ျပည္သူလူထု၏ မလြတ္လပ္ေသာ ဘ၀၊ ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔၏ အခက္အခဲ၊ အလုပ္သမားမ်ားတို႔၏ မြန္းက်ပ္မႈမ်ား ေျပေပ်ာက္ႏိုင္ေရး ဆုေတာင္းေနလိမ့္မည္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပဲြမ်ားအတြက္ ဆရာဒဂုန္တာရာသည္ …
မိႈင္းမႈန္မႈန္ ျဖစ္ေနေသာ မပီ၀ိုးတ၀ါးၾကား၊ မီးေရာင္ တလက္လက္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္လာစဥ္ ရင္၌ မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာ တစ္ရပ္က ျပင္ပ အေမွာင္တိမ္တိမ္ထက္ ပိုမို နက္႐ိႈင္းပိန္းပိတ္ ေနသည္။
ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္၊ ညေနခင္းပိုင္း ဖုန္းတစ္ခု ၀င္လာ၍ ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေသမင္း၏ ႐ိုင္းစိုင္းမႈကို ရင္၌ ခံျပင္းစြာ ရရွိသည္။ ““ဆရာဒဂုန္တာရာ ဆံုးသြားၿပီ”” သံုးေလးလံုးသာ ရွိေသာ ဒီစကားစုသည္ သက္ရွိ ထင္ရွား သမိုင္း တစ္ခုကို အမွည့္ေႁခြ ေႁခြလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာေသာ စိတ္ျဖင့္ ဆရာထက္ျမက္ အပါအ၀င္ နီးစပ္ရာ စာေပဆရာမ်ားထံ ဖုန္းဆက္ရင္း သည္ခရီးကို လာဖို႔ အားခ်င္း စီစဥ္ ျဖစ္သည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္တြင္ ေဖာင္ပိတ္ရက္မို႔ မအားလပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္ တာ၀န္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴ ႐ႈလိုက္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကဗ်ာဆရာႀကီးဆီ အေရာက္လွမ္း သြားဖို႔သာ စိတ္ေစာ ေနခဲ့ရသည္။
သို႔ျဖင့္ ႐ိုးရာႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ ေရာေႏွာ ယက္ေဖာက္ ထားေသာ သည္ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ (သို႔မဟုတ္) ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ိဳးျဖဴငွက္ႀကီး၏ သာမိုင္းခမ္းသို႔ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ရျပန္သည္။
သည္ခရီးသည္ကား ယခင္မၾကာေသးမီ ေရာက္ရွိခဲ့ရေသာ ခရီးႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္။ ယခင္က ေမြးေန႔၊ ယခု စ်ာပန။ ခရီးတစ္ ေလွ်ာက္တြင္လည္း မေျဖသာေသာ ရင္ကို ၿငိမ္းေစျခင္းဌာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ ေနရင္းႏွင့္လည္း ဆရာ ယဥ္မင္းပိုက္၏ ““အဖိုး”” … “အဖုိး” ဆုိေသာ တမ္းခ်င္းမ်ားေအာက္ မလူးသာ မလိမ့္သာ ရွိခဲ့ရသည္။
မၾကာမီက ေရာက္ခဲ့ေသာ “ဆရာ ဒဂုန္တာရာ” ၏ ၉၄ ျပည့္ ေမြးေန႔ခရီးႏွင့္ေတာ့ လားလားမွ မဆိုင္။ ေမြးေန႔ ခရီးတုန္းကေတာ့ စာေပ စာနယ္ဇင္း ေဆြမ်ဳိးတစ္သိုက္မွာ ေပ်ာ္လိုက္ၾက၊ ေမာ္လိုက္ၾက၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး၏ အသက္ရွည္ ရပ္တည္ ေနႏိုင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူ လိုက္ၾကျဖင့္ပင္။
ယခုေတာ့ သာမိုင္းခမ္းသည္ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းေန၏။ ခ်ဳိးျဖဴငွက္ႀကီး၏ ေတာင္ပံ ႐ိုက္ခတ္သံႏွင့္ ေရာင္၀ါ လင္းထိန္ ေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ေအာင္ပန္းသည္ ယခုေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္ေသာ စိတ္၀ိညာဥ္ ကင္းမဲ့သြားရွာၿပီ ျဖစ္သည့္ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကို ထမ္းပိုးရင္း က်ဆင္းေနေသာ မိုးဖဲြဖဲြမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ အေမွာင္ၾကား ငို႐ိႈက္ ညည္းညဴ ေနရွာေတာ့ သည္။
ဆရာ့၏ သာမိုင္းခမ္း ေရွ႕အေရာက္ ဆရာ့႐ုပ္ကလာပ္ကို ထည့္သြင္းရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ထားေသာ မွန္ေခါင္း၊ နာေရးေၾကာ္ျငာ၊ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြမ်ားႏွင့္ ဆရာ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကားကို ျမင္ရေတာ့ ဆရာ့ ၉၄ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ တုန္းက လူေတြတ႐ုန္း႐ုန္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပံုကို ေျပးျမင္ မိျပန္သည္။ ယခုေတာ့ အားလံုး ႏႈတ္ဟဟ မဖြင့္ႏိုင္ၾက ေတာ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတင္းသမားမုိ႔ ခံစားမႈကို ေနာက္သို႔ ေခတၱပို႔ကာ ဓာတ္ပံုမွတ္ တမ္းတင္မႈမ်ားကို အရင္ လုပ္ရသည္။ ေက်နပ္ ေလာက္ေအာင္ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း ယူၿပီးေတာ့ ဆရာ့၏ သက္မဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာကို ဂါ၀ရျပဳ ေငးေမာမိသည္။
