ဆန္ေတြ ရဟတ္ယာဥ္
စီးတယ္
4WD ငွားခ တစ္ပတ္
သိန္း (၇၀)
ဘိုကေလးက အင္းလ်ားလမ္းထက္ ေစ်းႀကီးတယ္
ေဟာ္လံဘီယာေတြ
လခစား ၾကသတဲ့။
ဘာျဖစ္သလဲနာဂစ္
ဆားခ်က္တဲ့ကန္ထဲ
ေရငံ၀င္တယ္
လူတစ္ေထာင္အလုပ္ရဖို႔
လူတစ္သိန္း ရင္းေပးလိုက္ရတယ္
နဂါးျဖစ္ျဖစ္ ပန္းျဖစ္ျဖစ္
ဘာျဖစ္သလဲနာဂစ္
ဘာမွမျဖစ္ဘူး
ဘာမွ မလုပ္ေသးလို ့။ ။
မတမ္းတေကာင္းတာကို လြမ္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နာဂစ္(၆)ႏွစ္ျပည့္ဆိုေတာ့ သတိတရ မွတ္တမ္း တင္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္ဟု ကိုေဇာ္သက္ေထြးက ဆိုလာသည္။ ဆရာမ ႏွင္းပန္းအိမ္ကလည္း ဒါမ်ိဳးေလး ေရးထားဖို႔ ေကာင္းပါသည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ RFAမွာ လႊင့္ခဲ့ေသာ အသံဖိုင္ကို ယူလာ ဖြင့္ျပၿပီး ေျမႇာက္ေပးျပန္၏။
နာဂစ္သည္ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေအာင္ ဆဲြေဆာင္ထားႏိုင္ဆဲ။ ယေန႔ထက္တိုင္ နာဂစ္ဖဲြ႕စည္းပံုဟူေသာ စကားရပ္က ေခတ္စားေနေသးသည္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ထိုဖဲြ႕စည္းပံုကို ကၽြန္ေတာ္ မဲမေပးလိုက္ရ။
ေမလ(၂)ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာျပည္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ နင္းသြားေသာ နာဂစ္သည္ လူေပါင္း တစ္သိန္းေက်ာ္၏ အသက္ေတြကို ေခ်မြခဲ့သလို အိမ္ေျခယာေျခေတြ မဲ့ေစခဲ့သည္။ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးေအာင္လြင္တို႔ တိုးၾကည့္သည္။ ကြမ္းၿခံကုန္းထိ မေရာက္။ သစ္ပင္ေတြက လမ္းေပၚမွာ အတုန္းအ႐ံုး။ လူတခ်ိဳ႕က လမ္းနေဘးမွာ။ ေသာက္စရာ ေရမရိွ။ သူတို႔ခမ်ာ ေရဆိုလွ်င္ပင္ ေၾကာက္ေနသလို။ ဦးဇင္းတစ္ပါးက သင္ပုန္းမွာ စာတစ္ေၾကာင္းေရးၿပီး ရပ္ေနသည္။ (နာဂစ္က တို႔ကို ဒီအတိုင္းထားခဲ့တယ္)တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ နင့္ခနဲ။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေပး ႏိုင္သလဲ။
အျပန္လမ္းမွာ ဘႀကီးေအာင္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားမေျပာျဖစ္။ သို႔ေသာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က တူေနသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း နီးစပ္ရာေတြဆီ အလွဴခံ။ တူသူခ်င္းစုလို႔ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဘက္ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္၊ ေဇာ္သက္ေထြး၊ ေမေဇာ္(ေဇာ္သက္ေထြး၏ ဇနီး)၊ သူတို႔ဂ်ာနယ္ အဖဲြ႕သားမ်ား၊ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္၊ အ႐ိုင္း၊ ကင္းေကာင္တို႔ပါ ပါလာသည္။
လွဴတာတန္းတာကို တားတာဆီးတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံတည္း ရိွပံုရသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ တုန္းကလည္း ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္လို႔ ဖမ္းခံရသည္။ ခုလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရ၏။ ဘိုကေလးမွာဆို စစ္ေမာ္ေတာ္ ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ လိုက္ေအာ္ခံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မဆုတ္ခဲ့။ အႏုပညာရွင္ေတြ အားလံုးနီးပါး ပါလာေအာင္ လိုက္စည္း႐ံုးသည္။ ပါလည္း ပါလာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိပ္လို႔ေကာင္းေနဆဲ။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားက မိတ္ေဆြေပါင္းမ်ားစြာကလည္း ပို႔လွဴၾကသည္။ ျပည္တြင္းကလည္း ပို႔ၾက လွဴၾကသည္။ လိႈင္သာယာထိပ္ကေန တပ္ကတားေတာ့ အလွဴရွင္ေတြ ေၾကာက္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဆက္ထြက္ေတာ့ ျပႆနာက စလာသည္။ ေ၀ဠဳေက်ာ္က လပြတၱာမွာ အထိုင္ခ်၊ ဘႀကီးေအာင္နဲ႔ ကိုလူေခ်ာမ်ားက ဘိုကေလးမွာ အထိုင္ခ်ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေန႔တိုင္း ပစၥည္းပို႔ေပး၏။ အလွဴရွင္တို႔ ေပးသမွ် ပစၥည္းေတြမ်ားလာေတာ့ ထားစရာ ေနရာမရိွ။ အန္တီသန္း၏ ခင္စပယ္ဦး ၿခံထဲမွာ ထားရသည္။ ဦးစိုးၫြန္႔၏ ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီမွာ ထားရသည္။
ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္၏။ မွတ္တမ္းတင္၏။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္၏။ ဒီၾကားထဲ သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အစိုးရ စစ္တပ္ အရာရိွေတြက ေဆာင္းပါးေတြ ေရးလာသည္။ ဒီေတာ့ ျပည္ပက ဧရာ၀တီ သတင္းဌာနႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးမွာ ကၽြန္ေတာ္ခုလို ေျဖလိုက္၏။
ေမး။ ။ ယူအန္က ေျပာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အပတ္အထိ လူဦးေရ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိပဲ အကူအညီေတြ ေရာက္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီတြက္ခ်က္မႈက ဘယ္ေလာက္အထိ မွန္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ မွန္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲဒီလို ကယ္ဆယ္ေရး ေနရာေတြကို ေရာက္တဲ့လူက နည္းနည္းရယ္။ က်န္တဲ့ ကၽြန္းေတြ၊ ကိုယ့္ရပ္႐ြာေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူမွလည္း လာမေခၚလို႔၊ ဘယ္သူမွလည္း လာမရလို႔၊ ကားလမ္းလည္း မေပါက္လို႔ ေရလမ္းတစ္ခုပဲ အားကိုးအားထားျပဳၿပီး ကိုယ့္ရြာေလးမွာ အသက္ရွင္ က်န္ေနၾကတဲ့ လူေတြေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္မေကာင္းစရာ အေၾကာင္းေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေျပာျပမယ္။ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္က သူ႕မွာမိသားစု ၁၁ ေယာက္ရွိတယ္။ ၁၀ေယာက္ ေသသြားၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ၁၀ေယာက္ ေသသြားတယ္ ဆိုတာကို သူမသိဘူး။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သူ႕ကိုယ္သူ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုလူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္းေတြေပၚမွာ အဲဒီလိုေၾကာင္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တံငါ႐ြာေလးေတြေပါ့။
ေမး ။ ။ တစ္ေန႔က ျမန္မာ့အလင္းမွာ လူေတြကို ဖားရွာ၊ ငါးရွာစား...ေနာက္ႏွစ္ဆို ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚမွာ စပါးေတြ ေ႐ႊေရာင္သန္းၿပီးေတာ့ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ စည္ပင္ေတာ့ မယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ခင္ဗ်။
