ထူးအိမ္သင္ဆံုးၿပီးေနာက္ က်ေနာ္နဲ႕မြန္းေအာင္ ေအာင္သူၿငိမ္းရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္က်င္းပတဲ့ ဘုရားသံုးဆူ စမ္ခပူရီကို လာၾကတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ၃ ေယာက္ထိုင္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ အဲဒီေက်ာက္ခံုေနရာေလးကို ျပန္သြားခဲ့ၾကေတာ့ ေနရာေတြအားလံုးဟာ လံုးဝေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ ေက်ာက္ခံုေလးလဲ မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး၊
ထူးအိမ္သင္က က်ေနာ္ဘန္ေကာက္တက္ခါနီး သူလဲ ငါျပန္ခ်င္ၿပီကြာ...ဒီမွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႕ အစားအေသာက္အဆင္မေျပတာနဲ႕ မလြယ္ဘူး...ငါ့သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာက္ခဲဆိုတာ မဲေဆာက္္မွာရွိတယ္၊ တကယ္လို႕မ်ား မင္းမဲေဆာက္ဘက္ေရာက္ခဲ႕ရင္ ငါ့ စာေလး ေပးေပးပါကြာဆိုၿပီး ကိုေက်ာက္ခဲအတြက္ အိပ္ဖြင့္ထားတဲ့ စာတေစာင္ က်ေနာ္နဲ႕ လူၾကံဳပါးတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ပိုက္ဆံအကူအညီလွမ္းေတာင္းတဲ့စာပါ၊ က်ေနာ္လဲ ငါေရာက္ရင္ စံုစမ္းၿပီးေပးေပးပါ့မယ္လို႕ ေျပာခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ ဘန္ေကာက္လဲမေရာက္၊ မဲေဆာက္ကိုဆို ေဝလာေဝး လမ္းတဝက္မွာတင္ လေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရြာလည္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေမပမဲ့ ထူးအိမ္သင္ကို မြန္းေအာင္က သူ႕စခန္းကိုေခၚသြားခဲ့တယ္လို႕ ေနာက္မွသိရတာပါ၊ ေနာက္ ထူးအိမ္သင္က မြန္းေအာင္နဲ႕ အတူေနရင္း ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းဝင္သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းကို ေရးေပးခဲ့တာသိရေတာ့ သူ႕အတြက္ေလးစားဂုဏ္ယူမိပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္သူတို႕နဲ႕မရွိတဲ့အတြက္ အေသးစိတ္က်ေနာ္မသိပါဘူး၊ ေနာက္မွ မြန္းေအာင္ကိုဖုန္းဆက္ၿပီးေမးၾကည့္ပါဦးမယ္။
ကိုေနဝင္းတို႕ အေၾကာင္းဘက္ျပန္ဆက္ရရင္ ကိုေနဝင္းက သူေရးတဲ့ခြန္အားျဖည့္မိငယ္ သီခ်င္းကို ခရမ္းျပာအေဆာင္ သူ႕အခန္းမွာ သူဆိုေတာ့ သူ႕စာသားထဲမွာ ရဲရင့္မွ ေက်ာ္ျဖတ္သြား ဆိုတာပါတယ္၊ သူ႕သီခ်င္းဆံုးေတာ့ ကိုရဲက ရဲရင့္ကေက်ာ္သြားေတာ့ ေကသြယ္ရံုကိုေရာက္မွာေပါ့ ဆိုၿပီးက်ေနာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္၊ ကိုေနဝင္းကေတာ့ ကိုရဲအေၾကာင္း သိၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးတလွ်ာက္မွာ ပန္းဆိုးတန္းဘက္ခ်မ္းေရာက္ေတာ့ ရဲရင့္ရံု (အိႏၵိယရုပ္ရွင္ေတြျပတဲ့ရံု)၊ သူ႕ကိုေက်ာ္သြားရင္ ေကသြယ္ရံု ရွိတာကိုး....ကိုရဲက အဲလို စကားအစ အန ေလးေတြေကာက္ေကာက္ၿပီး ေနာက္တတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္သူက လူခ်စ္လူခင္မ်ားတယ္။