ဆရာ့ေမြးေန႔က ဆရာ့ကို ၀င္ေရာက္ ဂါ၀ရျပဳ ႏႈတ္ဆက္ၾကစဥ္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းအား မရွိေတာ့ေသာ ဆရာ့ကို ၾကားသာေအာင္ အနားကပ္ ႏႈတ္ဆက္စဥ္ ဆရာ့လက္မ်ားက ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို အသာျပန္ ဆုပ္္ကိုင္ရင္း မခ်ဳိ႕ယြင္းေသာ ဆရာ့ မွတ္ၪာဏ္အားက သိရွိေနေၾကာင္း သေကၤတျပမႈအေပၚ ၾကည္ႏူးခဲ့ရ သေလာက္၊ ယခု ဆရာ့သက္မဲ့ ခႏၶာ ကိုယ္မွ ထိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ဆုိ႔နင့္ ေနမိသည္။
ေလႏုေအး ကေလးမ်ားကို ေနာ့ခဲ့ေသာ လက္မ်ား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အကၡရာမ်ားကို ထြင္းထုခဲ့ေသာ လက္မ်ား၊ စႏၵရား ခလုတ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားေပၚ တုိ႔၍၊ ထိ၍၊ လူးခဲ့၊ ကြန္႔ခဲ့ေသာ လက္မ်ား၏ လႈပ္ရွားႏိုင္စြမ္းသည္ ဘယ္အခါမွ မရွိေတာ့ …
ေခတ္သမိုင္း၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကယ္စုႀကီးသည္ ရွင္ေသမင္း၏ ေလျပင္းအတုိက္၌ လြင့္ကြယ္ရွာရေတာ့သည္
ဆရာ့အတြက္ ၀မ္းနည္းျခင္း မွတ္တမ္းလႊာတြင္ သည္လုိ ေရးျဖင့္ခဲ့သည္။
““ေႂကြလြင့္သြားေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကယ္စုႀကီး””
ဟုတ္သည္။ ဆရာသည္ လူ႕ေလာက ၾသကာသ တစ္ခုလံုး၏ အဓိပၸာယ္ေပါင္း မ်ားစြာ စုေ၀းေနေသာ ၾကယ္စုႀကီး။
ထိုၾကယ္စုႀကီးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေရာင္နီပ်ဳိးခ်ိန္၌ ေဆာလ်င္စြာ ထြက္ခြာ သြားခဲ့ေလၿပီ။
ဆရာတာရာ (သို႔) အဘိုးဒဂုန္တာရာ
အစျပဳခဲ့ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေရာင္ျခည္တုိ႔ ထြန္းသစ္ ေတာက္ျမဴးခ်ိန္ အမွန္ေရာက္ လာေတာ့မည္ ယံု၍မ်ား ထားရစ္ခဲ့ေလ သလား…
အို …အဘိုးတာရာ၊ ဆရာတာရာ
ေရာင္နီပ်ဳိး႐ံုသာ ပ်ဳိးေသးေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကား၀ိုင္းတုိ႔ ေနာက္၌ ေသနတ္သံမ်ား မစဲရွိတုန္းပါ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ထြက္ခြာ သြားရသနည္း …
ဟု ျဖစ္သည္။
ဆရာ့တူမျဖစ္ေသာ၊ ဆရာ့ကို ရာသက္ပန္ အနီးကပ္ ျပဳစုေပးခဲ့သည့္ ဆရာမ သင္းျမစႏီၵႏွင့္ စကားေျပာ ျဖစ္ေတာ့ ဆရာ တိမ္းပါး သြားရစဥ္ ညင္သာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈကို ၾကားရ၍ ဆရာ့အတြက္ ေျဖသာ မိေသးသည္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္တြင္ မည္သည့္ ေ၀ဒနာမွ မခံစားရဘဲ ေအးခ်မ္းစြာ ထြက္ခြာသြား ႏိုင္ခြင့္မွာ အေရးႀကီးဆံုးအရာ မဟုတ္ပါလား။
ဆရာမ သင္းျမစႏီ္ၵက ဆရာသည္ စားေနက် အက္႐ွဴး၀ါး အဟာရကို စားၿပီးေနာက္ မၾကာမီ မီးဇာကုန္ ဆီခမ္း တိမ္းပါး သြားရျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။
ဆရာသည္ သူ၏ ေနာက္ဆံုး အမွတ္တရအေနျဖင့္ ႏွစ္ခုသာ ထားရစ္ခဲ့သည္။
တစ္ခုမွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ေငြရတုအတြက္ ဆုေတာင္း သ၀ဏ္လႊာ ျဖစ္သည့္
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို
ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနပါသည္။
အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပါေစဟု
ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲဆုေပးေလ့ရွိသည္။
အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္
ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ား မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား
ေပၚထြက္ လာသည္ကို ေတြ႕ရ၍
ကၽြန္ေတာ္ အလြန္၀မ္းသာပါသည္။
ညီၫြတ္ေရး။
တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္
လြတ္လပ္ေရး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး …
ဟူေသာ စာသားမ်ားျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ စစ္အာဏာရွင္မ်ား ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ပစ္ပယ္ ထားခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ႏွင့္ ယင္းလမ္းစဥ္ကို ရာသက္ပန္ ကိုယ္တုိင္ က်င့္သံုး ႏိုင္ခဲ့မႈ အတြက္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွ ဆရာ့ကို ေပးအပ္ခဲ့ ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈဆု ျဖစ္သည္။
