မီဒီယာ သမားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ မသိနားမလည္သူ အမ်ားစုဟာ မသန္႕ရွင္း၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့ မုန္႔နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းခ်တယ္ဆိုျပီး ေစ်းသည္ေတြကို အပစ္တင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေတြ ဗဟုသုတ နဲ႔ ပညာရည္ နည္းပါးၾကလို႔ပါ။ ဒါဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖတ္ဆည္လို႔ မရေအာင္ က်ဆင္းခဲ့တဲ့ ပညာေရးစနစ္ဆိုးရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။မဇၥ်ိမ သတင္းစာ၊
တနသၤာရီတုိင္းနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္ဘက္က သတင္းေတြ တင္ျပေလ့ရွိတဲ့ Dawei Watch မီဒီယာဟာ ထူးထူးျခားျခား ဆိုသလိုပဲ ေက်ာင္းမုန္႕ေစ်းတန္းေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ သတင္းကေတာ့ ထား၀ယ္ျမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး အဖဲြ႕ဟာ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းေတြမွာ ေရာင္းခြင့္မျပဳတဲ့ မုန္႔အမ်ိဳးအစား ၁၁ မ်ိဳးကို ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ သတင္းပါ။ ခုတေလာ အလားတူ အျခားေသာ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း ရန္ကုန္နဲ႔ အျခားနယ္ျမိဳ႕ေတြက ေက်ာင္း မုန္႔ေစ်းတန္းက အစားအစာ အေၾကာင္းေတြ ေရးသားေဖာ္ျပတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ေတြဟာ ကေလးသူငယ္ေတြအပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြဆိုတာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္၊ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေရးၾကီးတဲ့ လူသားရင္းျမစ္ေတြ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးကိစၥ၊ မုန္႔ အပါအ၀င္ အစားအေသာက္၊ အဟာရ ကိစၥ အေရးၾကီးတယ္လို႔ ယူဆျပီး ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကတာပါ။ သူတို႔ ဘာေတြ ေရးသားေဖာ္ျပေနၾကပါသလဲ၊ လက္ရွိ ႏုိင္ငံအႏွံ႕ စာသင္ေက်ာင္းေတြက မုန္႔ေစ်းတန္းေတြ အေျခအေန ဘယ္လို ရွိသလဲ၊ အဲဒီ ကိစၥနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ဘာျပသနာေတြကိုပါ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းသင့္သလဲ ဆိုတာ ဒီကေန႔ ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါ့မယ္။
ထား၀ယ္ျမိဳ႕ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး အဖဲြ႕က တားျမစ္လိုက္တဲ့ မုန္႔အမ်ိဳးအစားေတြကေတာ့ “ ဆိုးေဆးလြန္ကဲစြာ ပါရွိေသာ ေရခဲထုပ္၊ အခ်ိဳရည္ဗူး၊ ဂ်ယ္လီ၊ ငရုပ္ဆီ၊ အခ်ဥ္ရည္နဲ႔ မုန္႔မ်ား၊ စီးကရက္ တံဆိပ္ပါ ေဆးလိပ္ဗူးပံုစံ မုန္႔ထုပ္မ်ား၊ အစိမ္းစားရေသာ အသားတု အေခ်ာင္းမ်ား၊ ေဆးျပားပံုစံမုန္႔မ်ား၊ အဟာရ ဖံြ႕ျဖိဳးေရးအတြက္ အေထာက္အကူ မျပဳေသာ မုန္႔ထုပ္မ်ား၊ ကုန္အမွတ္တံဆိပ္ မျပည့္စံုေသာ မုန္႔ထုပ္မ်ား၊ သက္တမ္းကုန္ဆံုးေသာ မုန္႔ထုပ္မ်ား၊ ေပါက္ျပဲပ်က္စီးေသာ မုန္႔ထုပ္မ်ား၊ သတ္မွတ္ အပူခ်ိန္အတိုင္း မထားေသာ မုန္႔ထုပ္မ်ား၊ ျမန္မာ- အဂၤလိပ္စာျဖင့္ ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေသာ မုန္႔ထုပ္မ်ား၊ အမွည့္လြန္ေသာ သစ္သီးမ်ား” ဆိုျပီးျဖစ္ပါတယ္။ အေတာ္ေလးကို ေစ့စပ္ေသျခာတဲ့ တားျမစ္မွဳလို႔ ေျပာရရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ျမန္မာျပည္ အႏွံ႕အျပားက ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္း ေတြမွာကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ အဲဒီ တားျမစ္ထားတဲ့ မုန္႔နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြကိုပဲ ေရာင္းခ်ေနၾကတဲ့ ျပသနာပါ။ ပထမ ျပသနာကေတာ့ ဆင္းရဲမွဳပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာေတြက ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းေတြမွာ ေစ်းေပါတဲ့၊ ဆင္းရဲသား ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ၀ယ္စားႏုိင္တဲ့ မုန္႔နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ေရာင္းခ်ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ အဲလို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းႏုိင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ၀ယ္စားႏုိင္တဲ့ မုန္႔နဲ႔ အစားအေသာက္ စာရင္းထဲမွာ ထား၀ယ္ျမိဳ႕ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးအဖဲြ႕က ကန္႔သတ္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးအစား အမ်ားၾကီးပါ၀င္ေနတာ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲရင္ လုပ္ရကိုင္ရ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရ ပိုခက္ခဲပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ အေရးၾကီးတာ တစ္ခုက ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းေတြမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြကို ပညာေပးေရးပါ။ မီဒီယာ သမားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ မသိနားမလည္သူ အမ်ားစုဟာ မသန္႕ရွင္း၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့ မုန္႔နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းခ်တယ္ဆိုျပီး ေစ်းသည္ေတြကို အပစ္တင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေတြ ဗဟုသုတ နဲ႔ ပညာရည္ နည္းပါးၾကလို႔ပါ။ ဒါဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖတ္ဆည္လို႔ မရေအာင္ က်ဆင္းခဲ့တဲ့ ပညာေရးစနစ္ဆိုးရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ လို႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ဗဟုသုတ မရွိရေကာင္းလား၊ နားမလည္ရေကာင္းလား အျပစ္တင္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘယ္ဟာက က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တယ္၊ ဘယ္ဟာက မညီညြတ္ဘူး ရွင္းျပ၊ စည္းရံုးဖို႔ လိုပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ ေစ်းႏွဳန္းသက္သာျပီး က်န္းမာေရးနဲ႔လည္း ညီညြတ္၊ ကေလးေတြလည္း ၀ယ္စားခ်င္တဲ့ မုန္႔နဲ႔ အစားအေသာက္ အမ်ိဳးအစားေတြ ေရာင္းခ်ဖို႔ လမ္းညႊန္ေပးႏုိင္ရပါမယ္။
ေနာက္ထပ္ ျပသနာ တစ္ခုက ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာဆရာမၾကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ အခန္းက႑ပါ။ ေျပာမယ့္သာေျပာရ ပညာေရးစနစ္ဆိုးေအာက္မွာ ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္လာၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဗဟုသုတ၊ ပညာရည္ဟာလည္း အမ်ားၾကီး အားနည္းေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့၊ ေစ်းေပါတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြကိုယ္တုိင္ အတင္းအၾကပ္ ေရာင္းခ်ခဲ့ဖူးတာကို ျပန္အမွတ္ရၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အခုကိစၥမွာလည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ အစားအေသာက္ဆုိင္ရာ ဗဟုသုတ ေက်ာင္းအုပ္နဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြကိုပါ အသိပညာ ျဖန္႔ျဖဴးေပး ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါကို ပညာေရး ၀န္ၾကီးဌာနက ျဖစ္ေစ၊ အစိုးရပိုင္ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြကေန ျဖစ္ေစ၊ ပံုမွန္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းအုပ္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြကို ဗဟုသုတ အသိဥာဏ္ ျဖန္႔ျဖဴးေပးေရးဟာ အေတာ္ေလး အေရးၾကီးပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ စဥ္းစားပံု၊စည္းစားနည္းနဲ႔ အေထြေထြ ဗဟုသုတ ရရွိမွဳဟာ သူတို႔ကို သင္ၾကားျပသေပးမယ့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အေပၚမွာ မူတည္ေနလို႔ပါပဲ။ မိဘေတြထက္ေတာင္ ပိုအေရးၾကီးပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ပညာေရး နိမ့္ပါးက်ဆင္းမွဳေၾကာင့္ မ်ိဳးဆက္ တစ္ဆက္ျပီး တစ္ဆက္ ပညာရည္ နိမ့္ပါးလာလိုက္တဲ့ဒါဏ္ ဒီကေန႔ ခံၾကရတာမို႔ ပညာေရးျမွင့္ခ်င္ရင္ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အရည္အေသြး ျမွင့္ရပါလိမ့္မယ္။ အရည္အေသြးျမင့္သူေတြ ဆရာဆရာမ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ေရြးခ်ယ္လာေအာင္ စနစ္တက် အစီအစဥ္ ခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ဆံုးျပသနာကေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ႏုိိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အခန္းက႑ပါ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အျပီး ဂ်ပန္မွာ အစိုးရဟာ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြကို အဟာရရွိတဲ့ အစားအစာ ေကၽြးေမြးတဲ့ အစီအစဥ္ တစ္ရပ္ စနစ္တက် အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အစီအစဥ္ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္ မ်ိဳးဆက္ဟာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မတိုင္ခင္ကထက္ ပိုက်န္းမာ၊ ပိုထြားက်ိဳင္းရံုမက ပိုျပီး ပညာရည္ျပည့္၀တဲ့ မ်ိဳးဆက္အျဖစ္ ထြက္ေပၚလာႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံလို ဆင္းရဲတဲ့ ႏုိင္ငံအေနနဲ႔ အဲဒီေလာက္အထိ စီမံကိန္းခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္နုိင္ေသးေပမယ့္ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတ ျဖန္႔ေ၀တာကိုေတာ့ လက္ေတြ႕က်က် ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။
ဒီအတြက္ လက္ရွိ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းေတြမွာ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တဲ့၊ အဟာရ မျပည့္၀တဲ့ မုန္႔နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းခ်ေနၾကတဲ့ကိစၥ ေရာင္းခ်သူ ေစ်းသည္ေတြကိုခ်ည္းပဲ အျပစ္တင္တာ၊ တားျမစ္ပိတ္ပင္တာမ်ိဳး မလုပ္ပဲ ပညာေပးတာ၊ စည္းရံုးေရးတာမ်ိဳး လုပ္သင့္ပါေၾကာင္း၊ တဆက္တည္း တစ္တိုင္းျပည္လံုး အသြင္ေဆာင္တဲ့ ပညာေပးမွဳမ်ိဳးေတြကိုလည္း ၀န္ၾကီးဌာန အစီအစဥ္နဲ႔ေရာ၊ မီဒီယာ အားလံုး အသံုးျပဳျပီးေတာ့ပါ ျပဳလုပ္သင့္ပါေၾကာင္း သံုးသပ္တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
စည္သူေအာင္ျမင့္။