စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာေပါ့။ အင္ဗာတာဖြင့္ေတာ့လည္း ခဏပဲ မီးအားမႏုိင္လို႔ ျပန္ျပဳတ္က်တယ္။ အဲေတာ့ ဖြင့္ပြဲ ပိတ္ပြဲရဲ႕ ရင္သပ္႐ႈေမာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပုံကို အဆုံးအထိ မျမင္လိုက္ရဘူးေပါ့။ လွ်ပ္စစ္မီးက ဘာေၾကာင့္ အဲလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေျဖရွာၾကဖို႔လိုမယ္။ အိမ္ေတြမွာရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီပုံစံနဲ႔ဆို ၾကာၾကာဘယ္ခံမလဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဆီးဂိမ္းၿပိဳင္ပြဲက ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ျမန္မာအားကစားသမားေတြကို ဒီေလာက္အထိ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဘူး။ ဒီေလာက္အထိ ဆုတံဆိပ္ေတြလည္း ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး။ အျမင့္ဆုံး နံပါတ္ေလးေနရာေလာက္ကို မေလးရွားနဲ႔ လုရလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ထင္ထားတာ။ ျမန္မာအားကစားသမားေတြကို အထင္ေသးလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တေတြခမ်ာ ၿပိဳင္ဖက္ႏုိင္ငံေတြက အားကစားသမားေတြေလာက္ ပံ့ပိုးကူညီမႈ ရခဲ့ရွာတာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ကြင္းမွာ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ခ်င္လို႔သာ ဇြဲတင္း၊ အားယူၿပီး ၿပိဳင္ခဲ့ၾကတာ။ အဲေတာ့ တကယ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသင့္တာက ျမန္မာအားကစားသမားေတြပဲ။ တကယ္ဆို သူတို႔ခမ်ာ ျပင္ဆင္ခ်ိန္၊ ေလ့က်င့္ခ်ိန္တိုတိုေလး၊ ေထာက္ပံ့မႈ နည္းနည္းေလး၊ အားေပးမႈ မဆိုစေလာက္ေလးနဲ႔ ကိုယ္အိမ္က ပိုက္ဆံမွာသုံး၊ ငပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္မွာစားၿပီး ထန္းလ်က္ခဲကိုက္၊ ငပိရည္နဲ႔စားၿပီး အင္အားစုစည္းခဲ့ၾကရရွာတာ။ ေလ့က်င့္တဲ့ပစၥည္းေတြလည္း သြားၾကည့္အုံး။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြလို တန္းမီ၊ စံမီ ပစၥည္း ဘယ္ႏွခုပါသလဲဆိုတာ။
ဖြင့္ပြဲ၊ ပိတ္ပြဲသုံးတဲ့ ပိုက္ဆံရဲ႕ ဆယ္ပုံတစ္ပုံေလာက္ အားကစားသမားေတြကိုသာ ေထာက္ပံ့၊ ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ရင္ ဆုတံဆိပ္ ဒီ့ထက္မကရၿပီး ေအာင္ျမင္မႈပိုရမယ္လို႔ေတာင္ ထင္တယ္။ ဖြင့္ပြဲ ပိတ္ပြဲကလည္း ဆီးဂိမ္းၿပိဳင္ပြဲတစ္ေလွ်ာက္ အခမ္းနားဆုံးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေလာက္တယ္။ အင္မတန္ကို အဆင့္အတန္းျမင့္တယ္။ ဘယ္သူက ကူညီကူညီ အဲဒါ ျပႆနာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ မေန႔တေန႔ကမွ စနစ္ေျပာင္းဖို႔ဟန္ျပင္ေနတဲ့ႏုိင္ငံ၊ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆုံး စာရင္းဝင္ ႏုိင္ငံတစ္ခုလို႔ တစ္ကမာၻလုံးက သိထားတဲ့ႏုိင္ငံမွာ အကူအညီမပါဘဲ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ ကိုယ့္ထက္ ခ်မ္းသာတဲ့ႏုိင္ငံေတြေတာင္ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးဆို ကိုယ့္ထက္ တတ္ကြ်မ္းနားလည္ၿပီး အေတြ႔အႀကဳံရွိတဲ့ မိတ္ေဆြႏုိင္ငံေတြကေန အနည္းနဲ႔အမ်ားဆုိသလို အကူအညီယူရတာခ်ည္းပဲ။