ကိုရဲနဲ႕ က်ေနာ္ကအတြဲမ်ားတယ္၊ သူတခါတခါ အင္းစိန္ဘက္သြားရင္ က်ေနာ့္ကို ေခၚေခၚသြားတတ္တယ္၊ တခါသား က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ အင္းစိန္က စံပၸါယ္ရံုလမ္းဘက္သြားၾကတယ္၊ က်ေနာ္နဲ႕ လမ္းမွာ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာၿပီးသြားၾကတာပါပဲ၊ ညဘက္က် က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အရက္အတူ ေသာက္ျဖစ္ၾကေတာ့၊ အဲဒီမွာကိုရဲက က်ေနာ့ကိုရင္ဖြင့္တယ္၊ မိုင္ေက်ာ္ခင္းရာ...ကိုယ္ သူ႕အေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႕မရဘူးကြာ...ဟိုး..အေဝးကေနကတဲက အလိုလိုရင္ေတြခုန္ေနတယ္၊ လမ္းမွာ သူနဲ႕ေတြ႕ဖို႕မဆိုထားနဲ႕ အိမ္ထဲကို ျပန္ဝင္သြားတဲ့ သူ႕ ေျခဖဝါးေလးတဖက္ပဲ ကိုယ္ျမင္လိုက္၊ သူမွန္းကိုယ္သိတယ္၊ ရင္ေတြအရမ္းခုန္တယ္၊ အဲဒီ လမ္းထဲကိုေလွ်ာက္ရမွာ ကိုယ္ မရဲဘူးကြာ...မရဲေပမဲ့သြားလဲသြားခ်င္တယ္ လို႕ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္သိတယ္၊ က်ေနာ္ ကိုရဲနဲ႕ ညီအကိုလိုေပါင္းေနၾကတာပဲဗ်ာ....သူအဲလိုရင္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္တို႕မွာ ဂစ္တာမပါဘူး၊ ပါရင္ က်ေနာ္သူ႕ကို ဘာသီခ်င္းတီးခိုင္းမယ္ထင္သလဲ...ဒြိဟစိတ္နဲ႕ သုညမွာ၊ ေနာက္တပုဒ္က ကိုယ္မငိုတတ္ေတာ့ဘူး...အဲဒီသီခ်င္းေတြက ကိုရဲရဲ႕ သူ႕ခ်စ္သူအလြမ္းသီခ်င္းေတြပါ၊ သူ႕ရင္ဘတ္နဲ႕ေရးခဲ့တာေတြ၊ အခ်စ္ဆိုတာ ေပါင္းရသည္ျဖစ္ေစ၊ မေပါင္းရသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္က အျမဲခ်စ္ေနမွာပဲေလ၊ သူ႕နာမည္က တိုးတိုး၊ ျပန္ၾကည့္ သူ႕သီခ်င္းေတြမွာ တိုး ဆိုတဲ့စကားလံုးပါတာမ်ားတယ္၊ ေနာက္တခု ကိုရဲက ကိုတိုးအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့အထဲ အဲဒါလဲပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကိုရဲက သူ႕ အေပါင္းအသင္းေတြအားလံုးကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးပါတယ္။ ကိုရဲ ရဲ႕ ခဏခဏအေဟာက္ခံရတာကေတာ့ ကိုေဇာ္ႀကီး(ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္)၊ ကိုေဇာ္ႀကီးအေမရိကားလာေတာ့ က်ေနာ့ကိုေျပာတယ္ ကိုရဲက က်ေနာ့္ဆိုရည္ရည္လည္လည္ေကာတယ္ဗ်ာ...တဲ့၊ ကိုရဲက ခ်စ္လို႕ ေကာတာေနမွာေပါ့လို႕....
