~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ အတိုက္အခံ အင္အားစုႏွင့္ အာဏာရ စစ္အုပ္စုၾကား ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးၿပီး တူညီသည္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္၊ မတူညီသည္မ်ားကို ဆက္လက္ေဆြးေႏြးကာ အေလွ်ာ့အတင္း သေဘာျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အတိုက္အခံ အင္အားစုမွာ ေအာက္ေၾကးမွ ျဖစ္ကာ ယခင္စစ္အစိုးရ ယခုစစ္အုပ္စု အစိုးရသစ္မွာ အေပၚေၾကးျဖင့္ သူတို႔ ခ်မွတ္ထားေသာ မူ၀ါဒအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္ယူနီေဖာင္း ေနရာတြင္ အရပ္၀တ္၀တ္ ကာ ေျပာင္းလဲ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းသာျဖစ္၏။ အရပ္၀တ္ ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ၁၀ ႏွစ္ ၁၀ မိုး စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ ေရးဆြဲမည္ဟု အမ်ိဳးသားညီလာခံတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေတာင္အာဖရိကမွ ဒီကလပ္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္မွ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔မွာ လံုး၀ ကြာျခားလွေလသည္။ ဗိုလ္သန္းေရႊႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္စုမွာ သူတို႔ အက်ိဳးစီးပြား ကာကြယ္ေရးကိုသာ စဥ္းစားခဲ့ၾကသည္။ … သူတုိ႔၏ တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔မူျဖင့္ ကမၻာေပၚတြင္ ဆက္လက္ ရပ္တည္၍ မရေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အာဏာရွင္တို႔၏ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္လွေသာ ဇာတ္သိမ္းမ်ားကို ေက်ာခ်မ္းလာပံုရ၏။ ထိုအခါ ေႁမြမေသ၊ တုတ္မက်ိဳးလမ္းစဥ္ကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက အေလးအနက္ တိုင္ပင္ခဲ့၏။ လူထုေတာင္းဆိုေသာ ဒီမိုကေရစီလည္း ပါရမည္။ သူတို႔လည္း အာဏာ ဆက္ကိုင္စြဲထားရမည္ဟု သူတို႔ဘာသာ ကုလားဖန္ထိုးၿပီး ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံက်င္းပကာ လမ္းျပေျမပံု ၇ ခ်က္ ေရးဆြဲျခင္း၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု ေရးဆြဲျခင္း၊ ႀကံ႕ဖြံ႕အဖြဲ႕ကို ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး ပါတီအျဖစ္ ေျပာင္းျခင္းတို႔ကို အစီအစဥ္ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ကာ သူတုိ႔ကို ကာကြယ္မည့္ စစ္တပ္ကို ထိပ္တန္းတင္ကာ အေျပာင္းအလဲဟု ကမၻာသိ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး အေနာက္အုပ္စု၏ ေထာက္ခံမႈကို ရယူခဲ့သည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ စစ္အစိုးရမွ အရပ္သား အစိုးရသို႔ ေျပာင္းလဲ လိုက္ျခင္းမွာ “အေျပာင္းအလဲ”သာျဖစ္ၿပီး “ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲျခင္း” မဟုတ္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ သူတုိ႔သည္ ျပဳျပင္၍ ေျပာင္းလဲျခင္း မဟုတ္ဘဲ အရပ္သား ၀တ္စံုသို႔ ေျပာင္းလဲ လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုအေနအထားကို အတိုက္အခံ အင္အားစုမ်ားကလည္း အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ဘက္ၿပိဳင္ရင္း အန္တုႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ေပ။ ေတာင္အာဖရိကတြင္ အသားအေရာင္ ခြဲျခားမႈစနစ္ကို ေျပာင္းလဲစဥ္က ANC ပါတီႏွင့္ ေတာင္အာဖရိက လူမည္းတို႔တြင္ အားရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္း ရွိသလို ေနာက္လိုက္ေကာင္း မ်ားမ်ား ရွိၾကသည္။ လူျဖဴအစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ အသက္ပင္ ေပးရေပးရ အသားအေရာင္ ခြဲျခားမႈစနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ လိုေသာ အင္အား ေကာင္းေကာင္းရွိ၏။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ တြင္ အတိုက္အခံ အင္အားဟူ၍ NLD သာရွိသည္။ NLD တြင္ လူထု ေထာက္ခံေသာ၊ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သာ ရွိ၏။ NLD စဖြဲ႕စည္းစဥ္က ပါ၀င္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေထာင္ ထဲတြင္ က်ဆံုး ကုန္ၾကသည္။ ဦး၀င္းတင္လို ပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးမွာလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္ က်ခံေနရသည္။ NLD ပါတီ စေထာင္စဥ္က ပထမ မ်ိဳးဆက္မွာ ျပဳတ္ သေလာက္ ျဖစ္သြား၏။
ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ ေခါင္းေဆာင္မႈျဖင့္ ေထာင္မွ လြတ္လာေသာ သူမ်ားႏွင့္ စုစည္းကာ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းေန ရသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ အာဏာရဖို႔ ႏိုင္ငံေရး ေလာကထဲ ၀င္လာျခင္း မဟုတ္ဘဲ သူႏွင့္ ကင္းကြာေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကုန္းေကာက္စရာပင္ မရွိေအာင္ မြဲေတေနၿပီး သူေနခဲ့ေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ဒီမိုကေရစီမွာ မူးလို႔ပင္ ႐ွဴစရာ မရွိေသာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို စာနာစိတ္၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ျပာပံု ထဲ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လည္ ထူေထာင္လိုစိတ္မ်ားျဖင့္ လင္လည္းေသ၊ သားမ်ားႏွင့္လည္း အဆက္ျပတ္ သြားေသာ္လည္း သူ႔ဘ၀ကို ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္သာ ျမႇဳပ္ႏွံထား လိုက္ေလသည္။ တိုက္ပြဲကို မဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာ မ်ားျဖင့္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တိုက္ခိုက္ဖို႔ နည္းလမ္းလည္း မရွိခဲ့ေပ။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ကမူ စစ္တပ္က ဖြဲ႕စည္းေသာ အဖြဲ႕အစည္းပီပီ၊ စစ္စည္းကမ္း၊ စစ္မိန္႔မ်ားျဖင့္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ညီလာခံမွအစ လမ္းျပေျမပံု ၇ ခ်က္၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုတို႔ျဖင့္ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ လွမ္းတက္လာသည္။ အရပ္သားအစိုးရတြင္ လာဘ္စားမႈ၊ ရမ္းကားမႈ နည္းေသာ သို႔မဟုတ္ မရွိေသာ သူမ်ားကို တာ၀န္ေပးလာသည္။
ႏိုင္ငံတကာမွ အျမင္ေကာင္း ေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းရမည္။ ခ်ိဳသာသိမ္ေမြ႕ရမည္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ လူႀကိဳက္ေအာင္ ေျပာတတ္ရမည္။ မိမိတို႔ အာဏာကို မထိခိုက္သေရြ႕ တခ်ိဳ႕ အေႏွာင္အတည္းမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ ပစ္ရမည္။ ဥပမာ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္မ်ိဳး၊ စာေပႏွင့္ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္႐ံုႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္ အေဟာင္း၊ အသစ္တို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ထိပါးသြားမည္မဟုတ္။ သူတို႔ ရမ္းကား ႏွိပ္စက္ခဲ့သည္မ်ားကို ေရးသားၾက႐ံုသာရွိသည္။ အေရးယူခြင့္ ရွိသည္မဟုတ္။ စစ္တပ္က သူတို႔လက္ထဲ၊ ရဲက သူတို႔ လက္ထဲ၊ တရား႐ံုးက သူတို႔လက္ထဲတြင္ ရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ တရားဥပေဒမွာ လြတ္လပ္ၿပီး အမွီအခို ကင္းသည့္ တရားေရးဌာန ေအာက္တြင္ မရွိေသးေပ။ မၾကာခင္က ကန္႔ဘလူရွိ လယ္သမားမ်ားကို တရား႐ံုးက ေထာင္ဒဏ္ ၁ ႏွစ္၊ ၆ လ စသည္ျဖင့္ ေထာင္ခ်လိုက္ရာ တရားသူႀကီးကိုယ္တိုင္က စစ္တပ္က ခ်ခိုင္း၍ ခ်ရ ပါသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ တရားဥပေဒ အထက္ မည္သူမွ မရွိဟု နားေထာင္ ေကာင္းေအာင္ ေျပာေန ၾကေသာ္လည္း တရားဥပေဒအထက္ မည္သူေတြ ရွိေနသလဲ ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ပါသည္။ စာနယ္ဇင္း သမားမ်ားကို ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ ခ်မွတ္သည္အထိ ႏွိပ္ကြပ္လာသည္။ ၁၀ ႏွစ္ ေထာင္ဒဏ္ခ်စရာ အေၾကာင္းမရွိ၊ သတင္းယူ႐ံု၊ သတင္းေရး႐ံုျဖင့္ ထိုသို႔ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္သည္မွာ ကမၻာ့စာနယ္ဇင္း ေလာကတြင္ တစ္ခါမွ မရွိဖူးေပ။ တရား ဥပေဒအထက္ မည္သူမွ် မရွိဟု သစၥာေရေသာက္ၿပီး ေျပာလွ်င္လည္း ယံုႏိုင္စရာမရွိေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိကိုယ္တိုင္ အထူးတရား႐ံုးတြင္ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ ခ်မွတ္ ခံရစဥ္က တရားသူႀကီး ကိုယ္တိုင္က ““ကၽြန္ေတာ္က ေထာင္ဘယ္ ေလာက္ခ်၊ ဘယ္လို လႊတ္ခြင့္ေပးဆိုတာ ေတြ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေထာက္လွမ္းေရး က ေထာင္ဘယ္ႏွႏွစ္ခ်ဆိုရင္ ခ်ရပါတယ္။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါဗ်ာ””ဟုဆိုကာ စာရြက္တိုေလးကို ျပသည္။ ထိုစာရြက္တြင္ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ခ်ပါဟု ေရးထားၿပီး ေအာက္တြင္ လက္မွတ္တစ္ခု ေရးထိုးထားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ေယာကၡမက ေျပာျပပါသည္။ ထိုသို႔ အျဖစ္ အပ်က္မ်ားမွာ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။
ထုိအေျခအေနမ်ားမွာ စစ္အစိုးရ ေခတ္ကႏွင့္ ယခုအေျပာင္းအလဲ မရွိေသး။ ေျမယာမ်ား အဓမၼသိမ္းထားမႈကို ဆႏၵျပေနေသာ လယ္သမားမ်ားကို ေထာင္ခ်ေနသည္ကိုပင္ၾကည့္။ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားကို ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ျခင္း၊ ေခၚယူ ေမးျမန္းျခင္းမ်ားကိုပင္ၾကည့္။ ယခင္စစ္အစိုးရႏွင့္ ဘာမ်ား ကြာျခားပါသလဲ။ စစ္အစိုးရ ကာလႏွင့္ ယခုကြာျခားသည္မွာ ယခင္လို လက္ရဲဇက္ရဲႏွင့္ ထင္တိုင္းႀကဲျခင္းမ်ိဳး မရွိေတာ့ျခင္းပင္။ ယခင္လို ထင္တိုင္းႀကဲၿပီး မည္းမည္းျမင္ရာ ပစ္တာမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ဘဲ သူတို႔အက်ိဳး မထိခိုက္သည္ကို ပစ္ထားၿပီး သူတို႔ အက်ိဳး ထိခိုက္လာပါက မညႇာမတာ လက္ရဲဇက္ရဲ လုပ္ျခင္းမွာ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ဆႏၵျပမႈကို နပန္းဗံုးသံုး ကာ ၿဖိဳခြဲလိုက္ျခင္းက သာဓကျဖစ္ပါသည္။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ကိုယ္တိုင္သည္ပင္လွ်င္ ပထမ စစ္အစိုးရေခတ္ မဆလ အာဏာရစဥ္က ဥပေဒမ်ားအတိုင္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားဆိုသည္ကို လက္မခံ။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းကိုပင္ လက္မခံခဲ့ေပ။ ႏိုင္ငံေရး ျပစ္မႈျဖင့္ ေထာင္က်သူရွိသည္ကို လက္မခံ။ တည္ဆဲ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္သူ၊ အစိုးရ ဆန္႔က်င္သူမ်ားမွာ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္း၊ တည္ဆဲဥပေဒကို မလိုက္နာျခင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားအျဖစ္ ခိုးမႈ၊ ဓားျပမႈ၊ လူသတ္မႈ၊ မုဒိမ္းက်င့္မႈ၊ ခါးပိုက္ ႏိႈက္မႈ စေသာ ဒုစ႐ိုက္မႈ က်ဴးလြန္သူမ်ားႏွင့္ တစ္တန္းတည္းဟု သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရသစ္ စတက္လာစဥ္က သမၼတ မိန္႔ခြန္းေျပာရာ၌ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မရွိဟု ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္းပင္ ေျပာဆိုခဲ့ေလသည္။ ယခင္ႏွင့္ ထူးျခားသည္ဟု ေျပာရမည္မွာ ဗိုလ္သန္းေရႊ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ ၂၂ ႏွစ္တာ ကာလတြင္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ မရွိရာမွ ယခုဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ထားရွိလာျခင္း၊ စစ္ေကာင္စီ တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးမွာ စစ္ေကာင္စီဥကၠ႒အျဖစ္ ပါရွိခဲ့ရာမွ ယခု ထိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ကာ အရပ္၀တ္ လဲ၀တ္လိုက္ျခင္းသာ အေျပာင္းအလဲဟု ဆိုႏိုင္ပါေတာ့သည္။
ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္သတင္းဌာန -