ဆရာမ သင္းျမစႏီၵကေတာ့ ဒီဆုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာသည္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ပါ၀င္ေန သည့္ ““ေနာက္က်တယ္””ဟူေသာ စကား တစ္ခြန္းကို ေျပာခဲ့သည္ ဆုိသည္။ ဆရာ၏ ဒီစကားသည္ မိမိကို ဆုေပးတာ ေနာက္ က်တယ္ ဟု ဆုိလုိရင္း မဟုတ္ႏိုင္။ သည္ ဆုသာ ေစာေစာရလွ်င္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသး ေသာ ျမန္မာျပည္သူမ်ား အတြက္ ဒီဆုႏွင့္ ပတ္သက္ကာ တစ္စံုတစ္ရာ လုပ္ေပး ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဟု ျမည္တမ္း သြားျခင္းမ်ားလားဟု ေတြးမိသည္။
သည္လုိဆုိလွ်င္ေတာ့ …..။
ဆရာ့၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ ၂၀၁၃ တြင္ မီးသၿဂႋဳဟ္ကာ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕တြင္ အ႐ိုးျပာကို ဂူသြင္း၍ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ထားရွိမည္ျဖစ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို စြန္႔ခြာ သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာ့လို သားေကာင္းမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ အမိ ျမန္မာျပည္ႀကီးသည္၊ ဆရာ့လို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သား အားလံုးသည္ ကမၻာတည္သေရြ႕ ဂုဏ္ယူ ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။
ဇြန္လ ၅၊ ၂၀၁၃ ရက္ေန႔က ဆရာ ၏ ၉၄ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွအျပန္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ““ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးျဖဴ သို႔မဟုတ္ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ သာမိုင္းခမ္းသို႔”” ေဆာင္းပါးတြင္ ဆရာ၏ အိမ္မွ အျပန္ခရီး၌ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးျဖစ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာကို ဤသို႔ဖဲြ႕ဖူးသည္။
““ဆရာ့အိမ္မွ ျပန္ထြက္ကာ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕မွ အျပန္ခရီးတြင္ ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ေငးေမာရင္း ကၽြန္ေတာ့္အေတြးက ဆရာ့အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သည္အခ်ိန္ဆို သူခ်စ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕အၿပီး ဆရာ့စိတ္ထဲတြင္ သူ၏ “ေမ”သည္ လူးလြန္႔ ကူးလူးေနမလား။ သို႔မဟုတ္ အေတြးျဖင့္ ေနာက္ထပ္ “ေမ” တစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးရင္း လူ႔သဘာ၀ အေၾကာင္းတုိ႔ကို စိတ္ကူး စာစီေနမည္လား၊ သို႔မဟုတ္ ဆရာၾကားသိ ေနရေသာ ျပည္သူလူထု၏ ဘ၀၊ ေတာင္သူ လယ္သမားတုိ႔၏ အခက္အခဲ၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ မြန္းက်ပ္မႈမ်ား ကို ခံစားနားလည္ရင္း ကဗ်ာေဗဒျဖင့္ ဘာသာျပန္ေနမည္လား၊သို႔မဟုတ္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပဲြမ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေျပာၾကားေနမည္လား…””
ဟူ၍ ဖဲြ႕ခဲ့သည္။
အခုေတာ့ ယင္းစာပိုဒ္ကို ဒီလို ျပန္ဖဲြ႕ခ်င္သည္။
“ဆရာ၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ေငးေမာရင္း ဆရာ၏ စိတ္၀ိညာဥ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အစဥ္လိုက္ပါ ကူးလူးေနမည္ဟု ေတြးမိသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူခ်စ္ေသာ ျမန္မာ ျပည္သူမ်ားထဲမွ သူ၏ “ေမ” ကို ထပ္မံ ေမြးဖြားသန္႔စင္ ေပးမည့္သူကို ေမွ်ာ္လင့္ေနလိမ့္မည္ သို႔မဟုတ္ ႏိႈးဆြေနလိမ့္မည္။ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေသာ ျပည္သူလူထု၏ မလြတ္လပ္ေသာ ဘ၀၊ ေတာင္သူလယ္သမား တုိ႔၏ အခက္ အခဲ၊ အလုပ္သမား တို႔၏ မြန္းက်ပ္မႈမ်ား ေျပေပ်ာက္ ႏိုင္ေရး ဆုေတာင္း ေနလိမ့္မည္။ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပဲြမ်ားအတြက္ ဆရာသည္ သူ၏ ““ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိ မုန္းသူမရွိ ခ်စ္သူသာရွိ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ဆုိတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္တာ”” ဆုိသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အယူအဆမ်ား ခိုင္မာ ထြန္းကားလာေရး ဆုမြန္ေႁခြေန လိမ့္မည္ ……….။
အံ့ေခါင္မင္း
(ေခတၱ သာမိုင္းခမ္း ၂၁-၈-၂၀၁၃)
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ၏ ဘ၀ႏွင့္စာေပ
- ၁၉၁၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ဖခင္ဦးဘအုန္း၊ မိခင္ ေဒၚဖြားရွင္တုိ႔မွ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒးဒရဲ အပိုင္၊က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕နယ္ ထိုင္ကူ ျမစ္တန္းရြာတြင္ ဖြားျမင္သည္။
- ၁၉၂၅ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၇ လမ္း၊ ေအာင္ေဇယ် မဂၤလာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္း၊ ၁၉၂၇ တြင္ က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕၊ က်ဳိက္လတ္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတုိ႔တြင္ ပညာသင္ၾကားသည္။
- ၁၉၃၃ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသိုလ္ သိပၸံမဂၢဇင္း၌ ၿမိဳင္သဇင္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ မႈန္ျပာရီ ၀တၳဳတုိ စတင္ ေဖာ္ျပျခင္း ခံရသည္။
- ၁၉၃၇ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ မက္သဒစ္ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ ၁၉၃၈-၄၀ တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တုိ႔တြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့သည္။
- ၁၉၄၀ တြင္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ၊ မ်ဳိးၫြန္႔မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ၁၉၄၁ တြင္ ပထမဆံုး လုံးခ်င္း၀တၳဳ ျဖစ္သည့္ ဘီဗာေလနစ္ကိုး၏ ၀တၳဳ Self ကို မွီျငမ္းထားသည့္ “ေမ” ကို နဂါးနီ စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀သည္။
- ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ တာရာ မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ကိုယ္တုိင္ ေဆာင္ရြက္၊ ၁၉၅၀ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းဥကၠ႒၊ စာေပသစ္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ၊ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္ အစည္းအ႐ံုး အမ်ဳိးသား အႀကံေပး အဖဲြ႕၀င္၊ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည့္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေကာ္မတီ၌ ဒုဥကၠ႒ အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၀ တြင္ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းျပဳစုေရး ေကာ္မတီ၀င္၊ ၁၉၆၂ တြင္ အမ်ဳိးသားစာေပ ညီလာခံ ျပင္ဆင္ေရး ဗဟိုေကာ္မတီ ဒုဥကၠ႒၊ ၁၉၆၃ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာ သမဂၢဥကၠ႒ တုိ႔အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္
- ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာသမဂၢဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔၌ ထိန္းသိမ္း ခံရကာ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၅ ရက္ေန႔ တြင္မွ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။
- ၁၉၇၀ တြင္ ျမန္မာ-ကိုရီးယား မိတ္ေဆြျဖစ္အသင္း ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္။
-၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ စာေပဗိမာန္မွ စာပေဒသာ အမ်ဳိးသားစာေပဆု၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ ပခုကၠဴ ဦးအုန္းေဖ တစ္သက္တာ စာေပဆု၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ကိုရီးယား ႏိုင္ငံမွ ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈ ဆုတုိ႔ရရွိခဲ့။
-၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕၌ အသက္ ၉၅ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္။
