လူအိုတစ္ေယာက္ကို အမိႈက္လို စြန္႔ပစ္တဲ့ ေခတ္ႀကီး လား

မႏၱေလးၿမိဳ႕လယ္၊ ေဒါင္းေတာင္းလို႔ေခၚၾက တဲ့ တစ္ေနရာ။ လမ္းေထာင့္မွာ အမိႈက္ပစ္စရာ ကန္တစ္ခုရွိတယ္။ ည အေမွာင္ကို အခြင့္ ေကာင္းယူၿပီး အဘြားအိုတစ္ေယာက္ကို အဲ သည္အမိႈ္က္ကန္ထဲ စြန္႔ပစ္ထားတယ္။ အဘြား အို ခမ်ာ ခ်မ္းရွာလို႔ ရရာပီနန္အိတ္ခြံေဟာင္း ေတြကို ျခံဳၿပီး ေကြးေနတယ္။
လမ္းမီးေတြ မလင္းေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ေမွာင္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ေပမဲ့ အႏၱရာယ္ကို လြယ္မထားႏိုင္သူေတြက အမိႈက္ကန္မွာ ႐ွဴ႐ွဴ ပန္း ၾကတယ္။ ပီနန္အိတ္ခြံျခံဳထားတဲ့ အဘြားအို က စိုတိစိုစြတ္။ မေနသာတဲ့အခါ လူးကာလြန္႔ ကာ တြန္႔မိ တယ္။

လႈပ္ေနတဲ့ ပီနန္အိတ္ခြံျဖဴျဖဴကို ေတြ႕ျမင္မိ သူေတြက ခ်မ္းျမသုခလူမႈကူညီေရးအသင္းကို ဆက္သြယ္လို႔ အဘြားတစ္ေယာက္ အမိႈက္ဘဝ က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတယ္။ နာမႈကူညီေရး၊ က်န္းမာမႈကူညီေရး၊ သက္ ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္း ေတြ လုပ္ေနတဲ့ ခ်မ္းျမသုခလူမႈကူညီေရးအ သင္းဟာ စြန္႔ပစ္ခံလူအိုေတြ ေတြ႕ရတာ မ်ားလာ လို႔ သူတို႔အတြက္ နားခိုစရာ ဘိုးဘြားရိပ္သာ တစ္ခုကို တည္ေထာင္ထားရျပန္ပါတယ္။
ဘိုးဘြားရိပ္သာအပိုင္းမွာ အဓိက တာဝန္ယူ လုပ္အားေပးေနသူက မခင္မာႏြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဆံကိုင္ဘုရားဝင္းထဲက သူတို႔ရိပ္သာကို ကြ်န္ ေတာ္ အလည္သြားတယ္။

အေဆာက္အအံုကို ကိုေဝဇင္၊ မၾကည္သာေဆြတို႔က တာဝန္ယူေဆာက္ေပးထားတာ။ အ ဘြား ၁၀ ေယာက္ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း ေနထိုင္ ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘိုးအဘြားေတြက ထပ္ခါ ထပ္ခါတိုးလာေနလို႔ ရိပ္သာအေဆာက္အအံုကို ထပ္ခ်ဲ႕ေနရတယ္။ အဘိုးမ်ားအတြက္ အေဆာင္သစ္ တစ္ေဆာင္ကို ဝင္း ဦးထုပ္မိသားစုရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႔ အသစ္ေဆာက္ေနတာ ေတြ႕ရပါ တယ္။
မခင္မာႏြယ္နဲ႔အတူ အဘြားအေဆာင္ထဲကို ကြ်န္ေတာ္ဝင္သြားတယ္။ အဘြားေတြက အဝတ္ အစား သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔။ သနပ္ခါးကိုယ္စီနဲ႔။ ကြ်န္ ေတာ္က အသက္ ၈၂ ႏွစ္အရြယ္ အဘြား ေဒၚ တင္ၾကည္ရဲ႕ခုတင္ေဘးမွာထိုင္ၿပီး သူ႕ အ ေၾကာင္းကို ေမးတယ္။ ေဒၚတင္ၾကည္က ရပ္ကြက္တကာလည္ၿပီး မုန္႔စိမ္းေပါင္းေရာင္းခဲ့သူျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္မွာ ေတာ့ သူမ်ားရန္ျဖစ္ေနတာကို ဖ်ဥ္တဲ့အေနနဲ႔ ဝင္ ဆဲြရာက သူလဲက်ၿပီး ဒဏ္ရာရသြားတယ္။
“ေနာက္က ဝင္ဆဲြတာ ဖင္နဲ႔ေပါက္မိၿပီး လဲ က်လို႔ တင္ပါးခြက္ေလွ်ာၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး”လို႔ သူက ေျပာတယ္။

