သည္ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္တာကို ေတြ႕ရတယ္။
ပထမဆံုး လွ်ဳိ႕၀ွက္ဥပေဒနဲ႔ အေရးယူရာမွာ ျပစ္မႈေျမာက္တယ္လို႔ တရားရံုးက ဆံုးျဖတ္တာမို႔၊ ထိုဥပေဒအရ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ ခ်တယ္။ အကယ္၍ တရားရံုးဟာ ဘယ္သူစြက္ဖက္မႈမွ မပါဘဲ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ သူတို႔ဘာသာ သမာသမတ္က်က် ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ထိုတရားရံုးကို ဘာမွ အျပစ္ဆိုစရာမရွိ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ပါ၀င္ပတ္သက္ ဖိအားေပးသလဲ ဆိုတာေတာ့ သက္ေသမရွိလို႔ မေျပာႏိုင္။
ဒါေပမယ့္ သည္အမႈကို ၾကည့္ရင္ အခုလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တာက ေအာက္တရားရံုး ျဖစ္တာမို႔၊ အထက္တရားရံုး အဆင့္ဆင့္ကို အယူခံခြင့္ ရွိပါတယ္။ အယူခံလည္း ၀င္ၾကမွာပါ။ သည္လိုသာ လုပ္ခဲ့ရင္ ထံုးစံအတိုင္း တရားရံုးကလည္း ျပစ္ဒဏ္ကို တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ခ်လာႏိုင္ပါတယ္။ အယူခံမႈေတြ အားလံုးၿပီးလို႔ ျပစ္ဒဏ္ က်န္ေနေသးရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုး သမၼတရဲ႕ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ကြင္းလံုးကၽြတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဆိုလိုတာက ျပစ္မႈေျမာက္လို႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်လိုက္ေပမယ့္ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ထိုျပစ္ဒဏ္အားလံုးကို က်ခံရဖို႔ လမ္းသိပ္မျမင္။
သည္ေနရာမွာ သတင္းသမားေတြဟာ အမႈကို ဘယ္လို ဆက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသးသလဲ ဆိုတာထက္၊ ဒါဟာ သတင္းသမားေတြကို ဖိႏွိပ္ၿခိမ္းေျခာက္တာပဲဆိုၿပီး အစိုးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ဆႏၵျပဖို႔ ပိုအားသန္သြားၾကတယ္။ သတင္းသမားေတြရဲ႕ အျပစ္လည္း သိပ္မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူတို႔မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ခဲေတြကို အဆက္မျပတ္ ခံခဲ့ရဖူးေတာ့ကာ၊ ပူပူေႏြးေႏြးရထားတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ေလးကို မတန္တဆ ပုဒ္မေတြနဲ႔ လာအုပ္မွာကို စိုးရိမ္ၾကတာေပါ့။
သည္လုိနဲ႔ မေန႔က (စေနေန႔) သမၼတလည္း ရန္ကုန္ေရာက္၊ ဒါကို သတင္းသြားယူမယ့္ သတင္းသမားေတြကလည္း တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ဆိုသလို မိမိတို႔ရဲ႕ စိုးရိမ္မႈ၊ မေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို သမၼတသိေအာင္ဆိုၿပီး၊ မီဒီယာဖိႏိွပ္မႈ ရပ္ဆိုတဲ့ စာတမ္းပါ တီရွပ္ေတြ ၀တ္ဆင္သြားၾကတယ္။ ဒါကို အာဏာပိုင္ေတြက အဲသည္တီရွပ္ မခၽြတ္ရင္ ေပးမ၀င္ႏိုင္ဘူး၊ သတင္းယူခြင့္ မေပးဘူးလို႔ တင္းခံတယ္။ သတင္းသမားေတြကလည္း ၀င္ခြင့္မေပးရင္ေန၊ အျပင္ကေနပဲ အသံတိတ္ ဆႏၵျပမယ္ဆိုကာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို တိတ္အမည္းနဲ႔ပတ္၊ လက္ထဲက ကင္မရာ၊ ဗီဒီယိုေတြကို လမ္းေပၚခ်ထားၾကတယ္။ ျဖစ္စဥ္က ဒါပါပဲ။ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က လိမၼာမယ္ဆိုရင္ ပဲြက ဒါနဲ႔ ၿပီးသြားသင့္တယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ သတင္းသမားေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ကို သမၼတသိေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါကို အာဏာပိုင္ေတြက (သမၼတရဲ႕ သေဘာက ဘယ္လိုမွန္းေတာ့မသိ) မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရနဲ႔ ၀င္ခြင့္မေပးဘူး။ သည့္အျပင္ အသံတိတ္ဆႏၵျပတာကို ပုဒ္မ (၁၈) နဲ႔ ထပ္အေရးယူဖို႔ လုပ္တယ္။ ပုဒ္မတစ္ခုကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္သင့္သလဲ မေျပာခင္၊ လူႀကီးလူေကာင္းတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူတစ္ရပ္ကို နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။