- စာေပ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကဗ်ာသီးသန္႔ ကေလာင္ခဲြ ၁၃ မ်ဳိး အပါအ၀င္ ကေလာင္ခဲြ ၅၃ မ်ဳိးျဖင့္ ဂႏၳ၀င္ စာေပမ်ားစြာ ေရးသားခဲ့ၿပီး ယင္းလက္ရာမ်ား ပါ၀င္ေသာ စာအုပ္ ၃၉အုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္
မိႈင္းမႈန္မႈန္ ျဖစ္ေနေသာ မပီ၀ိုးတ၀ါးၾကား၊ မီးေရာင္ တလက္လက္ျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္လာစဥ္ ရင္၌ မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ေ၀ဒနာ တစ္ရပ္က ျပင္ပ အေမွာင္တိမ္တိမ္ထက္ ပိုမို နက္႐ိႈင္းပိန္းပိတ္ ေနသည္။
ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္၊ ညေနခင္းပိုင္း ဖုန္းတစ္ခု ၀င္လာ၍ ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေသမင္း၏ ႐ိုင္းစိုင္းမႈကို ရင္၌ ခံျပင္းစြာ ရရွိသည္။ ““ဆရာဒဂုန္တာရာ ဆံုးသြားၿပီ”” သံုးေလးလံုးသာ ရွိေသာ ဒီစကားစုသည္ သက္ရွိ ထင္ရွား သမိုင္း တစ္ခုကို အမွည့္ေႁခြ ေႁခြလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာေသာ စိတ္ျဖင့္ ဆရာထက္ျမက္ အပါအ၀င္ နီးစပ္ရာ စာေပဆရာမ်ားထံ ဖုန္းဆက္ရင္း သည္ခရီးကို လာဖို႔ အားခ်င္း စီစဥ္ ျဖစ္သည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္တြင္ ေဖာင္ပိတ္ရက္မို႔ မအားလပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္ တာ၀န္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴ ႐ႈလိုက္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကဗ်ာဆရာႀကီးဆီ အေရာက္လွမ္း သြားဖို႔သာ စိတ္ေစာ ေနခဲ့ရသည္။
သို႔ျဖင့္ ႐ိုးရာႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ ေရာေႏွာ ယက္ေဖာက္ ထားေသာ သည္ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ (သို႔မဟုတ္) ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ိဳးျဖဴငွက္ႀကီး၏ သာမိုင္းခမ္းသို႔ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ရျပန္သည္။
သည္ခရီးသည္ကား ယခင္မၾကာေသးမီ ေရာက္ရွိခဲ့ရေသာ ခရီးႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္။ ယခင္က ေမြးေန႔၊ ယခု စ်ာပန။ ခရီးတစ္ ေလွ်ာက္တြင္လည္း မေျဖသာေသာ ရင္ကို ၿငိမ္းေစျခင္းဌာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ ေနရင္းႏွင့္လည္း ဆရာ ယဥ္မင္းပိုက္၏ ““အဖိုး”” … “အဖုိး” ဆုိေသာ တမ္းခ်င္းမ်ားေအာက္ မလူးသာ မလိမ့္သာ ရွိခဲ့ရသည္။
မၾကာမီက ေရာက္ခဲ့ေသာ “ဆရာ ဒဂုန္တာရာ” ၏ ၉၄ ျပည့္ ေမြးေန႔ခရီးႏွင့္ေတာ့ လားလားမွ မဆိုင္။ ေမြးေန႔ ခရီးတုန္းကေတာ့ စာေပ စာနယ္ဇင္း ေဆြမ်ဳိးတစ္သိုက္မွာ ေပ်ာ္လိုက္ၾက၊ ေမာ္လိုက္ၾက၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး၏ အသက္ရွည္ ရပ္တည္ ေနႏိုင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူ လိုက္ၾကျဖင့္ပင္။
ယခုေတာ့ သာမိုင္းခမ္းသည္ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းေန၏။ ခ်ဳိးျဖဴငွက္ႀကီး၏ ေတာင္ပံ ႐ိုက္ခတ္သံႏွင့္ ေရာင္၀ါ လင္းထိန္ ေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ေအာင္ပန္းသည္ ယခုေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္ေသာ စိတ္၀ိညာဥ္ ကင္းမဲ့သြားရွာၿပီ ျဖစ္သည့္ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးကို ထမ္းပိုးရင္း က်ဆင္းေနေသာ မိုးဖဲြဖဲြမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ အေမွာင္ၾကား ငို႐ိႈက္ ညည္းညဴ ေနရွာေတာ့ သည္။
ဆရာ့၏ သာမိုင္းခမ္း ေရွ႕အေရာက္ ဆရာ့႐ုပ္ကလာပ္ကို ထည့္သြင္းရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ထားေသာ မွန္ေခါင္း၊ နာေရးေၾကာ္ျငာ၊ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြမ်ားႏွင့္ ဆရာ့ပံုတူ ပန္းခ်ီကားကို ျမင္ရေတာ့ ဆရာ့ ၉၄ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ တုန္းက လူေတြတ႐ုန္း႐ုန္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပံုကို ေျပးျမင္ မိျပန္သည္။ ယခုေတာ့ အားလံုး ႏႈတ္ဟဟ မဖြင့္ႏိုင္ၾက ေတာ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတင္းသမားမုိ႔ ခံစားမႈကို ေနာက္သို႔ ေခတၱပို႔ကာ ဓာတ္ပံုမွတ္ တမ္းတင္မႈမ်ားကို အရင္ လုပ္ရသည္။ ေက်နပ္ ေလာက္ေအာင္ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း ယူၿပီးေတာ့ ဆရာ့၏ သက္မဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာကို ဂါ၀ရျပဳ ေငးေမာမိသည္။
