ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိ အ႐ူးလုပ္ေနသည့္ ျမန္မာ့ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ

(The Independent မွ 22 Feb 2014 ရက္စြဲပါ Burma's democratic reforms have fooled the foreigners, but for villagers not much has changed ကုိဘာသာျပန္ဆုိသည္)

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသည္ ျမဴမႈန္မ်ားသဖြယ္ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္မႈသစ္မ်ား ရလာသည္၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ စာေပစိစစ္ေရး ဟူသည့္ အစုိးရဆင္ဆာဘုတ္အဖြဲ႕သုိ႔ တင္ျပစရာမလုိေသာ ပုဂၢလိကသတင္းစာမ်ားလည္း ဒလေဟာ ထြက္ေပၚလာသည္။ အဆုိပါ ျဖစ္ရပ္မ်ားအားလုံးမွာ မွန္ကန္ၿပီး ႀကိဳဆုိရမည္သာပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္၏ အေမွ်ာ္အျမင္ႏွင့္ လိမၼာပါးနပ္မႈမွာ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားအတြက္ ႐ုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္ျဖစ္ေစမည့္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္ မႈမ်ားႏွင့္ အလြဲသုံးစားမႈမ်ားကုိ အေလးအနက္ထား ေျဖရွင္းေရးသာ ျဖစ္သည္။ သာမန္ျပည္သူ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ၏ လူမႈဘဝအတြက္ အလြန္အမင္း ပန္းပင္းဆင္းရဲမႈႀကီးမားေစသည့္ ပါဝါရွိသူမ်ား၏ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားမွာမူ ယေန႔အထိ တုိ႔ထိခြင့္မရဘဲ ယခင္တုိင္း ရွိေနေလသည္။

သမၼတဦးသိန္းစိန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား၏ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာရန္ အသင့္ေတာ္ဆုံးေနရာမွာ ျမန္မာျပည္ အေနာက္ဘက္ အိႏၵိယ နယ္စပ္ေဒသႏွင့္ ထိစပ္ေနေသာ ခ်င္းျပည္နယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္သည္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဆင္ရဲႏြမ္းပါးဆုံး၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအနိမ့္က်ဆုံးေသာ ျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္သည္ မတ္ေစာက္လွသည့္ ေတာင္တန္းမ်ားျဖင့္ ဖုံးအုပ္လ်က္ရွိၿပီး ေျမျပန္ေနရာဟူ၍ အနည္းငယ္မွ်သာရွိသည္။ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ရာစုႏွစ္ မ်ားစြာ လွည့္လည္သြားလာ ေနထုိင္သူမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ေရႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာအလုပ္ကုိ လုပ္ကုိင္ခဲ့ၾကကာ ကုိယ္ပုိင္နတ္ဘုရားမ်ားကုိ ကုိးကြယ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၿဗိတိသွ်ကုိလုိနီမ်ားႏွင့္အတူ ဝင္ေရာက္လာသည့္ အေမရိကန္ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ား ခ်င္းျပည္နယ္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ သာသနာျပဳလာ ေသာအခါ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ ဦးတည္ခ်က္မ်ားမွာ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူတုိ႔က ယခင္ကလုိ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္မႈမ ျပဳဘဲ ေက်းရြာငယ္ေလးမ်ား တည္ေဆာက္ေနထုိင္ခဲ့ ၾကသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွ သစ္လြင္လွေသာ လြတ္လပ္မႈဟူသည္ကား အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ပါတီႏွင့္ ခ်င္းအမ်ိဳးသား ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီတုိ႔ ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ ပါတီလုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေကာင္းမြန္စြာလုပ္ကုိင္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယင္းပါတီ မ်ားသည္ လာမည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ စစ္တပ္ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အာဏာရ ျပည္ေထာင္စုႀကံ႕ခုိင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီ (USDP) ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ခ်င္းမ်ိဳးခ်စ္မ်ားကုိ ခ်င္းျပည္နယ္ စည္းလုံးညီညြတ္ ေရးထက္ အျခားမည္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအတြက္ မဲဆြယ္စည္း႐ုံးၾကမည္နည္းဟု ေမးၾကည့္ေသာအခါ သူတုိ႔တြင္ ဘာအစီအစဥ္မွမရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

အမွန္စင္စစ္ဆုိပါက ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္ ပါဝင္ေသာ ဒီမုိကေရစီ ခြဲေဝက်င့္သုံးမႈမ်ားမွာ ခ်င္းျပည္နယ္အတြက္ ေကာင္းစြာသက္ေရာက္မႈမရွိေပ။ ခ်င္းေဒသခံမ်ား တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ရမည့္ အေရးကိစၥမ်ား ကုိ အေသအခ်ာ ေဖာ္ျပထားပုံရေသာ္လည္း စစ္မွန္သည့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာရရွိမႈမွာမူ ကြဲျပားျခားနားလ်က္ ရွိသည္။