သူေနတာက သူငယ္ခ်င္းအိမ္အဖီေလးမွာ ကပ္ေနတာ။ အိမ္ရာထဲ လွဲေနရေတာ့ ေဈး မေရာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သြားခ်င္ရင္ ဖင္တရြတ္ တြန္း သြားရတယ္။ သူက သားေထာက္သမီးခံ မရွိတဲ့ တစ္ခုလပ္။
အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဖို႔အတြက္ ေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ ဘုရားႀကီးေတာင္ဘက္မုခ္ ကို ေလးေခ်ာင္းေထာက္နဲ႔ ေထာက္ေထာက္ၿပီး ဟိုနား နား၊ သည္နား နားနဲ႔ သြားတယ္။ ေတာင္း ရမ္း စားတယ္။ လူေပးသူေပးနဲ႔ ေငြစေၾကးစရတဲ့ အခါ ဆိုက္ကားငွားၿပီး အိမ္ကိုျပန္ရတယ္။
“သူေတာင္းစားက ဆိုက္ကားငွားစီးျပန္ တယ္ေလ”လို႔ အဘြားေဒၚတင္ၾကည္က ေျပာၿပီး ရယ္ တယ္။
“အလွဴခံစကေတာ့ ရွက္ေသးတယ္၊ ေခါင္း ႀကီး ငံု႔ထိုင္ေနတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ထူးပါဘူး၊ အ လွဴခံစားတာက ခိုးစားတာမဟုတ္ဘူး၊ လွဴႏိုင္ ရင္ လွဴခဲ့ၾကပါဦးလို႔ ေလသံေလးနဲ႔ေျပာတာ၊ ရပ္ ေဝး ဘုရားဖူးေတြက ထည့္ၾကပါတယ္”လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။

သူ႕ကိုေနခြင့္ေပးထားတဲ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္ရွင္ ရဲ႕ေျမးကေလးက အိမ္ေထာင္က်ၿပီ။ အဘြား ေဒၚ တင္ၾကည္ေနတဲ့အဖီေလးက သူတို႔ေမာင္မယ္ရဲ႕ စက္ရာျဖစ္သြားေတာ့ အဘြားခမ်ာ ဘံုေပ်ာက္ တယ္။ ခ်မ္းျမသုခဘိုးဘြားရိပ္သာကို သိျမင္သူ ေတြက ဆက္သြယ္ေပးတယ္။
ေဒၚတင္ၾကည္က သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔။ သူ႕ကို ခ်မ္းျမသုခက ေတြ႕လို႔ေခၚခဲ့စဥ္က အေျခ အေနကို မခင္မာႏြယ္က ေျပာျပတယ္။
“သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ မႏိုင္ေတာ့ အညစ္ အေၾကးေတြနဲ႔ ေပက်ံညစ္ပတ္ေနတာ၊ အနံ႔ အ သက္ေတြနဲ႔၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးေပးရ တယ္၊ သူဝတ္လာတဲ့အဝတ္အစားေတာင္ ခ်က္ခ်င္း လႊင့္ပစ္ရတာ၊ နံေစာ္ေနလို႔”
ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ထပ္အမည္တူ ေဒၚ တင္ၾကည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခုတင္အနီးကို ကူးခဲ့ တယ္။ နာမည္တူႏွစ္ေယာက္မို႔ သူ႕ကို ေဒၚတင္ ၾကည္ (ႀကီး) လို႔ ေခၚတယ္။
ေဒၚတင္ၾကည္ႀကီးက ေလျဖတ္ထားတယ္။ ရွမ္းစုမီးရထားေျမေပၚမွာ သားအမိ ျဖစ္သလို တဲ ထိုးေနခဲ့တယ္။ သားက မီးရထားဝန္ထမ္း။ သား ဆံုးသြားေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ တယ္။ အနီးအနားက သံေယာဇဥ္ရွိသူက ထမင္း ဟင္း ေကြ်းထားတယ္။ ေကြ်းေမြးေနသူေတြ ေတာင္ငူကိုေျပာင္းရေတာ့ အဘြားဒုကၡေတြ႕ၿပီ။ ခ်မ္းျမသုခက သတင္းၾကားလို႔ သြားေခၚတဲ့ အ ေၾကာင္း မခင္မာႏြယ္က ေျပာျပတယ္။ (မႏၱေလး သူ မခင္မာႏြယ္က ကြ်န္ေတာ္ နာမ္စားကိုသံုးၿပီး ေျပာပါတယ္။)