ဆရာ့ေမြးေန႔က ဆရာ့ကို ၀င္ေရာက္ ဂါ၀ရျပဳ ႏႈတ္ဆက္ၾကစဥ္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းအား မရွိေတာ့ေသာ ဆရာ့ကို ၾကားသာေအာင္ အနားကပ္ ႏႈတ္ဆက္စဥ္ ဆရာ့လက္မ်ားက ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို အသာျပန္ ဆုပ္္ကိုင္ရင္း မခ်ဳိ႕ယြင္းေသာ ဆရာ့ မွတ္ၪာဏ္အားက သိရွိေနေၾကာင္း သေကၤတျပမႈအေပၚ ၾကည္ႏူးခဲ့ရ သေလာက္၊ ယခု ဆရာ့သက္မဲ့ ခႏၶာ ကိုယ္မွ ထိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ဆုိ႔နင့္ ေနမိသည္။
ေလႏုေအး ကေလးမ်ားကို ေနာ့ခဲ့ေသာ လက္မ်ား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အကၡရာမ်ားကို ထြင္းထုခဲ့ေသာ လက္မ်ား၊ စႏၵရား ခလုတ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားေပၚ တုိ႔၍၊ ထိ၍၊ လူးခဲ့၊ ကြန္႔ခဲ့ေသာ လက္မ်ား၏ လႈပ္ရွားႏိုင္စြမ္းသည္ ဘယ္အခါမွ မရွိေတာ့ …
ေခတ္သမိုင္း၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကယ္စုႀကီးသည္ ရွင္ေသမင္း၏ ေလျပင္းအတုိက္၌ လြင့္ကြယ္ရွာရေတာ့သည္
ဆရာ့အတြက္ ၀မ္းနည္းျခင္း မွတ္တမ္းလႊာတြင္ သည္လုိ ေရးျဖင့္ခဲ့သည္။
““ေႂကြလြင့္သြားေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၾကယ္စုႀကီး””
ဟုတ္သည္။ ဆရာသည္ လူ႕ေလာက ၾသကာသ တစ္ခုလံုး၏ အဓိပၸာယ္ေပါင္း မ်ားစြာ စုေ၀းေနေသာ ၾကယ္စုႀကီး။
ထိုၾကယ္စုႀကီးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေရာင္နီပ်ဳိးခ်ိန္၌ ေဆာလ်င္စြာ ထြက္ခြာ သြားခဲ့ေလၿပီ။
ဆရာတာရာ (သို႔) အဘိုးဒဂုန္တာရာ
အစျပဳခဲ့ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေရာင္ျခည္တုိ႔ ထြန္းသစ္ ေတာက္ျမဴးခ်ိန္ အမွန္ေရာက္ လာေတာ့မည္ ယံု၍မ်ား ထားရစ္ခဲ့ေလ သလား…
အို …အဘိုးတာရာ၊ ဆရာတာရာ
ေရာင္နီပ်ဳိး႐ံုသာ ပ်ဳိးေသးေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကား၀ိုင္းတုိ႔ ေနာက္၌ ေသနတ္သံမ်ား မစဲရွိတုန္းပါ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ထြက္ခြာ သြားရသနည္း …
ဟု ျဖစ္သည္။
ဆရာ့တူမျဖစ္ေသာ၊ ဆရာ့ကို ရာသက္ပန္ အနီးကပ္ ျပဳစုေပးခဲ့သည့္ ဆရာမ သင္းျမစႏီၵႏွင့္ စကားေျပာ ျဖစ္ေတာ့ ဆရာ တိမ္းပါး သြားရစဥ္ ညင္သာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈကို ၾကားရ၍ ဆရာ့အတြက္ ေျဖသာ မိေသးသည္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္တြင္ မည္သည့္ ေ၀ဒနာမွ မခံစားရဘဲ ေအးခ်မ္းစြာ ထြက္ခြာသြား ႏိုင္ခြင့္မွာ အေရးႀကီးဆံုးအရာ မဟုတ္ပါလား။
ဆရာမ သင္းျမစႏီ္ၵက ဆရာသည္ စားေနက် အက္႐ွဴး၀ါး အဟာရကို စားၿပီးေနာက္ မၾကာမီ မီးဇာကုန္ ဆီခမ္း တိမ္းပါး သြားရျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။
ဆရာသည္ သူ၏ ေနာက္ဆံုး အမွတ္တရအေနျဖင့္ ႏွစ္ခုသာ ထားရစ္ခဲ့သည္။
တစ္ခုမွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ေငြရတုအတြက္ ဆုေတာင္း သ၀ဏ္လႊာ ျဖစ္သည့္
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို
ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနပါသည္။
အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပါေစဟု
ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲဆုေပးေလ့ရွိသည္။
အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္
ေခါင္းေဆာင္သစ္မ်ား မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား
ေပၚထြက္ လာသည္ကို ေတြ႕ရ၍
ကၽြန္ေတာ္ အလြန္၀မ္းသာပါသည္။
ညီၫြတ္ေရး။
တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္
လြတ္လပ္ေရး။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး …
ဟူေသာ စာသားမ်ားျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ စစ္အာဏာရွင္မ်ား ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ပစ္ပယ္ ထားခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ႏွင့္ ယင္းလမ္းစဥ္ကို ရာသက္ပန္ ကိုယ္တုိင္ က်င့္သံုး ႏိုင္ခဲ့မႈ အတြက္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွ ဆရာ့ကို ေပးအပ္ခဲ့ ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈဆု ျဖစ္သည္။
