ျပပါဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္ကိုသာ လက္ညႇဳိးတည့္တည့္ ထိုးျပရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
ဉာဏ္မ်ဳိးေအာင္
http://thevoicemyanmar.com/