အျခားျပည္နယ္ေဒသမ်ားတြင္မူ ဒီမုိကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား တစ္ပုံတစ္ေခါင္းႀကီး ဝင္ေရာက္လာျခင္းကုိ ျဖစ္ထြန္းေစသည္။ ရန္ကုန္ကဲ့သုိ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားတြင္ ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆုိ႔မႈမ်ားႏွင့္ ေလထုညစ္ညမ္းမႈဆုိင္ရာ အက်ိဳးဆက္မ်ားကုိ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ကဲ့သုိ႔ ေတာေတာင္ထူ ထပ္သည့္ ေဒသမ်ားကုိၾကည့္မည္ဆုိပါက အေျပာင္းအလဲမွာ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိသည္။

လွ်ပ္စစ္မီးရရွိမႈကုိ ၾကည့္မည္ဆုိပါက ခ်င္းျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဟားခါးတြင္ မီးစက္အေဟာင္းအႏြမ္းႀကီး မ်ားျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေပးမႈေၾကာင့္ ညေနပုိင္းအခ်ိန္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီး ငါးနာရီမွ်ရရွိသည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ေဒသခံ လူငယ္ လူရြယ္မ်ားမွာ ပညာသင္ယူေလ့လာမႈမ်ား ထပ္မံမျပဳလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ အရည္အခ်င္းမျပည့္ဝေသာ လုပ္သား ဘဝျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ ၾကရသည္။ ျမန္မာျပည္အျခားေဒသမ်ားတြင္ ပညာဆည္းပူးေလ့လာရန္ ရန္ပုံေငြဟူသည္မွာ လည္း မရွိသေလာက္ နည္းပါးလွသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ တကၠသုိလ္မရွိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ျပည္နယ္ျဖစ္သည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈဟူသည္ စကားလုံးမွာ ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ နားလည္ရန္ခက္ေသာ စကားလုံးအျဖစ္ က်န္ရွိေနသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္သုိ႔ တရုတ္မ်ားလာေရာက္ၿပီး သတၱဳတူးေဖာ္ရန္ ေလ့လာမႈျပဳလ်က္ရွိသည္။ သုိ႔တုိင္ ေအာင္ တ႐ုတ္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဟူသည္ကား ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ဝမ္းသာရႊင္လန္းဖြယ္ကိစၥရပ္ မဟုတ္ေပ။

ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ယခုလုိ ခ်င္းျပည္နယ္အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးသားႏုိင္ရ ျခင္းမွာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ သည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းပုိက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိ ျပည္တြင္း၌ ပထမဆုံးခရီး သြားလာခြင့္ ျပဳလုိက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အျခားေသာ တုိးရစ္မ်ားအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လုိ ခ်င္းျပည္နယ္ သို႔ သြားေရာက္ခြင့္ရမည္ဟု မထင္မိေပ။ ခ်င္းျပည္နယ္တြင္ ေလဆိပ္မရွိေပ။ ခ်င္းျပည္နယ္သုိ႔ ေရာက္ရန္ မႏၱေလးမွ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္သြားရာ ၁၅ နာရီၾကာမွ် ၾကမ္းတမ္းလွေသာ ခရီးလမ္းကုိ ျဖတ္သြားရသည္။ အ႐ုိးမ်ားပင္ က်ိဳးေၾက ေလာက္ေအာင္ လမ္းကၾကမ္းလွသည္။ ယင္းျပည္နယ္သုိ႔ သြားသည့္လမ္းမွာလည္း ေတာသူ၊ေတာင္သား (အမ်ိဳးသမီးမ်ားအပါအဝင္) မ်ားက သမား႐ုိးက် ေဖာက္လုပ္ေပးထားသည့္ လမ္းသာျဖစ္ပါသည္။ ေရွးေခတ္ ၿဗိတိန္ လူမ်ိဳးမ်ား ေရာမသားမ်ားအတြက္ လမ္းေဖာက္ေပးခဲ့သလုိမ်ိဳး လက္ျဖင့္ေဖာက္လုပ္ၾကသည္ကုိလည္း ဝမ္းနည္းဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ယင္းသည္ပင္ ခ်င္းျပည္နယ္၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ အေကာင္းဘက္မွ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ခ်င္းျပည္နယ္သည္ အာရွေဒသတြင္ ႐ုိးရာဓေလ့ႏွင့္ ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ားကို ယေန႔ထက္တုိင္ က်င့္သုံးေနသည့္ ျပည္နယ္တစ္ခု ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသမီးမ်ားက ႐ုိးရာစတ္မ်ားျဖင့္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾက သည္ကုိေတြ႕ရ သည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာပင္ျဖစ္သည္။

Yangon chronicle