ဆရာမ သင္းျမစႏီၵကေတာ့ ဒီဆုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာသည္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ပါ၀င္ေန သည့္ ““ေနာက္က်တယ္””ဟူေသာ စကား တစ္ခြန္းကို ေျပာခဲ့သည္ ဆုိသည္။ ဆရာ၏ ဒီစကားသည္ မိမိကို ဆုေပးတာ ေနာက္ က်တယ္ ဟု ဆုိလုိရင္း မဟုတ္ႏိုင္။ သည္ ဆုသာ ေစာေစာရလွ်င္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသး ေသာ ျမန္မာျပည္သူမ်ား အတြက္ ဒီဆုႏွင့္ ပတ္သက္ကာ တစ္စံုတစ္ရာ လုပ္ေပး ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဟု ျမည္တမ္း သြားျခင္းမ်ားလားဟု ေတြးမိသည္။
သည္လုိဆုိလွ်င္ေတာ့ …..။
ဆရာ့၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ ၂၀၁၃ တြင္ မီးသၿဂႋဳဟ္ကာ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕တြင္ အ႐ိုးျပာကို ဂူသြင္း၍ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ထားရွိမည္ျဖစ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို စြန္႔ခြာ သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာ့လို သားေကာင္းမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ အမိ ျမန္မာျပည္ႀကီးသည္၊ ဆရာ့လို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သား အားလံုးသည္ ကမၻာတည္သေရြ႕ ဂုဏ္ယူ ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။
ဇြန္လ ၅၊ ၂၀၁၃ ရက္ေန႔က ဆရာ ၏ ၉၄ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွအျပန္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ““ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးျဖဴ သို႔မဟုတ္ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ သာမိုင္းခမ္းသို႔”” ေဆာင္းပါးတြင္ ဆရာ၏ အိမ္မွ အျပန္ခရီး၌ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးျဖစ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာကို ဤသို႔ဖဲြ႕ဖူးသည္။
““ဆရာ့အိမ္မွ ျပန္ထြက္ကာ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕မွ အျပန္ခရီးတြင္ ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ေငးေမာရင္း ကၽြန္ေတာ့္အေတြးက ဆရာ့အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သည္အခ်ိန္ဆို သူခ်စ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕အၿပီး ဆရာ့စိတ္ထဲတြင္ သူ၏ “ေမ”သည္ လူးလြန္႔ ကူးလူးေနမလား။ သို႔မဟုတ္ အေတြးျဖင့္ ေနာက္ထပ္ “ေမ” တစ္ေယာက္ကို ဖန္တီးရင္း လူ႔သဘာ၀ အေၾကာင္းတုိ႔ကို စိတ္ကူး စာစီေနမည္လား၊ သို႔မဟုတ္ ဆရာၾကားသိ ေနရေသာ ျပည္သူလူထု၏ ဘ၀၊ ေတာင္သူ လယ္သမားတုိ႔၏ အခက္အခဲ၊ အလုပ္သမားမ်ား၏ မြန္းက်ပ္မႈမ်ား ကို ခံစားနားလည္ရင္း ကဗ်ာေဗဒျဖင့္ ဘာသာျပန္ေနမည္လား၊သို႔မဟုတ္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပဲြမ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေျပာၾကားေနမည္လား…””
ဟူ၍ ဖဲြ႕ခဲ့သည္။
အခုေတာ့ ယင္းစာပိုဒ္ကို ဒီလို ျပန္ဖဲြ႕ခ်င္သည္။
“ဆရာ၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ေငးေမာရင္း ဆရာ၏ စိတ္၀ိညာဥ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ အစဥ္လိုက္ပါ ကူးလူးေနမည္ဟု ေတြးမိသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူခ်စ္ေသာ ျမန္မာ ျပည္သူမ်ားထဲမွ သူ၏ “ေမ” ကို ထပ္မံ ေမြးဖြားသန္႔စင္ ေပးမည့္သူကို ေမွ်ာ္လင့္ေနလိမ့္မည္ သို႔မဟုတ္ ႏိႈးဆြေနလိမ့္မည္။ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေသာ ျပည္သူလူထု၏ မလြတ္လပ္ေသာ ဘ၀၊ ေတာင္သူလယ္သမား တုိ႔၏ အခက္ အခဲ၊ အလုပ္သမား တို႔၏ မြန္းက်ပ္မႈမ်ား ေျပေပ်ာက္ ႏိုင္ေရး ဆုေတာင္း ေနလိမ့္မည္။ မၿငိမ္းခ်မ္းေသးေသာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပဲြမ်ားအတြက္ ဆရာသည္ သူ၏ ““ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိ မုန္းသူမရွိ ခ်စ္သူသာရွိ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ဆုိတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္တာ”” ဆုိသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အယူအဆမ်ား ခိုင္မာ ထြန္းကားလာေရး ဆုမြန္ေႁခြေန လိမ့္မည္ ……….။