ေနာက္ သူက ေငြနဲ႕ပါတ္သက္လို႕ တပ္မက္မႈမရွိဘူး၊ မွတ္မိေသးတယ္ သူ အေမရိကားလာခါနီး က်ေနာ္နဲ႕ ဖုန္းေျပာေတာ့ မိုင္ေက်ာ္ခင္း ကိုယ္ကေတာ့ အေမရိကားကို လြယ္အိပ္တလံုးနဲ႕ပဲ လာမွာေနာ္၊ က်န္တာမိုင္ေက်ာ္ခင္းတာဝန္ပဲ...လြယ္အိပ္နဲ႕လာၿပီး အျပန္က် အိပ္နဲ႕လြယ္ျပန္မွာ...ကိုရဲနဲ႕ စကားေျပာရင္ အဲလို၊ က်ေနာ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ ကိုရဲ ဒီမွာ လြယ္လြယ္နဲ႕ အိပ္လို႕ရမယ္ထင္သလား! မိတ္ဆက္မဲ့သူေတြ မက္ေဆ့ ပို႕ထားတာနဲတာမဟုတ္ဘူးလို႕....။
ကိုရဲ က်ေနာ့္ကိုေျပာျပတာတခုရွိေသးတယ္၊ မင္းသား ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႕ကိစၥပါ၊ တခါသား သူ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ဟိန္းက သူ႕ကိုေခၚေတြ႕တယ္၊ ရဲႀကီး ဒို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ရထားသံလမ္းေဘးမွာ အတူေပခဲ့ေတခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ခု ကိုယ္က နာမည္ေက်ာ္မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းျဖစ္ေနၿပီ၊ ခု ကိုယ္က ရဲႀကီးကို ေခၚေတြ႕တယ္၊ ရဲႀကီးကိုယ့္ဆီလာရတယ္၊ ကိုယ္ သီခ်င္းဆိုမလို႕ ဒါေၾကာင့္ရဲႀကီးကို ကိုယ္ဆိုမဲ့ သီခ်င္းတေခြစာအပ္မလို႕၊ ရဲႀကီးကိုယ့္ကိုေရးေပးပါ၊ ေရးရမဲ့သီခ်င္းေတြ ကိုယ္ေရြးထားၿပီးသား...သံစဥ္ကရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ ရဲႀကီးက စာသားသြင္းရံုပဲ၊ ကိုယ္ ရဲႀကီးေတာင္းတဲ့ေစ်း ကိုယ္ေပးမယ္၊ ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကြာ အိုေကမဟုတ္လား ဆိုၿပီးေက်ာ္ဟိန္းကေျပာတယ္၊ ကိုရဲက ငါ မေရးေပးႏိုင္ဘူးဖိုးေက်ာ္၊ ငါ ေကာ္ပီသီခ်င္းဘယ္ေတာ့မွ မေရးေတာ့ဘူးလို႕ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား၊ ေငြမရွိေပမဲ့ ေငြရဘို႕အတြက္ အဲလိုေရးခိုင္းတိုင္း ငါမေရးဘူး၊ မင္းဆိုခ်င္ရင္ ငါ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းေတြရွိတယ္ လို႕ ကိုရဲကေျပာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းေတြက ေပါက္ဖို႕ မေသခ်ာဘူး၊ ကမၻာမွာေပါက္ၿပီးသားသီခ်င္းေတြကိုျပန္ဆိုမွ ပရိသတ္ကလက္ခံမွာဆိုၿပီးေက်ာ္ဟိန္းက ျပန္ျငင္းတယ္၊ အဲဒီမွာတင္ပဲ သီခ်င္းကိစၥျပတ္သြားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုရဲကို ေက်ာ္ဟိန္းက ကိုရဲသူ႕ဆီက မျပန္ခင္ ရဲႀကီး အရင္တုန္းက ဒို႕ဟာ ဘာမွမဟုတ္ၾကေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ မင္းသူငယ္ခ်င္းဖိုးေက်ာ္ဟာ ခု ေက်ာ္ဟိန္းျဖစ္ေနၿပီ၊ တေန႕က်ရင္ ရဲႀကီးဟာလဲ ရဲလြင္ဆိုတဲ့ နံမည္ႀကီးတေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ့္ကို ေဟ့ ဖိုးေက်ာ္ ငါ မင္းကိုေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ငါ့ဆီလာခဲ့အုန္းလို႕ ေခၚတာမ်ိဳး ကိုယ္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေျပာခဲ့ဖူးတယ္၊ ကိုရဲက သူ႕အႏုပညာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေငြနဲ႕ ေရာင္းစားလုပ္စားတတ္တဲ့သူမွမဟုတ္ပဲ၊ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲျပန္ခဲ့တာပါ၊ ခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးၾကည့္ပါ၊ ေက်ာ္ဟိန္းကိုလည္း သူေခၚစရာမလိုပါဘူး၊ ကိုရဲလြင္ဆိုတာခု ျပည္သူခ်စ္တဲ့ ျပည္သူ႕ဘက္ေတာ္သား၊ လူထုခ်စ္တဲ့ လူထုဘက္ေတာ္သားျဖစ္ေနၿပီေလ၊ ဒါေတြကို ကိုရဲ တမင္ဖန္တီးယူခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲ၊ လူထုက ကိုရဲအေပၚ သူတို႕ဖါသာသူတို႕ ေမတၱာတုန္႕ျပန္ခဲ့ၾကတာပဲ။
ကိုရဲရဲ႕ ညီမအငယ္ဆံုး မေမေမျပံဳး မႏွစ္က အေမရိကားလာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာ္စြာသန္႕၊ ေခ်ာအိသိန္းတို႕ရဲ႕ art@apt မွာဆံုၾကတယ္၊ မေမေမျပံဳးက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ကိုေလးနဲ႕ အျပင္သြားရင္ တကၠစီသမားေတြက ေစ်းေလွ်ာ့သလားမေမးနဲ႕ တခါတခါ အလကားေတာင္လိုက္ပို႕ေပးတယ္၊ ဒို႕ခ်ည္းပဲဆိုရင္ အလကားေဝးစြ ေစ်းေတာင္ေလွ်ာ့မေပးဘူး..ဟဲ့ မေန႕ကပဲ ငါတို႕အကို ကိုရဲလြင္နဲ႕ နင့္ကားစီးေသးတယ္ေလလို႕ေျပာေတာ့ ကိုရဲႀကီးက ကိုရဲႀကီးပဲေလ အမတို႕က အမတို႕ပဲ မတူဘူး၊ က်ေနာ္တို႕က ကိုရဲႀကီးကို ခ်စ္လို႕ ေလးစားလို႕ အျမဲကူညီတာလို႕ ေျပာပါသတဲ့ဗ်ာ....ျပည္သူကိုတကယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ျပည္သူေတြကလည္း တကယ္ျပန္ခ်စ္ၾကတာပါ၊ ကူညီၾကမွာပါ။
က်ေနာ္တို႕ သမိုင္းဝင္းထဲက အင္ၾကင္းေဆာင္ေနာက္မွာ သီခ်င္းဆိုၾကရင္ မိုးရြာတဲ့ည ဆိုရင္ အေဆာင္ေတြကူးတဲ့ စၾကၤန္လမ္းအမိုးေအာက္ကေနပဲ ဆိုၾကတာ၊ မိုးမရြာတဲ့ ညေတြဆိုရင္ေတာ့ စၾကၤန္လမ္းအမိုးေပၚတက္ဆိုၾကတယ္၊ အမိုးေပၚဆိုရင္ အင္ၾကင္အေဆာင္သူအခန္းေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကို နီးသြားတယ္၊ တခါတေလညေတြမွာ အေဆာင္သူေတြ အခန္းမီးေတြမိွတ္၊ လံုးဝၿငိမ္သက္ေနရာကေန ရုတ္တရက္ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း စ ၾကတဲ့ပံုစံမ်ိဳး သူတို႕ထဲက တေယာက္ေယာက္ကေန အခန္းမီးရုတ္တရက္ဖြင့္ခ်လိုက္တဲ့အခါ၊ ဟား...အခန္းဝရံတာမွာ ေက်ာင္းသူေတြ တျပံဳႀကီး ထိုင္ေနတဲ့ေက်ာင္းသူေတြ၊ တဖက္ေစာင္းလက္ေထာက္ၿပီး လွဲေနတဲ့သူ၊ အားေပးေနၾကတာ..အားေပးေနၾကတာ၊ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆို ေဟး...ေဝး.....ဝါး..ကနဲေပါ့ဗ်ာ၊ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အခန္းထဲ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲ ျပန္ဝင္ေျပးၾကတာ..အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝေတြေပါ့။
