နယ္စပ္မွာ ရာဘာၿခံအလုပ္က ၾကမ္း။ ငွက္ဖ်ားကျဖစ္။ ေက်ာင္းက မရွိ။ ဒုကၡမ်ားစြာနဲ႔ ဖြတ္ရင္ခြင္ကုိ ခုိ၀င္ရေတာ့တာေပါ႔။
မတန္ကာေတာ့ မာန္ေလ်ာ့ၿပီး ဖြတ္က ကရေတာ့တာေပါ႔။ အခုေတာ့ သမီးေလးေက်းရြာဆုိတာ တရား၀င္ ေျမပုံေပၚမွာ တစ္ေနရာ ရသြားပါၿပီ။ ရြာလုံးကြ်တ္လည္း ပါတီ၀င္ကဒ္ေပးတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြကုိလည္း ပါတီ၀င္ကဒ္ေပးတယ္။ သစ္ပင္လည္း စုိက္ေပးတယ္။ ထရန္စေဖာ္မာလည္း တပ္ေပးတယ္။ ဓါတ္တုိင္ေတြလည္း ေထာင္ေပးတယ္။ ကလည္း ကခုိင္းတယ္။ တဲေတြလည္း ေဆာက္ေပးတယ္။ ယင္လုံအိမ္သာေတြ လည္း ေဆာက္ေပးတယ္။
တာ၀န္ရွိတဲ့ အစုိးရက ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ Human Security လုိ႔ ကုန္းေအာ္ေနတဲ့ ကာခ်ဳပ္ကလည္း ျပန္လည္ေနရာေပးၿပီး ကူညီခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးက လယ္ေျမေလး ဧက ၂၀ ေလာက္ကုိ ေပါေပါေလးနဲ႔ ၀ယ္ၿပီး ဖြတ္ရြာ ထူေထာင္လုိက္တာပါပဲ။
ဖြတ္ပဲ ျဖစ္ရ ျဖစ္ရ၊ ေခ်းပဲ စားရ စားရ ေပါ႔ဗ်ာာာာ။ ေနဖုိ႔က အမုိးလုိတယ္၊ ေျခခ်ဖုိ႔က ေျမလုိ တယ္ေလ။ ရြာသားေတြကေတာ့ ဖြတ္ပါတီ၀င္ခဲ့ရေပမယ့္ အိပ္မက္မက္တုိင္း ဘူဒုိဇာေတြရဲ႕ အသံႀကီးေတြကုိ ၾကားေယာင္ေနမွာပါ။
Credit..ဒီမုိ အန္းဂရီးဘတ္