အံ့ေခါင္မင္း
(ေခတၱ သာမိုင္းခမ္း ၂၁-၈-၂၀၁၃)
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ၏ ဘ၀ႏွင့္စာေပ
- ၁၉၁၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ဖခင္ဦးဘအုန္း၊ မိခင္ ေဒၚဖြားရွင္တုိ႔မွ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒးဒရဲ အပိုင္၊က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕နယ္ ထိုင္ကူ ျမစ္တန္းရြာတြင္ ဖြားျမင္သည္။
- ၁၉၂၅ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၇ လမ္း၊ ေအာင္ေဇယ် မဂၤလာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္း၊ ၁၉၂၇ တြင္ က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕၊ က်ဳိက္လတ္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတုိ႔တြင္ ပညာသင္ၾကားသည္။
- ၁၉၃၃ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသိုလ္ သိပၸံမဂၢဇင္း၌ ၿမိဳင္သဇင္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ မႈန္ျပာရီ ၀တၳဳတုိ စတင္ ေဖာ္ျပျခင္း ခံရသည္။
- ၁၉၃၇ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ မက္သဒစ္ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ ၁၉၃၈-၄၀ တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တုိ႔တြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့သည္။
- ၁၉၄၀ တြင္ အိုးေ၀မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ၊ မ်ဳိးၫြန္႔မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ၁၉၄၁ တြင္ ပထမဆံုး လုံးခ်င္း၀တၳဳ ျဖစ္သည့္ ဘီဗာေလနစ္ကိုး၏ ၀တၳဳ Self ကို မွီျငမ္းထားသည့္ “ေမ” ကို နဂါးနီ စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀သည္။
- ၁၉၄၆ ခုႏွစ္တြင္ တာရာ မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ကိုယ္တုိင္ ေဆာင္ရြက္၊ ၁၉၅၀ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းဥကၠ႒၊ စာေပသစ္မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ၊ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္ အစည္းအ႐ံုး အမ်ဳိးသား အႀကံေပး အဖဲြ႕၀င္၊ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည့္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေကာ္မတီ၌ ဒုဥကၠ႒ အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၆၀ တြင္ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းျပဳစုေရး ေကာ္မတီ၀င္၊ ၁၉၆၂ တြင္ အမ်ဳိးသားစာေပ ညီလာခံ ျပင္ဆင္ေရး ဗဟိုေကာ္မတီ ဒုဥကၠ႒၊ ၁၉၆၃ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာ သမဂၢဥကၠ႒ တုိ႔အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္
- ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာသမဂၢဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔၌ ထိန္းသိမ္း ခံရကာ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၅ ရက္ေန႔ တြင္မွ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။
- ၁၉၇၀ တြင္ ျမန္မာ-ကိုရီးယား မိတ္ေဆြျဖစ္အသင္း ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္။
-၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ စာေပဗိမာန္မွ စာပေဒသာ အမ်ဳိးသားစာေပဆု၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ ပခုကၠဴ ဦးအုန္းေဖ တစ္သက္တာ စာေပဆု၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ကိုရီးယား ႏိုင္ငံမွ ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈ ဆုတုိ႔ရရွိခဲ့။
-၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕၌ အသက္ ၉၅ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္။
- စာေပ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကဗ်ာသီးသန္႔ ကေလာင္ခဲြ ၁၃ မ်ဳိး အပါအ၀င္ ကေလာင္ခဲြ ၅၃ မ်ဳိးျဖင့္ ဂႏၳ၀င္ စာေပမ်ားစြာ ေရးသားခဲ့ၿပီး ယင္းလက္ရာမ်ား ပါ၀င္ေသာ စာအုပ္ ၃၉အုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္