အခါးသီးဆံုး သင္ခန္းစာ

စစ္သားကႏုိင္ငံေရးလုပ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားက သတင္း စာတိုက္ေထာင္၊ သတင္းစာဆရာ က ဘာသာေရးတိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး သံဃာ ေတာ္က ဥပေဒျပ႒ာန္းဖု႔ိႀကိဳးစားၾကလွ်င္ေတာ့ ေနာက္အႏွစ္ ၅၀ ႏွင့္ေတာင္ လံုေလာက္မည္မဟုတ္ပါ။

ေရးသားသူ- ရဲမိုး

၈၈၈၈ ေတာ္လွန္ေရးကို ၂၅ ႏွစ္ အၾကာမွာ ျပန္လည္သံုး သပ္သည့္အခါ အႀကီးမားဆံုး သင္ခန္းစာတစ္ခုကိုရသည္။ တပ္မေတာ္ကို ဒီမိုကရက္ တစ္အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းသည္ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္း၏ က်ေပ်ာက္သြားေသာ “အနာဂတ္တစ္ခု” ဆိုသည့္ သင္ခန္းစာျဖစ္ပါသည္။

သန္းႏွင့္ခ်ီသည့္ ျပည္သူမ်ား၏ ဆႏၵကို ျငင္းပယ္ခဲ့ျခင္းသည္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား၏ႏွလံုးသားတြင္ တစ္စံုတစ္ရာအႀကီးအက်ယ္ မွားယြင္းေနၿပီကို ျပသခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူႏွင့္ေ၀းကြာ ေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ကုိ ေခါင္းတလားထဲထည့္ ၿပီး ေနာက္ဆံုး႐ိုက္လုိက္သည့္ သံမႈိတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

တပ္မေတာ္ကို ဒီမုိကရက္တစ္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ အသြင္မေျပာင္းဘဲ ႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔တင္ဖို႔ လံုး ၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြား ကိုကာကြယ္ဖို႔ တာ၀န္ရွိေသာတပ္မေတာ္ကို ျပည္သူမ်ားက ခ်စ္ခင္ ေလးစားသည့္တပ္မေတာ္ျဖစ္လာ ေအာင္ ျပဳလုပ္ရပါမည္။

အာဏာရွင္ဆူဟာတိုေနာက္ပိုင္း အင္ဒုိနီးရွားစစ္တပ္ကိုျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသည့္အခါ အေျခခံမူ ေလးခ်က္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ သူတို႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ပထမအခ်က္က အရပ္သားတို႔၏ အႂကင္း မဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာကို အုတ္ျမစ္ခ်ေရးျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကုိ စီမံခန္႔ ခြဲမႈသည္ အရပ္သားအစိုးရ၏ လက္ထဲတြင္သာရွိရမည္ဆိုသည့္ စနစ္ကိုအေရးႀကီးဆံုးမူအျဖစ္ ထူေထာင္ၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား သည္ အရပ္သားအုပ္ခ်ဳပ္မႈ၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို လုိက္နာရမည္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအခ်က္က စစ္တပ္၏ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑ကို အဆံုးသတ္ေရး ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္ကို အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံေရးက ဆြဲထုတ္ျခင္းျဖင့္ ဘက္မလိုက္တာ၀န္ေက်သည့္ တပ္ဖြဲ႕မ်ား ျဖစ္လာေအာင္ခ်ခဲ့သည့္မူျဖစ္ သည္။

တတိယအခ်က္ကေတာ့ စစ္တပ္၏စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အခန္း က႑ကို အဆံုးသတ္ေရးျဖစ္သည္။
“စစ္တပ္ + စီးပြားေရး = အာဏာအလြဲ သံုးစားမႈ + တိုင္းျပည္ဆင္းရဲမြဲေတမႈ” ဟု သူတို႔သင္ခန္းစာထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ စတုတၳအခ်က္ကေတာ့ စစ္တပ္ကို ဥပေဒေၾကာင္းအရပင္ တာ၀န္ယူမႈႈရွိသည့္ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုျဖစ္လာေအာင္ ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္သည္။ လက္နက္ကိုင္သူသည္ တာ၀န္အသိတတ္ဆံုးသူျဖစ္ရမည္ဆိုသည့္မူျဖစ္သည္။

အင္ဒုိနီးရွားကိုထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ပါ။ တပ္မေတာ္ကို လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းရွိ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ အျခားအစုအဖြဲ႕မ်ား က အျမင္မၾကည္လင္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးတြင္ တပ္မေတာ္ကို အသံုးခ်ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး၏ အလယ္ဗဟိုခ်က္မမွာ တပ္မေတာ္ကုိထားျခင္းျဖင့္ အားလံုး၏ “ဘံုအမုန္းခံ”ဘ၀ကို ေရာက္ရွိသြားေစခဲ့ပါသည္။ တပ္မ
ေတာ္ကို ႏုိင္ငံေရးမွ ဆြဲထုတ္ႏိုင္လွ်င္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ျပည္သူမ်ားက ျပန္လည္ေလးစားခ်စ္ခင္လာမည္မွာမလြဲပါ။ ယခုတိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
ႀကီးေဟာင္းတခ်ဳိ႕ ေျပာေနဆဲစကားတစ္ခုရွိပါသည္။ “တပ္မေတာ္သည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ အေရးပါေသာေနရာမွာ အၿမဲရွိ ေနခဲ့သည္”ဆိုသည့္စကားျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းသည္လည္း မည္သည့္အခါမွ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ေစသည့္အျပင္ ႏုိင္ငံ့လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း သြက္ခ်ာပါဒလိုက္ေစသည့္ အေတြးအေခၚတစ္ခု ရွိေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ “တပ္မေတာ္သားသည္ ဘာမဆုိလုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္”ဆိုသည့္အယူအဆျဖစ္သည္။ စာတိုက္ႏွင့္ေၾကးနန္း၊ က်န္းမာေရး ႏွင့္ပညာေရးက႑တို႔ကစ၍ ဘ႑ာ ေရး၊ ကုန္သြယ္ေရးႏွင့္ သစ္ေတာ စသည့္က႑အသီးသီးအထိ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ေစလႊတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့သည္။ ႏွစ္ ၅၀ အၾကာမွာ ေဟာင္းေလာင္းက်န္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံ့အေျခအေနက ထုိအေတြးအေခၚမွန္၊ မ မွန္ကုိ သက္ေသျပၿပီးျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံ့က႑အသီးသီးကို စစ္မႈျပဳျခင္း (Militarized) ၏ေနာက္ အက်ဳိးဆက္တစ္ခုက “အမိန္႔”တစ္ခုႏွင့္သာ အလုပ္လုပ္တတ္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းအတြင္းသို႔ သြတ္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ “အမိန္႔နာခံျခင္း”သည္ စစ္တပ္တစ္တပ္အတြက္ အေရးပါလွေသာ စည္းစနစ္တစ္ခု ျဖစ္သည့္တိုင္ တီထြင္ဖန္တီးမႈႏွင့္လြတ္လပ္မႈတို႔ကို အေျခခံရမည့္ အရပ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအ တြက္ေတာ့ လူသားကို စက္႐ုပ္ဘ၀သို႔ အသြင္ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။

တပ္မေတာ္ကုိျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရာမွာအေရးပါလွသည့္ အဓိ ပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္တစ္ခုကို မျဖစ္ မေနျပဳလုပ္ရပါမည္။ “ႏိုင္ငံေတာ္” ဆိုသည့္စကားလံုးကို အနက္အဓိ ပၸာယ္ဖြင့္ဖို႔ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားမွာ “ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေစတနာျဖင့္”၊ “ႏုိင္ငံေတာ္ကဦး ေဆာင္ၿပီး...”၊ “ႏိုင္ငံေတာ္က ျပဳ လုပ္သည့္...”ဆိုသည့္ စကားမ်ား မုိးလံုးျပည့္ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ဆုိ သည္မွာ “အစိုးရလား”၊ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး လား”၊ “ျပည္သူလား”ဆိုသည္ကို တပ္မေတာ္သားမ်ားအတြက္ မွန္မွန္ ကန္ကန္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေပးဖို႔လိုအပ္ ပါသည္။

လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွန္မွန္ကန္ကန္ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔အတြက္ အားလံုးကိုယ့္ အလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔လုိအပ္သည္။ တပ္မေတာ္သားက လံုၿခံဳေရးကို တာ၀န္ယူ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားက စီမံခန္႔ခြဲ၊ သတင္းစာဆရာက သတင္းပို႔၊ ၀န္ထမ္းက ယႏၲရားကုိလည္ပတ္ဖို႔လိုအပ္သည္။

သို႔မဟုတ္ဘဲ စစ္သားကႏုိင္ငံေရးလုပ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားက သတင္း စာတိုက္ေထာင္၊ သတင္းစာဆရာ က ဘာသာေရးတိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး သံဃာ ေတာ္က ဥပေဒျပ႒ာန္းဖု႔ိႀကိဳးစားၾကလွ်င္ေတာ့ ေနာက္အႏွစ္ ၅၀ ႏွင့္ေတာင္ လံုေလာက္မည္မဟုတ္ပါ။


____________________________________
Reference and Credit to -7Days News Journal