အေရးႀကီးတာက ဒီၿပိဳင္ပြဲႀကီးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ပုံရိပ္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာအဆင့္အတန္း ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္ဖို႔ပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဖြင့္ပြဲ၊ ပိတ္ပြဲ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တာကိုပဲၾကည့္ၿပီး သိပ္အေကာင္းျမင္လြန္းတာမ်ဳိး၊ ကူညီသူရဲ႕ပုံရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး သိပ္အဆိုးျမင္လြန္းတာမ်ဳိး စတဲ့ အစြန္းႏွစ္ပါးေတာ့ လြတ္ဖို႔လိုမယ္။ မီဒီယာဆိုတာက ေကာင္းတာေတြ႔ရင္ ေကာင္းသလို ခ်ီးက်ဴးၿပီး လိုအပ္ခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြ႔ရင္ ေထာက္ျပအႀကံျပဳဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္။ တစ္ေလာကလုံးက ဆီးဂိမ္းကို အေကာင္းျမင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ နည္းနည္း ေဝဖန္ဆန္းစစ္တဲ့အျမင္တဲ့ တင္ျပတဲ့ မီဒီယာေတြကိုလည္း နားလည္ေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တယ္။
အဲေတာ့ ရထားတဲ့ ဘတ္ဂ်က္ထဲကေန ဂြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးဖန္ၿပီး ကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္သမီး၊ ကိုယ့္တူ၊ ကိုယ့္သမက္ပိုင္တဲ့ ကုမၸဏီေတြကို ကန္ထ႐ိုက္ေပး၊ အေသးအဖြဲ ဆိုင္ခန္းေနရာေလးေတြကိုေတာင္ ဝန္ႀကီးဌာန နာမည္ေတြနဲ႔ ဦးေအာင္ယူထားၿပီး လုပ္ငန္းရွင္ငယ္ေတြကို အျမတ္တင္ျပန္ငွားစား၊ ဝန္ႀကီးဌာန နာမည္ေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္မၾကည့္ပဲ ထုတ္ေရာင္းစားလို႔ တကယ္အားေပးမယ့္ ပရိသတ္ေတြက ေမွာင္ခိုကေန ေစ်းမတန္တဆေပးဝယ္ၾကည့္ရ၊ ဘာမွ ခဲယဥ္းတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈမဟုတ္တဲ့ တန္းစီေအာင္ စနစ္တက် ျပင္ဆင္တာမ်ဳိး မရွိ( ဥပမာ မျဖစ္မေနတန္းစီေစရန္ လိုင္းမ်ား၊ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ကန္႔ထားျခင္းမ်ဳိး)၊ အားကစားပြဲလာၿပိဳင္တဲ့ ေဒသတြင္းႏုိင္ငံေတြက ကစားသမားေတြ၊ အားေပးတဲ့ ပရိသတ္ေတြအဖို႔ အစစအရာရာ ႏိုင္ငံတကာထက္ ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ ဝယ္ေနရတာမ်ဳိး၊ ပြဲမတိုင္ခင္က ၾကြားလုံးထုတ္ထားေပမယ့္ အင္မတန္ ေႏွးေကြးေလးလံတဲ့ အင္တာနက္ျမန္ႏႈန္း ဆိုတာေတြက ရွက္တတ္ရင္ ရွက္စရာသိပ္ေကာင္းတဲ့ ကိစၥေတြ။ ႏုိင္ငံတကာက အကဲျဖတ္ဒိုင္ေတြနဲ႔ တာဝန္ရွိသူေတြကို အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ စံႏႈန္းေတြအတိုင္း လ်ာထားတဲ့ ဘတ္ဂ်က္အတိုင္း အတိအက် မသုံးပဲ ထုံးစံအတိုင္း ခုတ္၊ ထစ္၊ လွီး၊ ျဖတ္၊ ခြာ၊ ျခစ္၊ ပြတ္ၿပီး ျမန္မာစတိုင္လ္နဲ႔ ဧည့္ခံရင္ေတာ့ ဒိုင္ေတြရဲ႕ ဂြင္ထဲကေန အညစ္ခံရမွာပဲ။ အိမ္ရွင္ဆိုတဲ့ အားသာခ်က္ကိုေတာင္ အသိအမွတ္မျပဳခံရပဲ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ေဘာလုံးၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၿပိဳင္ဘက္အသင္းေတြဖက္ကေတာင္ ညစ္ေပးတာခံရတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ အဲလို ညစ္တဲ့ ဒိုင္ေတြကို ဆဲမေနပဲ ေဘာလုံးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ဘက္က ဘာမ်ားလုိအပ္ခ်က္ရွိသြားသလဲဆိုတာ အေျဖရွာၾကည့္ဖို႔လိုမယ္။ ေဘာလုံးကသာ ေရႊရလိုက္ရင္ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ အင္မတန္ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္သြားမယ္၊ အရာရာအေပၚ အေကာင္းျမင္စိတ္ကဲလာမယ္၊ အခ်င္းခ်င္းအၾကား ပိုၿပီး စည္းလုံးညီညြတ္လာမယ္၊ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး၊ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးေတြမွာ စိတ္ရႊင္ရြင္လန္းလန္းနဲ႔ ဝိုင္းဝန္းကူညီလာႏုိင္မယ္။