အေဆာင္ကူးစၾကၤန္လမ္းရဲ႕ အမိုးေပၚတက္ရတာလဲ လြယ္တယ္မထင္နဲ႕၊ အမိုးကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႕ ခုန္လွမ္းၿပီးခ်ိတ္၊ ၿပီးရင္ အားနဲ႕ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ခါးနဲ႕ အမိုးနဲ႕တတန္းထဲက်ေအာင္ဆြဲတင္၊ ၿပီးမွ ေျခေထာက္တဖက္ကို အမိုးေပၚလွမ္းေျမွာက္ကုတ္တက္ရတာ၊ က်ေနာ့အထင္ အမိုးက ၆ ေပခြဲေတာ့ရွိမယ္၊ အမိုးေပၚကျပန္ဆင္းရင္လဲ အဲလိုတဆင့္ခ်င္းျပန္ဆင္းရတာ။ အမိုးေပၚ ဘယ္ေတာ့မွမတက္ပဲ စၾကၤန္အမိုးေအာက္မွာပဲ သီခ်င္းဆိုတာကေတာ့ မိုးေက်ာ္။
အဲဒီညေတြတုန္းကဆို အမိုးေပၚမွာ ကိုတိုး၊ ကိုရဲ အျမဲပါပဲ။ ကိုအုန္းျမင့္(ရီေဇာ္) ကလဲ အသံေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕သီခ်င္းေတြ သူဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ အားလံုးလိုက္မေအာ္ၾကေတာ့ဘူး၊ သူ႕အသံပဲနားေထာင္ၾကတယ္၊ ကိုတိုး၊ ကိုရဲ၊ ကိုေမာင္၊ ကိုေနဝင္းတို႕ဆိုရင္လဲ လိုက္မေအာ္ဘူး၊ ဘာလို႕ဆို သူတို႕အသံပဲ နားေထာင္ခ်င္တာကိုး၊ ကိုအုန္းျမင့္ရဲ႕ညီအငယ္ဆံုးက ကိုထြန္းလင္း၊ ဂစ္တာတီးေကာင္းတယ္၊ ကိုအုန္းျမင့္ဆိုတဲ့သီခ်င္းထဲမွာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိပ္ေရးၿပီး စိုင္းဆိုင္ေမာဝ္ဆိုတဲ့ (ေခါင္းစဥ္ေတာ့မမွတ္မိဘူး) မွတ္မိတဲ့ စာသားေတြက
လြယ္အိပ္ကေလး ပုခံုးမွာလြယ္
အေမ့သမီးေလး ေက်ာင္းသြားမယ္...
မႈံနံ႕သာေလး ပါးမွာျခယ္ အေဖ့သမီးေလး ေက်ာင္းတက္မယ္
သူမ်ားလို ကားမစီးရေတာင္ စက္ဘီးေလးနဲ႕ ျမန္ပါတယ္ ကြယ္
ဝ လံုးေလး ဝိုင္းဝိုင္းေရးကာ ဆရာေျပာစကားလဲ နားေထာင္ကြယ္။
ေရႊလင္ပန္း ထမင္းဆီဆမ္း လမင္းႀကီးဆုခ်မယ္တဲ့
အေဖ့ထက္ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါအငယ္ေလး
အေမ့ထက္ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါအငယ္ေလး
မပ်င္းနဲ႔ အငယ္ေလး..ေက်ာင္းမေဝးပါဘူး တံတားထိပ္တင္..
..(သူမ်ားလို ကားမစီးရေတာင္ စက္ဘီးေလးနဲ႕ ျမန္ပါတယ္ ကြယ္ အဲဒီစာေၾကာင္းက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႕က အေဆာင္သူမေရႊေခ်ာမ်ားအတြက္ စာသားေျပာင္းဆိုတယ္)