ေျဖ ။ ။ အဲဒီအိပ္မက္ကေလး ေကာင္းသားပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တယ္။ ဟဲဟဲဟဲ ...ဖားရွာ၊ ငါးရွာ ရွာလို႔ ရမလားေတာ့ မသိဘူး။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးနဲ႔ ဘုိကေလး ျမစ္ဆိုရင္ ေရအေရာင္ကို နာမည္ ေပးထားတယ္။ နာဂစ္ကာလာလို႔။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ျဖဴၿဖဲၿဖဲ အေရာင္ႀကီး၊ အဲဒီ အေရာင္ႀကီးနဲ႔ လူနဲ႔ကၽြဲ ႏြားအေလာင္းေတြက အမ်ားႀကီး။ နာဂစ္ရနံ႔ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ ညွီနံ႔ႀကီးက ျပန္လာရင္ ပါလာတာပဲ။ ဘယ္သူမွ မခံႏိုင္ဘူး အံတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို ေနရာေတြမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါးရွာ၊ ဖားရွာ မွာလဲဗ်ာ။ ငါးဖမ္းမယ့္ အစား အေလာင္းေတြ ဖဲ့စားမွ ရေတာ့မယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖဲြ႕ထဲက ကင္မရာမင္း သန္႔စင္ေအာင္ကို ဖမ္းလိုက္သည္။ NLDက မဥမၼာကို ဖမ္းလိုက္သည္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေသာ စကား စပါေတာ့မည္။ အားလံုးကို သတိခ်ပ္ ေစခ်င္ပါ၏။ စစ္အစိုးရမွာ ဗ်ဴဟာေတြမ်ားစြာ ရိွေနသည္။ ျပင္ၿပီးသား ဆင္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္သည္။ အႏုပညာရွင္ေတြ ေရွ႕ထြက္လွ်င္ ေနာက္က ျပည္သူပါတတ္သည္။ ဒါကို ေကာင္းေကာင္းသိတာ စစ္အစိုးရ ျဖစ္ၿပီး လံုး၀ နီးပါးမသိတာ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ ျဖစ္၏။ ဒီစကားကို ခဏခဏ ေျပာေနရသည္။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလက အႏုပညာသည္ေတြ လမ္းေပၚထြက္မွ ျပည္သူက ပါလာတာ ျဖစ္သည္။ ေရႊ၀ါေရာင္မွာလည္း အႏုပညာသည္ေတြ လမ္းေပၚထြက္မွ ျပည္သူက ပါလာတာ ျဖစ္သည္။ ခုနာဂစ္မွာလည္း အႏုပညာရွင္ေတြ ေနာက္က ျပည္သူ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ ပါလာၿပီ။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အစိုးရက တားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္တန္႔မသြားခဲ့။ ဒီေတာ့ အစိုးရက ေနာက္တစ္ကြက္ လွလွပပ ေရႊ႕ပစ္လိုက္သည္။ နာဂစ္ဒဏ္ခံ ျပည္သူမ်ား အတြက္ ရံပံုေငြဟုဆိုကာ အႏုပညာရွင္ေတြ အားလံုးကို ေမၿမိဳ ့(ခုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္)မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ေခၚလိုက္သည္။ အလွဴဆိုေတာ့ အားလံုးပါမွ ေကာင္းေပေတာ့မည္။ သို႔ ျဖင့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၂)ရက္ေန႔ မနက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ံုးမွ ဟီးႏိုးကားႀကီး ဆယ္စင္းျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ဖို႔ ထြက္ခြာ သြားၾကေတာ့သည္။ ထိုညမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အဖမ္းခံရေတာ့သည္။
နာဂစ္က (၆)ႏွစ္ျပည့္ျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖမ္းခံခဲ့ရတာလည္း (၆)ႏွစ္ရိွခဲ့ျပီ။ ခုထက္တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး နာဂစ္ အနာမက်က္ေသး။ နာဂစ္ သင္ခန္းစာ ယူလို႔မ၀ေသး။ တေလာက မူဆယ္ မွတစ္ဆင့္ တရုတ္ျပည္ ဖက္ကူးခဲ့ေတာ့ ဘိုကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွင့္အတူ ၀ိုင္းကူခဲ့ေသာ နယ္ခံ ကိုတင္စိုး ႏွင့္ ဆံုရသည္။သူ႔မွာ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ မရိွေတာ့။ ဘိုကေလးကေန မိသားတစ္စု တရုတ္ျပည္မွာ အလုပ္လာ လုပ္ေနတာ ျဖစ္သည္။ စက်င္ေက်ာက္ထုရာမွ သူ့မ်က္လံုး ပြင့္ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္၏။ နာဂစ္ ဒဏ္ရာကို သူက လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေျပာျပေနသည္။ သူ႔ေနာက္က နာဂစ္ ဥယ်ဥ္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ျပိဳလဲက်ခဲ့သမွ် သစ္ပင္ၾကီး ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀ဆာေထာင္လႊားေနသည္။ ဒါသည္ပင္ တရုတ္ျပည္ ျဖစ္ေတာ့၏။
- ဇာဂနာ