“သူ႕သားေခါင္းခ်တဲ့ေနရာမို႔ လံုးဝမလိုက္ ႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အေမႀကီးကို သြား ေခ်ာ့ရတာေပါ့၊ ဒီမွာ သားသမီးေတြလိုပါပဲေပါ့၊ ဒါနဲ႔ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ လိုက္လာတာ”
“လိုက္လာတုန္းက ငိုၿပီးလိုက္လာတာ၊ ခု ေတာ့ ေပ်ာ္ေနၿပီ”လို႔ အဘြားက ျပံဳးျပံဳးႀကီး ေျပာ တယ္။
အဘြား ေဒၚတင္ၾကည္ႀကီးမွာ နားကပ္ တစ္ရန္ရွိပါတယ္။ ဒါေလးကို အေသဆုပ္ထား တာ။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူေသခဲ့ရင္ သၿဂၤ ိဳဟ္စရိတ္ လုပ္ဖို႔ ပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သူက ေရာင္းပစ္ခ်င္ ေနၿပီ။
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာေနရတာ စားရတာ ပူ စရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ နားကပ္ေလးကို ေရာင္းေပးပါတဲ့၊ မေန႔ကပဲ သူ႕သားေလးဆံုးတဲ့ ရက္မို႔ ခ်မ္းျမသုခအသင္းကို (က်ပ္) ၅၀,ဝ၀ဝ လွဴခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လွဴလိုက္တယ္”လို႔ မခင္မာ ႏြယ္က ေျပာျပတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အသက္ ၉၀ အရြယ္ အဘြား ေဒၚပု ခုတင္အနီးကိုသြားတယ္။ အဘြားက မ်က္စိမျမင္ဘူး၊ နားလည္းေလးတယ္။ သူ႕ အ ေၾကာင္းက ဇာတ္ဆန္တယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္။ အသင္းအတြင္းေရးမွဴး ဦးလွ ေအာင္က ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။
မႏၱေလး မဟာမုနိဘုရားႀကီး အေနာက္မုခ္ က တံတိုင္းေဘးမွာ မ်က္မျမင္ေဒၚပုက အဖီခ်ေန ၿပီး ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ေတာင္းရမ္း စား ေသာက္ေနတယ္။ တစ္ရက္မွာ မ်က္မျမင္ရဲ႕ရင္ ခြင္ထဲကို လူတစ္ေယာက္က ေမြးကင္းစမိန္းက ေလးတစ္ေယာက္ ထည့္သြားတယ္။ သူက ေမြး စားျပဳစုထားတာ ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္ေရာက္လာ တယ္။ မိန္းကေလးကို ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္က ေတာင္းယူၿပီး သမီးအျဖစ္ ေမြးစားလိုက္တယ္။ သမီးေလးက ယခု ၁၄ ႏွစ္သမီးျဖစ္ေနၿပီ။ အဘြား ကေတာ့ တံတိုင္းေဘးက အဖီေလးထဲမွာ ေနရ တယ္။

အခုေတာ့ အဘြားေဒၚပု ခ်မ္းျမသုခမွာ ေအး ခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ေနရပါၿပီ။
ေဒၚသန္းညြန္႔က ကုန္သြယ္ေရးဝန္ထမ္း ေဟာင္းပါ။ လုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္ဖို႔ တစ္လ အ လိုမွာ ပိုလွ်ံဝန္ထမ္းျဖစ္ရလို႔ ပင္စင္မရဘူး။ ေဈး ေရာင္းစားတယ္။ ဦးေႏွာက္နဲ႔အာ႐ံုေၾကာ အား နည္းလို႔ ေဆးေသာက္ေနရတာ ေဆးဖိုးက တစ္ လ က်ပ္ ၃၀,ဝ၀ဝ။ အပ်ိဳႀကီးမို႔ မွီခိုစရာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရဝန္ထမ္းေဟာင္းက ခ်မ္းျမသုခ အရိပ္ကို ခိုရတာပါ။ ေနာက္ထပ္ ပင္စင္စားအဘြားက နာဂအမ်ိဳး သမီးပါ။ အမည္က ေဒၚခင္သန္း။ ကြယ္လြန္သူ ခင္ပြန္းက ဝန္ထမ္းမို႔ မိသားစုပင္စင္ခံစားရ တယ္။ မခင္မာႏြယ္က သူ႕အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။
“သူက တစ္လ ပင္စင္ ၈၀,ဝ၀ဝ ေက်ာ္ရ တယ္၊ ပင္စင္ထုတ္တဲ့ေန႔ဆို အဘြားေတြကို ေကြ်းတယ္၊ ပင္စင္ေငြထဲက ၅၀,ဝ၀ဝ ကို ခ်မ္းျမ သုခကို လွဴတယ္”
ေဒၚေနာ္ထူးေဘဆိုတဲ့အဘြားက စကား မေျပာတတ္ဘူး။ နားမၾကားရဘူး။ လက္ဟန္ ေျခ ဟန္နဲ႔ပဲ စကားေျပာရတယ္။ မႏၱေလး မဟာ ေအာင္ေျမၿမိဳ႕နယ္က ၃၆ လမ္းနဲ႔ ၈၆ လမ္း ေထာင့္မွာ ေနတယ္။ သူမ်ားက ေတာက္တိုမည္ ရ ခိုင္းတာ လုပ္ေပးတယ္။ သူေနတဲ့ေနရာအနီး က တရားပဲြမွာ ဗံုးကဲြေတာ့ ေဆး႐ံုတင္ရတယ္။ အေျခမဲ့ အေနမဲ့ အဘြားမို႔ ခ်မ္းျမသုခက ေခၚယူ လိုက္တယ္။ ဘိုးဘြားရိပ္သာရဲ႕စည္းကမ္းခ်က္က သား ေထာက္သမီးခံမရွိသူေတြကိုသာ လက္ခံတာပါ။ အသက္ ၈၀ အရြယ္ ေဒၚယံုက သမီးအရင္း ငုတ္ တုတ္ရွိလ်က္ ရိပ္သာကို ေရာက္လာသူျဖစ္ပါ တယ္။

ေဒၚယံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မခင္မာႏြယ္က ေျပာ ျပတယ္၊
“အေမယံုက မ်က္စိမျမင္ဘူး၊ အဆင္မေျပ ဘူးလို႔ သတင္းကေရာက္လာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္သြားတယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကလဲ သူ႕သမီးနဲ႔ေနတယ္လို႔မေျပာဘဲ ဝိုင္းညာထား တာ၊ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ပစၥည္းေလးေတြထည့္ၿပီး ကားေပၚတင္ေခၚလာတာ၊ ကားေပၚေရာက္ ေတာ့ အေမယံုက ဖြင့္ေျပာတယ္၊ ငါမလိမ္ခ်င္ပါ ဘူးေအ၊ ငါ့သမီးအရင္းနဲ႔ အတူေနတာပါ၊ သမီး က ေလာင္းကစားလုပ္တာမႀကိဳက္လို႔ ေျပာရင္ အျမဲကေတာက္ကဆျဖစ္ေနလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ကြ်န္မတို႔ဆီတြန္းပို႔တာ”လို႔ ေျပာၿပီး မခင္မာႏြယ္ က ရယ္တယ္။
'အခု ဒီမွာ ဘုရားနဲ႔တရားနဲ႔ေနရတာ၊ ျပန္ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး”လို႔ အေမယံုက ေျပာတယ္။
သည္ရိပ္သာျဖစ္လာရတာက ရည္ရြယ္ ခ်က္မရွိဘဲ ျဖစ္သြားတာလို႔ အသင္း အတြင္း ေရးမွဴး ဦးလွေအာင္က ေျပာျပတယ္။

“အဘိုး ဦးထြန္းေအာင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွာ ခိုကပ္ေနရတာ၊ ေလျဖတ္ေတာ့ ခ်မ္းျမသုခ က ေဆး႐ံုတင္ေပးတယ္၊ ေဆး႐ံုကဆင္းေတာ့ ျပဳစုမယ့္သူမရွိတာနဲ႔ အသင္းကားျပင္တဲ့ဝပ္ေရွာ့ ထဲ ထားရတယ္၊ အသင္းသူ အသင္းသားေတြက သူ႕အညစ္အေၾကးေတြကို သန္႔ရွင္းေပးရတယ္၊ ေနာက္ ေဒၚတင္ၾကည္၊ ေနာက္ ေဒၚပု၊ တျဖည္း ျဖည္း မ်ားလာတယ္၊ ေျမာက္ျပင္က ကိုေဝဇင္၊ မၾကည္သာေဆြတို႔က အသင္း လာလွဴရင္း အဘိုးအဘြားေတြကို ေတြ႕လို႔ အေဆာက္အအံု လွဴမယ္တဲ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာျဖစ္သြား တာ”
လူ႕အဖဲြ႕အစည္းမွာ တာဝန္ရွိသူေတြက တာ ဝန္မေက်ႏိုင္၊ လူအိုေတြကို အမိႈက္စလို စြန္႔ပစ္ သူက စြန္႔ပစ္ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္မွာ လူမႈေရးအသိရွိသူ အခ်ိဳ႕က ေလာကကို အလွဆင္လို႔ေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။

ေက်ာ္ရင္ျမင့္ ( kumudra journal )