သူမ်ားလို ကားမစီးရေတာင္ ဒတ္ဆန္းကားေလးနဲ႕ျမန္ပါတယ္ကြယ္ (အဲဒီတုန္းက အျမန္ဒတ္ဆန္းကားေတြ ေျပးတယ္ အင္းစိန္-ဆူးေလ နံပါတ္ ၄၈၊ ဘယ္စီးစီး တေယာက္ ၁ က်ပ္၊ ေနာက္ မဂၤလာဒံု ဆူးေလ ေျပးတဲ့ ဟီးႏိုးကား နံပါတ္ ၉ အဝါ၊ က်ားနဲ႕ မ ကို အလယ္ေခါင္မွာ သံဇကာျခားၿပီးစီးရတဲ့ကား၊၊ ဒါေပမဲ့ ဟီးႏိုး နံပါတ္ ၉ အဝါက အင္ၾကင္းေဆာင္ေတြဘက္မသြားဘူး၊ RC2 ေက်ာင္းဝင္းထဲမွတ္တိုင္ကေနကဲ ျပန္ေကြ႕တာ၊ ေနာက္သံဇကာမျခားတဲ့ ၉ အဝါ ေက်ာင္းကားဟီးႏိုးအႀကီးေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႕ဆူးေလ၊ သူက ဆူးေလနဲ႕ သမိုင္းဝင္းထဲက မိန္းကေလးအေဆာင္ေတြ အင္ၾကင္း၊ ကံ့ေကာ္၊ ဂႏၶမာ၊ တကၠသိုလ္ အားကစားရံု၊ ေယာက်ၤားေလးအေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ အုန္းေတာ၊ ပင္လံုေဆာင္ေတြဘက္ပါတ္ၿပီး RC2 ေနာက္ဘက္က ပတၱျမားအေဆာင္ကေနျပန္ေကြ႕တယ္)
မပ်င္းနဲ႔ အငယ္ေလး..ေက်ာင္းမေဝးပါဘူး တံတားထိပ္တင္..က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႕က မေရႊေခ်ာမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမေဝးပါဘူး ၄ မွတ္တိုင္ (အင္ၾကင္းေဆာင္မွတ္တိုင္ကေနစေရရင္ ဝိုင္ယာလက္ (၆မိုင္ခြဲ) မွတ္တိုင္၊ စြပ္က်ယ္စက္မွတ္တိုင္၊ တံတားျဖဴမွတ္တိုင္၊ ၿပီးရင္ မာလာေဆာင္ ဆိုေတာ့ကာ အင္ၾကင္းက စ တာဆိုေတာ့ မာလာအထိ ၄မွတ္တိုင္ေလ။
အေဆာင္မွာ တီးၿပီးလို႕ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့မယ္ဆိုရင္ ခင္ဝမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္နဲ႕ ျပန္ေနၾကပါ။
သားေထြးနဲ႕ သူ႕အကို ကိုခ်စ္ကို တို႕ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လဲ ညတိုင္းနီးပါးလာလာၿပီးလက္ေသြးၾကတယ္၊ သူတို႕ညီအကိုက ကီလီလမ္းကေနလာၾကတာ၊ သူတို႕အိမ္က က်ိဳက္ထီးရိုးကားဂိတ္ဖြင့္ထားတာ၊ ကိုတိုး၊ ကိုေမာင္၊ ကိုရဲတို႕ ခရမ္းျပာအေဆာင္မွာမေနခင္က သားေထြးတို႕ အိမ္မွာ တည္းၾကတာ။
ကိုခ်စ္ကိုက သူ႕အသံ ဝါဝါႀကီးနဲ႕ အားရပါးရ ဆိုတတ္တာ တီးတတ္တာ၊ သူဆိုေနက်က နံမည္ပ်က္လူဆိုး။
သားေထြးကလည္း သူစပ္ထားတဲ့သီခ်င္းေတြဆိုေနက်၊ သားေထြးဆိုေနက်က သီခ်င္းတပုဒ္ပန္းတဆုပ္။
က်ေနာ္မိုးေက်ာ္၊ ရာျပည့္တို႕နဲ႕သာတြဲေနေပမဲ့ (ကို) ခိုင္ထူးနဲ႕ တခါမွ မဆံုခဲ့ဘူး၊ ခိုင္၊မိုး၊ျပည့္ လို႕ နာမည္ႀကီးခဲ့ၾကေပမဲ့ က်ေနာ္သူတို႕နဲ႕တြဲေနခ်ိန္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လဲ ခိုင္ထူးနဲ႕အဆက္အသြယ္ရွိၾကပံုမ်ိဳး မေတြ႕ရဘူး။
တညသား ကိုရဲနဲ႕ က်ေနာ္ အင္ၾကင္းေနာက္မွာ ရွိေနၾကတုန္း အရက္ေတာ္ေတာ္မူးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ နဲ႕ ျငိၾကေရာ၊ ျပသနာက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႕ဖါသာ အသဲကြဲလို႕ မူးလာၾကတာကေန ငါတို႕က Eco ကြ ဘာ ညာ နဲ႕ ရမ္းလာတာ၊ ကိုရဲက လဲ ေအး ငါက RIT ကြ လို႕ေျပာလိုက္တာ...