က်ေနာ္ျမင္ခ်င္တာက လိပ္ခဲတည္းလည္း ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကစားပြဲႀကီးကို ဆီးဂိမ္းအားေပးၾကသလို ပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း သို႔မဟုတ္ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ တစ္စိတ္တည္း တစ္ဝမ္းတည္း တက္ညီလက္ညီ အားထုတ္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ပါ။ အသင္းအဖြဲ႔အလိုက္ၿပိဳင္ရတဲ့ လက္ဆင့္ကမ္းေျပးပြဲလို ကိုယ့္က်ရာေနရာကေန တာဝန္ေက်ေက်၊ ေစတနာပါပါ၊ ဇြဲသန္သန္ ကိုယ္စီ အားထည့္လိုက္ၾကရင္ ခရီးတိုတိုနဲ႔ ေရာက္ႏုိင္မယ္လို႔ ထင္တယ္။
အဲဒီအေတြးေတြနဲ႔ ဒီေန႔ထုတ္ သတင္းစာအတြက္ ေခါင္းႀကီး ေရးျဖစ္တယ္။ ေဝဖန္ဖို႔၊ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲဖို႔နဲ႔ ဆင္ျခင္သတိျပဳမိဖို႔ မွ်ေဝပါတယ္။
အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ားက ေပးေသာ သင္ခန္းစာ
ျမန္မာႏုိင္ငံက အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံအျဖစ္ လက္ခံ က်င္းပလ်က္ရွိသည့္ (၂၇) ႀကိမ္ေျမာက္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ မၾကာေသးခင္ အခ်ိန္က ဝဏၰသိဒၶိ အားကစားၿပိဳင္ကြင္းအတြင္း ပိတ္ပြဲ အခမ္းအနားကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပခဲ့သည္။ စုစုေပါင္း အားကစားနည္း ၄၄ မ်ဳိးအတြက္ ဆုတံဆိပ္ ၅၅၄ ဆု ခ်ီးျမႇင့္ေပးခဲ့ရာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၂ ရက္ ၿပဳိင္ပြဲအားလုံး ၿပီးဆုံးခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ အားကစားအဖြဲ႕က ေရႊတံဆိပ္ ၈၆ ခု၊ ေငြတံဆိပ္ ၆၂ ခု၊ ေၾကးတံဆိပ္ ၈၅ ခု စုစုေပါင္း ဆုတံဆိပ္ ၂၃၃ ျဖင့္ ႏုိင္ငံအလိုက္ ဒုတိယေနရာတြင္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က အင္ဒုိနီးရွား ႏုိင္ငံတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ (၂၆) ႀကိမ္ေျမာက္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပြဲတြင္ ေရႊတံဆိပ္ ၁၆ ခုျဖင့္ အဆင့္ခုနစ္ ေနရာသာ ရရွိခဲ့ျခင္းႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခုန္ပ်ံ တိုးတက္လာျခင္းဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ျမန္မာ ျပည္သူလူထု အမ်ားစု၊ မီဒီယာမ်ားႏွင့္ ေလ့လာသုံးသပ္သူ မ်ားကမူ ျမန္မာ အားကစားသမားမ်ား ဤမွ်ေလာက္အထိ ဆုတံဆိပ္မ်ား ရယူႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားၾကေပ။ အျမင့္ဆုံးအဆင့္ စတုတၳေနရာေလာက္သာ ဝင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿပီးခဲ့သည့္ စေနေန႔က ထိုခန္႔မွန္းခ်က္မ်ား မွားယြင္းေၾကာင္း ျမန္မာ့႐ိုးရာ ေလွေလွာ္ႏွင့္ ေမြလက္ေရြးစင္ အားကစား သမားမ်ားက သက္ေသျပသြား ခဲ့ၾကသည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ အားကစားသမားမ်ား ဤမွ်ေလာက္ ေအာင္ပြဲရျခင္းမွာ ပရိသတ္၏ အားေပးမႈ၊ အားကစားသမားမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္၊ သက္ဆိုင္ရာ၏ ပံ့ပိုးကူညီမႈ တို႔ေၾကာင့္ဟူေသာ ေယဘုယ်ဆန္ဆန္ အေၾကာင္းမ်ားထက္ ပိုသည္ဟု ေျပာႏုိင္သည္။ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာအားကစားသမား အမ်ားစုမွာ လဲစရာဝတ္စုံ၊ ေလ့က်င့္စရာ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ကိရိယာ ပစၥည္းမ်ား၊ အာဟာရႏွင့္ က်န္းမာေရးကို စနစ္တက် တြက္ခ်က္ ေကြၽးေမြးေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ လုံၿခဳံမႈ ရွိေစရန္ေပးေသာ ေန႔တြက္စရိတ္ အစရွိသည္တို႔ကို ၿပိဳင္ဘက္ ႏုိင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ လုံေလာက္စြာ မရရွိခဲ့ေပ။ ငါးပိရည္၊ တို႔စရာႏွင့္ ထန္းလ်က္ခဲစားကာ ဝတ္စုံတစ္စုံကို ဖန္တစ္ရာေတ ဝတ္ဆင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္သက္သက္ျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ အႏုိင္ရခဲ့သည့္ ျမန္မာ အားကစားသမားမ်ား၏ စြမ္းေဆာင္ရည္မွာ မ်ားစြာ ထူးကဲလွသည္ဟု ဆုိႏုိင္သည္။
ဤအားကစားၿပိဳင္ပြဲသည္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၾကာ တိမ္ျမဳပ္ေနခဲ့ေသာ ျမန္မာတို႔၏ ပင္ကို စြမ္းရည္ မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ျပသလိုက္သည့္ပြဲ ျဖစ္သည့္အျပင္ ႏုိင္ငံေရး အယူအဆႏွင့္ အျခားအျခားေသာ ကြဲျပားျခားနား အေရးကိစၥမ်ားစြာ ရွိေနေသာ္လည္း အားကစားၿပိဳင္ပြဲ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ တစ္မ်ဳိးသားလုံး တစ္စိတ္တည္း တစ္ဝမ္းတည္း အားေပးပံ့ပိုးခဲ့ၾကသည့္ ပြဲဟုလည္း ဆိုရေပမည္။
အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔ ဗဟုိက တင္းက်ပ္စြာ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္တြင္ ရွိေနခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ အေနႏွင့္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ၾကာမွသာ အိမ္ရွင္အျဖစ္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အိမ္ရွင္အျဖစ္ လက္ခံက်င္းပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားနည္းခ်က္မ်ားစြာ ရွိေနေသးသည္။ ထိုအားနည္းခ်က္ မ်ားကိုလည္း သင္ခန္းစာအျဖစ္ မွတ္ယူၿပီး ေနာင္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ အားသာခ်က္အျဖစ္ ေျပာင္းကာ ယခုထက္ သာလြန္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိရန္ စြမ္းေဆာင္ ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္သည္။
ထို႔အတူ လက္ရွိ အေျခအေနအရ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး မေရရာ မေသခ်ာမႈမ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး အားၿပိဳင္မႈ မ်ားကိုလည္း အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပြဲတြင္ ရိွခဲ့ေသာ တစ္စိတ္တစ္ဝမ္းတည္း စိတ္မ်ဳိးျဖင့္ အမ်ဳိးသား စည္းလုံး ညီညြတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ကို သန္းေျခာက္ဆယ္ေသာ ျပည္သူလူထုအတြက္ ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကပါမည့္ အေၾကာင္း အထူးတုိက္တြန္း အပ္ေပသည္။
အယ္ဒီတာ (၂၂-၁၂-၂၀၁၃)
Kyaw Min Swe