ၿဗိတိသွ်တို႔ေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရ မင္းခမ္းမင္းနားတစ္ခု က်င္းပခ်ိန္ဟာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးတဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔နဲ႔ တုိက္ဆိုင္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုပဲြကို တက္လာတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာအခ်ဳိ႕ဟာ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လက္ပတ္အမည္းေတြ ၀င္လာၾကတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒါဟာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကို ဆႏၵျပတာပဲ။ အကယ္၍ အစိုးရတာ၀န္ရွိသူေတြဟာ ထိုလက္ပတ္အမည္းေတြကို အတင္းကာေရာ လိုက္ျဖဳတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုလက္ပတ္အမည္း ၀တ္လာသူေတြကို ပဲြသို႔ ၀င္ခြင့္မေပးလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ လုပ္ခဲ့သည္ ရွိေသာ္ ပဲြမပ်က္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရုပ္ဆိုးသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿဗိတိသွ် အရာရွိေတြဟာ အေျခအေနကို သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ကိုင္တြယ္သြားၾကတယ္။ သူတုိ႔လုပ္တာက ထိုလက္ပတ္အမည္းေတြကို မျမင္သလိုနဲ႔ မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳလုိက္တာပဲ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အဆင္ေျပသြားတယ္ မဟုတ္လား။
အခုကိစၥမွာလည္း မီဒီယာသမားေတြ ၀တ္ဆင္လာတဲ့ တီရွပ္ေတြကို မသိက်ဳိးကၽြံလုပ္ၿပီး၊ သမၼတနဲ႔ ေပးေတြ႕ သတင္းယူခြင့္ ေပးလိုက္မယ္။ သူတုိ႔မႀကဳိက္တာေတြကို သမၼတအား ေျပာခြင့္ေပးလိုက္မယ္၊ သမၼတကလည္း အစပိုင္းမွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလို ဥပေဒအရ အယူခံခြင့္ ရွိတာကို ရွင္းျပမယ္ဆိုရင္ အားလံုးေက်နပ္သြားမွာပါ။ အကယ္၍ သည္လို ၀င္ခြင့္မေပးရင္ေတာင္ သတင္းသမားေတြရဲ႕ အသံတိတ္ဆႏၵျပမႈကို မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာလို႔လဲ။ ဒါကို မသိနားမလည္တဲ့ အာဏာပိုင္ အေသးစားေတြက ပုဒ္မဖြင့္ တရားစဲြဖို႔ လုပ္ေတာ့ ပဲြက ပိုၾကမ္းသြားတာေပါ့။
ဥပေဒတစ္ခုကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို အသံုးျပဳေတာ့မယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ရွင္းရွင္းနားလည္ရမွာက ဘယ္ဥပေဒမွ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး ဆိုတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဥပေဒကို ဖြင့္ဆိုသံုးစဲြမယ့္သူဟာ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါ၊ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ခ်င့္တြက္တတ္ရမယ္။ ဥပေဒက သည္လုိေျပာထားလို႔ အရာရာကို ေလွနံဓားထစ္ လုပ္လို႔မရဘူး။ အခုကိစၥမွာ သတင္းသမားေတြဟာ ပုဒ္မ (၁၈) ကို ခ်ဳိးေဖာက္တယ္ဆိုၿပီး၊ ဥပေဒရဲ႕ အထက္ ဘယ္သူမွ မရွိရဆိုတဲ့ ကိုယ္လိုရင္လိုသလို ဆဲြသံုးတာမ်ဳိး လုပ္လို႔မရဘူး။ ေနာက္ျဖစ္လာမယ့္ အက်ဳိးဆက္ကို ခ်င့္တြက္ရမယ္။
အခုကိစၥမွာ အစိုးရပိုင္းကေရာ၊ မီဒီယာပိုင္းကပါ မိမိတို႔ မွန္တယ္ဆိုၿပီး မေလ်ာ့ခ်င္ၾကဘူး။ သည္လိုအေျခအေနမွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးကို အဆုတ္အတက္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေအာက္ေျခ အာဏာပိုင္ေတြက ၀ိုင္း၀န္းႀကံဆသင့္တယ္။ သတင္းသမားေတြဟာ သတင္းယူဖို႔ စုရံုးလာၾကတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး မရလို႔ သတင္းမယူဘဲ အသံတိတ္ေနၾကတယ္။ ဒါကို ဆႏၵျပတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္မဖြင့္ဘဲ၊ ေျပာခဲ့သလို မသိက်ဳိးကၽြံ လုပ္ေနလိုက္ရင္ အေျခအေနေတြဟာ သည့္ထက္ဆိုးလာစရာ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။
သည္လုိမလုပ္ဘဲ ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းေတြဟာ ပုဒ္မ (၁၈) ဆိုတာကိုပဲ စြတ္ေအာ္ၿပီး ေလွ်ာက္လုပ္ေနေတာ့ကာ သတင္းသမားေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ၾကား တိုက္ပဲြဟာ ျပင္းသထက္ ျပင္းဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။
ဥပေဒတစ္ခုကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရာမွာ ဥပေဒပါ အခ်က္အလက္ကိုခ်ည္း အာရံုမစိုက္ဘဲ ‘ဥပေဒက မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ’ ဆိုတဲ့ စကားရပ္ကို ပါးပါးနပ္နပ္ သံုးသပ္ႏိုင္မွသာ ထိုဥပေဒကို တကယ္နားလည္ အသံုးခ်ႏိုင္လိမ့္မယ္။
(သို႔ေသာ္ ထိုစကားရပ္ကို သံုးကာ အဂတိ လိုက္စားၿပီး၊ မိမိတို႔ လိုလွ်င္လိုသလို ျပဳမူေနမည္ဆိုပါက ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ တိုင္းျပည္ပ်က္ခဲ့ရသလို ဆက္ပ်က္ေနအံုးမွာပဲ။)
အစိုးရအာဏာပိုင္ လုပ္တယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေရရွည္အက်ဳိးအတြက္ ရံဖန္ရံခါဆိုသလို မသိက်ဳိးကၽြံ ေနထိုင္တတ္ရပါတယ္။
Myo Minn fb