ခဏၾကာေတာ့ ခုနက သူရဲေကာင္းမ်ား အုပ္လိုက္ျပန္လာၾကၿပီး ေဟ့ ဘယ္ေကာင္လဲကြ RIT ကဆိုတာ ဆိုၿပီး ေအာ္လာၾကတာ၊ ကိုရဲနဲ႕ က်ေနာ့္ကို သူတို႕ မမွတ္မိၾကပါဘူး၊ ေတာ္ေတာ္မူးေနၾကတာကိုး၊ အဲဒီသူတို႕အသံၾကားေတာ့ ဟိုဘက္ ကံ့ေကာ္ေဆာင္ဘက္မွာ ဂစ္တာတီးေနၾကတဲ့ အုပ္စုက RIT ကေက်ာင္းသားေတြ၊ ခ်က္ခ်င္းထလာၾကၿပီး ေအး RIT က ကြ မင္းတို႕က ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ဆိုၿပီး RIT နဲ႕ ECO အုပ္စုေတြ႕ၾကပါေလေရာ၊ က်ေနာ္လဲ ကိုရဲကို ကိုရဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သာေန၊ အမိုးေပၚတက္ေနရေအာင္ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား တက္ေနက် အင္ၾကင္းေဆာင္ေနာက္က သၾကၤန္အမိုးေပၚတက္ေနၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ေက်ာင္းသားေတြကလဲ ရန္မျဖစ္ၾကပါဘူး၊ ေက်ာင္းသားခ်င္းကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးေတြရွိၾကတာပါပဲ၊ ေနာက္က် လည္ပင္းဖက္ေပါင္းၾကတာပါပဲ။
က်ေနာ္အျမဲအမွတ္ရေနတဲ့ညတညရွိတယ္၊ အင္ၾကင္းေဆာင္ေနာက္မွာ လသာတဲ့တည ၁၉၈ဝ ထဲမွာ၊ ကိုေနဝင္း၊ ကိုတိုး၊ ကိုေမာင္၊ ကိုရဲ တို႕အျပင္ မိုးေက်ာ္နဲ႔အတူ ကိုဗစ္(ကိုဇာလ်မ္း) လဲေရာက္လာတဲ့ည၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေနဝင္းကလဲ ေမာင့္လျပည့္ဝန္းနဲ႕ လူေတာ္ေတာ္သိေနၾကၿပီ၊ ကိုေမာင္ကလည္း အဥၨလီေမာင္ေမာင္လို႕ နာမည္ရေနၿပီ၊ ကိုတိုးက အဥၨလီအတြက္ဂီတဥၨလီ ေခြထြက္ၿပီးစ၊ ကိုရဲကေတာ့ ေဘ့စ္ကိုရဲလြင္ႀကီးဆိုၿပီးသိေနၾကတာ၊ မိုးေက်ာ္က ေတးျမံဳငွက္ ခိုင္ထူးမိုးေက်ာ္၊ အေဆာင္ေနာက္မွာ ဂစ္တာလာတီးၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႕မွန္းလဲသိေရာ သူတို႕တီးမဲ့ ဂစ္တာေတြလာေပးၾကတယ္၊ အကိုတို႕ကို ခုလိုေတြ႕ရတာအရမ္းဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႕ ဂစ္တာေတြယူတီးပါ၊ က်ေနာ္တို႕ အခုလို ၾကံဳတုန္း အကိုတို႕သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္လို႕ပါဆိုၿပီး အားလံုး စၾကၤန္အမိုးေအာက္မွာ တန္းစီထိုင္လိုက္ၾကတဲ့ျမင္ကြင္းပါ....အဲဒီညက လြပ္လပ္တဲ့ သီခ်င္းသံေတြကလြဲလို႕ တိတ္ဆိတ္စြာသံစဥ္ေတြၾကားထဲ ရစ္မူးၾကတဲ့ညတညပါ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းညေစ်းတန္းကေန အားလံုးအတြက္ လၻက္ရည္နဲ႕ မုန္႕ေတြပါ ဝယ္လာၿပီး ဧည့္ဝတ္ျပဳခဲ့ၾကတာလဲ ခ်စ္စရာေက်ာင္းသားဘဝတခုပါပဲ၊ စည္းကမ္းရွိရွိဆိုၾက၊ တီးၾက၊ နားေထာင္ၾကတဲ့အေဆာင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတို႕ရဲ႕ လွပတဲ့ ညေလးတညပါ၊ အဲလို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ အမွတ္တရေတြမ်ိဳး ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ပံုျပင္လိုျဖစ္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းနည္းရတယ္။
(မင္းေက်ာ္ခိုင္)
ဆက္ပါဦးမည္